Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPP1/443-65/12-6/AWA
z 11 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 28 lutego 2018 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt I FSK 254/15 (data wpływu 15 grudnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży towarów nabytych w drodze spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2012 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży towarów nabytych w drodze spadku.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 18 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP1/443-65/12-5/AWa, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że Gmina zbywając przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabyte wcześniej na podstawie spadkobrania ustawowego, działa jako podatnik podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 kwietnia 2012 r., nr ILPP1/443-65/12-5/AWa wniósł pismem z dnia 25 kwietnia 2012 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 1 czerwca 2012 r. nr ILPP1/443/W-30/12-2/HMW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 18 kwietnia 2012 r., nr ILPP1/443-65/12-5/AWa złożył skargę z dnia 6 czerwca 2012 r. (data wpływu 18 czerwca 2012 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocław postanowieniem z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 876/12 zawiesił postępowanie w związku z wystąpieniem przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie postanowienia z dnia 17 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1612/11 do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z pytaniem prejudycjalnym o treści: „Czy przepisy Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L.06.347.1) sprzeciwiają się opodatkowaniu podatkiem VAT czynności gminy polegających na sprzedaży nabytych z mocy prawa lub pod tytułem darmym, w szczególności w drodze spadkobrania lub darowizny, mienia – w tym nieruchomości, bądź wniesienia ich w formie aportu do spółek prawa handlowego?”.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2014 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie z uwagi na wydanie przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej postanowienia z dnia 20 marca 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu złożył skargę kasacyjną z dnia 22 grudnia 2014 r., nr ILRP-007-355/14-2/MT do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wyrokiem z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt I FSK 254/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie uznania Gminy za podatnika podatku VAT z tytułu sprzedaży towarów nabytych w drodze spadku wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca jako jednostka samorządu terytorialnego powołana została do wykonywania zadań publicznych określonych odrębnymi przepisami.

Postanowieniem z dnia 4 listopada 2008 r., Sądu Rejonowego Wydział Cywilny Gmina nabyła na podstawie ustawy w całości z dobrodziejstwem inwentarza spadek po zmarłym (…).

Stwierdzenie spadku nastąpiło na podstawie przepisu art. 935 k.c., zgodnie z którym w przypadku braku małżonka spadkodawcy, jego krewnych i dzieci małżonka spadkodawcy, powołanych do dziedziczenia z ustawy, spadek przypada gminie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy jako spadkobiercy ustawowemu. Jeżeli ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Rzeczypospolitej Polskiej nie da się ustalić albo ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy znajdowało się za granicą, spadek przypada Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu.

Należy podkreślić również, że zgodnie z art. 1023 k.c. Skarb Państwa ani gmina nie mogą odrzucić spadku, który im przypadł z mocy ustawy. Skarb Państwa ani gmina nie składają oświadczenia o przejęciu spadku, a spadek uważa się za przyjęty z dobrodziejstwem inwentarza.

W skład nabytego spadku wchodzą przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej. Ponieważ przedmioty te posiadają wartość handlową, a jednocześnie Gmina ani jej jednostki nie mają możliwości ich wykorzystania, Gmina podjęła decyzję o ich zbyciu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina zbywając przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabyte wcześniej na podstawie spadkobrania ustawowego, działa jako podatnik podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, aby dana czynność była opodatkowana podatkiem VAT powinna być wykonana przez podatnika VAT, który w stosunku do tej właśnie czynności działa jako podatnik podatku VAT. Definicja podatnika znajduje się w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zgodnie z którym podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie natomiast z ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców - lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby więc dana czynność była opodatkowana podatkiem VAT powinna być wykonana w ramach działalności gospodarczej podatnika zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak czytamy w publikacji „VAT. Komentarz” (…) R. Lex 2011, powyższa definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Aczkolwiek ustawa nie wyraża tego wprost, przyjąć należy, że działalnością gospodarczą jest w zasadzie tylko ta aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Należy też powiedzieć, że przepis art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT stanowi implementację art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z poglądem wyrażonym w „Dyrektywa VAT. Komentarz” pod redakcją (…), uzależnienie pojęcia „podatnik” od prowadzenia działalności gospodarczej wynika z charakteru podatku VAT, który jest szczególną formą podatku obrotowego od profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Położenie nacisku na działalność gospodarczą miało na celu odróżnienie podatników VAT od podmiotów podlegających opodatkowaniu innymi podatkami i opłatami transakcyjnymi dotyczącymi obrotu nieprofesjonalnego. Kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników VAT osoby fizyczne i instytucje nieprowadzące działalności gospodarczej, nawet jeżeli wykonują one czynności dostawy towarów (np. sprzedaż używanych składników majątku). Aby więc rozstrzygnąć czy sprzedaż przedmiotów wchodzących w skład spadku, o którym mowa w stanie sprawy, dokonywana jest w ramach działalności gospodarczej należy ustalić, czy sprzedaż ta ma charakter profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o podatku VAT za podatnika VAT może być uznany podmiot wykonujący samodzielnie, a więc niezależnie działalność gospodarczą. Należy podkreślić, iż Gmina nabyła przedmioty wchodzące w skład spadku z mocy prawa, nie miała przy tym możliwości rezygnacji z ich nabycia nawet jeżeli uznałaby, iż przedmioty te nie mogą być wykorzystane dla jej działalności. Taki sposób nabycia własności nie jest charakterystyczny dla nabycia przez przedsiębiorcę, który działa w warunkach wolnego rynku i ma swobodny wybór co do dokonania zakupu danych przedmiotów oraz co do ich wyboru. Gmina nabywając przedmioty ze spadku nie zachowała się więc jak przedsiębiorca, tzn. profesjonalny handlowiec.

