2018.05.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.177.2018.2.AM
z 23 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem Strony z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 17 maja 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 27 kwietnia 2018 r. znak sprawy 0114-KDIP1-1.4012.177.2018.1.AM (skutecznie doręczone 10 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Niniejszy wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 17 maja 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 27 kwietnia 2018 r. znak sprawy 0114-KDIP1-1.4012.177.2018.1.AM (skutecznie doręczone 10 maja 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sprawa dotyczy przyszłej sprzedaży nieruchomości - działki o pow. 3500 m² oznaczonej jako tereny mieszkaniowe (B) i grunty orne (RV), zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym. Działka posiada dostęp do drogi publicznej.

Nieruchomość nie była i obecnie nie jest wykorzystywana na cele prowadzonej działalności gospodarczej, w tym działalności rolniczej, była wykorzystywana wyłącznie na cele prywatne. Infrastruktura nieruchomości to woda i prąd, nie dokonywano żadnych inwestycji mających na celu podniesienie wartości nieruchomości, nie było również wniosku właścicieli dot. zmiany przeznaczenia gruntów.

Przedmiotowa nieruchomość jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, nieruchomość ta jest położona na terenach: RM-C tereny zabudowy zagrodowej w obszarze wielofunkcyjnego centrum (funkcja podstawowa -zabudowa zagrodowa, funkcja dopuszczalna - usługi nieuciążliwe, zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna), KP-C tereny rynku (teren komunikacji drogowej).

Właścicielami nieruchomości są: Katarzyna M. (3/8 udziału), Wnioskodawca - Paweł P. (1/2 udziału) i Rafał M. (1/8 udziału).

Nieruchomość należy do majątku prywatnego właścicieli, została nabyta w drodze spadku po ojcu zmarłym w 2001 r. i po babci zmarłej w 2005 r. przez rodzeństwo Katarzynę M. i Pawła P., oraz przez zakup w 2014 roku przez małżeństwo Katarzynę i Rafała M. oraz Pawła P.

Wnioskodawca Paweł P. nabył 2 udziały o wielkości po 1/4 części, łącznie 1/2 na podstawie postanowienia z dnia 15 listopada 2011 roku o stwierdzenie nabycia spadku, postanowienia z dnia 25 maja 2005 roku o stwierdzenie nabycia spadku oraz umowy sprzedaży z dnia 17 czerwca 2014 roku - akt notarialny.
Katarzyna M. w udziale o wielkości 1/4 części na podstawie postanowienia z dnia 15 listopada 2011 roku o stwierdzenie nabycia spadku, postanowienia z dnia 5 maja 2005 roku o stwierdzenie nabycia spadku.
Małżeństwo Rafał M. i Katarzyna M. na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej w udziale 1/4 na podstawie umowy sprzedaży z dnia 17 czerwca 2014 r.

Całość nieruchomości należy do majątku prywatnego właścicieli.

W dniu 22 stycznia 2018 r. została zawarta przed notariuszem umowa przedwstępna sprzedaży pod warunkiem - wg której właściciele nieruchomości zobowiązują się sprzedać przysługujące im udziały w prawie własności (całe prawo), w tym udziały w prawie własności wszystkich nieruchomości gruntowych , które powstaną w wyniku jej podziału (jeden z warunków sprzedaży) spółce akcyjnej D.

Cena łączna 350.000 zł, z czego Paweł P. ma otrzymać 175.000 zł, Katarzyna M. kwotę 87.500 zł oraz małżeństwo Katarzyna i Rafał M. – 87.500 zł.

Cena sprzedaży może ulec zwiększeniu o podatek VAT pod warunkiem, że sprzedający przedłożą stosowną interpretację podatkową o konieczności naliczenia podatku VAT.

Aby doszło do przyrzeczonej umowy sprzedaży muszą być spełnione warunki (zawarte w umowie przedwstępnej) m.in.: kupująca spółka uzyska:

decyzję o pozwoleniu na budowę obiektu handlowego o pow. zabudowy nie mniejszej niż 550 m²,
pozwolenie na rozbiórkę budowli znajdujących się na działce,
pozwolenie na budowę wjazdu na nieruchomość,
pozwolenie na wycinkę drzew,
uzyskanie warunków technicznych przyłączy - kanalizacja sanitarna, wodna, deszczowa i przyłącze energetyczne,
podział geodezyjny nieruchomości i inne zawarte w akcie notarialnym.

