2018.04.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.98.2018.1.IF
z 27 kwietnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2018 r. (data wpływu 27 lutego 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiot sprawy dotyczy prowadzenia krótkoterminowego wynajmu mieszkania przez Wnioskodawcę osobom trzecim. Mieszkanie jest przedmiotem umowy użyczenia między Wnioskodawcą będącym Biorącym w użyczenie a jego przyszłą teściową będącą Użyczającym, która jest właścicielką mieszkania.

Umowa użyczenia między Wnioskodawcą a Użyczającym zawarta została 14.04.2016 r. Umowa pozwalała Wnioskodawcy na korzystanie z mieszkania do celów własnych oraz wynajmu osobom trzecim. Od czasu zawarcia umowy użyczenia Wnioskodawca mieszkanie wynajmował osobom trzecim na krótkie okresy czasu, a gdy było wolne, sam z narzeczoną (córką Dającej w użyczenie) korzystał z mieszkania do własnych celów.

Wnioskodawca uzyskiwał przychód z wynajmu, który opodatkowywał.

Umowa Użyczenia między Wnioskodawcą a Użyczającym była krótką umową zawierającą jedynie podstawowe informacje, w tym dane stron.

Sprawa dotycząca kwestii zobowiązania do ponoszenia opłat związanych z utrzymaniem mieszkania pozostała w ramach ustaleń ustnych – Umowy ustanej – między Wnioskodawcą a Użyczającym i określała, że to Biorący w Użyczenie czyli Wnioskodawca ponosi ciężar kosztów utrzymania przedmiotu użyczenia.

Wnioskodawca z własnego rachunku bankowego (lub też jedynie początkowo poprzez rachunek bankowy narzeczonej, na który Wnioskodawca przesyłał należności i która następnie opłacała rachunki ze swojego rachunku bankowego) opłacał koszty utrzymania mieszkania tj. czynsz spółdzielczy, prąd, media itd. Wnioskodawca posiada potwierdzenia ponoszenia przez Niego tychże opłat w postaci przelewów bankowych.

Wnioskodawca pisemnie poinformował Urząd Skarbowy o tym, że w związku z zawartą umową użyczenia koszty utrzymania mieszkania leżą po stronie Wnioskodawcy, czyli Biorącego w użyczenie. Taka informacja została przekazana Urzędowi w trakcie prowadzenia wynajmu i trwania roku rozliczeniowego.

Wnioskodawca ma obywatelstwo włoskie, nie jest polskim rezydentem - w Polsce posiada NIP, po który wystąpił, jedynie aby opłacać podatek od tego wynajmu.

Mieszkanie, które zostało Wnioskodawcy użyczone znajduje się w G.

Wnioskodawca przy prowadzeniu wynajmu krótkoterminowego przyjął formę rozliczenia w formie ryczałtu 8,5 % od przychodów na podstawie dwóch źródeł uzyskanych informacji, tj.:

Wnioskodawca w marcu i kwietniu 2016 r. wielokrotnie kontaktował się z Krajową Informacją Podatkową, która każdorazowo udzielała (Wnioskodawcy i narzeczonej) informacji, że przy wynajmie krótkoterminowym ma prawo rozliczać się wg ryczałtu od przychodów w wysokości 8,5%. Podczas rozmowy podane zostały wszystkie ważne informacje zgodne ze stanem faktycznym, aby pracownicy mogli udzielić rzetelnej informacji zwrotnej o możliwych rozwiązaniach dotyczących sposobów rozliczania. Te rozmowy są rejestrowane.

Wnioskodawca oparł się również na stanowisku Dyrektora Izby Skarbowej z dn. 26 listopada 2013 r. zawartym w interpretacji: IBPBII/2/415-858/13/NG, która opisuje sytuację absolutnie analogiczną do sytuacji Wnioskodawcy.

