Interpretacja Ministra Finansów
DD4/033/022/DYI/12/DD-603/2014
z 7 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749. z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2010 r., Nr ITPB2/415-926/10/ENB, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2010 r. (data wpływu 4 października 2010 r. uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2010 r. (data wpływu 15 października 2010 r.) oraz z dnia 13 grudnia 2010 r. (data wpływu 17 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania świadczenia emerytalnego otrzymywanego po zmarłym mężu z Norwegii, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Dnia 30 grudnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 4 października 2010 r. uzupełniony pismem z dnia 10 października 2010 r. oraz z dnia 13 grudnia 2010 i, w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni mieszka na stałe w Polsce od 2005 r. i tutaj znajduje się jej ośrodek interesów życiowych. Ponadto, Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i szwedzkie. Mąż Wnioskodawczyni, który zmarł w 2009 r. był Norwegiem. Wnioskodawczyni jest osobą uprawnioną według prawa norweskiego do otrzymywania emerytury po zmarłym mężu.

Wnioskodawczyni w przedstawionym stanie faktycznym wskazała, iż od 1 stycznia 2010 r. Norwegia pobiera podatek od wypłacanych za granicę świadczeń emerytalnych w wysokości 15%. Wielkość potrącenia widoczna jest na przelewach bankowych, z których wynika, że pobrano 15% podatku SKATT.

W lipcu 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała kwotę 1.124,51 Euro, od której polski bank pobrał drugi raz zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18% (988,00 zł). W sierpniu 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała emeryturę netto w wysokości 1022,99 Euro, od której pobrano również zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 18% (868,00 zł).

Wcześniej, w maju, norweska instytucja ubezpieczeniowa NAV wypłaciła Wnioskodawczyni zaległą emeryturę w kwocie 65.827 koron norweskich (6.623,86 Euro) za okres od dnia 1 listopada 2009 r. Od tej kwoty bank w Polsce pobrał zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 5.730 zł.

Jednocześnie Wnioskodawczyni otrzymała pismo od norweskiej instytucji ubezpieczeniowej, w którym wskazano, iż od 1 stycznia 2010 r. Norwegia pobiera podatek od wypłacanych świadczeń emerytalnych. Zatem, zgodnie z konwencją z 2009 r. o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą między Polską a Norwegią, Norwegia pobiera podatek u źródła od wypłacanych emerytur w wysokości 15%. Wielkość potrącenia widoczna jest na przelewach bankowych, z których wynika, że pobrano 15% podatku SKATT.

Jednocześnie Wnioskodawczyni zwróciła się do banku z pisemną prośbą o wyjaśnienie na jakiej podstawie bank, jako płatnik drugi raz pobiera w Polsce zaliczkę na podatek dochodowy, skoro Norwegia potrąca z tego tytułu 15% podatku u źródła od otrzymywanej przez Wnioskodawczynię emerytury. Od banku Wnioskodawczyni uzyskała odpowiedź, że od emerytury nie pobierane są jedynie składki ZUS.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. czy w świetle przytoczonych przepisów prawa podatkowego, w związku z postanowieniami art. 17 ust 1 i art. 22 ust. 1 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania z 2009 r. między RP a Królestwem Norwegii oraz w związku z art. 3 ust. 1, art. 4a, w zw. z art. 27 ust 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w związku z przedstawionym stanem faktycznym - Wnioskodawczyni - otrzymująca świadczenia emerytalne z Norwegii po zmarłym mężu, a wypłacane w Polsce przez bank, może płacić podatek dochodowy w formie pobieranej zaliczki (15%) od wypłacanego przez NAV (norweską instytucję emerytalną - odpowiednik polskiego ZUS) świadczenia w Norwegii zgodnie z obowiązującym prawem podatkowym w Norwegii tylko u źródła?
2. Czy obsługujący Wnioskodawczynię bank ma prawo drugi raz pobrać podatek w formie zaliczki w wysokości 18% w Polsce? I w związku z tym, czy takie pobieranie podatku przez bank jest zgodne z zasadą mówiącą o unikaniu podwójnego opodatkowania uzyskiwanych dochodów w jednym z umawiających się państw na podstawie Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do niniejszej konwencji, z dnia 9 sierpnia 2009 r., między RP a Królestwem Norwegii.

Zdaniem Wnioskodawczyni, od ogólnej zasady wyrażonej w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje wyjątek określony w art. 4a, który w swej treści odsyła do przepisów zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest RP. Takim przepisem szczególnym w opinii Wnioskodawczyni jest art. 27 ust. 8 i ust. 9 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawczyni w omawianej sprawie będzie mieć zastosowanie art. 27 ust. 9 tejże ustawy, zgodnie z którym: „Jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowa o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy unikania podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowa zapłaconemu w obcym państwie...”.

