Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.187.2018.2.RK
z 8 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia źródła przychodu ze sprzedaży nieruchomości.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 kwietnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2.1.4011.187.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 25 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 5 maja 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.), nadanym w dniu 10 maja 2018 r.

W złożonym wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi od 1992 r. działalność gospodarczą w zakresie usług geodezyjno-kartograficznych, w formie Spółki cywilnej wraz ze wspólnikiem, pod nazwą … w … na podstawie wpisu do CEIDG i Umowy o przystąpieniu do Spółki cywilnej.

W dniu 18 lutego 2008 r., aktem notarialnym Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem nabył od osób fizycznych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość składającą się z działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Zakup wymienionej nieruchomości został częściowo sfinansowany ze środków własnych, a częściowo otrzymanym kredytem dla małych firm z zabezpieczeniem hipotecznym ustanowionym na zakupionej nieruchomości. W miesiącach od lutego do maja 2008 r., przeprowadzono remont pomieszczeń, mediów (elektryczności, wody, kanalizacji, centralnego ogrzewania), założono telefon, sieć internetową oraz monitoringowy dozór budynku. W miesiącach październik-grudzień 2008 r. wykonano termoizolację budynku. Od czerwca 2008 r., budynek został zasiedlony i rozpoczęto jego amortyzację, jako środka trwałego. Poniesione nakłady w 2008 r. na remont i termoizolację powiększyły wartość amortyzowanego budynku o około 33,99%. Koszty amortyzacji budynku, bieżące wykorzystywanie budynku w działalności gospodarczej oraz odsetki spłacanego kredytu stanowiły koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę i wspólnika Wnioskodawcy działalności gospodarczej.

W 2017 r. z przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca postanowił ze wspólnikiem sprzedać nieruchomość, co zostało sfinalizowane ostatecznie aktem notarialnym z dnia 17 stycznia 2018 r.

W piśmie z dnia 9 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że zgodnie z zawartą umową Spółki cywilnej, Jego udział w osiąganych zyskach i stratach stanowi 50%.

Jako formę opodatkowania dochodów z działalności, Wnioskodawca wybrał podatek liniowy, określony w oświadczeniu, przedłożonym Naczelnikowi Urzędu Skarbowego. Dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzona jest dokumentacja podatkowa w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencje, jak np. ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ewidencja sprzedaży VAT i ewidencja zakupu VAT.

Na moment kupna i sprzedaży nieruchomości zabudowanej, przedmiotowy budynek zakwalifikowany był jako budynek mieszkalny. Ogólna zabudowana powierzchnia wynosiła 202,08 m², część mieszkalna składała się z 8 izb o łącznej powierzchni 140 m² i była wykorzystywana w całości do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Po przeprowadzonym remoncie i ociepleniu budynku w 2008 r. oraz w momencie sprzedaży w 2018 r. budynek nadal miał charakter mieszkalny.

Działka gruntowa była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie podlegała amortyzacji.

Nieruchomość gruntowa według uzyskanego wypisu z rejestrów gruntów stanowiła powierzchnię 749 m² i była wykorzystana w działalności gospodarczej w 30%.

Przed dokonaną w dniu 17 stycznia 2018 r. sprzedażą, działka gruntowa oraz posadowiony na niej budynek nie był uprzednio wycofany z działalności gospodarczej.

Sprzedaż całej nieruchomości nie była dokonana w ramach działalności gospodarczej, bowiem to usługi geodezyjno-kartograficzne były wyłącznie przedmiotem działalności.

Uzyskany przychód ze sprzedaży zakwalifikowany został jako odpłatne zbycie nieruchomości poza działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości, tj. działki i posadowionego na niej budynku mieszkalnego należy traktować jako źródło przychodu wskazane w art. 10 ust. 1 punkt 8 litera a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako zbycie w 2018 r. tej nieruchomości wykorzystywanej w prowadzeniu działalności gospodarczej i ujętej w ewidencji środków trwałych, po upływie 5 lat od daty nabycia w 2008 r. nie powoduje powstania przychodu, czy jako przychód wskazany w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako pozarolniczą działalność gospodarczą?

Zdaniem Wnioskodawcy ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, wobec przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego dotyczącego dokonanej sprzedaży w dniu 17 stycznia 2018 r. nieruchomości i przytaczając art. 10 ust. l pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości po upływie 5 lat od nabycia nieruchomości nie powoduje powstania przychodu podlegającego podatkowi dochodowemu od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
  

• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy nie stosuje do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Ponadto wskazać należy, że do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

W świetle cytowanych powyżej przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to również sytuacji, w której składniki te przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Natomiast przychody ze sprzedaży nieruchomości mieszkalnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej także w sytuacji, gdy zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej.

W niniejszej sprawie istotnym jest zatem, czy zbywana nieruchomość jest nieruchomością mieszkalną, czy też niemieszkalną.

Zauważyć należy, że klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć zadaszone obiekty budowlane, na trwale połączone z gruntem, wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne, i tak:

• budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych; w przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem,
  

• budynki niemieszkalne - są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
  
  

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi w formie Spółki cywilnej działalność gospodarczą w zakresie usług geodezyjno-kartograficznych. W dniu 18 lutego 2008 r., aktem notarialnym, Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem nabył na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość składającą się z działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym. Zakup wymienionej nieruchomości został częściowo sfinansowany ze środków własnych, a częściowo otrzymanym kredytem dla małych firm z zabezpieczeniem hipotecznym ustanowionym na zakupionej nieruchomości. Od lutego do maja 2008 r. przeprowadzono remont pomieszczeń, mediów, założono telefon, sieć internetową oraz monitoringowy dozór budynku, a w miesiącach październik - grudzień 2008 r., wykonano termoizolację budynku. Od czerwca 2008 r. budynek został zasiedlony i rozpoczęto jego amortyzację jako środka trwałego. Poniesione nakłady w 2008 r. na remont i termoizolację powiększyły wartość amortyzowanego budynku o około 33,99%. Koszty amortyzacji budynku, bieżące wykorzystywanie budynku w działalności gospodarczej oraz odsetki spłacanego kredytu stanowiły koszty uzyskania przychodu w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W dniu 17 stycznia 2018 r. z przyczyn ekonomicznych Wnioskodawca ze wspólnikiem sprzedał nieruchomość. Na moment kupna i sprzedaży nieruchomości zabudowanej przedmiotowy budynek zakwalifikowany był jako budynek mieszkalny. Ogólna zabudowana powierzchnia budynku wynosiła 202,08 m², część mieszkalna składała się z 8 izb o łącznej powierzchni 140 m² i była wykorzystywana w całości do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Działka gruntowa była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie podlegała amortyzacji. Nieruchomość gruntowa według uzyskanego wypisu z rejestrów gruntów stanowiła powierzchnię 749 m² i była wykorzystana w działalności gospodarczej w 30%.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że przychód uzyskany ze sprzedaży budynku mieszkalnego, gruntu związanego z tym budynkiem oraz części gruntu niewykorzystywanego w działalności gospodarczej, nie będzie stanowił przychodu ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe tej sprzedaży należy ocenić w kontekście przesłanek z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w przypadku sprzedaży budynku mieszkalnego, gruntu związanego z tym budynkiem oraz części gruntu niewykorzystywanego w działalności gospodarczej, przychód ze źródła wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy nie powstaje, gdyż odpłatne zbycie nieruchomości następuje po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym je nabyto. Natomiast w przypadku odpłatnego zbycia części nieruchomości gruntowej wykorzystywanej w działalności gospodarczej Spółki, powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, co wprost wynika z przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia tej części nieruchomości gruntowej decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania. W konsekwencji, w przypadku odpłatnego zbycia części nieruchomości gruntowej wykorzystywanej w działalności gospodarczej Spółki, powstał przychód należny, opodatkowany tak jak pozostałe przychody z działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Jednakże mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca posiada 50% udziału w Spółce cywilnej, to stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód ze zbycia udziału w nieruchomości gruntowej Wnioskodawcy należy ustalić proporcjonalnie do Jego prawa do udziału w Spółce cywilnej.

Bowiem w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do drugiego wspólnika Spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.