Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.120.2018.2.PP
z 7 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2018 r. (data wpływu 1 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem złożonym w dniu 18 kwietnia 2018 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania w 2018 r. 50% kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania w 2018 r. i w latach następnych 50% kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), w związku z czym pismem z dnia 27 marca 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.120.2018.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 marca 2018 r. (data doręczenia 10 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym w dniu 18 kwietnia 2018 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 17 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada wykształcenie wyższe – doktor nauk technicznych. Pracuje w …. Wnioskodawca zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, tj. 40 godzin tygodniowo na stanowisku pracownik naukowo-badawczy (….). Zgodnie z opisem stanowiska pracy Wnioskodawca odpowiada za kierowanie i realizację projektów badawczo-rozwojowych oraz współuczestniczy w tworzeniu strategii programu badawczego.

Ponadto, jak wynika z opisu stanowiska, w pkt 2 „Zakres zadań, odpowiedzialności i uprawnień”, do zadań Wnioskodawcy należy m.in.:

• 2.1.2. Rozpoznanie i poszukiwanie nowych technologii.
  

• 2.1.3. Realizacja współpracy z ośrodkami naukowymi i uniwersytetami.
  

• 2.1.7. Realizacja projektu badawczego.
  

• 2.1.10. Przygotowanie raportów technicznych i dokumentacji na bazie realizowanego projektu.
  

• 2.1.15. Przygotowanie publikacji w czasopismach naukowych.
  

• 2.1.16. Udział w konferencjach naukowych, sympozjach, targach, itp.
  

• 2.1.17. Tworzenie patentów.
  

• 2.1.20. Wykonywanie prac pomiarowych i badawczych oraz testów (…).
  

• 2.3.3. Nadzór/wspomaganie merytoryczne nad projektami badawczymi w danej dziedzinie.
  

• 2.3.5. Inicjowanie inicjatyw innowacyjnych: …, pomysły.
  

• 2.5.2. Zarządzanie projektem … zgodnie z obowiązującym procesem i pełny nadzór merytoryczny nad jego treścią.
  
  

Praca Wnioskodawcy polega na badaniu nowych materiałów, technologii, a w konsekwencji nowych produktów z obszaru elektro-energetyki. Wymaga to przeprowadzenia różnorodnych badań, zarówno samych materiałów oraz technologii, a także ich analiza oraz testy produktów, w których rozwijane materiały bądź technologie zostały zaimplementowane. Wnioskodawca dokumentuje swoją pracę w formie raportów technicznych, artykułów do czasopism naukowych oraz przemowach na konferencjach naukowych jako ekspert w danej dziedzinie. Bardzo często rozwiązania nad którymi pracuje Wnioskodawca zostają opatentowane.

Firma Wnioskodawcy prowadzi ewidencję czasu pracy poświęconego na realizację projektów naukowo-badawczych w postaci miesięcznych raportów, zapisanych w wewnętrznym systemie komputerowym.

Odgórnie narzucany przez pracodawcę podział czasu pracy to:

1. 5% na realizację zadań niezwiązanych z projektami naukowo-badawczymi, takimi jak uczestnictwo w spotkaniach organizacyjnych i informacyjnych firmy, uczestnictwo w seminariach z udziałem gości zewnętrznych, rozliczenia miesięczne, dodatkowe zadania, np. opieka nad samochodem służbowym itp.
2. 95% na realizację projektów naukowo-badawczych. W ramach tego czasu może nastąpić podział na kilka projektów, które się bezpośrednio prowadzi lub w których się współuczestniczy.
   
   

Na początku roku każdy pracownik wstępnie kalkuluje liczbę godzin poświęconą na projekty badawczo-rozwojowe oraz realizację zadań z nimi niezwiązanych, biorąc pod uwagę powyższy podział (5%, 95%). Zapisane godziny są w sekcji planowania „…”. W ciągu roku, na koniec każdego miesiąca następuje weryfikacja zaplanowanych i faktycznie przepracowanych godzin. W sekcji „…” wpisuje się rzeczywistą liczbę godzin, poświęconą na realizacją zadań związanych zarówno na projekty badawczo-naukowe, jak i pozostałe. Sporządzony raport na końcu każdego miesiąca jest wysyłany do weryfikacji przez bezpośredniego przełożonego. Po jego akceptacji wysyłany jest do działu finansowego. Podział procentowy czasu pracy jest stały, tzn. zawsze 95% czasu to czas przeznaczony na prace badawczo-naukowe, 5% na zadania inne. Powyższe Wnioskodawca może udokumentować umową o pracę, opisem stanowiska pracy, wydrukiem rozliczenia miesięcznego z systemu komputerowego.