W ocenie Wnioskodawczyni powyżej przytoczone przepisy ustawy należy w przedmiotowej sprawie interpretować w odniesieniu do postanowień art. 17 ust. 1 Konwencji z 2009 r. Przepis ten odnosi się do emerytur i rent kapitałowych uzyskiwanych z Norwegii i brzmi następująco: „1. Emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie. ”Artykuł 22 ust. 1 Konwencji odnosi się w opinii Wnioskodawczyni do ogólnej zasady prawe unijnego, jaką jest możliwość unikania podwójnego opodatkowania. Strony umowy wzajemnej postanowiły, że „w przypadku Polski, podwójnego opodatkowania unika się w następujący sposób: (a) Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem punktu b) niniejszego ustępu”.

Wnioskodawczyni, mając na uwadze fakt, że mieszka na stałe w Polsce i to, że osiąga dochód z Norwegii, który jest opodatkowany w Norwegii, uważa, że Polska strona ma obowiązek zwolnić ją z opodatkowania świadczenia emerytalnego, od którego pobrano podatek u źródła (zwolnić z opodatkowania tak otrzymanego dochodu netto w Polsce). Zdaniem Wnioskodawczyni świadczy o tym użyty w ustawie zwrot: „zwolni”. W ocenie Wnioskodawczyni, ustawodawca użył czasu teraźniejszego co oznacza, że drugi raz strona Polska nie ma prawe pobrać zaliczki na podatek dochodowy w Polsce. Art. 23 Konwencji odnosi się do równego traktowania wszystkich osób podlegających obowiązkowi podatkowemu bez względu na ich status obywatelski, jak również na swobodę wyboru korzystniejszego dla nich systemu podatkowego, jednego z umawiających się państw umowy wzajemnej.

Zdaniem Wnioskodawczyni powyższe stanowisko potwierdza liczne orzecznictwo NSA: wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 2008 r., sygn.. akt II FSK 7S2/2007. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 marca 2001 r., sygn. akt SA/Sz 2226/99, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/GL 92/07.

W ocenie Wnioskodawczyni skoro już raz zgodnie z prawem podatkowym Norwegii wypłacane przez to Państwo świadczenie jest opodatkowane podatkiem dochodowym w wysokości 15% (SKATT), co oznacza pobranie podatku w danej wysokości za dany miesiąc od wypłaconej emerytury, to zgodnie z zasadą unikania podwójnego opodatkowania i możliwością swobodnego wyboru systemu dla niej korzystniejszego Państwa stron umawiających się w cytowanej Konwencji, bank w Polsce nie powinien od niej pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 18%.

Zdaniem Wnioskodawczyni, tak uzyskiwane dochody z Norwegii mogą być doliczone do osiągniętych dochodów z emerytury wypłacanej w Polsce przez ZUS i od tak uzyskanego dochodu „ewentualnie” po przekroczeniu progu podatkowego zobowiązana będzie do zapłaty różnicy podatku dochodowego wynikającej ze złożonych zeznań podatkowych za dany rok podatkowy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2010 r., znak ITPB2/415-926/10/ENB, wskazał na brzmienie art. 3 ust 1 i la ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.),dalej: ustawa, które to przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

Ponadto w powyższej interpretacji indywidualnej, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy przywołał postanowienia art. 28 ust. 2 konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899), dalej: konwencja, która weszła w życie w dniu 25 maja 2010 r.

Zgodnie z art. 28 ust. 2 konwencji, konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie:

1. w Polsce:
   
   
   
   1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła, do dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie;
      
   2. w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i zysków majątkowych, do podatków należnych za jakikolwiek rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie.
      
      
      
2. w Norwegii:
   
   
   w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.

Stosownie do art. art. 28 ust. 3 konwencji, postanowienia umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Oslo w dniu 24 maja 1977 r. przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatków, do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

W opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, z powyższego wynika - wbrew stanowisku Wnioskodawczyni, iż do dochodów z Norwegii uzyskanych do 31 grudnia 2010 r. przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce zastosowanie ma umowa z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157), dalej: umowa z 1977 r.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 umowy z 1977 r., z uwzględnieniem postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości oraz wszelkie renty wypłacane takiej osobie będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. a) umowy z 1977 r., jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo lub jego jednostkę terytorialną albo władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, będzie opodatkowana tylko w tym Państwie.

Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 lit. b) umowy z 1977 r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, iż z treści ww. przepisów wynika, iż renty lub emerytury wypłacane z Norwegii osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce (art. 18 ust. 1 umowy z 1977 r.) są opodatkowane w Polsce. Również renty i emerytury wypłacone osobie mającej obywatelstwo polskie i mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu usług świadczonych na rzecz Norwegii, jej jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej (art. 19 ust. 2 lit. b) umowy z 1977 r.) są opodatkowane w Polsce.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę po zmarłym mężu z Norwegii. Wnioskodawczyni posiada obywatelstwo polskie i miejsce zamieszkania w Polsce, w związku z czym w opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, otrzymana w 2010 r. emerytura podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Ponadto, w opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w tym przypadku nie ma zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe dochody zgodnie z umową z 1977 r., do dnia 31 grudnia 2010 r. podlegają opodatkowania tylko w Polsce i tym samym, w świetle umowy nie powinno występować podwójne opodatkowanie.

W wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2010 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał na postanowienia art. 35 ust. 1 pkt 1) ustawy, zgodnie z którym do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust, 3 ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-lc, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

W związku z powyższym, w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w przedmiotowej sytuacji za zasadne należy uznać pobieranie przez bank jako płatnika zaliczek miesięcznych na podatek dochodowy od osób fizycznych i dlatego również w tym zakresie należało uznać stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy nadmienił, że w sytuacji kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek Podatnika procedury wzajemnego porozumiewania się na podstawie art. 26 ust. 1 umowy z 1977 r.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy podkreślił, iż jakkolwiek wyroki sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. W związku z powyższym oraz mając na uwadze fakt, iż powołane wyroki zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził, iż nie mogą być one wiążące dla organu wydającego interpretację.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - „ustawa”, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

Zgodnie z art. 28 ust. 2 konwencji z dnia 9 września 2009 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2010, Nr 134, poz. 899, z późn. zm.) - dalej: „konwencja”, konwencja wejdzie w życie w dniu późniejszej notyfikacji i będzie miała zastosowanie:

1. w Polsce:
   
   
   
   1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła, do dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie;
      
   2. w odniesieniu do pozostałych podatków od dochodu i zysków majątkowych, do podatków należnych za jakikolwiek rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym Konwencja wejdzie w życie.
      
      
      
2. w Norwegii:
   
   
   w odniesieniu do podatków od dochodu należnych za dany rok kalendarzowy (włączając w to okresy rozliczeniowe rozpoczynające się w jakimkolwiek takim roku) następujący po roku, w którym niniejsza Konwencja wejdzie w życie oraz w latach następnych.

Stosownie do art. 28 ust. 3 konwencji, postanowienia umowy z dnia 24 maja 1977 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Oslo dnia 24 maja 1977 r. (Dz.U. 1979, Nr 27, poz. 157, z późn. zm.) - dalej: „umowa z 1977 r.”, przestaną obowiązywać od dnia, w którym niniejsza Konwencja zacznie obowiązywać w odniesieniu do podatkowy do których ma ona zastosowanie zgodnie z postanowieniami ustępu 2 niniejszego artykułu.

W związku z powyższym, do dochodów osiągniętych z Norwegii do dnia 31 grudnia 2010 r. przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce zastosowanie znajdą postanowienia umowy z 1977 r.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 umowy z 1977 r., emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce w związku z zatrudnieniem w przeszłości oraz wszelkie renty wypłacane takiej osobie będą opodatkowane tylko w Polsce.

Jednakże, stosownie do postanowień pkt III Protokołu, odnoszącym się do art. 18 ust. 2 umowy z 1977 r., bez względu na postanowienia ustępu 1 artykułu 18 wpłaty z tytułu ubezpieczeń społecznych, dokonane w Umawiającym się Państwie zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym pierwszym Państwie.

Natomiast w pkt III Protokołu angielskiej wersji językowej umowy, mowa jest o składkach ubezpieczenia społecznego powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie.

W związku z zaistniałymi rozbieżnościami, właściwe organy podatkowe Polski i Norwegii uzgodniły w zawartym porozumieniu, iż pkt III Protokołu do umowy z 1977 r., daje prawo państwu źródła do opodatkowania jakichkolwiek wypłat tam powstających i wypłacanych z sytemu ubezpieczeń społecznych.

Oznacza to, iż prawu do opodatkowania otrzymywanej z Norwegii przez Wnioskodawczynię emerytury po zmarłym mężu do dnia 31 grudnia 2010 r. przysługuje zarówno Polsce (państwu rezydencji), jak i Norwegii (państwu źródła). W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy w Polsce zastosować przewidzianą w art. 24 ust. 1 umowy z 1977 r., w związku z art. 27 ust. 8 ustawy, metodę unikania podwójnego opodatkowania (wyłączenia z progresją), tj. dochód uzyskiwany z Norwegii wyłącza się z podstawy opodatkowania w Polsce. Jego wysokość bierze się jedynie pod uwagę przy ustalaniu stawki podatku od pozostałych dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce.

Stosownie do art. 35 ust. 1 pkt 1) ustawy, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy - od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust. 3 ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1 c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

W konsekwencji, bank nie powinien pobrać zaliczki od norweskiej emerytury wypłaconej Pani w 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawu, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.