Została również zawarta umowa dzierżawy nieruchomości w dniu 22 stycznia 2018 r., na podstawie której Wydzierżawiający (właściciele nieruchomości) wyrazili zgodę na dysponowanie przez Dzierżawcę (kupujący czyli spółka D.), przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane w zakresie uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń określonych szczegółowo w treści umowy przedwstępnej czyli wyrazili zgodę na występowanie przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych do uzyskania wymienionych decyzji i pozwoleń, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i pozwoleń. Zakup ma nastąpić w terminie 14 dni po spełnieniu wszystkich zawartych w umowie przedwstępnej warunków.

Katarzyna M. jest zatrudniona na umowę o pracę, działalności gospodarczej nie prowadzi. Wnioskodawca Paweł P. jest zatrudniony na umowę o pracę ma zawieszoną działalność gospodarczą, nie był podatnikiem VAT, działalność nie była w żaden sposób związana ze sprzedawaną nieruchomością.

Kolejny współwłaściciel Rafał M. prowadzi działalność gospodarczą, nie jest podatnikiem podatku VAT, działalność nie jest związana w żaden sposób ze sprzedawaną nieruchomością. Żaden z właścicieli nie prowadził działalności w zakresie handlu nieruchomościami.

Dodatkowo w piśmie z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 17 maja 2018 r.) Wnioskodawca, uzupełnił informacje zawarte we wniosku dotyczące opisu sprawy wskazując że:

Budynek znajdujący się na działce jest budynkiem mieszkalnym należącym do wstępnych Wnioskodawcy, po których część udziałów odziedziczył w drodze spadku oraz odkupił od cioci. Budynek jest bardzo stary, ponad 100-letni, zamieszkały był od zawsze do czerwca 2014 r. (do czasu jego sprzedaży przez ciocię). Od momentu jego zakupu tj. od czerwca 2014 r. był niezamieszkały i nie był w żaden sposób użytkowany.
Budynek nie był wynajmowany ani dzierżawiony. Znajduje się na działce nr 136, która jest przedmiotem dzierżawy zawartej dn. 22 stycznia 2018 r. na okres trzech miesięcy ze spółką D. Umowa dzierżawy była potrzebna aby spółka D. mogła uzyskać we własnym imieniu niezbędne pozwolenia i zgody wynikające z prawa budowlanego. Warunkiem zakupu nieruchomości przez spółkę D. jest uzyskanie pozwoleń m.in. na budowę obiektu handlowego o pow. nie mniejszej niż 550 m² , a także na rozbiórkę istniejącego budynku mieszkalnego.
Nie ponoszono żadnych wydatków na ulepszenie ww. budynku. Budynek ten nie był nigdy wykorzystywany do działalności gospodarczej, do żadnej działalności, nie był nigdy oddany w najem ani dzierżawę.
Nieruchomość (tj. działka wraz z budynkiem), którą Wnioskodawca zamierza sprzedać jest własnością prywatną Wnioskodawcy. Swoje udziały Wnioskodawca nabył w drodze spadku w 2005 i 2011 roku oraz kupna w 2014 r. wyłącznie na cele prywatne, nie w celach zarobkowych. Przez cały okres jej posiadania Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności, które mogłyby świadczyć o chęci podwyższenia wartości nieruchomości przed jej ewentualną sprzedażą. W związku z tym nie występuje w tym zdarzeniu jako podatnik w rozumieniu ustawy o VAT ani jako inwestor.
Wnioskodawca nie wykonywał żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży nieruchomości. Przypadek sprawił, że spółka D. zainteresowała się zakupem tej nieruchomości, więc wraz z pozostałymi współwłaścicielami postanowił sprzedać swoje udziały.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedając powyższą nieruchomość Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt wraz z zabudowaniami spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Sprzedawana nieruchomość to tereny budowlane zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, więc sprzedaż będzie podlegać podatkowi VAT, ponieważ nie może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Na gruncie ustawy o VAT w zakresie dostawy nieruchomości zabudowanych zostały wprowadzone dwa zwolnienia o charakterze przedmiotowym, tj. w art. 43 ust. 1 pkt 10 i art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT zostało przewidziane dla dostawy budynku/budowli lub ich części, która nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy bądź między pierwszym zasiedleniem a dostawą tego budynku/budowli upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Dodać należy, że pierwsze zasiedlenie nie musi być dostawą towarów, gdyż jego istotą jest oddanie do użytkowania, które następuje w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwszym zasiedleniem może być więc oddanie nieruchomości w najem czy też dzierżawę (vide: wyrok WSA w Krakowie z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1581/10, orzeczenie prawomocne).

