2018.06.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.230.2018.1.AP
z 5 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2018 r. (data wpływu 11 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania jednolitej stawki podatku w wysokości 8% dla zbycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki lub z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania jednolitej stawki podatku w wysokości 8% dla zbycia przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki lub z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką realizującą przedsięwzięcia deweloperskie, polegające na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z garażami podziemnymi przeznaczonych na sprzedaż. Aktualnie realizowana jest inwestycja budowlana polegająca na budowie osiedla mieszkaniowego, składająca się z co najmniej ośmiu etapów polegających na budowie kolejnych budynków mieszkalnych. Obecnie realizowany jest etap piąty, polegający na budowie trzech budynków posiadających 6 kondygnacji nadziemnych (parter i 5 pięter) i 1 podziemną. W odniesieniu do etapu piątego, Wnioskodawca planuje sprzedawać lokale mieszkalne wraz z:

udziałem w częściach wspólnych, które będą obejmować m.in. udział w prawie własności gruntu oraz udział w części wspólnej nieruchomości oraz,
komórkami lokatorskimi, z których część zlokalizowana będzie w kondygnacji podziemnej budynku, a część na kondygnacjach naziemnych budynku.

Komórki lokatorskie stanowią odrębne pomieszczenia, wydzielone trwałymi ścianami i zamykane na klucz (dalej: „Komórki”), które zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali stanowią części składowe lokali i są ujawniane w księgach wieczystych zakładanych dla lokali jako pomieszczenia przynależne. Komórki będą przedmiotem dostawy tylko i wyłącznie wraz z lokalem mieszkalnym.

Poza Komórkami przedmiotem dostawy będzie także udział w częściach wspólnych obejmujących miejsca postojowe w garażu podziemnym wielostanowiskowym, oznaczone wyrysowanymi na podłodze liniami i odpowiednimi numerami (dalej: „Miejsca Postojowe”). Miejsca Postojowe nie będą wydzielone jako samodzielne lokale niemieszkalne i nie będzie dla nich zakładana samodzielna księga wieczysta. Miejsca Postojowe stanowić będą część wspólną nieruchomości. Klienci nabywając lokal mieszkalny nabywają również udział w częściach wspólnych nieruchomości i na zasadzie umowy „quod usum” (umowa podziału do korzystania rzeczy wspólnej) mogą wyłącznie korzystać z danego, określonego Miejsca Postojowego. Korzystającym z danego Miejsca Postojowego nie może być każda osoba, lecz wyłącznie osoba będąca właścicielem lokalu mieszkalnego. Nie będzie możliwości, aby prawo do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego (stanowiącego udział w części wspólnej nieruchomości/budynku), zostało nabyte przez podmiot, który nie jest właścicielem lokalu mieszkalnego w budynku.

W ramach zbywanych lokali mieszkalnych Wnioskodawca dopuszcza cztery możliwe warianty:

zakup przez klienta wyłącznie lokalu mieszkalnego (bez praw do Komórki lub praw do wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego); z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, które nie będą objęte umową o ustaleniu sposób korzystania;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki, ale bez wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, które nie będą objęte umową o ustaleniu sposób korzystania;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego z prawem wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego ale bez praw do Komórki; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, w tym z uprawnieniem do wyłącznego wykorzystywania fragmentu nieruchomości wspólnej;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki oraz wyłącznym prawem do korzystania z Miejsca Postojowego; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, w tym z uprawnieniem do wyłącznego wykorzystywania fragmentu nieruchomości wspólnej.

Niezależnie od wybranego przez nabywcę wariantu, z tytułu zbycia lokalu mieszkalnego zostanie określona jedna cena. W przypadku wyboru wariantu, w którym nabywcy będzie przysługiwać wyłączne prawo do korzystania z Miejsca Postojowego, prawo do Komórki lub oba te prawa – cena sprzedaży lokalu mieszkalnego zostanie odpowiednio podwyższona o wartość na jaką wyceniono te prawa. Możliwe są również warianty, gdy nabywca lokalu nabędzie prawo do wyłącznego korzystania z więcej niż jednego Miejsca Postojowego lub prawa do więcej niż jednej Komórki.