Należy także wskazać, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o podatku VAT podatnik wykonując działalność gospodarczą musi działać z zamiarem wykonywania czynności o charakterze gospodarczym. Tak więc nabywając określone przedmioty podatnik ma również wolę i zamiar dokonania ich odsprzedaży. W sytuacji Gminy tak jednak się nie stało. Gmina nie miała możliwości rezygnacji z nabycia przedmiotów wchodzących w skład spadku, jednocześnie nabywając je z mocy prawa nie nabyła ich z zamiarem odsprzedaży.

Należy więc wnioskować, iż sprzedaż przedmiotów pochodzących ze spadku dokonywana jest przez Gminę, która odnośnie do tej czynności nie działa jako podatnik VAT, nie jest spełniona bowiem przesłanka wykonywania samodzielnej - działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku VAT.

Na potwierdzenie stanowiska Gminy należy powołać tezę wyrażoną przez TSUE w wyroku z dnia 15 września 2011 r., wydanym w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/l 0, zgodnie z którą pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy VAT jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy (zob. wyroki z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-77/01 EDM, Rec. s. 14295, pkt 58; z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 BBL, Zb. Orz. S. I 10157, pkt 39). Jak czytamy dalej w przedmiotowym wyroku „z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Weilcome Trust, Rec. s. I 3013, pkt 32).”

Mając na uwadze powyższe, należy powiedzieć, że sprzedaż przez Gminę przedmiotów wchodzących w skład spadku nabytego z mocy ustawy nie stanowi dostawy w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku VAT, a więc w stosunku do tej czynności Gmina nie spełnia warunku działania jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt I FSK 254/15.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powołany przepis stanowi implementację art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to pozostaje w zgodzie z art. 13 ust. 1 Dyrektywy, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

W świetle powołanego art. 15 ust. 6 ustawy, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług – wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe i ma zastosowanie przy łącznym spełnieniu przez ten organ dwóch warunków:

• jego podmiotem jest wyłącznie organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
• odnosi się jedynie do czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
  
  

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te – co do zasady – będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy, stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Powołany wyżej przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis Dyrektywy wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, że generalnie organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności, bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast, w myśl art. 6 ust. 1 powoływanej wyżej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Gmina, będąca zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, postanowieniem z dnia 4 listopada 2008 r., Sądu Rejonowego Wydział Cywilny nabyła na podstawie ustawy w całości z dobrodziejstwem inwentarza spadek po zmarłym (…). Stwierdzenie spadku nastąpiło na podstawie przepisu art. 935 k.c., zgodnie z którym w przypadku braku małżonka spadkodawcy, jego krewnych i dzieci małżonka spadkodawcy, powołanych do dziedziczenia z ustawy, spadek przypada gminie ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy jako spadkobiercy ustawowemu. Jeżeli ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy w Rzeczypospolitej Polskiej nie da się ustalić albo ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy znajdowało się za granicą, spadek przypada Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu. Należy podkreślić również, że zgodnie z art. 1023 k.c. Skarb Państwa ani gmina nie mogą odrzucić spadku, który im przypadł z mocy ustawy. Skarb Państwa ani gmina nie składają oświadczenia o przejęciu spadku, a spadek uważa się za przyjęty z dobrodziejstwem inwentarza. W skład nabytego spadku wchodzą przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej. Ponieważ przedmioty te posiadają wartość handlową, a jednocześnie Gmina ani jej jednostki nie mają możliwości ich wykorzystania, Gmina podjęła decyzję o ich zbyciu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia kwestii, czy Gmina zbywając przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabyte wcześniej na podstawie spadkobrania ustawowego, działa jako podatnik podatku VAT.

Należy podkreślić, że określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik, czyli podmiot wykonujący działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W analizowanym przypadku realizującym świadczenie jest specyficzny podmiot, a mianowicie jednostka samorządu terytorialnego – Gmina. Jak wskazał WSA orzekający w analizowanej sprawie – w ślad za wyrokiem TSUE w sprawie C-72/13 – dla rozstrzygnięcia, czy Gmina działa w odniesieniu do danej czynności jako podatnik, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, czy podmiot ten prowadzi działalność gospodarczą stosownie do treści art. 9 ust. 1 Dyrektywy. W sytuacji, gdy zostanie stwierdzone, że działania takiego podmiotu noszą znamiona działalności gospodarczej, dopiero wówczas należy rozważyć wyjątek przewidziany dla podmiotów prawa publicznego określonych w art. 13 ust. 1 Dyrektywy.

Uwzględniając powyższe orzeczenie TSUE, orzekając w analizowanej sprawie WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14 wskazał, że: „(…) koniecznym w pierwszej kolejności jest rozważenie, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą czy czynnościami związanymi ze zwykłym wykonaniem prawa własności”.

Sąd wskazał, że „(…) czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (por. wyrok w sprawie Słaby, EU:C:2011:589, pkt 36; Wellcome Trust, C-155/94, EU:C:1996:243, pkt 32; EDM C-77/01, pkt 58).”.

Z kolei, „pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 9 dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że nie obejmuje ona działalności, która polega na zakupie i sprzedaży akcji i innych papierów wartościowych przez zarządcę powierniczego w ramach zarządzania aktywami trustu charytatywnego (wyrok TS w sprawie Wellcome Trust, C-155/94 EU:C:1996:243).”.

„Sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie sprowadza się do następującej sekwencji zdarzeń Gmina nabywa z mocy prawa w drodze spadkobrania ustawowego (art. 935 k.c.) przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej. Ponieważ przedmioty te posiadają wartość handlową, a jednocześnie Gmina ani jej jednostki nie mają możliwości ich wykorzystania, Gmina podjęła decyzję o ich zbyciu. Zdaniem Sądu, przedmioty te nie mogą być przypisane do działalności gospodarczej prowadzonej przez Gminę albowiem nie działa ona w sytuacji opisanej we wniosku o interpretację w charakterze handlowca profesjonalnie zajmującego się nabywaniem i sprzedażą towarów. Ponadto, sama Gmina stwierdza, że te składniki majątku posiada w swoim prywatnym majątku. Zaś żaden przepis dyrektywy nie zabrania podatnikowi VAT, który chce zachować część składnika majątku w swoim majątku prywatnym, na wyłączenie tej części z systemu VAT (wyrok TS w sprawie Dieter Armbrecht, C-291/92, EU:C:1995:304).

Nie można też mówić w rzeczonej sprawie o wykorzystywaniu majątku celem uzyskania stałego dochodu, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być przychód ze sprzedaży tych rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy 112 (zob. wyroki TS w sprawie: EDM, EU:C:2004:243, pkt 58; BBL, EU:C:2004:650, pkt 39; Słaby i in., pkt 45).

Ponadto, kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą nie są ani liczba transakcji, czy długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani też wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (wyrok TS w sprawie Słaby i in., EU:C:2011:589, pkty 37 i 38).

Kluczowym jest to czy podejmuje aktywne działania w zakresie określonej działalności, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 112 (postanowienie TS w sprawie: Gmina X, C-72/13, EU:C:2014:197, pkt 17; Słaby i in., EU:C:2011:589, pkt 36, 39). Taka sytuacja nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie, Gmina nie wybiera towarów nabywanych celem pozyskania większych dochodów, nie nabywa towarów celem odsprzedaży, nie angażuje środków tak jak przedsiębiorca”.

Podsumowując, WSA we Wrocławiu stwierdził, że „Gmina z tytułu wykonywania czynności opisanych w stanie faktycznym (zbywania przedmiotów użytku domowego takich jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabytych w drodze spadkobrania ustawowego) nie jest podatnikiem VAT albowiem nie prowadzi działalności gospodarczej w tym zakresie”.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa, orzeczenie TSUE z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13, a także wydane w niniejszej sprawie wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 28 października 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1730/14 oraz NSA z dnia 27 października 2017 r., sygn. akt I FSK 254/15, w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Gmina zbywając przedmioty użytku domowego takie jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabytych w drodze spadkobrania ustawowego nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z czynnościami związanymi ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Gmina realizując nałożone na nią obowiązki wynikające z powołanych wyżej regulacji nie działa w obszarze prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Gmina nie wybiera bowiem nabywanych towarów celem pozyskania większych dochodów, nie nabywa tych przedmiotów celem ich odsprzedaży, nie angażuje środków tak jak przedsiębiorca. Gmina w analizowanej sytuacji nie ma wpływu na nabycie przedmiotowych ruchomości w drodze spadkobrania, co może skutkować nabyciem również mienia, które z jej punktu widzenia jest zbędne. Gmina nie pozyskuje zatem ww. mienia w konkretnym celu, np. prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast „samo nieodpłatne jego nabycie i posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT”. Realizowane przez Gminę czynności związane ze zbyciem przedmiotów użytku domowego otrzymanych w drodze spadku, znajdują się więc całkowicie poza obszarem prowadzonej przez Gminę działalności gospodarczej. Tym samym, w przedmiotowej sprawie, Gmina nie jest podatnikiem VAT.

Podsumowując należy stwierdzić, że Gmina z tytułu wykonywania czynności polegającej na odpłatnym zbywaniu przedmiotów użytku domowego takich jak noszące ślady użytkowania pojedyncze filiżanki, talerze i inne przedmioty zastawy stołowej nabytych w drodze spadkobrania ustawowego nie jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. 18 kwietnia 2012 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.