Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.147.2018.2.MH
z 25 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2018 r. (data wpływu 16 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 2 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 kwietnia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.147.2018.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 23 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 2 maja 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 30 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 20 lipca 2017 r. otrzymała od księgowej odszkodowanie za okres macierzyńskiego w kwocie 53 356 zł 80 gr. Prowadząc działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych i prowadząc księgę przychodów i rozchodów, dokumentację kadrowo-płacową oraz finansową prowadziło Wnioskodawczyni Biuro … z siedzibą w …, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę. Biuro rachunkowe jest ubezpieczone, posiadało aktualną polisę ubezpieczeniową OC zawodu.

Gdy Wnioskodawczyni była w ciąży poprosiła księgową, aby zgłosiła Ją do ubezpieczenia chorobowego na zadeklarowaną przez Wnioskodawczynię kwotę. Ponieważ dokumentacja nie była zgłaszana w odpowiednich terminach, w momencie urodzenia dziecka, ZUS nie przyznał Wnioskodawczyni zasiłku macierzyńskiego od zadeklarowanej maksymalnej podstawy tylko od minimalnej podstawy naliczania składek.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zwróciła się do biura rachunkowego, aby zwróciło jej należną różnicę, którą straciła przez cały rok biorąc zasiłek macierzyński w zmniejszonej kwocie. Biuro rachunkowe przyznało się do swojego błędu i zwróciło kwotę bezpośrednio na konto bankowe Wnioskodawczyni. Księgowa ewidentnie popełniła błąd w kwestiach zaniedbań, co do terminowego zgłaszania odpowiednich deklaracji do ZUS, aby po podwyższeniu składek opłacanych przez Wnioskodawczynię do ZUS świadczenie macierzyńskie było wypłacane od wyższej podstawy. W związku z tym, sprawa została załatwiona polubownie. Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota jaką wypłaciła księgowa, stanowi przychód z innych źródeł, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r., Wnioskodawczyni wskazała, że zakres prowadzonej przez Nią działalności to, zgodnie z PKD 66.19.Z Pozostała działalność wspomagająca usługi finansowe, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych, ściślej mówiąc, Wnioskodawczyni była przedstawicielem bankowym i pozyskiwała klientów dla Banku. Polubowne porozumienie, o którym mowa we wniosku, zostało zawarte jako ugoda pozasądowa. Zgodnie z informacjami, jakie Wnioskodawczyni uzyskała od księgowej, kwota jaką wypłaciła Jej księgowa, jako odszkodowanie, została wypłacona z prywatnych środków księgowej, gdyż obecnie wciąż trwa sprawa między księgową (biurem rachunkowym) a jej ubezpieczycielem, co zdaniem Wnioskodawczyni w każdej chwili może się zakończyć i księgowa otrzyma kwotę jaką wypłaciła ona Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni o odszkodowanie ubiegała się bezpośrednio od biura rachunkowego, nie od ubezpieczyciela. Wnioskodawczyni nie wie, dlaczego sprawa między księgową a ubezpieczycielem trwa tak długo. Z uzyskaniem informacji, o tym skąd pochodziły pieniądze na odszkodowanie miała problemy, gdyż księgowa nie chciała udzielić Wnioskodawczyni takich informacji. Co więcej, Wnioskodawczyni nie ma pewności, co do prawdomówności księgowej, gdyż początkowo mówiła, że uzyskała 30 000 zł na odszkodowanie, a tylko pozostałą część pokryła z własnych środków.

Wnioskodawczyni wskazuje, że prawdopodobnie kwota odszkodowania została w całości wypłacona ze środków prywatnych biura rachunkowego, albo kwota 30 000 zł pochodziła od ubezpieczyciela, a reszta tj. 23 356 zł 80 gr ze środków księgowej. Przedmiotowe odszkodowanie Wnioskodawczyni otrzymała w dniu 20 lipca 2017 r. w kwocie 53 356 zł 80 gr tytułem „odszkodowanie macierzyński”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota 53 356 zł 80 gr będąca odszkodowaniem spełnia warunki do uznania jej za wolną od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz jeżeli tak, to w jaki sposób kwota powinna być wykazana w księgach podatkowych i zeznaniu rocznym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota jaka została Jej wypłacona jest odszkodowaniem za niedopatrzenie leżące po stronie księgowej – stąd też wpisuje się w przepisy zwolnienia z opodatkowania, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co więcej nie powinna być wykazana w księgach podatkowych ani w zeznaniu rocznym. Otrzymanego odszkodowania nie można zaliczyć do przychodu związanego z działalnością gospodarczą, ponieważ dotyczyło zasiłku macierzyńskiego. Nie można tego odszkodowania przyporządkować do otrzymanego przychodu stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przedmiotowe odszkodowanie nie dotyczy składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie stanowi więc źródła przychodu.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r., Wnioskodawczyni wskazała, że podtrzymuje swoje stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2018 r. i powołuje się na przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

Jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłem przychodów są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 przytoczonej ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyty w zacytowanym przepisie zwrot „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i należy do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 20 lipca 2017 r. otrzymała od księgowej odszkodowanie za okres macierzyńskiego w kwocie 53 356 zł 80 gr. Prowadząc działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych i prowadząc księgę przychodów i rozchodów, dokumentację kadrowo-płacową oraz finansową prowadziło Wnioskodawczyni biuro rachunkowe, z którym zawarła umowę. Biuro rachunkowe jest ubezpieczone, posiadało aktualną polisę ubezpieczeniową OC zawodu. Gdy Wnioskodawczyni była w ciąży prosiła księgową, aby zgłosiła Ją do ubezpieczenia chorobowego na zadeklarowaną przez Wnioskodawczynię kwotę. Ponieważ dokumentacja nie była zgłaszana w odpowiednich terminach, w momencie urodzenia dziecka ZUS nie przyznał Wnioskodawczyni zasiłku macierzyńskiego od zadeklarowanej maksymalnej podstawy tylko od minimalnej podstawy naliczania składek. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni zwróciła się do biura rachunkowego, aby zwróciło jej należną różnicę, którą straciła przez cały rok biorąc zasiłek macierzyński w zmniejszonej kwocie. Biuro rachunkowe przyznało się do swojego błędu i zwróciło kwotę bezpośrednio na konto bankowe Wnioskodawczyni. Księgowa ewidentnie popełniła błąd w kwestiach zaniedbań, co do terminowego zgłaszania odpowiednich deklaracji do ZUS, aby po podwyższeniu składek opłacanych przez Wnioskodawczynię do ZUS świadczenie macierzyńskie było wypłacane od wyższej podstawy. W związku z tym, sprawa została załatwiona polubownie. Polubowne porozumienie, o którym mowa we wniosku, zostało zawarte jako ugoda pozasądowa. Zgodnie z informacjami, jakie Wnioskodawczyni uzyskała od księgowej, kwota jaką wypłaciła Jej księgowa, jako odszkodowanie, została wypłacona z prywatnych środków księgowej, gdyż obecnie wciąż trwa sprawa między księgową (biurem rachunkowym) a jej ubezpieczycielem.

Wnioskodawczyni o odszkodowanie ubiegała się bezpośrednio od biura rachunkowego, nie od ubezpieczyciela. Wnioskodawczyni wskazał, że prawdopodobnie kwota odszkodowania została w całości wypłacona ze środków prywatnych biura rachunkowego, albo kwota 30 000 zł pochodziła od ubezpieczyciela, a reszta tj. 23 356 zł 80 gr ze środków księgowej. Przedmiotowe odszkodowanie Wnioskodawczyni otrzymała w dniu 20 lipca 2017 r. w kwocie 53 356 zł 80 gr tytułem „odszkodowanie macierzyński”.

Zgodnie z art. 821 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz 1666), przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu.

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej jest szczególnym rodzajem ubezpieczenia majątkowego, jako ubezpieczenie obejmujące ochronę pasywów.

Z art. 822 § 1 ww. Kodeksu wynika, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl § 2 powołanego przepisu, jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko zadośćuczynienia/odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. To oznacza, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie zadośćuczynienia/odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii świadczeń.

Ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) zadośćuczynienia/odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone zadośćuczynienie/odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
   
   

W świetle powyższych przepisów w przypadku, gdy podstawą przyznania przedmiotowego odszkodowania jest zawarta polubownie ugoda, inna niż ugoda sądowa, wówczas takie świadczenie nie podlega zwolnieniu określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota ww. odszkodowania wynika bowiem z ustaleń zawartych pomiędzy Wnioskodawczynią a księgową i ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. W związku z tym należy uznać, że przedmiotowe świadczenie nie jest odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Źródłem tego odszkodowania jest bowiem wola stron wyrażona w zawartym polubownym porozumieniu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawczyni jednoznacznie wskazała, że ubiegała się o wypłatę przedmiotowego odszkodowania bezpośrednio od biura rachunkowego, a nie od ubezpieczyciela. Przedmiotowe odszkodowanie zostało wypłacone przez księgową i pochodziło ze środków prywatnych biura rachunkowego. Zatem, skoro kwota odszkodowania została wypłacona przez księgową, nie można uznać, że stanowi odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, wskazany przez Wnioskodawczynię przepis art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ww. ustawy nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że kwota odszkodowania otrzymana przez Wnioskodawczynię od księgowej, która prowadziła Jej dokumentację płacowo-kadrową oraz finansową, jest świadczeniem rodzajowo innym niż odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota pieniężna wynikająca z zawartej polubownie ugody pozasądowej stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych, ponieważ przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a), jak również pozostałe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, takiego zwolnienia nie przewidują.

Przychód ten podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych za zasadach ogólnych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy. Przedmiotowa kwota winna zostać wykazana – łącznie z innymi uzyskanymi przychodami (dochodami) w zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym została ona wypłacona. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Przedmiotowe odszkodowanie nie dotyczy składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie stanowi więc przychodu ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza. Jak wskazano wyżej, jest to przychód z innych źródeł i nie podlega księgowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.