Niezależnie od wybranego wariantu, wraz z nabywanym lokalem mieszkalnym, nabywca stanie się z mocy prawa właścicielem odpowiedniego udziału w częściach wspólnych nieruchomości, nie objętych prawem do wyłącznego korzystania.

Zbywane przez Wnioskodawcę lokale mieszkalne będą spełniać wymogi, o których mowa w art. 41 ust. 12 i następne ustawy o VAT, tj. zbywane lokale mieszkalne będą objęte społecznym programem mieszkaniowym, a ich powierzchnia użytkowa nie będzie przekraczać 150 m².

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie przez Wnioskodawcę lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki lub z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jednolitą stawką w wysokości 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie lokalu mieszkalnego wraz z Komórką oraz z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego będzie stanowić jednolitą transakcję podlegającą opodatkowaniu jedną stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%.

W uzasadnieniu stanowiska własnego Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności powołać treść przepisów ustawy o VAT istotnych w sprawie będącej przedmiotem złożonego wniosku. W ustawie o VAT i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku. Według art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Według art. 2 pkt 12 ustawy o VAT, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy potwierdzić, że dostawa lokali mieszkalnych opisanych w zdarzeniach przyszłych (które spełniając przesłanki z art. 41 ust. 12 i następnych ustawy o VAT), w ramach opisanych zdarzeń przyszłych, stanowić będzie dostawę towarów opodatkowaną preferencyjną stawką VAT 8%.

Zdaniem Wnioskodawcy, analogiczna stawka powinna mieć zastosowanie do kwoty składającej się na cenę sprzedaży lokalu, przypadającą na wartość wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego oraz prawa do Komórki. Należy bowiem wskazać, iż w opisanych okolicznościach Miejsca Postojowe i Komórki nie będą stanowić odrębnego od lokali mieszkalnych, tj. samodzielnego w stosunku do nich, przedmiotu własności, a co za tym nie będą przedmiotem odrębnej dostawy. Prawo do Miejsca Postojowego lub prawo do Komórki będzie ściśle i bezpośrednio powiązane z własnością lokalu mieszkalnego (prawo związane), co w ocenie Wnioskodawcy należy uznać za okoliczność kluczową dla oceny skutków analizowanej transakcji na gruncie ustawy o VAT.

Ustalenie właściwej stawki podatku VAT dla sprzedaży prawa do Komórki i prawa do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego wymaga analizy okoliczności, w których dochodzi do tego zbycia. Zgodnie z uregulowaniami art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, s. 1) dalej „Dyrektywa VAT”, każde świadczenie powinno być uznawane zasadniczo za odrębne i niezależne na gruncie podatku VAT. W przypadku zatem, gdy równocześnie realizowane jest więcej niż jedno świadczenie zasadą jest, iż dla każdego z takich świadczeń odrębnie należy określić elementy konstrukcyjne podatku VAT, takie jak podstawa opodatkowania, obowiązek podatkowy, stawka VAT. W wyjątkowych sytuacjach poszczególne świadczenia charakteryzują się tak silnym związkiem gospodarczym, że stanowią jedno świadczenie (tzw. świadczenie złożone). Ma to konsekwencje na gruncie VAT. Przy świadczeniu o charakterze złożonym, wszystkie elementy takiego świadczenia należy dla celów VAT potraktować jednakowo.

W omawianym przypadku pomiędzy sprzedawanym lokalem mieszkalnym, prawem do Komórki oraz prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego zachodzi ścisły związek natury prawnej. Postanowienia umowne będą umożliwiać zakup praw do Komórki lub prawa do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego jedynie pod warunkiem zakupu lokalu mieszkalnego. Postanowienia umowne będą zobowiązywać Wnioskodawcę do dostawy lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki lub prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego w ramach jednej transakcji. Przeniesienie prawa do Komórki oraz prawa do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego nie jest możliwe w oderwaniu od dostawy lokalu mieszkalnego. Przedmiotem dostawy będą obiekty zaliczane do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym i na mocy art. 41 ust. 12 ustawy o VAT stawka podatku wyniesie 8%. Z tego względu zdaniem Wnioskodawcy, dla sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki lub prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego zastosowanie będzie miała stawka 8%.

Wskazane powyżej stanowisko własne Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Reprezentatywnym przykładem jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2012 r. (sygn. akt I FSK 568/11), w ramach którego sąd stwierdził, że „W tej sytuacji na pełną aprobatę zasługuje wyrok NSA z dnia 23 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 299/09 (publik. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej w skrócie CBOSA), w którym stwierdzono, że jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż, na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do korzystania z określonego miejsca postojowego, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i na podstawie art. 2 pkt 12 ustawy o VAT w zw. z § 5 ust. 1a pkt 2 ówczesnego rozporządzenia Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 r w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 97, poz. 970 ze zm.), podlega opodatkowaniu stawką 7%. Podział quoad usum nieruchomości wspólnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jedynie sprzedaż lokalu i towarzyszącego mu udziału w nieruchomości wspólnej. Stanowisko takie zostało również wyrażone w innych orzeczeniach m.in. w wyroku z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09 (publik. CBOSA)”.

Wskazane powyżej stanowisko własne Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w stanowiskach organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Ministra Finansów wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 czerwca 2016 r. (IBPP2/4512-246/16/RSz). W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że „w sytuacji gdy w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż lokalu mieszkalnego zaliczonego do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym wraz z przynależną komórką lokatorską oraz miejscem postojowym, które są integralnie związane z prawem własności lokalu mieszkalnego, objętych jedną księgą wieczystą, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego, tj. 8% podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy, z uwzględnieniem przepisów art. 41 ust. 12c ustawy o VAT”.

Mając na uwadze stanowisko własne Wnioskodawcy, jak również treść powołanych powyżej aktów stosowania prawa podatkowego, należy przyjąć, że sprzedaż lokalu mieszkalnego (spełniającego warunki wynikające z art. 41 ust. 12 i następne ustawy o VAT) wraz z prawem do Komórki oraz prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według jednolitej stawki 8%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) ‒ zwanej dalej ustawą ‒ opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 5a ustawy – towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno jednak w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, prawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

I tak, według art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy – w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy – stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym – w oparciu o art. 41 ust. 12a ustawy – rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m²,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

W przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej (art. 41 ust. 12c ustawy).

Należy również zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z którym przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Według art. 29a ust. 8 ustawy – w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków i budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Jak wynika z powyższych przepisów, opodatkowaniu stawką w wysokości 8% podlega dostawa, budowa, remont, modernizacja, termomodernizacja lub przebudowa obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, z wyłączeniem lokali użytkowych, a więc m.in. budynków mieszkalnych stałego zamieszkania sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11, przy uwzględnieniu kryterium powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 41 ust. 12b ustawy oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.

W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe.

Ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia, dział PKOB 11 obejmuje: budynki mieszkalne jednorodzinne – 111, budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe – 112, budynki zbiorowego zamieszkania – 113.

Z objaśnień wstępnych do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych wynika, że budynki to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Budynki obejmują również samodzielne podziemne obiekty budowlane przystosowane do ochrony ludzi, zwierząt lub przedmiotów (np. podziemne: schrony, szpitale, centra handlowe oraz warsztaty i garaże).

Budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne.

Budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów;
powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;
powierzchni komunikacji, np. klatki schodowe, dźwigi, przenośniki.

Część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie).

Z uwagi na to, że ustawa oraz przepisy wykonawcze do niej nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, dlatego też należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2018 r., poz. 716).

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy – samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej „lokalami”, mogą stanowić odrębne nieruchomości.

W świetle art. 2 ust. 2 tej ustawy – samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.

Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu – do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.

Treść przywołanych wyżej przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspokajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.

Jak wynika z powyższego, ww. ustawa rozróżnia pojęcia lokali mieszkalnych i lokali o innym charakterze. Pojedyncze miejsce postojowe, jako wyodrębniona jedynie liniami część hali garażowej nie może stanowić samo w sobie pomieszczenia przynależnego lub lokalu użytkowego. Pomieszczeniem takim może być wielostanowiskowa hala garażowa, jako całe pomieszczenie, w którym znajdują się poszczególne miejsca postojowe.

Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakim obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.

Według art. 3 ust. 1 ustawy o własności lokali – w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali.

W myśl art. 3 ust. 2 ww. ustawy – nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.

Mieszkaniem – stosownie do § 3 pkt 9 ww. rozporządzenia – jest zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiający stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego.

Z kolei przez pomieszczenie techniczne należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku (§ 3 pkt 12).

Natomiast pomieszczeniem gospodarczym jest pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych – § 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia.

Na podstawie powyższych uregulowań można m.in. stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w części w której znajdują się konkretne garaże lub miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, stanowi lokal użytkowy.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) – za części składowe nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością.

Z kolei art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z powyższego wynika, że nie można nabyć w oderwaniu od lokalu mieszkalnego części wspólnej budynku mieszkalnego.

Zatem jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz ze stosownym udziałem w jej częściach wspólnych, to sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji i podlega jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego. Jeżeli natomiast sprzedaż obejmuje dwa przedmioty: lokal mieszkalny oraz udział w wyodrębnionym na odrębną własność lokalu niemieszkalnym (użytkowym) w budynku mieszkalnym, obniżoną stawką (8%) objęta jest jedynie dostawa lokalu mieszkalnego, a sprzedaż udziału w lokalu niemieszkalnym (użytkowym, garażowym) – z określeniem sposobu korzystania z miejsc postojowych – opodatkowana jest stawką podstawową (23%).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką realizującą przedsięwzięcia deweloperskie, polegające na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z garażami podziemnymi przeznaczonych na sprzedaż. Aktualnie realizowana jest inwestycja budowlana polegająca na budowie osiedla mieszkaniowego, składająca się z co najmniej ośmiu etapów polegających na budowie kolejnych budynków mieszkalnych. Obecnie realizowany jest etap piąty, polegający na budowie trzech budynków posiadających 6 kondygnacji nadziemnych (parter i 5 pięter) i 1 podziemną. W odniesieniu do etapu piątego, Wnioskodawca planuje sprzedawać lokale mieszkalne wraz z:

udziałem w częściach wspólnych, które będą obejmować m.in. udział w prawie własności gruntu oraz udział w części wspólnej nieruchomości oraz,
komórkami lokatorskimi, z których część zlokalizowana będzie w kondygnacji podziemnej budynku, a część na kondygnacjach naziemnych budynku.

Komórki lokatorskie stanowią odrębne pomieszczenia, wydzielone trwałymi ścianami i zamykane na klucz (dalej: „Komórki”), które stanowią części składowe lokali i są ujawniane w księgach wieczystych zakładanych dla lokali jako pomieszczenia przynależne. Komórki będą przedmiotem dostawy tylko i wyłącznie wraz z lokalem mieszkalnym.

Przedmiotem niniejszej sprawy są cztery zdarzenia przyszłe, w ramach których Wnioskodawca dopuszcza cztery warianty zbycia lokali mieszkalnych:

zakup przez klienta wyłącznie lokalu mieszkalnego (bez praw do Komórki lub praw do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego); z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, które nie będą objęte umową o ustaleniu sposobu korzystania;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki, ale bez wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, które nie będą objęte umową o ustaleniu sposobu korzystania;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego z prawem wyłącznego prawa do korzystania z Miejsca Postojowego ale bez praw do Komórki; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, w tym z uprawnieniem do wyłącznego wykorzystywania fragmentu nieruchomości wspólnej;
zakup przez klienta lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki oraz wyłącznym prawem do korzystania z Miejsca Postojowego; z mocy prawa nabywcy będzie przysługiwało prawo własności do udziału w częściach wspólnych nieruchomości, w tym z uprawnieniem do wyłącznego wykorzystywania fragmentu nieruchomości wspólnej.

Niezależnie od wybranego przez nabywcę wariantu, z tytułu zbycia lokalu mieszkalnego zostanie określona jedna cena. W przypadku wyboru wariantu, w którym nabywcy będzie przysługiwać wyłączne prawo do korzystania z Miejsca Postojowego, prawo do Komórki lub oba te prawa – cena sprzedaży lokalu mieszkalnego zostanie odpowiednio podwyższona o wartość na jaką wyceniono te prawa. Niezależnie od wybranego wariantu, wraz z nabywanym lokalem mieszkalnym, nabywca stanie się z mocy prawa właścicielem odpowiedniego udziału w częściach wspólnych nieruchomości, nie objętych prawem do wyłącznego korzystania.

Zbywane przez Wnioskodawcę lokale mieszkalne będą spełniać wymogi, o których mowa w art. 41 ust. 12 i następne ustawy, tj. zbywane lokale mieszkalne będą objęte społecznym programem mieszkaniowym, a ich powierzchnia użytkowa nie będzie przekraczać 150 m².

Przedstawiona wyżej analiza przepisów prawnych prowadzi do wniosku, że preferencyjna 8% stawka podatku od towarów i usług może być stosowana wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu samodzielnych lokali mieszkalnych w rozumieniu ww. art. 2 pkt 2 ustawy o własności lokali, służących zaspokajaniu właśnie mieszkaniowych potrzeb społeczeństwa. Obniżona stawka podatku nie ma zastosowania do sprzedaży lokali użytkowych, czyli lokali, które nie pełnią funkcji mieszkalnych.

W związku z tym dostawa przez Wnioskodawcę na rzecz klienta wyłącznie lokalu mieszkalnego (bez praw do Komórki lub praw do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego) będzie podlegała opodatkowaniu stawką w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy.

Natomiast uwzględniając powołane przepisy w kontekście przedstawionego zdarzenia przyszłego odnoszącego się do dostawy lokalu mieszkalnego wraz z prawem do Komórki uznać należy, że dla tej dostawy zastosowanie znajdzie 8% stawka podatku VAT. Komórka stanowi bowiem pomieszczenie gospodarcze lokalu mieszkalnego, które służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i jest wykorzystywane do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.

Co prawda Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB) nie wymienia wprost komórek lokatorskich – jednakże ze względu na podobieństwo znaczeniowe, komórki lokatorskie spełniają funkcję piwnicy. Jak wynika z powołanych powyżej przepisów, piwnice, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokal użytkowy, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokalu mieszkalnego służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i są wykorzystywane do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu. Ponadto zauważyć należy, że część „mieszkaniowa” budynku mieszkalnego obejmuje – zgodnie z PKOB – pomieszczenia mieszkalne (kuchnie, pokoje wypoczynkowe, sypialnie), pomieszczenia pomocnicze, piwnice oraz pomieszczenia ogólnego użytkowania (np. wózkarnie, suszarnie). Zatem piwnice (komórki lokatorskie) powinny zostać uwzględnione w części „mieszkaniowej” budynku.

Z powyższych względów, opisana w zdarzeniu przyszłym dostawa lokalu mieszkalnego wraz z pomieszczeniem gospodarczym (Komórką) będzie opodatkowana na zasadach analogicznych do dostawy lokalu mieszkalnego, a więc będzie korzystać z opodatkowania obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy.

W kwestii natomiast ustalenia stawki podatku od towarów i usług dla sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego, tutejszy organ wyjaśnia.

Na gruncie ustawy, opodatkowanie podatkiem VAT ustawodawca powiązał z wystąpieniem określonych zdarzeń, tj. np. z dostawą towaru lub ze świadczeniem usługi. Dla opodatkowania podatkiem VAT istotne jest zatem tylko to, czy w danym przypadku mamy do czynienia z jedną z czynności enumeratywnie wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy.

W przypadku czynności o charakterze złożonym, o wysokości zastosowanej stawki podatku decydować będzie to, czy w danych okolicznościach mamy do czynienia z jednym świadczeniem kompleksowym, czy też z szeregiem jednostkowych czynności.

Zasadniczo każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być uznawane za odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność (usługę lub dostawę), to nie powinna ona być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Jeżeli zatem dwa lub więcej niż dwa świadczenia dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów stosowania przepisów ustawy.

Stanowisko to potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, m.in. wyrok w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96), wyrok w sprawie pomiędzy Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Statssecretaris van Financien (C-41/04).

Natomiast w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtował się pogląd, zgodnie z którym, dla określenia właściwej stawki podatku dla sprzedaży na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym w garażu wielostanowiskowym istotnym jest precyzyjne wskazanie przedmiotu tej czynności. NSA w wydanych orzeczeniach (por. wyroki z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09; z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I FSK 156/12) dokonuje podziału stanów faktycznych, w ramach którego wyróżnia:

uznanie lokalu garażu wielostanowiskowego jako elementu nieruchomości wspólnej (podobnie jak ciągów komunikacyjnych, strychów itp.) z określeniem korzystania z poszczególnych miejsc postojowych w ramach podziału quoad usum,
wyodrębnienie garażu na odrębną własność i sprzedaż udziału we współwłasności na rzecz właścicieli lokali korzystających z miejsc postojowych w ramach podziału quoad usum.

