Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.191.2018.1.AN
z 10 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2018 r. (data wpływu 18 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych oraz zasiłku chorobowego z Norwegii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych oraz zasiłku chorobowego z Norwegii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zwraca się z uprzejmą prośbą o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych wraz z zasiłkiem chorobowym w Norwegii.

W latach 2013-2016 Wnioskodawczyni przebywała, pracowała oraz była na zasiłku dla bezrobotnych tzw. (DAGPENGER) w Norwegii, w związku z czym przebywała w tych latach na terenie tego kraju.

Od marca 2013 roku do października 2014 roku zatrudniona była w firmie X. 31 października 2014 roku Wnioskodawczyni złożyła wypowiedzenie z pracy z powodów zdrowotnych, po czym zarejestrowała się w Norweskim Urzędzie Pracy (NAV), który przyznał jej zasiłek dla bezrobotnych na okres 615 dni.

Pierwszą wypłatę z Norweskiego Urzędu Pracy (NAV) otrzymała po 4 miesiącach. Powodem tak długiego oczekiwania było wypowiedzenie przez nią umowy co podlegało tak zwanej 3-miesięcznej karencji.

Wnioskodawczyni odprowadziła również podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej w wysokości - DAGPENGER 19 813,00 NOK.

Dowodem na to jest deklaracja z Urzędu Norweskiego o wynagrodzeniach i zaliczkach za rok 2015 (odpowiednik polskiego PIT-11), w której wykazano ww. kwotę dochodu oraz zapłaconego podatku. Zainteresowana chciałaby zaznaczyć, że jest obywatelem Polski i nie jest obywatelem Norwegii.

W latach 2013-2016 przebywała na terenie Rzeczpospolitej Polski ale tylko na czas urlopowy. Łącznie ok. 60 dni rocznie. Jej stałym miejscem zamieszkania w tym okresie była Norwegia. W latach 2013-2016 ośrodek jej interesów życiowych ze względu na powiązania osobiste (mąż) oraz ze względu na osiągane dochody (praca, następnie świadczenia społeczne, zobowiązania podatkowe) znajdowały się w Norwegii.

Oprócz dochodów uzyskanych w Norwegii w ww. latach Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnych dochodów w tym czasie w Polsce.

Posiada również stały norweski numer personalny wraz z stałym pozwoleniem na pobyt w tym kraju, czego dowodem jest kopia pozwolenia na pobyt wydana przez norweską policję.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy osiągnięty dochód związany z pobytem na zasiłku dla bezrobotnych (Dagpenger) oraz zasiłku chorobowym (Sykepenger) od którego podatek został zapłacony w Norwegii powinien podlegać opodatkowaniu dochodowym od osób fizycznych również w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek od dochodu uzyskanego w Norwegii z tytułu zasiłku dla bezrobotnych (Dagpenger) oraz z tytułu zasiłku chorobowego (Sykepenger) powinien być zapłacony tylko i wyłącznie w Norwegii.

Według Zainteresowanej zastosowanie mają tutaj postanowienie umowy z dnia 24 maja 1977 roku zawartej między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Norweskiego o unikaniu podwójnego opodatkowania. Umowa ta rozstrzyga, w którym z umawiających się państw opodatkowuje się dochody uzyskiwane przez osoby fizyczne z tytułu wynagrodzenia za pracę i w jaki sposób unika się podwójnego opodatkowania. Stosowanie zatem do postanowień art. 15 ust. 1 tej umowy międzynarodowej z uwzględnieniem artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie osiąga z pracy, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni utrzymuje swoje stanowisko, że otrzymane przez nią świadczenia z tytułu zasiłku dla bezrobotnych oraz zasiłku chorobowego stanowiło jedyne jej źródło dochodu w roku 2015 i zapłacony przez nią podatek powinien być zapłacony tylko i wyłącznie w Norwegii tym bardziej, że jej miejsce zamieszkania oraz ośrodek jej interesów życiowych znajdował się w Norwegii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Do dochodów z Norwegii uzyskiwanych od dnia 1 stycznia 2011 r. zastosowanie ma Konwencja z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokół do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 899).

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 tej Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami;

1. uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie jest możliwe ustalenie, w którym Państwie osoba posiada ośrodek interesów życiowych albo nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym stale przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
   
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych Państw, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” przedstawiona w powyższej Konwencji odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W myśl art. 21 ust. 1 ww. Konwencji, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, gdziekolwiek powstałe, nieobjęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Natomiast w myśl art. 17 pkt 1 i pkt 2 ww. Konwencji, emerytury, renty i inne podobne świadczenia lub renty kapitałowe uzyskiwane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z drugiego Umawiającego się Państwa, są opodatkowane tylko w pierwszym wymienionym Państwie. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, świadczenia otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie na podstawie prawa o ubezpieczeniach społecznych drugiego Umawiającego się Państwa, na podstawie jakiegokolwiek obowiązkowego systemu emerytalnego lub na podstawie systemu emerytalnego, który jest uznawany dla celów podatkowych, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku, w latach 2013-2016 Wnioskodawczyni przebywała, pracowała oraz była na zasiłku dla bezrobotnych tzw. (DAGPENGER) w Norwegii, w związku z czym przebywała w tych latach na terenie tego kraju. 31 października 2014 roku Wnioskodawczyni złożyła wypowiedzenie z pracy z powodów zdrowotnych, po czym zarejestrowała się w Norweskim Urzędzie Pracy (NAV), który przyznał jej zasiłek dla bezrobotnych na okres 615 dni. Pierwszą wypłatę z Norweskiego Urzędu Pracy (NAV) otrzymała po 4 miesiącach. Powodem tak długiego oczekiwania było wypowiedzenie przez nią umowy co podlegało tak zwanej 3-miesięcznej karencji. Wnioskodawczyni odprowadziła również podatek do Norweskiej Administracji Podatkowej w wysokości - DAGPENGER 19 813,00 NOK.

Dowodem na to jest deklaracja z Urzędu Norweskiego o wynagrodzeniach i zaliczkach za rok 2015 (odpowiednik polskiego PIT-11), w której wykazano ww. kwotę dochodu oraz zapłaconego podatku. Zainteresowana chciałaby zaznaczyć, że jest obywatelem Polski i nie jest obywatelem Norwegii. W latach 2013-2016 przebywała na terenie Rzeczpospolitej Polski ale tylko na czas urlopowy. Łącznie ok. 60 dni rocznie. Jej stałym miejscem zamieszkania w tym okresie była Norwegia. W latach 2013-2016 ośrodek jej interesów życiowych ze względu na powiązania osobiste (mąż) oraz ze względu na osiągane dochody (praca, następnie świadczenia społeczne, zobowiązania podatkowe) znajdowały się w Norwegii. Oprócz dochodów uzyskanych w Norwegii w ww. latach nie uzyskała ona żadnych dochodów w tym czasie w Polsce. Posiada również stały Norweski numer personalny wraz z stałym pozwoleniem na pobyt w tym kraju, czego dowodem jest kopia pozwolenia na pobyt wydana przez Norweską policje.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, że w latach 2013-2016, z uwagi na ośrodek interesów osobistych i gospodarczych, który położony był poza terytorium Polski, a także okres pobytu w Polsce, który w ww. latach nie przekroczył 183 dni (ok. 60 dni rocznie), Wnioskodawczyni podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegała obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni wskazała, że w ww. latach nie uzyskała żadnych dochodów w tym czasie w Polsce, wskutek czego nie miała obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych z zasiłku chorobowego i dla bezrobotnych uzyskanych w Norwegii.

Zatem Wnioskodawczyni prawidłowo uznaje, że podatek od dochodu uzyskanego w Norwegii z tytułu zasiłku dla bezrobotnych oraz z tytułu zasiłku chorobowego powinien być zapłacony tylko i wyłącznie w Norwegii.

Jednakże należy zauważyć, że Wnioskodawczyni przedstawiając własne stanowisko do zadanego wcześniej pytania uznała, że zastosowanie mają tutaj postanowienia umowy z dnia 24 maja 1977 roku zawartej między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Norweskiego o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zauważyć jednak należy, że z opisu wynika, iż Wnioskodawczyni – norweski rezydent podatkowy, otrzymywała zasiłki od norweskich jednostek. Nie zachodzi wobec tego ewentualny konflikt związany z możliwością podwójnego opodatkowania (w Polsce i Norwegii) i stąd ww. umowa nie znajdzie w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Zatem w konsekwencji, w myśl zasady, że wadliwa argumentacja prawna Wnioskodawcy, przy prawidłowo wywiedzionym skutku prawnym, winna skutkować uznaniem stanowiska podatnika za nieprawidłowe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Wskazać bowiem należy, że w postępowaniu o wydanie interpretacji organ podatkowy nie przeprowadza dowodów w rozumieniu art. 180 i następnych ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa i nie ocenia ich w myśl art. 191 ustawy, gdyż nie jest to postępowanie podatkowe. Tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku w kontekście zadanego pytania, w szczególności oparł się na podanej w opisie stanu faktycznego informacji, że Wnioskodawczyni w latach 2013-2016 przebywała na terenie Rzeczpospolitej Polski tylko na czas urlopowy (łącznie ok. 60 dni rocznie), jej stałym miejscem zamieszkania w tym okresie była Norwegia, w ww. latach ośrodek jej interesów życiowych ze względu na powiązania osobiste (mąż) oraz ze względu na osiągane dochody (praca, następnie świadczenia społeczne, zobowiązania podatkowe) znajdowały się w Norwegii i oprócz dochodów uzyskanych w tym Państwie w przedstawionych latach nie uzyskała ona żadnych dochodów w tym czasie w Polsce. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem istniejący stan faktyczny różni się od opisu przedstawionego we wniosku, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.