Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.225.2018.1.JK2
z 29 maja 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku (data wpływu 7 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania i obowiązku wykazania w zeznaniu podatkowym w Polsce dochodów uzyskanych na terytorium Jordanii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów uzyskanych na terytorium Jordanii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca podjął stałą pracę zarobkową na podstawie umowy o pracę z lokalnym przedsiębiorstwem na terytorium Jordanii i przeprowadził się tam na stałe razem ze swoją małżonką. Do końca stycznia 2017 r. Wnioskodawca pracował w Warszawie na podstawie umowy o pracę, która uległa rozwiązaniu za porozumieniem stron. W lutym 2017 r. Wnioskodawca wyjechał do Jordanii na pobyt stały, gdzie obecnie mieszka i związany jest umową o pracę z lokalną firmą. Wnioskodawca zajmuje stanowisko zastępcy dyrektora kompleksu dwóch hoteli. Zgodnie z zajmowanym stanowiskiem przysługuje Wnioskodawcy mieszkanie służbowe, do którego przeprowadził się w marcu 2017 r. A w październiku 2017 r. dołączyła do Wnioskodawcy Jego żona. Od tego czasu razem przebywają w Jordanii. W Jordanii razem z małżonką Wnioskodawca posiada ubezpieczenie zdrowotne oraz od zarobków Wnioskodawcy odprowadzane są składki na lokalne ubezpieczenie emerytalne. Wnioskodawca posiada dwoje pełnoletnich dorosłych dzieci, które mieszkają na stałe w Wielkiej Brytanii. Żona Wnioskodawcy prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie nauczania języka niemieckiego, której wykonywanie zawiesiła od września 2017 r. Oprócz jednorodzinnego domu w zabudowie szeregowej w Polsce, Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego marki Toyota z 2000 r. o wartości około 3.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z faktem, że Wnioskodawca mieszka na stałe w Jordanii od lutego 2017 r. i posiada razem z małżonką kartę rezydencji wydanej przez lokalne władze i gdzie jest związany umową o pracę, Wnioskodawca powinien ujawnić w zeznaniu podatkowym za rok 2017 r. również dochody osiągnięte na terenie Jordanii?

Zdaniem Wnioskodawcy, według Jego interpretacji przepisów w związku ze stałym pobytem w Jordanii oraz w związku z nim przeniesieniem do tego miejsca Jego centrum interesów osobistych (Wnioskodawca mieszka tu z najbliższą rodziną) oraz gospodarczych (Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę), nie powinien ujawniać w zeznaniu podatkowych za rok 2017 dochodów osiągniętych w Jordanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Haszymidzkiego Królestwa Jordanii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Ammanie dnia 4 października 1997 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 61, poz. 654).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie jedynie w odniesieniu do dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się w sposób następujący:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli status osoby mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych nie może być ustalony zgodnie z postanowieniami liter a)-c), to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Jordanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca podjął stałą pracę zarobkową na podstawie umowy o pracę z lokalnym przedsiębiorstwem na terytorium Jordanii i przeprowadził się tam na stałe razem ze swoją małżonką. Do końca stycznia 2017 r. Wnioskodawca pracował w Warszawie na podstawie umowy o pracę, która uległa rozwiązaniu za porozumieniem stron. W lutym 2017 r. Wnioskodawca wyjechał do Jordanii na pobyt stały, gdzie obecnie mieszka i związany jest umową o pracę z lokalną firmą. Wnioskodawcy przysługuje mieszkanie służbowe, do którego przeprowadził się w marcu 2017 r. A w październiku 2017 r. dołączyła do Wnioskodawcy Jego żona. Od tego czasu razem przebywają w Jordanii. W Jordanii razem z małżonką Wnioskodawca posiada ubezpieczenie zdrowotne oraz od zarobków Wnioskodawcy odprowadzane są składki na lokalne ubezpieczenie emerytalne. Wnioskodawca posiada dwoje pełnoletnich dorosłych dzieci, które mieszkają na stałe w Wielkiej Brytanii. Żona Wnioskodawcy prowadziła jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie nauczania języka niemieckiego, której wykonywanie zawiesiła od września 2017 r. Oprócz jednorodzinnego domu w zabudowie szeregowej w Polsce Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że w okresie od momentu wyjazdu Wnioskodawcy do Jordanii do momentu przyjazdu do Jordanii Jego żony Wnioskodawca spełniał przesłanki wskazane w art. 3 ust. 1a pkt a) ustawy, pozwalające uznać go za osobę posiadającą ośrodek interesów osobistych w Polsce.

Analizując zatem stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy od momentu wyjazdu do Jordanii do momentu przyjazdu do Jordanii Jego żony uznać należy, że w tym okresie ściślejsze związki osobiste łączyć będą Wnioskodawcę z Polską. Sam wyjazd za granicę, uzyskiwanie tam dochodów nie oznacza automatycznie, że podatnik przestaje być polskim rezydentem podatkowym. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem za granicę tzw. ośrodka interesów życiowych, a ten w sytuacji przedstawionej we wniosku miał miejsce w momencie gdy do Wnioskodawcy dołączyła Jego żona. Zatem dopiero od tego momentu Wnioskodawca podlegać będzie w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle powyższego, do października 2017 r. (do momentu wyjazdu żony na stałe z Polski do Jordanii) Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce i zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Natomiast od października 2017 r., tj. od dnia wyjazdu na stałe do Jordanii żony Wnioskodawcy i przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych za granicę, Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Od lutego 2017 r. Wnioskodawca uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w Jordanii. Zagadnienia dotyczące pracy najemnej zostały uregulowane w art. 15 stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-jordańskiej z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w ciągu każdorazowego 12-miesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko –jordańskiej wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Jordanii. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w Jordanii, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast ust. 2 tego przepisu, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca była wykonywana (w Jordanii) oraz w państwie miejsca zamieszkania (w Polsce).

Analizując powyższe przesłanki stwierdzić należy, że drugi i trzeci warunek określony w art. 15 ust. 2 ww. umowy nie zostały przez Wnioskodawcę spełnione. Z treści stanu faktycznego nie wynika, aby pracodawca Wnioskodawcy miał siedzibę, zakład lub stałą placówkę na terytorium Polski.

Biorąc powyższe pod uwagę, wynagrodzenie uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu pracy wykonywanej w Jordanii, w okresie gdy Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania w Polsce, z uwagi na niespełnienie przesłanek określonych w art. 15 ust. 2 ww. umów podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, tj. zarówno w Polsce, jak i w Jordanii.

W przypadku, gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno w państwie wykonywania pracy jak i w państwie rezydencji, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 22 ust. 1 umowy polsko – jordańskiej, metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt a) umowy polsko – jordańskiej, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób: jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Jordanii, to Polska, z zastrzeżeniem postanowień lit. b) zwolni taki dochód od opodatkowania.

Natomiast metoda określona powyżej podlega zastosowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do tego przepisu, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Przedstawioną w powyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zasadę opodatkowania – stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach lub korzystając z preferencyjnego rozliczenia rocznego, np. z małżonką. W przeciwnym razie podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Wobec powyższego dochód, który Wnioskodawca uzyskał w Jordanii w okresie od lutego 2017 r. do października 2017 r. (do momentu przyjazdu żony do Jordanii) jest zwolniony w Polsce z opodatkowania.

Jednocześnie jednak, dochód ten podlega uwzględnieniu przy ustalaniu stopy procentowej, według której winien być obliczony podatek należny od dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że do końca stycznia 2017 r. Wnioskodawca pracował w Polsce na podstawie umowy o pracę, od lutego 2017 r. podjął pracę w Jordanii.

Zatem mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma obowiązek wykazania uzyskanych w okresie od lutego 2017 r. do października 2017 r., tj. do momentu posiadania nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce (przyjazdu żony do Jordanii), dochodów w Jordanii w zeznaniu podatkowym za 2017 r. składanym w Polsce razem z dochodami uzyskanymi w 2017 r. na terytorium Polski podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.