Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4018.4.2018.1.PK
z 29 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 marca 2018 r. (data wpływu 30 marca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia nr NIP, którym winna posługiwać się spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zasad ewidencji i identyfikacji podatników i płatników w zakresie ustalenia nr NIP, którym winna posługiwać się spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

D ... jest spółką prawa niemieckiego, prowadzącą na obszarze Polski działalność gospodarczą za pomocą oddziału (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”, „Podatnik”). Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest transport drogowy i kolejowy towarów z przeładowaniem towarów i ich magazynowaniem. Opodatkowaniu w Polsce podlega tylko ten dochód zagranicznej osoby prawnej, który został osiągnięty za pośrednictwem oddziału (tworzy on zakład w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską i Niemcami).

Dla potrzeb sprzedaży na rzecz polskich klientów oraz w związku z nabywaniem przez Spółkę towarów i usług w Polsce D.C.L.GmbH zwrócił się do właściwego urzędu skarbowego (dalej: US) z wnioskiem o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej (dalej: NIP) i numer taki do celów transakcji gospodarczych z udziałem polskich kontrahentów otrzymał (NIP XXX). Oddział spółki zagranicznej w Polsce nie posiada odrębnej od spółki zagraniczne, podmiotowości prawnej, dlatego też w konsekwencji oddział nie jest w Polsce traktowany jako podatnik, gdyż podatnikiem jest spółka zagraniczna i to ona ponosi odpowiedzialność za działalność oddziału. Z tych względów uzyskany przez Wnioskodawcę numer NIP jest niezbędny w zewnętrznych kontaktach gospodarczych, czyli pomiędzy Podatnikiem, zewnętrznymi podmiotami prawnymi oraz jednostkami administracji państwowej, a w szczególności był i jest wykazywany na fakturach VAT wystawianych przez Spółkę oraz na Spółkę, czy też dla potrzeb rozliczania podatku VAT.

Przedsiębiorca zagraniczny złożył również wniosek do Sądu Rejonowego, do Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego (dalej KRS), o rejestrację oddziału w Polsce. Następnie został dokonany wpis rejestrujący oddział zagranicznego przedsiębiorcy pod numerem KRS YYY, o nazwie D.C.L.GmbH Spółka z ograniczona odpowiedzialnością Oddział w Polsce. Skutkiem zgłoszenia rejestracji oddziału było również nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej (NIP...), który ma służyć Wnioskodawcy w realizacji zadań oddziału jako płatnika zaliczek na podatek PIT i składek na ubezpieczenie społeczne, czyli dla celów które można określić jako wypełnianie zadań wynikających z relacji niejako wewnętrznych, w których bierze udział tylko oddział oraz jednostki administracyjne danego państwa.

W rezultacie Wnioskodawca posiada NIP nadany przedsiębiorcy zagranicznemu prowadzącemu działalność poprzez oddział w Polsce przez US do celów np. rozliczania podatku VAT oraz NIP przyznany podczas rejestracji tegoż oddziału w KRS, ale jednocześnie to właśnie ten drugi NIP nadany dla oddziału jest upubliczniony w jawnym i powszechnie dostępnym rejestrze przedsiębiorców. Tymczasem oddział spółki zagranicznej w Polsce nie ma odrębnej od spółki zagranicznej formy prawnej, lecz jest jedynie wydzieloną organizacyjnie częścią swojej jednostki macierzystej. Taki dualizm wprowadza wiele wątpliwości szczególnie wśród zewnętrznych kontrahentów Podatnika sprawdzających aktualne odpisy z KRS i może być źródłem potencjalnych błędów, pomimo jedności tożsamości prawnej zarówno przedsiębiorcy zagranicznego, jak i jego oddziału w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce może dla potrzeb rozliczeń podatkowych w Polsce posługiwać się jednym NIP nadanym podmiotowi zagranicznemu (zarówno dla celów podatku CIT, VAT oraz zaliczek na PIT i składek na ubezpieczenia społeczne, o ile w oddziale są zatrudnieni pracownicy), który został nadany Wnioskodawcy przez Urząd Skarbowy?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy spółka zagraniczna prowadząca w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce może zmienić obecnie ujawniony w KRS NIP na NIP nadany Wnioskodawcy przez US do celów podatkowych oraz w jaki sposób powinna tą zmianę przeprowadzić?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Definicja oddziału została określona w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz U. z 2017 r. poz. 2168 ze zm., dalej: usdg). Zgodnie z treścią definicji ustawowej określonej w art. 5 pkt 4 usdg oddział to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Oddział spółki zagranicznej w Polsce nie posiada odrębnej od spółki zagranicznej podmiotowości prawnej. Oddział jest jedynie funkcjonalnym przestrzennym wydzieleniem składników siły produkcyjnej spółki zagranicznej a nie podmiotem wyodrębnionym jako oddzielny od spółki zagranicznej byt prawny w Polsce. Tym samym oddział przedsiębiorcy zagranicznego nie ma możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a stanowi część działalności gospodarczej swojej jednostki macierzystej, czyli przedsiębiorcy zagranicznego.