Na mocy przedstawionego przez Dyrektora Izby Skarbowej stanowiska, osoba, która tak samo jak Wnioskodawca:

nie prowadzi działalności gospodarczej,
dysponuje użyczonym mieszkaniem,
zamierza wynajmować „na doby”, na dzień, 2 dni, na tydzień lub miesiąc,
nie prowadzi najmu w sposób zorganizowany i profesjonalny,
nie korzysta z obsługi księgowej ani zarządczej,
nie zatrudnia innych osób, prowadzi najem sama,
nie prowadzi tych działań w sposób stały (jest to kwestia miesięcy),
nie świadczy wraz z najmem usług typu: recepcja, restauracja, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gościa,
nie prowadzi działalności w zakresie najmu, a lokal nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą - nie prowadzi zorganizowanych działań marketingowych, nie posiada biura, nie świadczy żadnych innych usług dla najemców

może opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5 % zgodnie z art. 2 ust. 1a oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
przychody te powinny być zakwalifikowane do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa".

Te dwa źródła informacji oraz informacje przekazywane przez pracowników lokalnego Urzędu Skarbowego sprawiły, że Wnioskodawca upewnił się, że powszechnie uznawany jest taki sposób rozliczenia wynajmu krótkoterminowego jest 8,5% ryczałt od przychodów.

Przed rozpoczęciem wynajmu, w kwietniu 2016 r. Wnioskodawca wysłał do Urzędu Skarbowego pismo informujące, że będzie wynajmował osobom trzecim owe mieszkanie na krótkie okresy czasu oraz, że on będzie uzyskiwać przychód z tego wynajmu i rozliczać wynajem w formie ryczałtu od przychodów 8,5%.

Od 14.04.2016 r. do końca stycznia 2017 r. Wnioskodawca prowadził wynajem krótkoterminowy i regularnie opłacał podatek od przychodów w wysokości 8,5%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z zawartą umową użyczenia nieruchomości pomiędzy Wnioskodawcą (biorącym w użyczenie) i użyczającym - osobami niespokrewnionymi - w sytuacji, gdy to Wnioskodawca (biorący w użyczenie) ponosi koszty utrzymania przedmiotu użyczenia występuje u Wnioskodawcy obowiązek opodatkowania podatkiem od przychodu z tytułu świadczeń otrzymanych nieodpłatnie?
Czy Wnioskodawca miał prawo opodatkować przychód osiągnięty za rok 2016 r oraz styczeń 2017 r. z tytułu najmu krótkoterminowego jako najmu prywatnego prowadzonego przez siebie – opisanego w punkcie 74 niniejszego wniosku w formie ryczałtu 8,5% od przychodu?
Czy Wnioskodawca ma prawo opodatkować przychód z najmu krótkoterminowego w formie ryczałtu 8,5% od przychodu w stosunku do ewentualnego przyszłego przychodu, gdyby najem chciał kontynuować, jeśli stan faktyczny opisany w punkcie 74 nie uległby zmianie?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2. Odpowiedź na pozostałe pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 3 zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 2.

Wnioskodawca uważa za prawidłowe stosowanie przez Niego rozliczenia przychodów z najmu krótkoterminowego w formie 8,5% ryczałtu od przychodów w opisanym stanie faktycznym od przychodów uzyskanych w roku 2016 oraz styczniu 2017.

Stanowisko Wnioskodawcy pokrywa się z uzasadnieniem Dyrektora Izby Skarbowej z dn. 26 listopada 2013 r. opublikowanego w ramach interpretacji IBPBII/2/415-858/13/NG.

Wnioskodawca załącza w załączniku swoje szerzej opisane stanowisko.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku braku jednoznaczności przepisów - a taka sytuacja tu występuje - przepisy nie powinny być interpretowane na niekorzyść podatnika.

W przypadku nakazu rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 17% i uznawania tego za działalność nie tylko dochodzi do interpretacji niejednoznacznych przepisów na niekorzyść podatnika, ale także do zakazywania podatnikowi rozliczenia czynności w sposób, który w przepisach nie jest zakazany.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że prawo podatkowe nie uległo zmianie od dnia wydania powyższej wymienionej interpretacji tj. od 26.11.2013 r., dlatego Wnioskodawca uważa, że każdy podatnik (podobnie jak podatnik - Wnioskodawca z przytoczonej interpretacji) ma prawo do rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5% od przychodów.

Wnioskodawca zwraca uwagę, na fakt, że Konstytucja RP gwarantuje wszystkim równość wobec prawa, więc również gwarantuje równość podatników wobec prawa podatkowego dlatego Wnioskodawca uważa, że słusznie uznał, że on również ma prawo do rozliczania opisanej powyżej czynności wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5% od przychodu, jeśli mają do tego prawo inni podatnicy.

Wnioskodawca uważa, że na mocy zapisów w Konstytucji RP dotyczących równości wobec prawa wszyscy podatnicy powinni mieć możliwość rozliczania wynajmu krótkoterminowego wg ryczałtu 8,5% dopóki istnieją podatnicy, którzy na mocy wydanych im interpretacji (czy zgód lokalnych US) mają prawo do stosowania ryczałtu 8,5% od wynajmu krótkoterminowego.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji gdy:

nie prowadził działalności gospodarczej,

dysponował użyczonym mieszkaniem,

wynajmował „na doby", na dzień, 2 dni, na tydzień lub miesiąc,

nie prowadził najmu w sposób zorganizowany i profesjonalny,

nie korzystał z obsługi księgowej ani zarządczej,

nie zatrudniał innych osób, prowadzi najem sam,

nie prowadził tych działań w sposób stały (kwestia miesięcy),

nie świadczył wraz z najmem usług typu: recepcja, restauracja, przyrządzanie posiłków, usługi sprzątania w trakcie pobytu gościa,

nie prowadził działalności w zakresie najmu, a lokal nie jest składnikiem majątku związanego z działalnością gospodarczą,

nie prowadził zorganizowanych działań marketingowych, nie posiadał biura, nie świadczył żadnych innych usług dla najemców

to:

mógł opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5 % zgodnie z art. 2 ust. la oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
przychody te powinny być zakwalifikowane do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa".

Wnioskodawca uważa, że w związku z faktem, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, osiągającą przychody z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy powinien opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 8,5 % zgodnie z art. 2 ust. la oraz z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Według wiedzy Wnioskodawcy co do zasady, wybór kwalifikacji i sposób rozliczenia przychodów z najmu ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzecz w najem. Jedynie w przypadku, gdy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo najem jest przedmiotem tej działalności, zgodnie z treścią cytowanego wcześniej art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynajmowanie nieruchomości traktowane jest jako pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne, w tym osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) tej ustawy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów z tytułu najmu poza działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca uważa, że w związku z tym, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie prowadzi działalności w zakresie wynajmu mieszkania, przychody osiągane przez wnioskodawcę według wnioskodawcy winny zaliczać się do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do źródła przychodów „najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa."

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 ww. ustawy nadał poszczególnym kategoriom źródeł przychodów charakter równorzędny. Potwierdza takie stanowisko też definicja „działalności gospodarczej" oraz „pozarolniczej działalności gospodarczej", zawarta w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi bowiem, że „ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkowa:

wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż.
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9."

Natomiast najem i podnajem jest wyraźnie zaliczony do przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 6.

Dodatkowo pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się m.in. na trzech przesłankach:

zarobkowym celu działalności,

wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły

prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek,

a ponadto wymaga by był to jeden z rodzajów działalności wymienionych w lit. a-c) art. 5a.

Ustalając do jakiego źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczyć dany przychód, Wnioskodawca sądzi, że należy wybrać to źródło przychodów, które najbardziej odpowiada znaczeniowo rodzajowi przychodu z działalności prowadzonej przez dany podmiot. Powołany powyżej przepis art. 5a pkt 6 ww. ustawy wskazuje, że przychody, aby były zakwalifikowane do przychodów z „pozarolniczej działalności gospodarczej" w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą być zaliczone do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1. 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co istotne - przepisy te traktując o najmie i podnajmie, nie wykluczają najmu i podnajmu na krótkie okresy czasu bowiem ujmują najem i podnajem w sposób ogólny, nie dzieląc go wg czasu trwania umowy najmu. Zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych nie występują ograniczenia związane z tym, że najem krótkotrwały, w zakresie podatków dochodowych, należy rozliczać jako działalność gospodarczą. Według wiedzy Wnioskodawcy, od podatnika zależy zatem jaką formę opodatkowania wybierze.

