Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.75.2018.2.AS
z 2 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2018 r. (data wpływu 26 lutego 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 marca 2018 r. (data wpływu 26 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej będącej majątkiem osobistym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej będącej majątkiem osobistym. Wniosek uzupełniono w dniu 26 marca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz wskazanie sposobu zwrotu nienależnej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1998 r. Wnioskodawca zakupił prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej, o powierzchni 0,3250 ha. Zakupu dokonał jako osoba fizyczna, z majątku osobistego. Zakup prawa wieczystego użytkowania nie był obciążony podatkiem od towarów i usług. Zainteresowany, przez cały okres posiadania przedmiotowej działki, nie dokonał na niej żadnej inwestycji, która byłaby obciążona podatkiem od towarów i usług. W momencie zakupu Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą jako biuro obrotu nieruchomościami i był podatnikiem podatku od towarów i usług, do dnia dzisiejszego prowadzi wyżej wymienioną działalność i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług, jednak przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej nie wchodziło i nie wchodzi do majątku prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej firmy. Działka nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego miejscowego i szczegółowego.

W 2018 r. Wnioskodawca ma zamiar sprzedać prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej podmiotowi gospodarczemu pod budownictwo o charakterze handlowo-usługowym.

W piśmie z dnia 17 marca 2018 r. – stanowiącym uzupełnienie wniosku – Zainteresowany wskazał, że:

1. prawo wieczystego użytkowania opisanego gruntu nabył w celu wybudowania pawilonu handlowo-usługowego,
2. przedmiotowa działka od dnia nabycia do dnia dzisiejszego nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, jak i również w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, ani na inne cele,
3. w odniesieniu do przedmiotowej działki wydana została decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, występowała o nią żona Wnioskodawcy,
4. Wnioskodawca nie dokonał i nie zamierza dokonać żadnych czynności zmierzających do ponoszenia nakładów, w celu przygotowania przedmiotowej działki do sprzedaży,
5. Zainteresowany nie będzie ogłaszał oferty sprzedaży działki w środkach masowego przekazu,
6. Wnioskodawca nie udostępniał i nie udostępnia przedmiotowej działki innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej będący majątkiem osobistym Wnioskodawcy będzie podlegała podatkowi od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej stanowiącej majątek osobisty, nie będzie on zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług, ponieważ jest to czynność jednorazowa, związana ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie nosi znamion działalności gospodarczej, tym samym nie mieści się w zapisie art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Zainteresowany zakupu dokonał 20 lat temu i nie dokonał żadnych zmian w przeznaczeniu przedmiotowej działki, ciąg zdarzeń między zakupem, a sprzedażą świadczą o braku ze strony Wnioskodawcy traktowania przedmiotowej działki jako majątku firmy. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r., czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej jeżeli sprzedaż miała charakter jednorazowy, incydentalny, taka sprzedaż winna być potraktowana jako sprzedaż prywatnego majątku, takie też stanowisko zawarł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 11 marca 2011 r., sygn. akt SA/Ol 51/15, tym samym przedmiotowa sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Należy zauważyć, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Jak wynika z powyższego, zarówno sprzedaż prawa użytkowania wieczystego, jak również oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą zdefiniowaną w art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą – w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powyższych przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

1. po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. po drugie – czynność wykonywana jest przez podmiot, który w jej ramach działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.
   
   

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży. Za podatnika należy uznać także osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, czyniąc w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie etapów. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest również, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności, jak wytworzenie budynków/budowli, dokonanie remontów, modernizacji obiektu, doprowadzenie mediów, wydzielenie poszczególnych lokali, ustanowienie samodzielności poszczególnych lokali, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny nie wystarczy, że jako taki został nabyty (darowany), istotny jest również sposób jego wykorzystania w całym okresie posiadania oraz działania podejmowane w celu jego sprzedaży. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, z którego wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z powołanego wyżej orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Ponadto, na uwagę zasługuje również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w którym Sąd wskazuje na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zakupił prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej. Zakupu dokonał jako osoba fizyczna, z majątku osobistego. Zakup prawa wieczystego użytkowania nie był obciążony podatkiem od towarów i usług. Przez cały okres posiadania przedmiotowej działki nie dokonał na niej żadnej inwestycji, która byłaby obciążona podatkiem od towarów i usług. W momencie zakupu prowadził działalność gospodarczą jako biuro obrotu nieruchomościami i był podatnikiem podatku od towarów i usług, do dnia dzisiejszego prowadzi wyżej wymienioną działalność i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednak przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej nie wchodziło i nie wchodzi do majątku prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej firmy. Działka nie jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego miejscowego i szczegółowego. W 2018 r. Wnioskodawca ma zamiar sprzedać prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej podmiotowi gospodarczemu pod budownictwo o charakterze handlowo-usługowym. Zainteresowany nabył prawo wieczystego użytkowania opisanego gruntu w celu wybudowania pawilonu handlowo-usługowego. Przedmiotowa działka od dnia nabycia do dnia dzisiejszego nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, jak i również w działalności rolniczej zdefiniowanej w art. 2 pkt 15 ustawy, ani na inne cele. W odniesieniu do przedmiotowej działki wydana została decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, występowała o nią żona Wnioskodawcy. Zainteresowany nie dokonał i nie zamierza dokonać żadnych czynności zmierzających do ponoszenia nakładów, w celu przygotowania przedmiotowej działki do sprzedaży. Nie będzie on ogłaszał oferty sprzedaży działki w środkach masowego przekazu. Wnioskodawca nie udostępniał i nie udostępnia przedmiotowej działki innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwość, czy sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej będzie podlegała opodatkowaniu VAT.

Jak wskazano powyżej, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle przywołanych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przywołane przepisy, orzecznictwo oraz opis sprawy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie wystąpią okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej, należy uznać za działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że Zainteresowany nabył prawo wieczystego użytkowania opisanego gruntu w celu wybudowania pawilonu handlowo-usługowego, inwestycja ta jednak nie została zrealizowana. Jak oświadczył Zainteresowany, w momencie zakupu prowadził On działalność gospodarczą – biuro obrotu nieruchomościami i był podatnikiem podatku od towarów i usług, do dnia dzisiejszego prowadzi wyżej wymienioną działalność i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług, jednak przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej nie wchodziło i nie wchodzi do majątku prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej firmy. Przedmiotowa działka od dnia nabycia nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, jak również w działalności rolniczej, ani na inne cele. Wnioskodawca nie udostępniał i nie udostępnia też przedmiotowej działki innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia, itp. Wnioskodawca nie dokonał i nie zamierza dokonać żadnych czynności zmierzających do ponoszenia nakładów, w celu przygotowania przedmiotowej działki do sprzedaży. Nie będzie On ogłaszał oferty sprzedaży działki w środkach masowego przekazu.

W rozpatrywanej sprawie nie zaistnieją zatem przesłanki świadczące o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej, które będą porównywalne do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przywołane orzeczenia TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 należy stwierdzić, że Wnioskodawca przez cały okres posiadania wskazanego we wniosku prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej nie wykazywał żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, bowiem nie angażował środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

W związku z powyższym, w ocenie tutejszego organu, sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, gdyż okoliczności sprawy nie przesądzają o wykorzystywaniu przedmiotowej nieruchomości dla celów zarobkowych.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo TSUE należy stwierdzić, że obiektywne okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że dokonując sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej, Wnioskodawca nie wypełni przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. W konsekwencji sprzedaż prawa wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego zdarzenia przyszłego, w szczególności na informacji, że:

• prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej niezabudowanej nie wchodziło i nie wchodzi do majątku prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej;
• przedmiotowa działka nie była wykorzystywana na cele działalności gospodarczej, jak również w działalności rolniczej;
• Wnioskodawca nie dokonał i nie zamierza dokonać żadnych czynności zmierzających do ponoszenia nakładów, w celu przygotowania przedmiotowej działki do sprzedaży.
  
  

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.