Takie podejście potwierdza przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. III/SA/Gd 125/17, gdzie orzeczono: „na gruncie art. 5 pkt 4 u.s.d.g., jak również innych przepisów powołanej ustawy, nie można wywieść odrębności prawnej oddziału od spółki. Odrębność od spółki polega tylko na funkcjonalnym, przestrzennym wydzieleniu części organizacyjno-gospodarczej spółki. Oddział spółki prawa handlowego nie posiada zatem osobowości prawnej, nie może być również uznany jako odrębna jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowość prawnej, o której mowa w art. 29 kpa., cały czas pozostaje bowiem częścią spółki. Wynika z powyższego, że oddział spółki prawa handlowego nie może występować samodzielnie w obrocie prawnym i być adresatem decyzji administracyjnej”.

Zdaniem Spółki, numer identyfikacji podatkowej (NIP) to indywidualne i niepowtarzalne oznaczenie numeryczne, które nadawane jest w przypadku uzyskania podmiotowości podatkowej lub ubezpieczeniowej w Polsce. Obowiązek wejścia do systemu NIP mają podmioty polskie, ale także podmioty zagraniczne działające na terytorium Polski. Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie związane z NIP jest ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm., dalej uzeipp). W oparciu o przepis art. 2 ust. 1 uzeipp osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu. Ponadto stosownie do ust. 2 powyższego przepisu, obowiązków, ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami i płatnikami podatków. Zgodnie z art. 2 ust. 3 obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych. Z kolei zgodnie z zapisem art. 2 ust. 4 ww. ustawy obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy numer identyfikacyjny uzyskali na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

Natomiast stosownie do definicji legalnych, wprowadzonych przez ustawodawcę ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r poz. 201 ze zm., dalej: op) podatnikiem (art. 7 op) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązków, podatkowemu. Ustawy podatkowe mogą ustanawiać podatnikami inne podmioty niż wymienione w § 1. Z kolei płatnikiem (w oparciu o art. 8 op) jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Biorąc pod uwagę zapis art. 5 ust. 1 uzeipp podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw. W ocenie Spółki, powyższy przepis wyraźnie wskazuje, na intencję ustawodawcy, aby ustanowić zasadę, że podatnicy lub płatnicy dokonują zgłoszenia identyfikacyjnego w celu nadania NIP tylko jednokrotnie.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 października 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 644/17 gdzie orzeczono: „W ustawie o NIP brak jest podstaw do przyjęcia, że dany podmiot, będący jednocześnie podatnikiem jakiegokolwiek podatku oraz płatnikiem podatku lub składek wskazanych w art. 2 ust. 3 ustawy, jest zobowiązany do podwójnego zgłoszenia ewidencyjnego, a tym samym do posiadania dwóch NIP. Wręcz przeciwnie, przyjęcie odmiennego stanowiska godziłoby w dyspozycję normy zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. Nie można przypisać oddziałowi spółki odrębnej podmiotowości prawnej, która mogłaby być podstawą do samodzielnego zatrudniania pracowników. Jeżeli w rozpoznawanej sprawie oddział spółki zatrudnia pracowników, to wchodzi w stosunek pracy korzystając z podmiotowości prawnej spółki jako takiej”. Zdaniem Wnioskodawcy taką wykładnię przytoczonego artykułu potwierdza również przepis art. 7 uzeipp, zgodnie z którym: „w przypadku gdy z przepisów prawa podatkowego wynikają różne terminy dokonania czynności, o których mowa w art. 6 ust. 1, 1a i 10, zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jeden raz, w terminie najwcześniejszym”.

Również Naczelny Sąd Administracyjny analizował przytoczone przepisy i w wyroku z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1773/09 orzekł, że: „oddział spółki zagranicznej, będącej podatnikiem na mocy odrębnych przepisów (np. ustawy o podatku od towarów i usług), nie jest zobowiązany do zgłoszenia ewidencyjnego, nawet tylko jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych oraz płatnik składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, ponieważ w obrocie gospodarczym posługuje się NIP nadanym spółce. Tym samym nie ma podstaw do nadania takiemu oddziałowi spółki odrębnego numeru identyfikacji podatkowej”.

Także w glosie aprobującej do wyroku NSA z dnia 18 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1773/09, autorstwa Marcina Romanowicza podkreślone zostało, iż: „analizowane rozstrzygnięcie NSA zasługuje na pełną aprobatę, zarówno w zakresie wyrażonego w tezie poglądu, jak i jego uzasadnienia, z następujących powodów:

1. wykładnia art. 2 ustawy o NIP uwzględnia nie tylko wykładnię językową, ale także wykładnię systemową, funkcjonalną, co odpowiada współczesnym zmianom w obrębie paradygmatu wykładni prawa krajowego,
2. NSA prawidłowo zrekonstruował naturę oddziału spółki na podstawie ustaleń dogmatyki prawa gospodarczego.
3. rozstrzygnięcie odpowiada wymogom zasady proporcjonalności”.
   
   

Jej autor w podsumowaniu swojego wywodu stwierdza również: „(...) przepisy (...) nie określają odrębnie charakteru prawnego oddziału przedsiębiorcy zagranicznego, oddział taki jest wyłącznie częścią organizacyjną spółki, a nie częścią odznaczającą się autonomią podmiotową. W związku z tym wszelkie czynności dokonywane przez oddział są de iure czynnościami samej spółki. Zatem zatrudnianie pracowników i z tego powodu bycie płatnikiem podatku dochodowego oraz składek ubezpieczeniowych odbywa się w ramach podmiotowości spółki. Nałożenie więc obowiązku ewidencyjnego na oddział spółki, która to spółka ma już NIP, byłoby jednoznaczne z ponownym nałożeniem obowiązku zgłoszenia identyfikacyjnego na tę samą spółkę, co w świetle zawartej w art. 5 ustawy o NIP zasady jednokrotności zgłoszenia identyfikacyjnego jest niedopuszczalne”.

W kontekście występowania przez oddział przedsiębiorcy zagranicznego w funkcji zarówno podatnika, jaki i płatnika, w cytowanym powyżej orzeczeniu WSA zapisano: „W ocenie sądu (...), w związku z podmiotową ciągłością spółki w obrębie jej polskiego oddziału należało stwierdzić, że spółka jako podatnik otrzymała już NIP i wywiązała się z obowiązku zgłoszenia ewidencyjnego z art. 5 ust. 1 ustawy o NIP. Powstanie oddziału i zatrudnienie przez niego pracowników, czyli, de facto zatrudnienie ich przez spółkę, bez wątpienia związane jest obowiązkiem bycia płatnikiem. Jednakże przymiot bycia płatnikiem, w przypadku podmiotu, który na mocy odrębnych przepisów jest już podatnikiem, nie jest związany z obowiązkiem ponownego zgłoszenia ewidencyjnego i starania się o drugi NIP”.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje, wskazane przepisy oraz przytoczone wyroki sądów, zdaniem Wnioskodawcy, można wysnuć wniosek, że dla potrzeb wszystkich rozliczeń podatkowych w Polsce Spółka może występować pod jednym NIP a w przedstawionej sytuacji oddział zagranicznej firmy może stosować NIP nadany jednostce macierzystej, tj. przedsiębiorcy zagranicznemu.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy konsekwencją przyjęcia takiego stanowiska oraz w celu budowania pewności i jednoznaczności obrotu gospodarczego w Polsce zapisy KRS powinny zawierać NIP nadany Spółce jako zagranicznemu podmiotowi prawa posiadającemu osobowość prawną a nie NIP, jaki został wydany na wniosek oddziału jako pracodawcy, który nie posiada odrębnego od swojej jednostki macierzystej bytu prawnego Spółka opierając się na zapisie art. 8d ust. 1 zdanie 1 uzeipp przyjmuje założenie, że „w zakresie nieuregulowanym w art. 8b i art. 8c do innych postępowań z zakresu ewidencji i identyfikacji podatników i płatników stosuje się odpowiednio przepisy działu IV (postępowanie podatkowe) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej jako: op).

Wobec powyższych Podatnik ma zamiar zmienić NIP obecnie ujawniony w KRS na NIP nadany Wnioskodawcy przez US do celów podatkowych, który m. in. w szczególności był i jest wykazywany na fakturach VAT wystawianych przez Spółkę oraz na Spółkę. W opinii Wnioskodawcy, aby przeprowadzić tą czynność nie może posłużyć się ani formularzem NIP-8, ani formularzem NIP-2. Formularz NIP-8 służy zgłoszeniu identyfikacyjnemu lub aktualizacyjnemu w zakresie danych uzupełniających a zgodnie z art. 5 ust. 2b pkt 2 uzeipp NIP nie jest daną uzupełniającą, lecz w oparciu o art. 38 pkt 1 lit. h ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (dalej jako: ustawa o KRS) w związku z art. 5 ust. 2b pkt 1 uzeipp objęty jest treścią wpisu w KRS. Z kolei formularz NIP-2 służy zgłoszeniu identyfikacyjnemu lub aktualizacyjnemu osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem z wyjątkiem podmiotów wpisanych do KRS w zakresie m.in. rejestru przedsiębiorców. Tymczasem Wnioskodawca jest wpisany do KRS, a zmiana której chce dokonać nie obejmuje ani zmiany danych składającego, ani zmiany naczelnika urzędu skarbowego właściwego w sprawach ewidencji, ani zaistnienia nowych okoliczności. Wnioskodawca chce jedynie, aby zapis NIP w jego KRS przyczyniał się do budowania pewności i jednoznaczności obrotu gospodarczego w Polsce. Z tych względów Spółka ma zamiar złożyć do Krajowego Rejestru Sądowego wniosek KRS-Z3 (Wniosek o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców sp. z o.o./s.a.) wraz z załącznikiem KRS-ZY (Numer identyfikacyjny REGON/numer identyfikacji podatkowej NIP - Załącznik do wniosku o zmianę danych w Krajowym Rejestrze Sądowym), w którym wykaże NIP nadany Wnioskodawcy przez US do celów rozliczeń podatkowych jako zagranicznemu podmiotowi prawa posiadającemu osobowość prawną prowadzącemu działalność gospodarczą w Polsce poprzez oddział.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, Podatnik będący spółką zagraniczną prowadzącą w Polsce działalność gospodarczą poprzez oddział przedsiębiorcy zagranicznego może w Polsce dla potrzeb rozliczeń podatkowych posługiwać się jednym NIP nadanym podmiotowi zagranicznemu przez Urząd Skarbowy. Zatem konsekwencją przyjęcia takiego stanowiska powinna być zmiana NIP upublicznionego w zapisach KRS na NIP nadany Spółce jako zagranicznemu podmiotowi prawa posiadającemu osobowość prawną. W związku z czym, Spółka powinna złożyć do KRS-u wniosek KRS-Z3 wraz z załącznikiem KRS- ZY.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące funkcjonowania oddziału podmiotu zagranicznego działającego w Polsce regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.).

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Natomiast oddział zdefiniowany został w art. 5 pkt 4 ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jako wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej „oddziałami”.

Na podstawie postanowień zawartych w art. 86 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

W świetle powołanych unormowań podmiot zagraniczny, prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku od towarów i usług, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny. Rejestracja tego oddziału jest jednoznaczna z rejestracją przedsiębiorcy zagranicznego.

Oddział posiada więc jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur firmy macierzystej), natomiast nie posiada możliwości prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, zaś prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego.

Potwierdza to również regulacja zawarta w art. 88 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zgodnie z którym przedsiębiorca zagraniczny może rozpocząć działalność w ramach oddziału po uzyskaniu wpisu oddziału do rejestru przedsiębiorców. Zasady wpisu do rejestru przedsiębiorców określają przepisy odrębnej ustawy.

Zatem podmiotem prowadzącym działalność w Polsce, pomimo utworzenia i funkcjonowania oddziału w Polsce, pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. W kontekście posiadanej podmiotowości prawnej, należy stwierdzić, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w stosunku do jednostki macierzystej, lecz jest jej częścią.

Ustawa z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 869 ze zm.) dalej zwana ustawą o NIP, w art. 1 ust. 1 określa zasady ewidencji:

1. podatników,
2. płatników podatków,
3. płatników składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne, zwanych dalej „płatnikami składek ubezpieczeniowych”.
   
   

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o NIP, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 i 3 cyt. wyżej ustawy o NIP, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, oraz płatnicy podatków. Obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają także podmioty będące, na podstawie odrębnych ustaw, płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Stosownie do art. 2 ust. 4 ww. ustawy, obowiązkowi ewidencyjnemu nie podlegają podatnicy, którzy uzyskali numer identyfikacyjny na podstawie art. 132 ust. 5 oraz art. 134a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.).

Z analizy wyżej powołanego art. 2 ustawy o NIP wynika, że obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego dotyczy podmiotów, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami lub płatnikami podatków bądź płatnikami składek ubezpieczeniowych.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy o NIP identyfikatorem podatkowym jest:

numer PESEL - w przypadku podatników będących osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzących działalności gospodarczej lub niebędących zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług;

NIP - w przypadku pozostałych podmiotów podlegających obowiązkowi ewidencyjnemu, o którym mowa w art. 2.

W myśl art. 3a ustawy o NIP, w przypadku gdy z odrębnych przepisów wynika obowiązek podawania NIP, obowiązek ten dotyczy wyłącznie podmiotów, które są obowiązane posiadać NIP na podstawie przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Należy podkreślić również, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się do identyfikacji NIP nadanym innemu podmiotowi.

Na podstawie art. 5 ust. 3 ww. ustawy, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponadto:

1. w przypadku zakładów (oddziałów) osób prawnych oraz innych wyodrębnionych jednostek wewnętrznych będących podatnikami - NIP oraz inne dane dotyczące jednostki macierzystej;
2. w przypadku spółek cywilnych, osobowych spółek handlowych i podmiotów podlegających wpisowi do rejestru przedsiębiorców na zasadach określonych dla spółek osobowych - dane dotyczące wspólników, w tym również identyfikator podatkowy poszczególnych wspólników;
3. w przypadku podatkowych grup kapitałowych - dane dotyczące spółek wchodzących w skład grupy, w tym również NIP nadane tym spółkom.
   
   

Z przytoczonych przepisów wynika, że każdy podmiot, który należy do jednej z wymienionych kategorii (podatnika i płatnika) jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Zatem podmiot posiadający status podatnika lub płatnika podatków lub płatnika składek ubezpieczeniowych i zdrowotnych jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie do art. 8 ww. ustawy – płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Oddziałem przedsiębiorcy zagranicznego, przez, który Spółka prowadzi działalność. Dla potrzeb sprzedaży na rzecz polskich klientów oraz w związku z nabywaniem przez Spółkę towarów i usług w Polsce Spółka zwrócił się do właściwego urzędu skarbowego z wnioskiem o nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej i numer taki do celów transakcji gospodarczych z udziałem polskich kontrahentów otrzymała. Przedsiębiorca zagraniczny złożył również wniosek do Sądu Rejonowego, do Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego (dalej KRS), o rejestrację oddziału w Polsce. Następnie został dokonany wpis rejestrujący oddział zagranicznego przedsiębiorcy Skutkiem zgłoszenia rejestracji oddziału było również nadanie Numeru Identyfikacji Podatkowej, który ma służyć Wnioskodawcy w realizacji zadań oddziału jako płatnika zaliczek na podatek PIT i składek na ubezpieczenie społeczne, czyli dla celów które można określić jako wypełnianie zadań wynikających z relacji niejako wewnętrznych, w których bierze udział tylko oddział oraz jednostki administracyjne danego państwa. W rezultacie Wnioskodawca posiada NIP nadany przedsiębiorcy zagranicznemu prowadzącemu działalność przez oddział w Polsce przez US do celów np. rozliczania podatku VAT oraz NIP przyznany podczas rejestracji tegoż oddziału w KRS, ale jednocześnie to właśnie ten drugi NIP nadany dla oddziału jest upubliczniony w jawnym i powszechnie dostępnym rejestrze przedsiębiorców. Tymczasem oddział spółki zagranicznej w Polsce nie ma odrębnej od spółki zagranicznej formy prawnej, lecz jest jedynie wydzieloną organizacyjnie częścią swojej jednostki macierzystej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy Oddział przedsiębiorcy zagranicznego powinien posługiwać się tylko jednym numerem NIP (nadanym przez Sąd), czy też powinien posługiwać się oddzielnymi numerami NIP, oddzielnie do kontaktów z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych, rozliczania składek ubezpieczonych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT), a oddzielnie do podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i rozliczaniem podatku od towarów i usług (VAT).

Mając na uwadze przedstawione przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy wskazać należy, iż w rozpatrywanej sprawie znajduje zastosowanie art. 2 ust. 2 i 3 ustawy o NIP i w związku z tym Wnioskodawca (oddział) z racji posiadania statusu płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne, powinien wykorzystywać własny NIP, odrębny od jednostki macierzystej, jedynie w celu wykonywania obowiązków płatnika, gdyż wyłącznie w tym celu NIP ten został nadany.

Zatem Oddział jest zobowiązany w zakresie, w jakim jest płatnikiem (i tylko dla tych rozliczeń) posiadać i posługiwać się własnym - niezależnym od przedsiębiorcy zagranicznego - numerem identyfikacji podatkowej.

W odniesieniu natomiast do posługiwania się przez Oddział numerem NIP do rozliczania się z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i podatku od towarów i usług (VAT), wskazać ponownie należy, iż podmiot zagraniczny prowadzący działalność na terytorium Polski w formie oddziału, zarejestrowany dla potrzeb podatku VAT oraz podatku CIT, traktowany jest jako jeden podmiot - przedsiębiorca zagraniczny.

W związku z powyższym, w wyniku utworzenia Oddziału w Polsce w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej nie dochodzi do powstania nowego, odrębnego od Spółki macierzystej podatnika podatku VAT oraz podatku CIT. Tym samym w celu rozliczania VAT lub CIT z organami podatkowymi działająca w formie Oddziału Spółka macierzysta, posługuje się nadanym jej numerem NIP.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie nr 2 jest nieuzasadniona. Jak bowiem wynika z treści tego pytania, zostało ono zadane warunkowo, tj. Wnioskodawca oczekuje odpowiedzi na to pytanie w sytuacji gdy odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca. Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być wyłącznie przepisy prawa podatkowe. Natomiast sposób ujawnienia danych (w tym nr NIP) w KRS jest regulowany przepisami ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (t.j. Dz.U.2017, poz. 700 ze zm.), które nie stanowią przepisów w zakresie prawa podatkowego. dlatego kwestia ta nie mogła by być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych – wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Ponadto należy zauważyć, że wyrok WSA w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 644/17 jest nieprawomocny.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.