W uzupełnieniu wniosku złożonym w dniu 18 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że w wyniku wykonywania przez Niego obowiązków wymaganych przez pracodawcę powstają utwory w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 tej ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie zaś z art. 1 ust. 2 ww. ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). W ramach nakreślonych Wnioskodawcy przez pracodawcę zadań, realizuje projekty badawczo-rozwojowe, które materializują się w formie oryginalnych utworów (analiz, raportów, artykułów) lub nowych produktów. W szczególności, Wnioskodawca odpowiada za przebieg projektu badawczego: od fazy planowania, poprzez realizację badań i prac rozwojowych, współpracę z innymi ośrodkami badawczymi, do fazy sporządzenia dokumentacji technicznej i przygotowania zgłoszenia patentowego. Każdy z wykonywanych i dokumentowanych przez Wnioskodawcę projektów ma charakter indywidualny, niepowtarzalny i nowatorski, co wypełnia definicję utworu w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Utwory wytworzone w ramach realizacji obowiązków służbowych Wnioskodawca podpisuje swoim imieniem i nazwiskiem, co zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy świadczy, że jest ich autorem (lub współautorem, gdy w projekcie współpracuje z innymi naukowcami).

Na podstawie zawartej umowy o pracę powstają utwory, do których pracodawca nabywa autorskie prawa majątkowe. Przykłady utworów wytworzonych w roku bieżącym obejmują m.in.:

• Raporty i noty techniczne zawierające wyniki badań oraz analizy otrzymanych wyników, np.:
  • „…”;
  • „…”.

• Publikacje naukowe (artykuły do czasopism punktowanych wg listy Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, prezentacje, konferencje krajowe i zagraniczne) np.:
  • „…”;
  • „…”;
  • „…”.

• Programy komputerowe w formie kodów źródłowych.
  

• Zgłoszenia patentowe i wnioski racjonalizatorskie, np.:
  • „…”;
    
  • „…”.

• Koncepcje techniczne nowych rozwiązań (produktów i materiałów) w formie dokumentacji badawczo-rozwojowej oraz techniczno-wdrożeniowej.
  
  

Stworzone utwory są przejawem działalności twórczej w dziedzinach wymienionych w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 9b ww. ustawy, przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1. twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa,
2. badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej

(…)

5. publicystycznej.
   
   

Wytworzone przez Wnioskodawcę utwory mają indywidualny, unikatowy i nowatorski charakter, są przejawem działalności badawczo-rozwojowej, naukowo-dydaktycznej oraz publicystycznej. Od 2006 r. do chwili obecnej (na moment złożenia wniosku) Wnioskodawca realizuję swoje obowiązki na podstawie umowy o pracę, zajmując stanowisko „pracownik naukowo-badawczy”. Pracodawca określił szczegółowo zadania Wnioskodawcy w opisie stanowiska pracy (dokument wewnętrzny pracodawcy). Realizując stosunek pracy Wnioskodawca wykonuje zadania zgodnie z opisem stanowiska, na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy oraz w wyznaczonym przez niego miejscu i czasie. Po stworzeniu utworu Wnioskodawca przekazuje go pracodawcy, co jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na upublicznienie utworu (pracodawca może rozesłać utwór do wybranych przez siebie osób i instytucji). Z chwilą przyjęcia utworu pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie, które do tej pory należały do Wnioskodawcy. Oświadczenie pracodawcy o przyjęciu utworu realizowane jest poprzez fizyczną akceptację dokumentu, który Wnioskodawca wytworzył (pracodawca zmienia status dokumentu w bazie danych z ,,….” na „….”). Procedura ta dotyczy wszystkich wytworzonych przez Wnioskodawcę utworów (raportów technicznych z wynikami badań, artykułów naukowych, prezentacji konferencyjnych, wniosków patentowych, etc.). Upubliczniając utwór, który wytworzył Wnioskodawca, pracodawca sygnuje go logo swojej firmy, zastrzegając jednocześnie prawa majątkowe. Zgodnie z umową o pracę oraz opisem stanowiska pracy do obowiązków Wnioskodawcy należy realizacja zadań badawczo-rozwojowych, które finalnie przyjmują formę oryginalnych utworów (analiz, raportów, artykułów, prezentacji, zgłoszeń patentowych). Pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie z chwilą przyjęcia od Wnioskodawcy utworu (w chwili akceptacji utworu). Pracodawca nabywa własność tych praw w granicach określonych umową o pracę i zgodnym zamiarem stron (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 czerwca 1998 r., sygn. akt I PKN 196/98). Za wykonaną pracę, tj. wytworzenie utworu wymienionego w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przekazania do niego autorskich praw majątkowych, Wnioskodawca otrzymuje honorarium w formie comiesięcznego wynagrodzenia.

Z umowy o pracę Wnioskodawcy nie wynika podział wynagrodzenia na część stanowiącą honorarium za przejęcie autorskich praw majątkowych przez pracodawcę oraz część pozostałą. Sytuacja taka jest konsekwencją zajmowanego przez Wnioskodawcę stanowiska („pracownik badawczo-rozwojowy”), regulowanego opisem stanowiska pracy oraz zastosowanego Regulaminu wynagrodzeń w …, które to dokumenty wiążą zadania pracownika naukowo-badawczego wyłącznie z pracą twórczą, skutkującą przeniesieniem autorskich praw majątkowych na pracodawcę. Umowa o pracę definiuje konieczność realizacji zadań zgodnie z opisem stanowiska pracy, który to opis reguluje zakres zadań zgodnie z zajmowanym stanowiskiem. W przypadku stanowiska „pracownik naukowo-badawczy” zakres obowiązków obejmuje wyłącznie pracę twórczą, w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W praktyce jednak pracodawca przyjął, że 95% czasu pracy Wnioskodawca będzie poświęcał na zadania naukowo-badawcze, a 5% na realizację zadań niezwiązanych z projektami naukowo-badawczymi (prace administracyjne, organizacyjne i biurowe, uczestnictwo w spotkaniach informacyjnych, inne drobne zadania). Dokładny podział zadań (95%/5%) jest udokumentowany comiesięcznie przez pracodawcę w systemie raportowo-księgowym.

Specyfika pracy (realizacja dużych projektów z obszaru elektro-energetyki) wymaga niekiedy długotrwałego prowadzenia badań i analiz. Zdarza się, że w danym miesiącu powstają utwory cząstkowe (np. analizy fragmentu wyników), które zostaną dopiero sfinalizowane w kolejnym okresie rozliczeniowym. Utwory cząstkowe tworzone są na bieżąco, w każdym miesiącu i są przekazywane pracodawcy w formie dokumentów pośrednich. Pracodawca nabywa do nich prawa majątkowe z chwilą zapisu plików w systemie pracodawcy. Natomiast formalne przekazanie praw majątkowych do finalnego utworu następuje wraz z akceptacją przez pracodawcę raportu/dokumentu końcowego. Od tej chwili pracownik, mimo że jest autorem, nie może zmienić treści utworu bez wyraźnej zgody pracodawcy. Wszystkie utwory są rejestrowane przez pracodawcę w systemach informatycznych oraz są archiwizowane. Dotyczy to zarówno raportów technicznych z realizacji prac badawczo-rozwojowych, jak i artykułów do czasopism naukowych oraz prezentacji konferencyjnych, a także zgłoszeń patentowych i racjonalizatorskich. Każdy z ww. utworów po zarejestrowaniu oraz umieszczeniu w systemie informatycznym jest weryfikowany i akceptowany przez pracodawcę, co jest jednoznaczne z przeniesieniem praw majątkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do przychodu z tytułu wynagrodzenia w 2018 r. i latach następnych za pracę twórczą, Wnioskodawca może zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, mimo że pracodawca będzie dokonywał poboru zaliczek na podatek dochodowy z pominięciem zastosowania normy 50% kosztów uzyskania przychodów i koszty te nie zostaną wykazane w PIT-11?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w zakresie możliwości zastosowania w 2018 r. 50% kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wniosek w ww. zakresie dotyczący zdarzenia przyszłego, tj. lat następnych, zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, można zastosować 50% koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wykonywana przez Wnioskodawcę praca w 95% ma charakter twórczy: pomysł, analiza, badania, doświadczenia, dokumentacja techniczna, patenty itp. Każdy projekt jest inny, wymaga indywidualnego podejścia, jak i odrębnego rozwiązania. Wnioskodawca odpowiada za przebieg projektu od jego początku, tj. od planowania poprzez realizację badań i analiz, współpracę z innymi ośrodkami badawczymi, skończywszy na sporządzeniu dokumentacji technicznej i przygotowaniu zgłoszenia patentowego. Tak więc, w wyniku wykonywania przez Wnioskodawcę pracy powstają utwory w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Podpisując się pod nimi jest On ich autorem lub współautorem, posiada prawa z tytułu patentów, które są przenoszone na pracodawcę. Czas pracy Wnioskodawcy poświęcony na realizację projektów badawczo-rozwojowych jest raportowany co miesiąc w systemie komputerowym i akceptowany przez przełożonego, jak i dział finansowy. Stworzone utwory są przejawem działalności twórczej w dziedzinach wymienionych w art. 22 ust. 9b pkt 2 i 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej i publicystycznej.

Wnioskodawca uważa, że zastosowanie przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodów tytułem korzystania z praw autorskich od powstałych w wyniku tworzenia projektów jest zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Jak stanowi art. 32 ust. 7 cytowanej ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik złoży płatnikowi pisemne oświadczenie o rezygnacji z ich stosowania. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem – obowiązującego od 1 stycznia 2018 r. – art. 22 ust. 9b ww. ustawy, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

1. twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
2. badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
3. artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
4. w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
5. publicystycznej.
   
   

Jak z powyższego przepisu wynika, tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczenia wymaga, że dokonana nowelizacja w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodów wskazała m.in. dziedziny o charakterze twórczym objęte możliwością stosowania podwyższonych kosztów (dodany ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Nie uległa jednakże zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami (art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy). Podkreślenia ponadto wymaga, że zarówno w obecnym, jak i w poprzednim stanie prawnym to niewykonywany zawód, czy formalny status pracownika determinują uprawnienie do skorzystania z 50% kosztów uzyskania dla twórców.

W świetle art. 22 ust. 10 ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy oceniać w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt, uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z zgodnie z art. 8 ust. 2 tej ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Zatem twórca – pracownik nabywa prawa autorskie majątkowe i osobiste, z tym, że prawa osobiste są niezbywalne. Podstawową zasadą prawa autorskiego jest, że prawo to powstaje w sposób pierwotny na rzecz twórcy. Zatem, z chwilą powstania utworu pracownik nabywa do niego prawa majątkowe i osobiste.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego dokumentu) powinno wynikać wyróżnienie, jaka część wynagrodzenia (kwotowo) obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie połączone z dokumentowaniem prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Zakwalifikowanie czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Dlatego też, 50% koszty uzyskania przychodów mogą być zastosowane do tej części wynagrodzeń pracowników (twórców), która została zakwalifikowana jako wynagrodzenie (honorarium) z tytułu korzystania z praw autorskich lub rozporządzania tymi prawami, jeżeli konkretne prace lub czynności znajdują odzwierciedlenie w stosownej dokumentacji prowadzonej przez pracodawcę.

Zatem, jeżeli pracodawca wyodrębni część wynagrodzenia należną z tytułu rozporządzania lub korzystania przez Wnioskodawcę z praw majątkowych do utworów przez Niego stworzonych od pozostałego wynagrodzenia za wykonywane obowiązki, niemające charakteru twórczego, możliwe będzie zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu od części twórczej. Podkreślić również należy, że przez wyodrębnienie honorarium nie można uznać sytuacji, w której pracodawca określa je jako procent ogólnego czasu pracy Wnioskodawcy, tj. 95% czasu pracy o charakterze twórczym i 5% czasu pracy na pozostałe obowiązki.

Podsumowując wcześniejsze rozważania należy wskazać, że aby możliwe było zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do części wynagrodzenia związanego z rozporządzeniem prawami autorskimi muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

• praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
  

• pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,
  

• stosunek prawny łączący pracownika i pracodawcę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi za część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz prowadzona jest stosowna dokumentacja w tym zakresie, np. szczegółowa ewidencja przeniesionych praw autorskich,
  

• od dnia 1 stycznia 2018 r. przychody muszą być uzyskiwane z tych rodzajów działalności, o których mowa w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada wykształcenie wyższe – doktor nauk technicznych. Wnioskodawca zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownik naukowo-badawczy. Zgodnie z opisem stanowiska pracy Wnioskodawca odpowiada za kierowanie i realizację projektów badawczo-rozwojowych oraz współuczestniczy w tworzeniu strategii programu badawczego. Wnioskodawca dokumentuje swoją pracę w formie raportów technicznych, artykułów do czasopism naukowych oraz przemowach na konferencjach naukowych jako ekspert w danej dziedzinie. Bardzo często rozwiązania nad którymi pracuje Wnioskodawca zostają opatentowane. Firma Wnioskodawcy prowadzi ewidencję czasu pracy poświęconego na realizację projektów naukowo-badawczych w postaci miesięcznych raportów, zapisanych w wewnętrznym systemie komputerowym. Odgórnie narzucany przez pracodawcę podział czasu pracy to: 5% na realizację zadań niezwiązanych z projektami naukowo-badawczymi, takimi jak uczestnictwo w spotkaniach organizacyjnych i informacyjnych firmy, uczestnictwo w seminariach z udziałem gości zewnętrznych, rozliczenia miesięczne, dodatkowe zadania, np. opieka nad samochodem służbowym itp.; 95% na realizację projektów naukowo-badawczych. W ramach tego czasu może nastąpić podział na kilka projektów, które się bezpośrednio prowadzi lub w których się współuczestniczy. Na początku roku każdy pracownik wstępnie kalkuluje liczbę godzin poświęconą na projekty badawczo-rozwojowe oraz realizację zadań z nimi niezwiązanych, biorąc pod uwagę powyższy podział (5%, 95%). W ciągu roku, na koniec każdego miesiąca następuje weryfikacja zaplanowanych i faktycznie przepracowanych godzin. Sporządzony raport na końcu każdego miesiąca jest wysyłany do weryfikacji przez bezpośredniego przełożonego. Po jego akceptacji wysyłany jest do działu finansowego. Podział procentowy czasu pracy jest stały tzn. zawsze 95% czasu to czas przeznaczony na prace badawczo-naukowe, 5% na zadania inne.

Wnioskodawca wskazał, że w wyniku wykonywania przez Niego obowiązków wymaganych przez pracodawcę powstają utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W ramach nakreślonych Wnioskodawcy przez pracodawcę zadań, realizuje projekty badawczo-rozwojowe, które materializują się w formie oryginalnych utworów (analiz, raportów, artykułów) lub nowych produktów. W szczególności, Wnioskodawca odpowiada za przebieg projektu badawczego: od fazy planowania, poprzez realizację badań i prac rozwojowych, współpracę z innymi ośrodkami badawczymi, do fazy sporządzenia dokumentacji technicznej i przygotowania zgłoszenia patentowego. Każdy z wykonywanych i dokumentowanych przez Wnioskodawcę projektów ma charakter indywidualny, niepowtarzalny i nowatorski, co wypełnia definicję utworu w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Utwory wytworzone w ramach realizacji obowiązków służbowych Wnioskodawca podpisuje swoim imieniem i nazwiskiem, co zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy świadczy, że jest ich autorem (lub współautorem, gdy w projekcie współpracuje z innymi naukowcami). Stworzone utwory są przejawem działalności twórczej w dziedzinach wymienionych w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca określił szczegółowo zadania Wnioskodawcy w opisie stanowiska pracy (dokument wewnętrzny pracodawcy). Realizując stosunek pracy Wnioskodawca wykonuje zadania zgodnie z opisem stanowiska, na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy oraz w wyznaczonym przez niego miejscu i czasie. Po stworzeniu utworu Wnioskodawca przekazuje go pracodawcy, co jest równoznaczne z wyrażeniem zgody na upublicznienie utworu (pracodawca może rozesłać utwór do wybranych przez siebie osób i instytucji). Z chwilą przyjęcia utworu pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie, które do tej pory należały do Wnioskodawcy. Zgodnie z umową o pracę oraz opisem stanowiska pracy do obowiązków Wnioskodawcy należy realizacja zadań badawczo-rozwojowych, które finalnie przyjmują formę oryginalnych utworów (analiz, raportów, artykułów, prezentacji, zgłoszeń patentowych). Pracodawca nabywa majątkowe prawa autorskie z chwilą przyjęcia od Wnioskodawcy utworu (w chwili akceptacji utworu). Za wykonaną pracę, tj. wytworzenie utworu wymienionego w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przekazania do niego autorskich praw majątkowych, Wnioskodawca otrzymuje honorarium w formie comiesięcznego wynagrodzenia. Z umowy o pracę Wnioskodawcy nie wynika podział wynagrodzenia na część stanowiącą honorarium za przejęcie autorskich praw majątkowych przez pracodawcę oraz część pozostałą. Umowa o pracę definiuje konieczność realizacji zadań zgodnie z opisem stanowiska pracy, który to opis reguluje zakres zadań zgodnie z zajmowanym stanowiskiem. Zdarza się, że w danym miesiącu powstają utwory cząstkowe (np. analizy fragmentu wyników), które zostaną dopiero sfinalizowane w kolejnym okresie rozliczeniowym. Utwory cząstkowe tworzone są na bieżąco, w każdym miesiącu i są przekazywane pracodawcy w formie dokumentów pośrednich. Pracodawca nabywa do nich prawa majątkowe z chwilą zapisu plików w systemie pracodawcy. Natomiast formalne przekazanie praw majątkowych do finalnego utworu następuje wraz z akceptacją przez pracodawcę raportu/dokumentu końcowego.

Zakres zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzeń wypłacanych poszczególnym pracownikom, uzależniony powinien być bowiem zawsze od zakresu wykonywanych przez nich prac o twórczym charakterze. Zakres ten powinien znaleźć udokumentowanie w prowadzonej przez pracodawcę ewidencji prac twórczych, wykonywanych przez poszczególnych pracowników, która to ewidencja służyć może ewentualnej weryfikacji wcześniej dokonanych ustaleń w powyższym przedmiocie. Z ewidencji tej winno więc wynikać jaka – ustalona w sposób skonkretyzowany i jednoznaczny – część wykonywanej przez pracownika pracy przypada na prace o charakterze twórczym, ze ścisłym określeniem wartości tej pracy, a więc wysokości honorarium za stworzenie utworu w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Podkreślić przy tym należy, że za wyodrębnienie tego honorarium z łącznej wartości wynagrodzenia nie można uznać sytuacji, w której podatnik lub płatnik określa je jako procent ogólnego czasu pracy pracownika. Tylko bowiem jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwala na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli jest ono zbliżone do wartości rzeczywistej. Ponadto, praca twórcza cechuje się tym, że jej rezultat jest niepewny, toteż poświęcenie na nią określonego czasu wcale nie świadczy o uzyskaniu zamierzonych efektów w postaci stworzenia utworu. Dlatego też dane wykazujące tylko czas pracy o charakterze twórczym nie określają wysokości honorarium za przeniesienie praw do utworu.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego na grunt powołanych wcześniej regulacji prawnych, podkreślić należy, że samo posiadanie przez Wnioskodawcę statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest by Wnioskodawca (twórca) osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami, co wymaga z kolei stosownego udokumentowania. Jak wynika natomiast z treści wniosku, z umowy o pracę Wnioskodawcy nie wynika podział wynagrodzenia na część stanowiącą honorarium za przejęcie autorskich praw majątkowych przez pracodawcę oraz pozostałą część, a pracodawca Wnioskodawcy określa w sposób procentowy Jego wynagrodzenie z tytułu wykonywania prac o charakterze twórczym. Wyrażony w opisie stanu faktycznego sposób wyliczenia ile procent wynagrodzenia Wnioskodawcy stanowi pracę twórczą w żadnym wypadku nie może stanowić uzasadnienia dla zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów do Jego wynagrodzenia z tytułu pracy twórczej.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że do przychodów osiąganych przez Wnioskodawcę w 2018 r. z tytułu wynagrodzenia za pracę twórczą, uzyskiwanych z tytułu działalności wymienionej w art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które będzie ustalane w sposób procentowy, Wnioskodawca nie będzie mógł zastosować 50% kosztów uzyskania przychodu, gdyż wysokość honorarium za przeniesienie praw autorskich powinna wynikać z umowy o pracę, bądź z innego dokumentu, ze wskazaniem konkretnej kwoty, a nie może być określone poprzez zastosowanie określonego podziału czasu pracy. W konsekwencji, do całości uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w 2018 r. przychodów ze stosunku pracy zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja przepisów prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Stosownie do powyższych definicji, przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.