Najem krótkotrwały nie jest także usługą hotelową. Brak w nim usług powiązanych jak: recepcja, dostęp do restauracji, usługi sprzątania itp. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że najem prywatny krótkoterminowy może być rozliczany jako najem prywatny.

Nigdzie w przepisach nie zostało stwierdzone, że rozliczenie najmu, nawet krótkotrwałego musi być opodatkowane w ramach źródła - działalność gospodarcza. W przypadku, gdyby taki obowiązek powstawał każdy utrzymujący się długotrwale stosunek najmu spełniałby definicję rozliczenia w ramach źródła - działalność gospodarcza.

Wnioskodawca zauważa, że w orzecznictwie wskazuje się, że w przypadku najmu lokali ustawodawca najpierw nakazuje wykluczyć pochodzenie przychodu ze źródeł innych niż działalność gospodarcza. Wnioskodawca uważa, że jeżeli dana działalność nie zostanie zaliczona do jednego z pozostałych skonkretyzowanych źródeł przychodów, to wówczas należy się zastanowić, czy dana działalność nie jest działalnością gospodarcza (por. wyrok NSA z dnia 14 sierpnia 2008 r., sygn. akt II FSK 677/08). Jeżeli zatem przychody osiągnięte przez podatnika odpowiadają opisowi przychodów ze źródła innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza i nie zostały zaliczone w sposób jednoznaczny do przychodów z tej działalności, to stanowią wówczas przychód z tego innego źródła (por. wyrok NSA z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 47/09). Dlatego też Wnioskodawca sądzi, że podatnik może sam zdecydować, czy prowadzony przez niego najem stanowi działalność gospodarczą, czy też należy go potraktować jako najem prywatny. Jeżeli podatnik nie zarejestruje działalności gospodarczej, wówczas najem będzie mógł rozliczyć jako najem prywatny. Takie stanowisko potwierdzają również interpretacje wydawane przez organy podatkowe. W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2012 r. (nr IPPB1/415-57/12-2/IF) Organ podatkowy wskazał, że co do zasady podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych mogą wybrać, czy najem nieruchomości będzie przez nich prowadzony w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też w ramach tzw. najmu prywatnego. Od wyboru dokonanego przez podatnika zależy kwalifikacja uzyskiwanych z tego tytułu przychodów do odpowiedniego źródła przychodów.

Według Wnioskodawcy zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

pozarolnicza działalność gospodarcza,
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową, wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Wnioskodawca zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają zakazu rozliczania przychodów z umów najmu zawieranych na krótkie okresy czasu, np. dzień, dwa, tydzień czy miesiąc do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie uzależniają bowiem kwalifikacji przychodów z najmu do określonego źródła przychodów wyłącznie od okresu na jaki umowy najmu są zawierane.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym oznacza prowadzenie działalności w sposób metodyczny, systematyczny i uporządkowany, który wiąże się z planowanym charakterem działań i realizacją poszczególnych zamierzeń - Wnioskodawca natomiast takich działań nie prowadził. Najem był prowadzony, aby mieszkanie nie stało puste, miał charakter typowo prywatny, co więcej mieszkanie również wykorzystywane było dla celów własnych Wnioskodawcy i głównie z tego względu był to najem na krótkie okresy czasu, aby nadal mieć do mieszkania dostęp.

Wnioskodawca opłacał regularnie i bez zwłoki podatek od wynajmu krótkoterminowego w wysokości 8,5% od przychodów w 2016 roku. Gdy Wnioskodawca zaczynał prowadzić wynajem (kwiecień 2016 r.) taka stawka podatku była uznawana i tak podatnik był informowany.

Na podstawie wiedzy pracowników Urzędu Skarbowego i KIP uznających w tamtym okresie roku 2016 ryczałt 8,5% Wnioskodawca podjął decyzję o ekonomicznej opłacalności prowadzenia wynajmu, co nie miałoby miejsca w przypadku ryczałtu 17%. Wnioskodawca wynajmował małe mieszkanie, o jedynie podstawowym wyposażeniu i znajdujące się w starszym budownictwie dlatego nakaz rozliczania przychodów z tego wynajmu w wysokości 17% powoduje brak opłacalności tego działania (ponieważ aż 17% ryczałt od przychodów przekłada się niekiedy na około 40% podatek od dochodu).

Dodatkowo Wnioskodawca zauważa, że informacją powszechnie wiadomą i przekazywaną również przez KIP jest fakt, że zalecenia odnośnie zmiany kierunku interpretacji przepisów prawa w zakresie wynajmu krótkoterminowego Ministerstwo Finansów wydało w maju 2016 r. w związku z powyższym, jeśli podatników miałaby obowiązywać stawka 17% ryczałtu powinna ona zacząć obowiązywać od początku nowego roku podatkowego tj. od początku 2017 r. a tym bardziej nie powinna ona dotyczyć takich podatników jak Wnioskodawca, którzy rozpoczęli wynajem przed wydaniem owego zalecenia dotyczącego interpretacji przepisów w tym zakresie czyli tych, którzy rozpoczęli wynajem przed majem 2016 r. a swoje decyzje ekonomiczne podjęli na podstawie bieżących wytycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek prawa do takiej nieruchomości (art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym koniecznym jest odwołanie się do regulacji umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r., Nr 62, poz. 374).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. Umowy dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z eksploatacji gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Wyjaśnić należy, że użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie.

Z powyższego wynika, że wobec osoby nieposiadającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, która uzyskiwać będzie dochody z nieruchomości położonej na terytorium Polski będą miały zastosowanie przepisy polskiego prawa podatkowego.

Przechodząc na płaszczyznę przepisów polskiego prawa podatkowego w zakresie opodatkowania dochodów z majątku nieruchomego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca ma obywatelstwo włoskie - nie jest polskim rezydentem. Wnioskodawca wynajmuje osobom trzecim - krótkoterminowy najem - mieszkanie, które jest Wnioskodawcy użyczone przez przyszłą teściową – Dającą w użyczenie, która jest właścicielką mieszkania. Umowa użyczenia zawarta została 14.04.2016 r. i pozwalała Wnioskodawcy na korzystanie z mieszkania do celów własnych oraz wynajmu osobom trzecim. Od czasu zawarcia umowy użyczenia Wnioskodawca mieszkanie wynajmował osobom trzecim na krótkie okresy czasu (Wnioskodawca uzyskiwał przychód z wynajmu), a gdy było wolne, sam z narzeczoną (córką Dającej w użyczenie) korzystał z niego dla własnych celów.

Jednocześnie on sam - z własnego rachunku bankowego opłacał koszty utrzymania tego mieszkania tj. czynsz spółdzielczy, prąd, media itd., na co posiada potwierdzenia przelewów bankowych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że źródłami przychodów są:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
działalność wykonywana osobiście;
pozarolnicza działalność gospodarcza;
działy specjalne produkcji rolnej;
(uchylony)
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
inne źródła.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem – za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych – prowadzoną
we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Analizowany przepis zawiera ponadto przesłankę negatywną, uzyskiwane przychody nie mogą być zaliczone do innych źródeł przychodów, wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Zgodnie z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zakresu przedmiotowego pozarolniczej działalności gospodarczej wykluczone zostały czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;

są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;

wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dane przychody zostały zaliczone do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, muszą być łącznie spełnione trzy podstawowe warunki:

zaistniały przesłanki pozytywne, o których mowa w art. 5a pkt 6 powoływanej ustawy pozwalające na stwierdzenie, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą,

nie wystąpiły przesłanki negatywne, o których mowa w art. 5b ust. 1 ustawy oraz,

wykluczono, że uzyskane przychody są zaliczane do jednego z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy).

Przywołany powyżej przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Podkreślić należy, że nie w każdym przypadku podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem nieruchomości spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa obrocie gospodarczym.

Zarobkowy charakter działalności oznacza, że działalność ta jest nastawiona na osiągnięcie zysku, dochodu, co odróżnia ją od działalności społecznej. Przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu.

Zorganizowany sposób działania w obrocie gospodarczym to prowadzenie tej działalności w sposób metodyczny, zaplanowany, systematyczny, uporządkowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Wykonywanie działalności w sposób ciągły to prowadzenie jej w sposób stały, nie okazjonalny. Ciągłość działania wiąże się z jej planowanym charakterem i realizacją poszczególnych zamierzeń. Przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy, istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalny najem przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter, o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań oraz ich rozmiar.

Działanie we własnym imieniu oznacza, że podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji czy nie, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia uznania danego działania za pozarolniczą działalność gospodarczą od faktu zarejestrowania bądź zgłoszenia do właściwego rejestru tej działalności.

W szczególności działania podatnika wypełniają definicję działalności gospodarczej, gdy podejmuje on pośrednio lub bezpośrednio aktywne czynności w zakresie najmu nieruchomości (zarówno w fazie przygotowawczej, jak i w okresie realizacji) angażując środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą. Istotne znaczenie, choć nie decydujące, mają również poszczególne elementy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będące efektem aktywnych działań podatnika, np. to w jaki sposób i w jakim celu zostały nabyte lub wytworzone składniki majątku będące przedmiotem najmu (w drodze zakupu, spadku, darowizny, wybudowania, użyczenia), to czy zostały nabyte lub wybudowane de facto na cele inwestycyjne celem czerpania zysków z najmu, czy przede wszystkim na potrzeby osobiste podatnika i jego najbliższej rodziny, a całokształt okoliczności faktycznych wskazuje, że w granicach zwykłego zarządu majątkiem tylko okazjonalnie i sporadycznie mogą być przeznaczone do wynajmu.

Przy czym w każdym przypadku należy oceniać indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego.

Stosownie do treści art. 9a ust. 6 ww. ustawy - dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017, poz. 2157), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych - o czym stanowi art. 2 ust. 1a tej ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przy czym, warunkiem skorzystania z ryczałtowej formy opodatkowania jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, w trakcie roku podatkowego pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy podatnik może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Stosownie do treści art. 9 ust. 4 ww. ustawy, w przypadku osiągania przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio, z tym że podatnik rozpoczynający osiąganie takich przychodów w trakcie roku podatkowego składa pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany rok podatkowy naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika nie później niż do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osiągnął pierwszy przychód z tego tytułu, albo do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód osiągnął w grudniu roku podatkowego.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r. ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a.

W tym miejscu należy zauważyć, że powołany powyżej przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne został zmieniony ustawą z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017, poz. 2175).

W brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2018 r. przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy stanowi, że ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a, do kwoty 100 000 zł; od nadwyżki ponad tę kwotę ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 12,5% przychodów.

Odnosząc się do powyższego należy wskazać, że jeżeli rozmiar, powtarzalność, zarobkowy charakter oraz sposób zorganizowania wskazują na znamiona działalności gospodarczej, to w takim przypadku wynajem spełnia przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i winien być rozliczany na zasadach właściwych dla tej działalności.

W przedstawionym stanie faktycznym, zgodnie z oświadczeniem Wnioskodawcy, opisany we wniosku najem nie był prowadzony w ramach działalności gospodarczej. Najem nie był też prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły, wszystkich czynności związanych z jego prowadzeniem wykonywał sam Wnioskodawca. W czasie, kiedy mieszkanie nie było wynajmowane, Wnioskodawca wraz z narzeczoną korzystał z przedmiotowego mieszkania.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa podatkowego oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro najem mieszkania, o którym mowa we wniosku nie był realizowany w sposób, który wskazuje na spełnienie wszystkich przesłanek (a szczególności przesłanki jaką jest zorganizowanie) prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej wymienionych w art. 5a pkt 6 w związku z art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, najem nie będzie nosił znamion działalności gospodarczej.

W konsekwencji, przychód z najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, należało zakwalifikować do źródła, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako tzw. najem prywatny. Jednocześnie przychody uzyskiwane z tego najmu mogły podlegać opodatkowaniu - zgodnie z wolą Wnioskodawcy - na zasadach określonych w art. 2 ust. 1a oraz art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin