Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.253.2018.2.KW
z 11 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2018 r. (data wpływu 23 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy w związku z wykonywanymi czynnościami za podwykonawcę oraz braku obowiązku zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy w związku z wykonywanymi czynnościami za podwykonawcę oraz braku obowiązku zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 maja 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług hydraulicznych jako firma I. Przeważającą dziedziną działalności jest wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych i klimatyzacyjnych sklasyfikowanych pod PKD 43.22.2.

W ramach działalności jako autoryzowany serwisant, Wnioskodawca podpisał umowę z firmą R. (dalej R. lub Spółka), będącą producentem kotłów grzewczych. Umowa obejmuje wykonywanie pierwszych uruchomień, regulacji i napraw gwarancyjnych kotłów grzewczych u klientów, którzy zakupili ww. kotły. Spółka R. swoje produkty (tj. kotły gazowe) na terenie kraju sprzedaje jako towar handlowy za pośrednictwem dystrybutorów, którymi są sklepy i hurtownie instalacyjne. Producent w cenie swojego towaru zapewnia bezpłatne pierwsze uruchomienie i regulację, a także bezpłatne naprawy gwarancyjne, po to, aby kocioł pracował poprawnie i bezpiecznie. Spółka udziela na kotły 5-letniej gwarancji, pod warunkiem spełnienia wyznaczonych w gwarancji wytycznych, między innymi bezpłatnego pierwszego uruchomienia przez autoryzowanego serwisanta na koszt Spółki. Klient (inwestor) nie ma możliwości zlecenia wykonania lub zakupu kotła grzewczego bezpośrednio u producenta. Klient zakupu wyżej wymienionych urządzeń dokonuje w sklepie. Następnie dokonuje we własnym zakresie montażu kotła i zgłasza gotowość do jego uruchomienia, gdyż gwarantuje mu to udzielona gwarancja i nie ponosi żadnych nakładów finansowych z tego tytułu.

Fakturowanie za wykonaną usługę (czyli uruchomienie, regulacja czy naprawa w ramach gwarancji) zachodzi pomiędzy firmą I. a Spółką R. W związku z powyższym obciążając Spółkę R. Wnioskodawca uważa, iż faktura winna być wystawiona ze stawką 23%, a nie jako odwrotne obciążenie jak sugeruje Spółka, która kieruje się tym, że prace te mieszczą się w załączniku nr 14 do ustawy o VAT i sklasyfikowane są pod kodem PKD 43.22.12.0.

Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku nie spełnia warunków podwykonawcy, a zasada odwrotnego obciążenia winna nosić pewne znamiona takie jak:

1. usługa budowlana – gdzie w tym przypadku klient kupił towar w sklepie, a nie usługę od producenta,
2. następnie winna istnieć zależność inwestor – wykonawca – podwykonawca – czego tutaj nie ma, brak jest tzw. łańcuszka,
3. nie istnieje żadne powiązanie między producentem a klientem, brak między nimi jakiegokolwiek fakturowania.
   
   

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

1. jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;
2. Producent kotłów grzewczych R., dla którego firma I. wykonuje pierwsze uruchomienia i naprawy gwarancyjne (zagwarantowane w ramach 5-letniej gwarancji) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług;
3. pierwsze uruchomienia i naprawy gwarancyjne wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta kotłów grzewczych sklasyfikowane są pod symbolem PKWiU 43.22.12.0 (Roboty związane z wykonywaniem instalacji cieplnych, wentylacyjnych i klimatyzacyjnych);
4. Firma I. świadczy na rzecz Producenta kotłów grzewczych usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Są to:
   • Pierwsze uruchomienia kotłów grzewczych – PKWiU 43.22.12.0,
   • Naprawy gwarancyjne kotłów grzewczych – PKWiU 43.22.12.0;
5. Firma I. nie wykonuje czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług. Firma I. dla Producenta wykonuje pierwsze uruchomienia i naprawy gwarancyjne nowych urządzeń grzewczych. Nie są to czynności związane z budową, remontem, modernizacją, termomodernizacją, przebudową. Nie jest to montaż kotłów grzewczych, tylko jego regulacja i naprawa w ramach gwarancji, za które płaci Producent firmie I., ale nie pobiera on od klienta żadnych opłat z tego tytułu, gdyż zapewnia to gwarancja urządzenia;
6. Producent kotłów R. nie świadczy usług na rzecz dystrybutorów (sklepów i hurtowni instalacyjnych). Producent zajmuje się sprzedażą kotłów dystrybutorom, którzy dalej sprzedają kotły firmom montującym lub klientom indywidualnym jako towar handlowy. Producent nie sprzedaje kotłów bezpośrednio do klienta (inwestora). Kotły grzewcze sprzedawane są do sklepów i hurtowni instalacyjnych przez Producenta jako gotowy towar handlowy, a nie jako usługa lub zlecenie.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy firma I. będąca autoryzowanym serwisantem w wyżej opisanym przypadku jest podwykonawcą, czy wykonawcą Spółki R.?
2. Czy firma I. będąca autoryzowanym serwisantem powinna wystawiać faktury za pierwsze uruchomienia i naprawy gwarancyjne kotłów grzewczych z zastosowaniem mechanizmu odwrotnego obciążenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Firma I. nie jest podwykonawcą Spółki R., lecz jej wykonawcą. Czynnikami wpływającymi na tą decyzję jest:

1. Sprzedaż kotła grzewczego przez Spółkę za pośrednictwem hurtowni instalacyjnych jako towaru handlowego, w którym to towarze w cenie w warunkach gwarancji zawarte są pierwsze uruchomienie i naprawy gwarancyjne,
2. Brak bezpośredniego fakturowania między Spółką a klientem ostatecznym,
3. Brak umowy między Spółką a klientem ostatecznym na wykonanie kotła, ponieważ gwarancja nie jest według firmy I. umową między klientem, a R.,
4. Pierwsze uruchomienie i regulacja oraz naprawy gwarancyjne są wykonywane przez serwisanta za darmo. Klient ostateczny nie ponosi za to kosztów i nie ma wystawianej faktury, gdyż to jest w cenie towaru handlowego. Za wykonanie pierwszego uruchomienia i naprawy gwarancyjnej firmie I. płaci Spółka R.
   
   

Ad. 2

Zdaniem firmy I. faktury za pierwsze uruchomienia kotłów grzewczych powinny być wystawiane z podatkiem VAT 23%, ponieważ z powyżej opisanej sytuacji wynika, że firma będąca autoryzowanym serwisantem nie jest podwykonawcą, tylko wykonawcą Spółki R. Ze względu na to, iż towar handlowy (kocioł grzewczy z zawartym w warunkach gwarancji darmowym pierwszym uruchomieniem i naprawami gwarancyjnymi zleconymi przez klienta, mającego do tego prawo w ramach gwarancji producenckiej) zakupywany jest przez klienta ostatecznego w sklepie lub hurtowni, a nie bezpośrednio od R., nie ma mechanizmu odwrotnego obciążenia. Zakupywany kocioł to nie usługa tylko towar handlowy. Zdaniem firmy I. inaczej byłoby w sytuacji, gdyby kocioł klient zakupywał bezpośrednio od producenta z usługą montażu, wtedy byłby mechanizm odwrotnego obciążenia i występowałoby podwykonawstwo, gdyż spisywana byłaby umowa oraz wystawiana byłaby bezpośrednia faktura między Spółką, a klientem ostatecznym. Stanowisko firmy I. jest jednoznaczne, że w omówionym powyżej przypadku faktury powinny być wystawiane z podatkiem VAT 23%, a Spółka R. upierając się przy swoim stanowisku nie ma racji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zatem, na wstępie należy zauważyć, że dla udzielenia odpowiedzi w zakresie zastosowania bądź niezastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia dla świadczeń objętych wnioskiem, istotne jest prawidłowe ich zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy, tj. na podanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji dla sprzedawanych usług.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) – dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, wydane rozstrzygnięcie traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Wskazać należy, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W wyroku z dnia 29 października 2009 r. C-246/08 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43).

Zatem usługę uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

W myśl art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) zwanej dalej „Kodeksem cywilnym”, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Zgodnie natomiast z art. 5561 § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

W świetle art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług (art. 577 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym (art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego).

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.
   
   

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. przepisu art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa należy wskazać, że art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa budowlana, wymieniona w załączniku nr 14 do ustawy w poz. 2-48, jeżeli usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, natomiast usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Przy czym, zgodnie z art. 17 ust. 1h ustawy, mechanizm ten ma zastosowanie, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca. Jednocześnie zauważyć należy, że przy każdej z usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, podano również symbol klasyfikacji statystycznej PKWiU, co wskazuje, że tylko konkretne usługi sklasyfikowane pod danym symbolem, wymagają rozliczania podatku na zasadzie odwróconego obciążenia.

W świetle powyższego nabywca usług budowlanych wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy, świadczonych przez podwykonawcę, staje się odpowiedzialny za rozliczenia podatku VAT od tych usług.

Natomiast transakcje, których przedmiotem jest świadczenie wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy usług budowlanych, realizowane przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) bezpośrednio na rzecz inwestora (np. dewelopera budowlanego), podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, tj. podatek VAT rozliczany jest przez wykonawcę (generalnego wykonawcę) a inwestor otrzymuje fakturę na kwotę należności za wykonane usługi, zawierającą podatek VAT. W takim przypadku mechanizm odwróconego obciążenia nie ma zastosowania.

Wskazać w tym miejscu należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „podwykonawca”, w związku z tym dla prawidłowego rozumienia tego terminu wystarczające będzie posłużenie się powszechnym jego znaczeniem wynikającym z wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słowniku języka polskiego, podwykonawca to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Wobec tego, podwykonawca to dalszy wykonawca prac (częściowych lub całościowych) w ramach zleconej przez inwestora na rzecz głównego wykonawcy inwestycji. A zatem podwykonawca jest podatnikiem działającym na zlecenie głównego wykonawcy.

A zatem, rozliczanie podatku na zasadzie mechanizmu odwrotnego obciążenia ma zastosowanie jeśli spełnione są następujące warunki:

• świadczenie dotyczy usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 2-48), objętych wskazanymi tam symbolami PKWiU,
  

• usługobiorca jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny,
  

• usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy,
  

• usługodawca świadczy usługi jako podwykonawca, czyli usługodawca nie jest generalnym wykonawcą usług.
  
  

Ustalenie, czy dana usługa podlega rozliczeniu zgodnie z mechanizmem odwrotnego obciążenia, czy też zastosowanie ma ogólna zasada rozliczenia podatku – ma charakter indywidualny. Oznacza to, że w każdym konkretnym przypadku należy zbadać, czy dana usługa jest usługą wymienioną w załączniku nr 14 do ustawy oraz czy dana usługa jest świadczona przez podwykonawcę. Przy czym podkreślić należy, że dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia konieczne jest spełnienie obu ww. przesłanek łącznie.

Mając na uwadze powołane przepisy w świetle przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że w analizowanym przypadku usługi pierwszego uruchomienia oraz napraw gwarancyjnych kotłów grzewczych świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta, mieszczące się w załączniku nr 14 do ustawy, służą Producentowi do wykonania na rzecz dystrybutorów (sklepów i hurtowni instalacyjnych) – jak wskazał Zainteresowany – dostawy towarów, a zatem czynności innych niż wymienione w załączniku nr 14 do ustawy. Przedstawiony przez Wnioskodawcę model transakcji nie wpisuje się w mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego świadczona jest usługa – mechanizm odwrotnego obciążenia. Z uwagi na powyższe, Zainteresowany nie świadczy przedmiotowych usług budowlanych na rzecz Producenta kotłów grzewczych jako podwykonawca, o którym mowa w art. 17 ust. 1h ustawy. Wnioskodawca działa w charakterze wykonawcy na rzecz Producenta.

W konsekwencji należy uznać, że dla świadczonych prze Wnioskodawcę usług na rzecz Producenta kotłów grzewczych nie znajdzie zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Oznacza to, że ww. usługi opisane we wniosku, wykonywane przez Wnioskodawcę na zlecenie Producenta kotłów grzewczych, powinny być opodatkowane podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieuznania Zainteresowanego w związku z wykonywanymi czynnościami za podwykonawcę oraz braku obowiązku zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, w tym dotyczące zastosowania właściwej stawki podatku VAT, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Końcowo należy jeszcze raz podkreślić, że tut. Organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowania PKWiU wskazane przez Zainteresowanego we wniosku.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego zdarzenia przyszłego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.