Z orzecznictwa NSA wynika, że jeżeli w ramach jednej nieruchomości następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym udziałem w częściach wspólnych nieruchomości, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego, dla którego nie zostaną założone odrębne księgi wieczyste, znajdującego się wewnątrz budynku lub na zewnątrz budynku, integralnie związanego z prawem własności lokalu mieszkalnego, to sprzedaż ta stanowi jednolite świadczenie. Miejsca postojowe nie mogą być wówczas odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu. Tylko w takim przypadku sprzedaż ta ma charakter jednej transakcji zbycia lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego i w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej, tj. umowy sprzedaży opodatkowanej – na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy – obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8%. Natomiast jeżeli w ramach sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z określonego miejsca postojowego zostaną założone odrębne księgi wieczyste, wówczas mamy do czynienia z dwoma odrębnymi świadczeniami i tym samym miejsce postojowe jest odrębnym od lokalu mieszkalnego przedmiotem obrotu i prawidłowym jest zastosowanie dla tej transakcji dla lokalu mieszkalnego 8% stawki podatku VAT, a dla miejsca postojowego stawki podatku w wysokości 23%.

Zatem dla ustalenia właściwej stawki podatku VAT dla zbycia lokalu mieszkalnego z udziałem w nieruchomości wspólnej wraz z jednoczesnym ustanowieniem prawa do korzystania z miejsc postojowych umiejscowionych w części wspólnej budynku, wymagana jest analiza okoliczności, w których dochodzi do tego zbycia. Istotne znaczenie dla ustalenia właściwej stawki VAT ma sposób sprzedaży prawa do korzystania z miejsc postojowych i przynależność do lokalu mieszkalnego. Analizie poddać należy okoliczność, czy miejsce postojowe jest, czy też nie może być przedmiotem odrębnej własności, a przez to czy może stanowić przedmiot samodzielnego obrotu, a więc czy miejsca takie mogą być sprzedawane i nabywane tylko i wyłącznie z lokalem mieszkalnym, do którego zostały przypisane, czy też odrębnie.

Jak wynika z opisu sprawy Miejsca Postojowe nie będą wydzielone jako samodzielne lokale mieszkalne i nie będzie dla nich zakładana samodzielna księga wieczysta, będą one stanowić część wspólną nieruchomości. Klienci nabywając lokal mieszkalny będą nabywać również udział w częściach wspólnych nieruchomości i na zasadzie umowy quod usum (umowa podziału do korzystania rzeczy wspólnej) będą mogli wyłącznie korzystać z danego, określonego Miejsca Postojowego. Korzystającym z danego Miejsca Postojowego nie może być każda osoba, lecz wyłącznie osoba będąca właścicielem lokalu mieszkalnego. Nie będzie możliwości, aby prawo do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego (stanowiącego udział w części wspólnej nieruchomości/budynku), zostało nabyte przez podmiot, który nie jest właścicielem lokalu mieszkalnego w budynku.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że dostawa lokalu mieszkalnego wraz z prawem do wyłącznego korzystania z Miejsca Postojowego, w przypadku objęcia ich jedną księgą wieczystą, jest jednolitym świadczeniem na rzecz nabywcy lokalu, w całości stanowi przedmiot jednej czynności cywilnoprawnej, tj. umowy sprzedaży opodatkowanej obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8%, na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy.

Zatem również w opisanym zdarzeniu przyszłym, gdy dostawa na rzecz klienta lokalu mieszkalnego następuje wraz z prawem do Komórki oraz wyłącznym prawem do korzystania z Miejsca Postojowego, zastosowanie znajdzie art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 i art. 146a pkt 2 ustawy, czyli powyższa dostawa będzie korzystać z opodatkowania obniżoną stawką podatku VAT w wysokości 8%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzeń przyszłych podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę w przedmiotowym wniosku wyroku sądu, tutejszy organ wyjaśnia, że wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Odnośnie natomiast powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników dotyczących konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie. Zatem wskazany we wniosku wyrok sądu oraz interpretacja nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin