Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.186.2018.3.MH
z 25 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2018 r. (data wpływu 6 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem świadczeń związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pismem z dnia 7 maja 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.186.2018.1.MH, na podstawie art. 155 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 7 maja 2018 r. (data doręczenia 9 maja 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 9 maja 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pracodawcą, który ze swoimi pracownikami zawiera na piśmie, w myśl art. 103⁴ Kodeksu pracy (dalej: „k.p.”), umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Na tej podstawie pracownicy odbywają szkolenie w siedzibie spółki powiązanej, w C, z zakresu umiejętności obsługi i rozwiązywania problemów na maszynach produkcyjnych oraz procedur związanych z procesem produkcji. Kwalifikacje te są niezbędne dla możliwości świadczenia przez pracowników pracy w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy. Dlatego też opisane podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. W czasie odbywania szkolenia, pracownik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Zgodnie z art. 103³ k.p., pracodawca może przyznać takiemu pracownikowi dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie.

W związku zatem z odbywaniem szkolenia, pracodawca przyznaje pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe następujące świadczenia dodatkowe:

1. pokrycie całości kosztów szkolenia,
2. pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy C, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem,
3. zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu,
4. ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przyznanie pracownikowi opisanych wyżej świadczeń dodatkowych w związku z podnoszeniem kwalifikacji przez pracowników z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą, tj.:

1. pokrycie całości kosztów szkolenia,
2. pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy C, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem,
3. zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu,
4. ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry,

stanowić będzie przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, czy na podstawie art. 31 wskazanej ustawy, Spółka nie będzie zobowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane świadczenia dodatkowe związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników z inicjatywy i za zgodą pracodawcy, stanowią w opisanym stanie faktycznym dla pracowników przychód podatkowy zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Co do zasady, w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie świadczenia na rzecz pracownika stanowią dla niego przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, art. 21 wskazanej ustawy zawiera jednak enumeratywny katalog świadczeń zwolnionych z opodatkowania.

Należy zatem przyjąć, że wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy. Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego. W niniejszym przypadku do odrębnych przepisów (z uwagi na brak uregulowań w tym zakresie w przepisach szczególnych), należy zaliczyć w ocenie Wnioskodawcy ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108).

W myśl art. 103¹ § 1 k.p., przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ k.p. różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, czy też zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.

Ponadto, pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie, zgodnie z art. 103³ k.p., które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy podkreślić, że w przedstawionym stanie faktycznym, świadczenie przyznane jest z inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. Warto przy tym zaznaczyć, że umiejętności obsługi i rozwiązywania problemów na maszynach produkcyjnych oraz procedur związanych z procesem produkcji są dla Wnioskodawcy jako pracodawcy kluczowe. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest bowiem produkcja.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny należy uznać, że przyznanie przez Wnioskodawcę, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy, świadczeń dodatkowych w ramach podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników, tj. szkolenia odbywanego z inicjatywy i za zgodą pracodawcy, przy jednoczesnym związku zdobywanych umiejętności z zakresem obowiązków pracownika i potrzebami pracodawcy, stanowi dla pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystający ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy. Tym samym wartość przedmiotowych świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, co z kolei oznacza, że od wartości przekazanego świadczenia Wnioskodawca nie jest zobowiązany naliczyć, pobrać i odprowadzić podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko zostało przedstawione przez organy podatkowe w następujących interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, tj. nr IBPBII/1/4511-246/15/MD z dnia 2 czerwca 2015 r., nr IBPBII/1 /415-909/14/BD z dnia 30 stycznia 2015 r. i nr IBPBII/1 /415-1052/12/ASz z dnia 26 lutego 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą, sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc pod uwagę powyższe, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z cytowanych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Należy zatem przyjąć, że co do zasady wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika na dokształcanie i podnoszenie kwalifikacji zawodowych stanowi przychód ze stosunku pracy.

Z kolei w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

Z powyższego wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi, zgodnie z odrębnymi przepisami. Do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 108, z późn. zm.), która w art. 103¹ - 103⁶ reguluje kwestie dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

Jak wynika z wyjaśnienia Ministra Pracy i Polityki Społecznej (wyjaśnienie dostępne na stronie tegoż Ministerstwa) podnoszenie kwalifikacji zawodowych w rozumieniu Kodeksu pracy oznacza zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą. Takie rozumienie podnoszenia kwalifikacji zawodowych współgra z innymi przepisami Kodeksu pracy, zgodnie z którymi kwalifikacje zawodowe pracowników wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku są ustalane w przepisach wewnątrzzakładowych (np. w układzie zbiorowym pracy) lub w przepisach szczególnych. Przepisy te wskazują zatem, jakich kwalifikacji pracodawca może oczekiwać od pracowników przy wykonywaniu pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Zatem przepisy Kodeksu pracy dotyczą przede wszystkim podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach pracy aktualnie wykonywanej przez pracownika, ale również będą mogły mieć zastosowanie w przypadku, gdy planowany jest awans pracownika lub też pracodawca zamierza zaproponować mu inne warunki pracy, np. pracę na innym stanowisku, ze względu na zmianę profilu działalności firmy.

W myśl art. 17 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z art. 103¹ § 1 Kodeksu pracy, przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

Przez kwalifikacje zawodowe pracowników należy rozumieć kwalifikacje wymagane do wykonywania pracy określonego rodzaju lub na określonym stanowisku. Za kwalifikacje zawodowe uważa się wszelką wiedzę niezbędną do wykonywania przez pracownika pracy i pełnionych obowiązków.

Stosownie do art. 103¹ § 2 ww. ustawy, pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

1. urlop szkoleniowy;
2. zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.
   
   

Przy czym, za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (103¹ § 3 ww. ustawy).

Regulacje zawarte w art. 103¹-103⁶ Kodeksu pracy, różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik:

• podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, bądź
  

• zdobywa lub uzupełnia wiedzę i umiejętności z własnej inicjatywy.
  
  

Pracownikowi, który podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą, przysługuje urlop szkoleniowy i zwolnienie z całości lub z części dnia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, które nie korzysta ze zwolnienia. Ponadto pracodawca może mu przyznać dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 103³ Kodeksu pracy), które w takich okolicznościach korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że pracodawca zawiera – na piśmie – z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Postanowienia umowy nie mogą być jednak mniej korzystne niż przepisy Kodeksu pracy (art. 103⁴ § 1 i 2 Kodeksu pracy). Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 103⁴ § 3 Kodeksu pracy).

Użyty w art. 103³ Kodeksu pracy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim rodzaje świadczeń stanowią katalog otwarty. Nie ma zatem przeszkód, aby do świadczeń, które pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe zaliczyć również inne, nie wymienione wprost w tym przepisie. Należy przy tym pamiętać, że za każdym razem przyznane pracownikowi świadczenia muszą pozostawać w związku z procesem podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest pracodawcą, który ze swoimi pracownikami zawiera na piśmie, w myśl art. 103⁴ Kodeksu pracy umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Na tej podstawie pracownicy odbywają szkolenie w siedzibie spółki powiązanej z zakresu umiejętności obsługi i rozwiązywania problemów na maszynach produkcyjnych oraz procedur związanych z procesem produkcji. Kwalifikacje te są niezbędne dla możliwości świadczenia przez pracowników pracy w zakładzie produkcyjnym Wnioskodawcy. Podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje z wyłącznej inicjatywy pracodawcy i za jego zgodą. W czasie odbywania szkolenia, pracownik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. W związku zatem z odbywaniem szkolenia, pracodawca przyznaje pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe świadczenia dodatkowe, tj.: pokrycie całości kosztów szkolenia, pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy Czechami, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem, zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu, ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że dodatkowe świadczenia, tj.: pokrycie całości kosztów szkolenia, pokrycie kosztów przejazdów pracownika w okresie szkolenia pomiędzy C, a stałym miejscem zamieszkania pracownika, i z powrotem, zapewnienie zakwaterowania pracownika w okresie szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa) w mieszkaniu lub domu w okolicy miejsca szkolenia lub hotelu, ryczałtowe pokrycie kosztów wyżywienia pracownika za każdy dzień okresu szkolenia (w tym w dni, w które szkolenie się nie odbywa), w formie przelewu na konto bankowe pracownika wypłacane z góry, ponoszone przez Wnioskodawcę (pracodawcę) – zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – na podniesienie kwalifikacji zawodowych pracowników, stanowić będą przychód tych pracowników, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, zwolniony jednakże z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. świadczeń oraz uwzględnienia go w przesyłanej pracownikowi i właściwemu dla niego urzędowi skarbowemu imiennej informacji (PIT-11) sporządzonej według ustalonego wzoru.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.