Z powyższego więc wynika, że do pierwszego zasiedlenia może dochodzić wiele razy - o ile bowiem dana nieruchomość może zostać tylko raz wybudowana, o tyle wielokrotnie może być ona ulepszana w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Do pierwszego zasiedlenia będzie zatem dochodziło po każdym ulepszeniu stanowiącym co najmniej 30% wartości początkowej obiektu i oddaniu do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. najem, dzierżawa, sprzedaż) pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi obiektu (vide: wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Gd 213/10, orzeczenie prawomocne).

Natomiast zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT ma zastosowanie dla tej dostawy budynków/budowli lub ich części, która nie korzysta ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy daje prawo do zwolnienia od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z tym, że w myśl art. 43 ust. 7a ustawy o VAT warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b) nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Zdaniem Wnioskodawcy przy sprzedaży nieruchomości może on korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT gdyż nieruchomość przed sprzedażą należała do jego majątku prywatnego, nabywając nieruchomość nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego gdyż Wnioskodawca nie był i nie jest podatnikiem VAT a nieruchomość nabył w drodze spadku oraz zakupu prywatnego.

W czasie dysponowania nieruchomością nie dokonywał żadnych inwestycji ani ulepszeń, które podnosiłyby jej wartość.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt, że warunkiem sprzedaży co zostało zapisane w przedwstępnej umowie sprzedaży jest m.in. uzyskanie pozwolenia na budowę obiektu handlowego a także innych pozwoleń i decyzji przez stronę kupującą czyli spółkę D., co w znaczący sposób wpłynie na wartość tej nieruchomości. Jednakże w umowie przedwstępnej została z góry ustalona wartość sprzedaży, która w kwocie netto nie podlega zmianie (jedynie o podatek VAT w przypadku gdyby Wnioskodawca nie mógł korzystać ze zwolnienia).

W piśmie z dnia 15 maja 2018 r. (data wpływu 17 maja 2018 r.), stanowiącym uzupełnienie do wniosku, po ponownym przeanalizowaniu całości sprawy Wnioskodawca uważa, że sprzedaż opisanej nieruchomości nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie nabył jej w celach zarobkowych jak również w żadnym momencie od dnia nabycia nie dokonywał czynności na nieruchomości jako podatnik czy też inwestor (nie dokonywał żadnych nakładów inwestycyjnych, żadnych czynności marketingowych, pozwoleń i przyłączy itp.). Jest to majątek prywatny Wnioskodawcy, nabyty w celach prywatnych i w związku z wykazaniem zainteresowania zakupem całości nieruchomości przez spółkę D. Wnioskodawca postanowił go sprzedać. Dlatego też uważa, że przysługuje mu zwolnienie z podatku VAT ze sprzedaży nieruchomości, gdyż w tej transakcji nie występuje jako podatnik ale jako osoba prywatna.

Analizując okoliczności sprawy, Wnioskodawca uważa że sprzedaż majątku prywatnego jako osoba prywatna nie jako podatnik powinna być zwolniona z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność) (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny).

Zgodnie zaś z art. 199 ustawy Kodeks cywilny, do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli.

Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 cytowanego Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli, na podstawie art. 199 ww. Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w ww. art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków, budowli lub ich części) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), „działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy, jak i w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wykażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji.

Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej, należy również uznać za działalność gospodarczą, nawet w sytuacji, gdyby działalność ta faktycznie nie została rozpoczęta.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W powyższym wyroku Trybunał stwierdził również, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Okoliczność, że osoba ta jest „rolnikiem ryczałtowym” w rozumieniu art. 295 ust. 1 pkt 3 Dyrektywy 2006/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, jest w tym zakresie bez znaczenia.

Wskazane orzeczenie Trybunału odnosiło się do rolnika, który korzystał ze zwolnienia od podatku VAT. Natomiast w przypadku, gdy sprzedaży działki należącej do przedsiębiorstwa rolnego dokonuje rolnik będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT, należy uznać, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą podejmowaną przez podatnika VAT czynnego.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Z powyższych wyjaśnień wynika zatem, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, wystąpienie do właściwego organu o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i uzyskanie takiej decyzji przed sprzedażą, wykonywanie czynności zmierzających do podniesienia wartości nieruchomości, np. uzbrojenie terenu, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną). Zwrócić przy tym należy uwagę, że fakt wystąpienia pojedynczych z ww. działań nie decyduje o uznaniu, że sprzedaż działek można uznać za działalność gospodarczą, profesjonalną. O działalności takiej można mówić jedynie wówczas, gdy ciąg działań podejmowanych przez sprzedawcę wskazuje na aktywność charakterystyczną dla obrotu nieruchomościami.

W konsekwencji dla rozstrzygnięcia, czy podmiot w związku z realizacją określonej czynności występuje w charakterze podatnika wymaga każdorazowo oceny okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Definicja pierwszego zasiedlenia, o której mowa powyżej została zawarta w art. 2 pkt 14 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Jednocześnie należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”, „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że sprawa dotyczy przyszłej sprzedaży nieruchomości - działki o pow. 3500 m² oznaczonej jako tereny mieszkaniowe (B) i grunty orne (RV), zabudowanej murowanym budynkiem mieszkalnym. Działka posiada dostęp do drogi publicznej. Budynek jest bardzo stary, ponad 100-letni, zamieszkały do czerwca 2014 r. Od momentu jego zakupu tj. od czerwca 2014 r. nie był zamieszkany i nie był w żaden sposób użytkowany.

Nie ponoszono żadnych wydatków na ulepszenie ww. budynku. Budynek ten nie był nigdy wykorzystywany do działalności gospodarczej.

Budynek ten nie był wynajmowany ani dzierżawiony. Znajduje się na działce nr 136, która jest przedmiotem dzierżawy zawartej dnia 22 stycznia 2018 r. na okres trzech miesięcy ze spółką D. Umowa dzierżawy była potrzebna aby spółka D. mogła uzyskać we własnym imieniu niezbędne pozwolenia i zgody wynikające z prawa budowlanego. Warunkiem zakupu nieruchomości przez spółkę D. jest uzyskanie pozwoleń m.in. na budowę obiektu handlowego o pow. nie mniejszej niż 550 m², a także na rozbiórkę istniejącego budynku mieszkalnego.

Nieruchomość (tj. działka wraz z budynkiem), którą Wnioskodawca zamierza sprzedać jest jego własnością prywatną. Swoje udziały Wnioskodawca nabył w drodze spadku w 2005 i 2011 roku oraz kupna w 2014 r. wyłącznie na cele prywatne, nie w celach zarobkowych. Przez cały okres jej posiadania Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności, które mogłyby świadczyć o chęci podwyższenia wartości nieruchomości przed jej ewentualną sprzedażą.

Wnioskodawca nie wykonywał żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży nieruchomości. Przypadek sprawił, że spółka D. zainteresowała się zakupem tej nieruchomości, więc wraz z pozostałymi współwłaścicielami postanowił sprzedać swoje udziały.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego gminy nieruchomość ta jest położona na terenach: RM-C tereny zabudowy zagrodowej w obszarze wielofunkcyjnego centrum (funkcja podstawowa - zabudowa zagrodowa, funkcja dopuszczalna - usługi nieuciążliwe, zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna), KP-C tereny rynku (teren komunikacji drogowej).

Właścicielami nieruchomości są: Katarzyna M. (3/8 udziału), Wnioskodawca - Paweł P. (1/2 udziału) i Rafał M. (1/8 udziału).

Nieruchomość należy do majątku prywatnego właścicieli, została nabyta w drodze spadku po ojcu zmarłym w 2001 r. i po babci zmarłej w 2005 r. oraz przez zakup w 2014 roku.

Wnioskodawca nabył 2 udziały o wielkości po 1/4 części łącznie 1/2 na podstawie postanowienia z dnia 15 listopada 2011 roku o stwierdzenie nabycia spadku, postanowienia z dnia 25 maja 2005 roku o stwierdzenie nabycia spadku oraz umowy sprzedaży z dnia 17 czerwca 2014 roku - akt notarialny.

Aby doszło do przyrzeczonej umowy sprzedaży muszą być spełnione warunki (zawarte w umowie przedwstępnej) m.in.: kupująca spółka uzyska:

decyzję o pozwoleniu na budowę obiektu handlowego o pow. zabudowy nie mniejszej niż 550 m² ,
pozwolenie na rozbiórkę budowli znajdujących się na działce,
pozwolenie na budowę wjazdu na nieruchomość,
pozwolenie na wycinkę drzew,
uzyskanie warunków technicznych przyłączy - kanalizacja sanitarna, wodna, deszczowa i przyłącze energetyczne,
podział geodezyjny nieruchomości i inne zawarte w akcie notarialnym.

Została również zawarta umowa dzierżawy nieruchomości w dniu 22 stycznia 2018 r., na podstawie której Wydzierżawiający (właściciele nieruchomości) wyrazili zgodę na dysponowanie przez Dzierżawcę (Kupującego) przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 3 ust. 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku, Prawo budowlane w zakresie uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń określonych szczegółowo w treści umowy przedwstępnej czyli wyrazili zgodę na występowanie przed wszelkimi organami administracji publicznej oraz do podejmowania wszelkich działań faktycznych i prawnych, niezbędnych do uzyskania wymienionych decyzji i pozwoleń, w szczególności składania wniosków oraz odbioru wymaganych decyzji i pozwoleń. Zakup ma nastąpić w terminie 14 dni po spełnieniu wszystkich zawartych w umowie przedwstępnej warunków.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy sprzedając powyższą nieruchomość może korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT.

Z analizy zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że aktywność Wnioskodawcy, wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie wystąpił taki ciąg zdarzeń, które wskazują na aktywność Sprzedającego w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca wprawdzie nabył przedmiotową nieruchomość w drodze spadku oraz zakupu do majątku prywatnego, jednak decydujące znaczenie dla sprawy mają działania podjęte przez Sprzedającego w celu jej sprzedaży.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do użytkowania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Stosownie do § 2 ww. przepisu, czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że będąca usługą dzierżawa, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podjął w stosunku do nieruchomości przeznaczonej do sprzedaży działania charakterystyczne dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Zawarta została umowa dzierżawy nieruchomości w dniu 22 stycznia 2018 r., na podstawie której Wydzierżawiający (właściciele nieruchomości w tym Wnioskodawca) wyrazili zgodę na dysponowanie przez Dzierżawcę (Kupującego) przedmiotem dzierżawy na cele budowlane w zakresie uzyskania niezbędnych zgód i pozwoleń określonych szczegółowo w treści umowy przedwstępnej. Wnioskodawca wyraził zgodę na podjęcie przez Dzierżawcę szeregu czynności, od których uzależnione jest nabycie przez Kupującego przedmiotowej nieruchomości. Kupujący uzależnia zakup nieruchomości m.in. od uzyskania pozwoleń: na budowę obiektu handlowego o pow. nie mniejszej niż 550 m², a także na rozbiórkę istniejącego budynku mieszkalnego, pozwolenia na budowę wjazdu na nieruchomość, pozwolenia na wycinkę drzew, uzyskania warunków technicznych przyłączy - kanalizacja sanitarna, wodna, deszczowa i przyłącze energetyczne, podział geodezyjny nieruchomości i inne zawarte w akcie notarialnym.

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady dzierżawa gruntów stanowi odpłatne świadczenie usług i czynność ta jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że planowana przez Sprzedającego dostawa opisanej we wniosku nieruchomości, będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. Wnioskodawca w zakresie sprzedaży nieruchomości nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Sprzedającego (Wnioskodawcę) za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Planowana transakcja sprzedaży stanowić będzie czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jak już wskazano na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług dostawa budynków, budowli lub ich części spełniających określone w przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej dwa lata.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

Tak więc, w ocenie NSA, mając na uwadze wykładnię językową, jak i celowościową systemu VAT należy przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy budynek posadowiony na działce przeznaczonej do sprzedaży był użytkowany do 2014 roku. Oznacza to, że był użytkowany po wybudowaniu przez okres przekraczający ponad dwa lata przed planowaną sprzedażą. Zatem dla budynku przeznaczonego do sprzedaży doszło już do pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres przekraczający ponad dwa lata.

Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca nie ponoszono żadnych wydatków na ulepszenie ww. budynku.

Tym samym, mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa oraz opisane we wniosku zdarzenie, należy stwierdzić, że sprzedaż opisanego we wniosku budynku korzystać będzie ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT będzie miało więc zastosowanie również dla dostawy gruntu, na którym budynek ten został posadowiony ponieważ zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem do dostawy działki nr 136 wraz z posadowionym na niej budynkiem mieszkalnym (w udziale przypadającym Wnioskodawcy) zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Tym samym, Wnioskodawca nieprawidłowo wskazał, że planowana sprzedaż nieruchomości będącej przedmiotem wniosku będzie stanowić sprzedaż majątku prywatnego przez osobę prywatną i na tej podstawie będzie zwolniona z VAT.

Jak wykazano powyżej, sprzedaż nieruchomości (w udziale przypadającym Wnioskodawcy) nie stanowi sprzedaży majątku prywatnego. Dla czynności sprzedaży tej nieruchomości spełnione zostaną warunki do uznania Wnioskodawcy za podatnika w myśl art. 15 ust. 1 ustawy oraz zastosowania do tej dostawy zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego, wydana interpretacja stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla pozostałych osób, które posiadają udziały w tej nieruchomości. W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez pozostałe osoby posiadające udziały w przedmiotowej nieruchomości powinni Oni złożyć odrębne wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej i uiścić stosowną opłatę.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu zawartego w opisie sprawy przedstawionym we wniosku, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin