2018.05.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.117.2018.2.BK
z 10 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2018 r. (data wpływu) uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Po rozwodzie władza rodzicielska nad dwójką dzieci (M. urodzona 2 września 2005 r., P. urodzony 6 września 2007 r.) została powierzona obojgu rodzicom z miejscem ich pobytu przy matce - Wnioskodawczyni. W 2017 r. Wnioskodawczyni wykonywała władzę rodzicielską, dzieci mieszkają z Nią. Kontakty ojca poza miejscem zamieszkania zostały ustalone w poniższy sposób:

dwa razy w tygodniu od godz. 14.00 -17.00, z wyłączeniem ferii zimowych i wakacji, gdy dzieci będą przy matce;
w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca, bezpośrednio po zajęciach szkolnych do soboty do godz. 16.00, albo od soboty od godz. 12.00 do niedzieli do godz. 15.00;
pierwszy tydzień ferii zimowych, od poniedziałku do niedzieli;
dwa tygodnie wakacji od 1 lipca do 14 lipca;
naprzemiennie jeden dzień Świąt Bożego Narodzenia i jeden dzień Świąt Wielkanocnych od godz. 9.00 do 18.00.

Z wyznaczonych przez sąd spotkań z ojcem korzysta tylko córka, syn nie zgadza się na żadne kontakty. W 2017 r. były małżonek nie wykonywał władzy rodzicielskiej w stosunku do syna, tj. nie podejmował żadnych decyzji dotyczących rozwoju syna. Wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do córki. Ojciec realizuje obowiązek alimentacyjny na oboje dzieci, ale nie interesują go wydatki związane z edukacją zdrowiem, nauką, wypoczynkiem oraz inne potrzeby codziennego funkcjonowania dzieci, nie podejmuje czynności faktycznych przy dzieciach, mających na celu ich wychowanie. Między Wnioskodawczynią a byłym małżonkiem nie było żadnego porozumienia co do proporcji podziału ulgi na dzieci. W 2017 r. Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody opodatkowane według skali podatkowej. W stosunku do Niej i do dzieci nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. i ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. Były małżonek poinformował Wnioskodawczynię, że rozliczył się za 2017 r. odliczając ulgę za 2 miesiące na syna i za 2 miesiące na córkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni może odliczyć całą przysługującą ulgę na syna? Czy na córkę może odliczyć tylko część ulgi, jaka to powinna być część? Czy rozliczając się za 2017 r. Wnioskodawczyni musi brać pod uwagę jaką część ulgi odliczył już w swoim zeznaniu podatkowym były małżonek? Jeżeli poinformował Wnioskodawczynię, że rozliczył się za 2017 r. odliczając ulgę za 2 m-ce na syna i za 2 m-ce na córkę, to Wnioskodawczyni może odliczyć ulgę tylko za 10 m-cy na każde dziecko?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanej sytuacji może odliczyć całą przysługującą ulgę na syna. Na córkę może odliczyć część kwoty, tj. za 10 miesięcy, co wynika z prawa ojca do odliczenia części ulgi wynikającej z realizowania przez niego ustalonych sądownie kontaktów z córką. W stosunku do syna – zdaniem Wnioskodawczyni – ulgę rozliczył nieprawidłowo, ponieważ nie wykonywał władzy rodzicielskiej, która nie jest tylko prawem wynikającym z wyroku sądowego a rzeczywistym zaangażowaniem w życie dziecka, rozwiązywaniem bieżących problemów i podejmowaniem decyzji mających wpływ na kształtowanie jego przyszłości.

Do odliczenia ulgi prorodzinnej konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, tj. posiadanie władzy rodzicielskiej i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym, a nie tylko – jak wskazuje Wnioskodawczyni – spełnianie obowiązku alimentacyjnego, czy sporadyczne kontakty z dzieckiem. Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega – zdaniem Wnioskodawczyni – na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka.

Według Wnioskodawczyni wykonywanie władzy rodzicielskiej odniesione do konkretnych okoliczności faktycznych, czyli braku kontaktu syna z ojcem świadczy o tym, że władza rodzicielska nie była przez niego realizowana, a Wnioskodawczyni, jako matka realizowała ją samodzielnie i przysługuje jej prawo do 100% wysokości ulgi na syna.

W przypadku odliczenia ulgi w części przysługującej na córkę powinna ona być odliczona w części wynikającej z realizowania ustalonych przez sąd kontaktów z ojcem, tj.

za 10 miesięcy w roku w tygodniu roboczym: 10 dni (2 dni x 3h = 6h x 4 tygodnie = 24 h = 1 dzień/m-c
za 10 miesięcy w roku w weekendy: 22,5 dnia (2 weekendy x 27h = 54h = 2 dni 6h/m-c
za ferie, wakacje, święta – 23 dni

W sumie z córką w ciągu roku ojciec spędza 55, 5 dnia a kwota przysługującej mu ulgi wynosi 185, 34 zł (92,67 zł x 2 m-ce).

Rozliczając się za 2017 r. Wnioskodawczyni uważa, ze nie musi brać pod uwagę jaką część ulgi odliczył w swoim zeznaniu podatkowym były małżonek w stosunku do syna, ponieważ jest ona błędnie rozliczona na niekorzyść Jej i dziecka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

wykonywał władzę rodzicielską;
pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Stosownie do art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Jednocześnie jak stanowi art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

odpis aktu urodzenia dziecka;
zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

Jak wynika z art. 27f ust. 7 cyt. ustawy podatkowej, przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Jeżeli kwota przysługującego odliczenia na podstawie ust. 2, 3 i 4 jest wyższa od kwoty odliczonej z tytułu, o którym mowa w ust. 1, w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podatnikowi przysługuje kwota stanowiąca różnicę między kwotą przysługującego podatnikowi odliczenia a kwotą odliczoną w zeznaniu podatkowym (art. 27f ust. 8 ustawy).

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

Wykonywać pieczę (zgodnie z definicją Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) – to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować.

Podkreślenia przy tym wymaga, iż separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Z przytoczonych regulacji wynika, że kwota omawianej ulgi określona na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom dziecka. Stąd w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Jednocześnie biorąc pod uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, należy przyjąć, iż podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców dziecka w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określeniu proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2360/15 podkreślił, że (…) wykonywanie władzy rodzicielskiej przez oboje rodziców, w sytuacji braku porozumienia między nimi odnośnie proporcji przysługującej kwoty do odliczenia, powoduje iż przysługującą im kwotę ulgi podatkowej należy rozdzielić między nich w częściach równych”

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest natomiast wymagane w przypadku, gdy tylko jeden z rodziców spełnia warunki do zastosowania odliczenia na podstawie art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że po rozwodzie władza rodzicielska nad dwójką dzieci (M. urodzona 2 września 2005 r., P. urodzony 6 września 2007 r.) została powierzona obojgu rodzicom z miejscem ich pobytu przy matce - Wnioskodawczyni. W 2017 r. Wnioskodawczyni wykonywała władzę rodzicielską, dzieci mieszkają z Nią. Kontakty ojca poza miejscem zamieszkania zostały ustalone w poniższy sposób:

dwa razy w tygodniu od godz. 14.00-17.00, z wyłączeniem ferii zimowych i wakacji, gdy dzieci będą przy matce;
w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca, bezpośrednio po zajęciach szkolnych do soboty do godz. 16.00 albo od soboty od godz. 12.00 do niedzieli do godz. 15.00;
pierwszy tydzień ferii zimowych, od poniedziałku do niedzieli;
dwa tygodnie wakacji od 1 lipca do 14 lipca;
naprzemiennie jeden dzień Świąt Bożego Narodzenia i jeden dzień Świąt Wielkanocnych od godz. 9.00 do 18.00.

Z wyznaczonych przez sąd spotkań z ojcem korzysta tylko córka, syn nie zgadza się na żadne kontakty. W 2017 r. były małżonek - jak wskazuje Wnioskodawczyni - nie wykonywał władzy rodzicielskiej w stosunku do syna, tj. nie podejmował żadnych decyzji dotyczących rozwoju syna. Wykonywał władzę rodzicielską w stosunku do córki. Ojciec realizuje obowiązek alimentacyjny na oboje dzieci, ale nie interesują go wydatki związane z edukacją zdrowiem, nauką, wypoczynkiem oraz inne potrzeby codziennego funkcjonowania dzieci, nie podejmuje czynności faktycznych przy dzieciach, mających na celu ich wychowanie. Między Wnioskodawczynią a byłym małżonkiem nie było żadnego porozumienia co do proporcji podziału ulgi na dzieci. W 2017 r. Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody opodatkowane według skali podatkowej. W stosunku do Niej i do dzieci nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. i ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. Były małżonek poinformował Wnioskodawczynię, że rozliczył się za 2017 r. odliczając ulgę za 2 miesiące na syna i za 2 miesiące na córkę.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, gdy jak wskazała Wnioskodawczyni razem z byłym mężem w 2017 r. wykonywali władzę rodzicielską w stosunku do małoletniej córki, uznać należy, że oboje byli uprawnieni do skorzystania z ulgi wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ jednak pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym małżonkiem nie było żadnego porozumienia co do proporcji podziału ulgi na dzieci, Wnioskodawczyni przysługiwało za rok 2017 odliczenie jedynie w wysokości 50% kwoty ulgi na niepełnoletnią córkę.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokonania odliczeń w ramach ww. ulgi na małoletniego syna skoro – jak twierdzi Wnioskodawczyni tylko Ona wykonuje władzę rodzicielską – były małżonek nie utrzymywał zaś z synem żadnego kontaktu, pomimo wyznaczonych przez sąd spotkań, nie podejmował żadnych decyzji dotyczących rozwoju syna, ograniczał się jedynie do płacenia alimentów – w konsekwencji nie wykonywał władzy rodzicielskiej, to w okolicznościach tych uznać należy, że Wnioskodawczyni przysługuje wyłączne prawo (po spełnieniu wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania), do skorzystania z ulgi prorodzinnej na syna wynikającej z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości 100% kwoty ustalonej zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin