Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.67.2018.3.ICz
z 14 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lutego 2018 r. (data wpływu 1 lutego 2018r.), uzupełnionym pismem z 29 marca 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii powstania obowiązku z tytułu wykonania czynności polegającej na kupnie bonu towarowego przez Wnioskodawcę od Akceptanta oraz sprzedaży bonu przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy oraz obowiązku fakturowania czynności pośrednictwa w sprzedaży bonów towarowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2018 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w kwestii powstania obowiązku z tytułu wykonania czynności polegającej na kupnie bonu towarowego przez Wnioskodawcę od Akceptanta oraz sprzedaży bonu przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy, obowiązku fakturowania czynności pośrednictwa w sprzedaży bonów towarowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 marca 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 marca 2018 r. znak: 0111-KDIB1-1.4010.40.2018.1.BK, 0111-KDIB1-1.4010.101.2018.1.BK, 0111-KDIB1-1.4010.102.2018.1.BK, 0111-KDIB3-1.4012.67.2018.1.ICz.

W przedmiotowym wniosku uzupełnionym pismem z 29 marca 2018 r. przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zwrócił się z prośbą o sporządzenie interpretacji podatkowej dla procesów realizowanych w ramach spółki B.P. Sp. z o.o. (zwaną dalej Spółką), będącej wnioskodawcą tej interpretacji. Spółka zajmuje się dystrybucją bonów towarowych B.P. o nominałach 100 zł, 50 zł oraz 20 zł. Bony oferowane przez jego firmę sprzedawane są podmiotom (zwanych dalej Nabywcami), które następnie przekazywane są pracownikom (zwanych dalej Pracownikami) w ramach świadczeń socjalnych lub premii motywacyjnych. Bony mogą być realizowane w sklepach, punktach usługowych (zwanych dalej Akceptantami), które posiadają podpisaną umowę ze Spółką na wykup bonów.

Proces 1: NAZWA: Wystawienie i przekazanie bonów Nabywcy MIEJSCE: występuje w spółce B.P. sp. z o.o. OPIS: Nabywca nabywa od Spółki bony na łączną kwotę X i przelewa kwotę X na rachunek bankowy Spółki. Potwierdzeniem transakcji jest nota księgowa na kwotę X wystawiona przez Spółkę na rzecz Nabywcy. Najczęściej Spółka nie pobiera prowizji za wystawienie bonów w związku z tym nie osiąga przychodów z tego tytułu (nie powstaje obowiązek podatkowy). W przypadkach, gdy w ramach zlecenia, Spółka pobierze prowizję od wystawienia bonów, wystawia faktura VAT z 23% stawką na usługę „Przekazanie bonów towarowych”, która stanowi przychód podatkowy Spółki. DOKUMENTY KSIĘGOWE SPÓŁKI: nota księgowa na kwotę X od Spółki do Nabywcy w przypadku pobierania prowizji faktura VAT 23% za usługę Proces 2: NAZWA: Realizacja bonów MIEJSCE: nie występuje w spółce B.P. sp. z o.o. OPIS: Pracownicy (uzyskawszy bony w ramach świadczeń socjalnych lub premii od Nabywcy) realizują bony u Akceptantów. Pracownicy oddając bon otrzymali produkty zakupione w sklepie. W zależności od formy prawnej otrzymał za dokonany zakup fakturę lub paragon. DOKUMENTY KSIĘGOWE SPÓŁKI: brak (proces poza Spółką) Proces 3: NAZWA: Wykup bonów MIEJSCE: występuje w spółce B.P. sp. z o.o. OPIS: Akceptant przedstawia Spółce bony towarowe o wartości Y do wykupu. Rozliczenie zrealizowanych bonów następuje na podstawie noty księgowej wystawionej przez Akceptanta na kwotę Y. Spółka pobiera, zgodnie z umową z Akceptantem, prowizję wysokości  (np. 3%) od kwoty Y. Rozliczenie prowizji odbywa się na podstawie faktury VAT 23% wystawianej przez Spółkę na rzecz Akceptanta na usługę „Wykup i rozliczenie bonów”. Kwota netto faktury to prowizja umowna wyliczana jako DOKUMENTY KSIĘGOWE SPÓŁKI: nota księgowa na kwotę Y od Akceptanta do Spółki faktura VAT 23% na usługę „Wykup i rozliczenie bonów” Proces 4: NAZWA: Upłynięcie terminu ważności bonów MIEJSCE: występuje w spółce B.P. sp. z o.o. OPIS: W ramach prowadzonej działalności może wystąpić sytuacja, w której łączna wartość bonów przedstawionych do wykupu będzie niższa niż łączna kwota bonów wystawionych i termin ważności bonów upłynął. Sytuacja taką mogą generować bony zgubione, zniszczone lub nie zrealizowane w terminie przez Pracowników. Taka sytuacja stanowi przychód dla Spółki i zostaje ujęta jako pozostałe przychody operacyjne. DOKUMENTY KSIĘGOWE SPÓŁKI: dokument wewnętrzny w Spółce jako efekt inwentaryzacji ilości i wartości wystawionych i przekazanych a bonów wykupionych w terminie.

Wnioskodawca wskazał PKWiU dla prowadzonej działalności 66.19.10.0.

W związku z powyższym, w zakresie podatku od towarów i usług, Wnioskodawca zadał m.in. następujące pytania (oznaczenie pytań jak we wniosku):

a) Czy od wystawienia przez Spółkę bonu Nabywcy powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT?

c) Czy od wykupionego bonu przez Spółkę od Akceptanta powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT i w jakim momencie?

e) Czy gdy Spółka pobiera prowizję od Nabywcy za przekazane bony np.: 2% wystawia fakturę VAT (ostatecznie sformułowane w piśmie z 29 marca 2018 r.)?

f) Czy na kwotę prowizji pobranej od Akceptanta Spółka wystawia fakturę VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług:

a) nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT od wartości nominalnej bonu,

c) nie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT od wartości nominalnej bonu,

e) Spółka wystawia fakturę na wartość pobranej prowizji od sprzedanego bonu VAT,

f) Spółka na wartość pobranej prowizji w wysokości 3% fakturę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług w odniesieniu do kwestii objętych pytaniami a) i c) oraz objętych pytaniami e) i f) w części dotyczącej dokumentowania usług pośrednictwa jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku, którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Kwestię momentu powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług reguluje art. 19a ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z tą regulacją podatek stanie się wymagalny w miesiącu dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi i co do zasady zostanie rozliczony za ten okres rozliczeniowy. Ustawa o VAT nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter.

Na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się dystrybucją bonów towarowych B.P. o nominałach 100 zł, 50 zł oraz 20 zł. Bony oferowane przez jego firmę sprzedawane są podmiotom zwanym Nabywcami, które następnie przekazywane są pracownikom w ramach świadczeń socjalnych lub premii motywacyjnych. Bony mogą być realizowane w sklepach, punktach usługowych, które posiadają podpisaną umowę ze Spółką na wykup bonów.

Wystawienie i przekazanie bonów Nabywcy występuje w Spółce Wnioskodawcy Nabywca nabywa od Spółki (Wnioskodawcy) bony na łączną kwotę X i przelewa kwotę X na rachunek bankowy Spółki. Potwierdzeniem transakcji jest nota księgowa na kwotę X wystawiona przez Spółkę na rzecz Nabywcy. Najczęściej Spółka nie pobiera prowizji za wystawienie bonów w związku z tym nie osiąga przychodów z tego tytułu (nie powstaje obowiązek podatkowy). Realizacja bonów nie występuje w Spółce. Pracownicy (uzyskawszy bony w ramach świadczeń socjalnych lub premii od Nabywcy) realizują bony u Akceptantów. Pracownicy oddając bon otrzymali produkty zakupione w sklepie.

W ramach prowadzonej działalności może wystąpić sytuacja, w której łączna wartość bonów przedstawionych do wykupu będzie niższa niż łączna kwota bonów wystawionych i termin ważności bonów upłynął. Sytuację taką mogą generować bony zgubione, zniszczone lub nie zrealizowane w terminie przez Pracowników. Taka sytuacja stanowi przychód dla Spółki i zostaje ujęta jako pozostałe przychody operacyjne. Dokumenty księgowe spółki: dokument wewnętrzny w Spółce jako efekt inwentaryzacji ilości i wartości wystawionych i przekazanych a bonów wykupionych w terminie.

Należy zauważyć, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia bonu towarowego. Natomiast Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) definiuje „bon” jako „dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie pewnych towarów, sumy pieniędzy lub usług”.

W świetle powyższego, a także przywołanego wcześniej przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, bon towarowy (bon podarunkowy) nie mieści się w definicji towaru w rozumieniu ww. przepisu ustawy o VAT, gdyż nie jest towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym jego posiadacza do odbioru określonego świadczenia tj. nabycia wybranego towaru/towarów lub skorzystania z usługi/usług (bez wskazania konkretnych usług czy towarów, czy też ich ilości). Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi, natomiast wydanie tego bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych przez nabywcę tego bonu. Konsekwentnie zatem, czynności sprzedaży ww. bonów nie można utożsamiać ze sprzedażą dostawą towarów czy świadczeniem usług, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez Nabywcę na rzecz Wnioskodawcy, a w konsekwencji wydania bonów towarowych nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością.

Z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca stawiał jakiekolwiek ograniczenia lub warunki, które Nabywca musiałby spełnić, żeby nabyć bony towarowe. W konsekwencji w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz klientów Wnioskodawcy czyli Nabywców.

A zatem, czynność sprzedaży bonów towarowych, w okolicznościach przedstawionych we wniosku, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto dokonana przez klientów (Nabywców) Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonów towarowych nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie ze „Słownikiem języka polskiego PWN”, zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności. Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Stosownie do powyższego, zaliczka jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją. Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego dokonana przez Nabywców wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem bonów nie jest związana z nabyciem określonego towaru czy usługi, bowiem bony te uprawniają Pracowników Nabywców do zakupu dowolnych towarów czy usług oferowanych przez Akceptantów.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że pobierane przez Spółkę należności za bony towarowe nie są formą przedpłaty lub zaliczki, gdyż Nabywcy nabywając te bony wpłacają odpowiednią kwotę nie za z góry ustalone towary czy usługi. Tym samym w odniesieniu do otrzymanych wpłat z tytułu wydania bonów towarowych nie powstaje obowiązek podatkowy na zasadzie określonej w art. 19a ust. 8 ustawy, w momencie wydania bonów.

W omawianej sprawie zapłata, która ma miejsce przed dostawą towaru lub wyświadczeniem usługi, nie spełnia w całej rozciągłości definicji przedpłaty. Przyszła dostawa, w momencie zapłaty, nie jest jeszcze szczegółowo określona – nieznany jest przedmiot sprzedaży, ilość oraz cena. Dopiero z chwilą dokonania dostawy towarów/wykonania usług, a więc w momencie realizacji transakcji sprzedaży powstaje obowiązek podatkowy, zgodnie z ww. art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, należy stwierdzić, że czynność sprzedaży przez Wnioskodawcę bonów towarowych, o których mowa we wniosku, nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, natomiast środki pieniężne, które otrzymuje Wnioskodawca w związku ze sprzedażą tych bonów swoim klientom (Nabywcom) nie stanowią zaliczki ani przedpłaty, w konsekwencji czego art. 19a ust. 8 ustawy o VAT nie znajdzie tu zastosowania.

Powyższe uwagi należy odnieść również do sytuacji wskazanej w pytaniu Wnioskodawcy oznaczonym lit. c), tj. w sytuacji wykupu bonu przez Wnioskodawcę od Akceptanta w zakresie dotyczącym wartości nominalnej bonu.

W przypadku wykupu bonów przez Wnioskodawcę od Akceptanta przedmiotem tego wykupu nie jest towar w postaci bonu a jedynie bon jako znak legitymizujący uprawnienie do nabycia towaru lub usługi o wartości na którą opiewa ten bon.

Stad też wykup bonów przez Wnioskodawców od Akceptantów w odniesieniu do ich wartości nominalnej nie będzie podlegać opodatkowaniu u Wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem oznaczonym literą „a” i „c” jest prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii objętej pytaniem oznaczonym literą „e” i „f” tj. udokumentowania wynagrodzenia Spółki z tytułu pośrednictwa w związku z zakupem i sprzedażą „bonów towarowych”, należy mieć na uwadze niżej cytowane przepisy:

Zgodnie art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że wystawienie i przekazanie bonów Nabywcy występuje w spółce B.P. sp. z o.o. Nabywca nabywa od Spółki bony na łączną kwotę X i przelewa kwotę X na rachunek bankowy Spółki. Potwierdzeniem transakcji jest nota księgowa na kwotę X wystawiona przez Spółkę na rzecz Nabywcy. W przypadkach, gdy w ramach zlecenia, Spółka pobierze prowizję od wystawienia bonów, wystawia fakturę VAT z 23% stawką na usługę „Przekazanie bonów towarowych”, która stanowi przychód podatkowy Spółki. Natomiast w sytuacji wykupu bonów przez Wnioskodawcę od Akceptantów, rozliczenie zrealizowanych bonów na kwotę Y następuje na podstawie noty księgowej wystawianej przez Akceptanta na kwotę Y. Wnioskodawca pobiera zgodnie z umową z Akceptantem prowizję wysokości  (np. 3%) od kwoty Y. Rozliczenie prowizji odbywa się na podstawie faktury VAT 23% wystawianej przez Wnioskodawcę na rzecz Akceptanta na usługę „Wykup i rozliczenie bonów”.

W opisanej sytuacji przedmiotem opodatkowania są usługi pośrednictwa świadczone na rzecz Nabywców czy też Akceptantów, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji.

W przypadku sprzedaży i wykupu „bonów towarowych”, Wnioskodawca prowadzi działalność polegającą na pośrednictwie w sprzedaży towarów i usług pomiędzy dostawcami towarów i usług a ostatecznymi nabywcami usług (Pracownikami). Odbiorcami usług pośrednictwa świadczonych przez Spółkę są jej Nabywcy/Akceptanci. Uzyskują oni korzyści z tytułu sprzedaży, w postaci przyszłej prawdopodobnej sprzedaży własnych usług. Spółka, w zamian za sprzedaż bonów towarowych otrzymuje od Nabywców/Akceptantów wynagrodzenie prowizyjne.

Zatem kwota ta stanowi w istocie zapłatę (wynagrodzenie) za wykonaną usługę tj. za pośrednictwo w sprzedaży bonów towarowych.

Wobec powyższego kwota prowizji pomniejszona o kwotę podatku należnego będzie stanowić podstawę opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT. Świadczone dla Nabywców/Akceptantów usługi pośrednictwa Wnioskodawca powinien udokumentować fakturą VAT zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem oznaczonym literą „e” i „f” w części dotyczącej udokumentowania ww. usług pośrednictwa jest prawidłowe.

Natomiast kwestie objęte pytaniami oznaczonymi we wniosku literą „e” i „f” w części dotyczącej zastosowania właściwej stawki podatku i literą „h” są przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Ponadto należy zauważyć, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Tut. Organ pragnie podkreślić, że ciężar wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego spoczywa na składającym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy nie może w tym względzie zastępować Wnioskodawcy – nie jest on bowiem uprawniony ani do zakreślania granic stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ani do ustalania we własnym zakresie, czy podany przez wnioskodawcę stan faktyczny odpowiada stanowi rzeczywistemu. Organ wydający interpretację opiera się zatem wyłącznie na tym, co wskaże Wnioskodawca. Tym samym to wnioskodawca ponosi pełną odpowiedzialność za przedstawiony przez siebie opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i ewentualne negatywne konsekwencje przedstawienia opisu w sposób niezgodny z rzeczywistością. Jednocześnie zaznacza się, że ochronę daje wyłącznie interpretacja wydana do stanu faktycznego tożsamego ze stanem rzeczywistym.

Zatem zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.