Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.251.2018.4.JM
z 11 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2018 r. (data wpływu 20 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku oraz dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) o doprecyzowanie danych dotyczących Wnioskodawczyni, doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania, stanowisko Wnioskodawczyni oraz opłatę od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku).

W dniu 21-03-2017 firma X zgłosiła firmie Y sp. z o.o. (w skrócie Y), która to firma jest klientem Wnioskodawczyni, że w dwóch fabrykach X znaleziono 5 szt. podnośników (których producentem jest Y) z urwanymi śrubami. Śruby te są elementem silentblocków dostarczanych przez firmę Wnioskodawczyni dla Y, która montuje je w produkowanych przez siebie podnośnikach i dostarcza do zakładów X. W dniu następnym firma Y zgłosiła Wnioskodawczyni oficjalną reklamację ponieważ okazało się, że wadliwych podnośników z urwanymi śrubami jest znacznie więcej. Wnioskodawczyni podjęła więc działania mające na celu ustalenie przyczyny wadliwości dostarczonych przez Wnioskodawczynię wyrobów. W wyniku ekspertyzy dokonanej przez specjalistyczną firmę okazało się, że przyczyną reklamacji jest „kruchość wodorowa”, której nie można wyeliminować w 100 % mimo zachowania należytej staranności. Z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni nie akceptowała wszystkich działań podjętych przez klienta Wnioskodawczyni w związku z reklamacją i po jej zakończeniu nie akceptowała wszystkich kosztów.

Ostatecznie po wielu spotkaniach i dyskusjach kontrahent Wnioskodawczyni złożył wniosek do sądu o zawezwanie Wnioskodawczyni do próby ugodowej. W dniu 19-02-2018 r. doszło do spotkania przed planowaną rozprawą sądową i na tym spotkaniu zawarto ugodę, na mocy której firma Wnioskodawczyni zapłaci na rzecz Y kwotę 300 000,00 PLN netto tj. 369 000,00 PLN brutto w dwóch ratach tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez klienta w związku z reklamacją.

W szczególności są to koszty powstałe u klienta firmy Y tj. X; koszty sortowania w firmie Y; koszty złomowania wadliwych elementów; badania laboratoryjne i inne.

W celu uzyskania dla firmy Y tytułu egzekucyjnego zawarcie powyższej ugody potwierdzono ugodą sądową.

Na mocy zawartej ugody kontrahent Wnioskodawczyni wystawił Wnioskodawczyni w dniu 27-02-2018 r. dwie faktury za usługi jakościowe na kwotę 150 000,00 PLN netto

(184 500,00 PLN brutto) każda.

Do powyższych faktur załączona jest specyfikacja obejmująca:

1. koszty sortowania w firmie Y 18 868,77 PLN
2. wartość zezłomowanych wadliwych podnośników (wyrobów firmy Y) wraz z protokołem złomowania 15 717,87 PLN
3. wartość zezłomowanych wadliwych silentblocków (wyrobów firmy Wnioskodawczyni) wraz z protokołem złomowania 19 873,01 PLN
4. badania laboratoryjne z załączoną fakturą firmy zewnętrznej 1 650,00 PLN
5. koszty od klienta X 243 890,35 PLN

Razem: 300 000,00 PLN

W celu udokumentowania kosztów poniesionych na rzecz X klient Wnioskodawczyni przedstawił już wcześniej kilkadziesiąt not obciążeniowych otrzymanych od firmy X na łączną kwotę 57 455,99 Euro.

Koszty te to wartość wadliwych podnośników, koszty administracyjne (np. praca inżyniera jakości), koszty logistyczne (transport podnośników z miejsca na miejsce, a także transport zwracanych podnośników), selekcja firmy zewnętrznej na terenie zakładów X itp.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Koszty, o których mowa w opisie sprawy mają związek z czynnościami opodatkowanymi.

W odpowiedzi na pytanie: „Jakie usługi wyświadczył kontrahent na rzecz Wnioskodawczyni, które zostały udokumentowane dwiema fakturami wystawionymi na rzecz Wnioskodawczyni?”, Wnioskodawczyni wskazała, że usługi udokumentowane dwoma fakturami obejmują szereg usług związanych kompleksowo z postępowaniem reklamacyjnym a ich specyfikacja załączona jest do faktur i została szczegółowo przedstawiona w punkcie G złożonego wniosku

W odpowiedzi na pytanie: „Jaki jest symbol PKWiU oraz nazwa grupowania dla usług świadczonych na rzecz Wnioskodawczyni zwanych w opisie sprawy „usługami jakościowymi”, wynikające z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. nr 207, poz. 1293, z późn. zm.)? Należy podać pełny siedmiocyfrowy symbol PKWiU.”, Wnioskodawczyni wskazała, że ponieważ zafakturowane usługi jakościowe obejmują szereg czynności związanych z postępowaniem reklamacyjnym Wnioskodawczyni nie jest w stanie przyporządkować im konkretnego symbolu PKWiU.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie postawione w uzupełnieniu wniosku).

Czy z powyższych faktur Wnioskodawczyni może odliczyć podatek VAT pomimo zbiorczego oznaczenia przedmiotu świadczonych usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), faktury VAT otrzymane od Odbiorcy o treści „sprzedaż usług jakościowych” potwierdzone dokumentami źródłowymi (faktury od podmiotów zewnętrznych i noty obciążeniowe) są w istocie swojej dokumentami potwierdzającym wykonanie szeregu usług związanych kompleksowo z postępowaniem reklamacyjnym.

Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane co oznacza, że ma prawo do rozliczenia całej wartości podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur, ponieważ w całości faktury te mają związek z czynnościami opodatkowanymi – co w pełni jest zgodne z dyspozycją art. 86 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (jt. Dz.U. z dnia 25.05.2016 r. poz. 710 wraz z późn. zm.)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”.

W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu, albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu, albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że w dniu 21-03-2017 firma X zgłosiła firmie Y sp. z o.o. (w skrócie Y), która to firma jest klientem Wnioskodawczyni, że w dwóch fabrykach X znaleziono 5 szt. podnośników (których producentem jest Y) z urwanymi śrubami. Śruby te są elementem silentblocków dostarczanych przez firmę Wnioskodawczyni dla Y, która montuje je w produkowanych przez siebie podnośnikach i dostarcza do zakładów X. W dniu następnym firma Y zgłosiła Wnioskodawczyni oficjalną reklamację ponieważ okazało się, że wadliwych podnośników z urwanymi śrubami jest znacznie więcej. Kontrahent Wnioskodawczyni złożył wniosek do sądu o zawezwanie Wnioskodawczyni do próby ugodowej. W dniu 19-02-2018 r. doszło do spotkania przed planowaną rozprawą sądową i na tym spotkaniu zawarto ugodę, na mocy której firma Wnioskodawczyni zapłaci na rzecz Y kwotę 300 000,00 PLN netto

tj. 369000,00 PLN brutto w dwóch ratach tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez klienta w związku z reklamacją. W szczególności są to koszty powstałe u klienta firmy Y tj. X; koszty sortowania w firmie Y; koszty złomowania wadliwych elementów; badania laboratoryjne i inne. W celu uzyskania dla firmy Y tytułu egzekucyjnego zawarcie powyższej ugody potwierdzono ugodą sądową. Na mocy zawartej ugody kontrahent Wnioskodawczyni wystawił Wnioskodawczyni w dniu 27-02-2018 r. dwie faktury za usługi jakościowe na kwotę 150 000,00 PLN netto (184 500,00 PLN brutto) każda. Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Koszty, o których mowa w opisie sprawy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. W odpowiedzi na pytanie: „Jakie usługi wyświadczył kontrahent na rzecz Wnioskodawczyni, które zostały udokumentowane dwiema fakturami wystawionymi na rzecz Wnioskodawczyni?”, Wnioskodawczyni wskazała, że usługi udokumentowane dwoma fakturami obejmują szereg usług związanych kompleksowo z postępowaniem reklamacyjnym a ich specyfikacja załączona jest do faktur i została szczegółowo przedstawiona w punkcie G złożonego wniosku. W odpowiedzi na pytanie: „Jaki jest symbol PKWiU oraz nazwa grupowania dla usług świadczonych na rzecz Wnioskodawczyni zwanych w opisie sprawy „usługami jakościowymi”, wynikające z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. (Dz. U. nr 207, poz. 1293, z późn. zm.)? Należy podać pełny siedmiocyfrowy symbol PKWiU.”, Wnioskodawczyni wskazała, że ponieważ zafakturowane usługi jakościowe obejmują szereg czynności związanych z postępowaniem reklamacyjnym Wnioskodawczyni nie jest w stanie przyporządkować im konkretnego symbolu PKWiU.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą prawa do odliczenia podatku.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko w przepisie art. 8 ust. 1 ustawy. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Wskazać należy, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą) a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek. W wyroku z dnia 29 października 2009 r. C-246/08 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przypomniał, że jeżeli działalność usługodawcy polega wyłącznie na świadczeniu usług bez bezpośredniego świadczenia wzajemnego, brak jest podstawy opodatkowania i usługi te nie podlegają tym samym podatkowi VAT (teza 43).

Zatem czynność uznaje się za odpłatną gdy są spełnione następujące warunki:

• istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
  

• wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
  

• istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy usługi,
  

• odpłatność za otrzymane świadczenie (usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
  

• istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
  
  

W myśl art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) zwanej dalej Kodeksem cywilnym, sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Zgodnie natomiast z art. 556¹ § 1 Kodeksu cywilnego, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

W świetle art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług (art. 577 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli została udzielona gwarancja co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że gwarant jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, o ile wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w oświadczeniu gwarancyjnym (art. 577 § 3 Kodeksu cywilnego).

Obowiązek wykonania napraw na rzecz klienta z tytułu rękojmi lub gwarancji wynika więc wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Źródłem powstania tego obowiązku jest umowa sprzedaży łącząca sprzedającego i kupującego oraz skutki przewidziane w tym zakresie w przepisach tego kodeksu.

Z powyższego wynika, że przysługujące nabywcy uprawnienia z tytułu gwarancji bądź rękojmi są nierozerwalnie związane z transakcją sprzedaży i jako forma zabezpieczenia interesów nabywcy stanowią element stosunku prawnego jaki łączy sprzedawcę i kupującego. Oznacza to, że ewentualne świadczenia sprzedawcy obowiązanego do rękojmi bądź gwaranta wykonywane w razie ujawnienia się wad fizycznych rzeczy w okresie gwarancji bądź rękojmi stanowią jedynie realizację jego zobowiązań z tytułu rękojmi bądź udzielonej gwarancji mających na celu zapewnienie nabywcy rzeczy niezakłóconego korzystania z rzeczy sprzedanej w przypadku, gdy rzecz ta okaże się wadliwa. Świadczenia te nie mogą być więc traktowane jako dodatkowe świadczenia dokonywane na rzecz nabywcy rzeczy w oderwaniu od transakcji sprzedaży rzeczy.

Aby rozstrzygnąć wątpliwości Wnioskodawczyni w zakresie prawa do odliczenia podatku, należy ustalić czy zapłata, którą uiściła Wnioskodawczyni na rzecz kontrahenta stanowi zwrot kosztów poniesionych przez ww. kontrahenta w związku z reklamacją, jest wynagrodzeniem z tytułu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W myśl art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Stosownie do art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zagadnienie kar umownych regulują przepisy art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego który stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepis statuujący karę umowną ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Kara umowna może obejmować trzy grupy zdarzeń, a mianowicie: niewykonanie zobowiązania, nienależyte wykonanie zobowiązania w ogólności oraz konkretne uchybienia w zakresie sposobu wykonania zobowiązania. Zatem ma ona na celu „naprawienie szkody”, a więc należy uznać, że jest swoistą postacią odszkodowania.

W rozpatrywanej sprawie wskutek ujawnionych wad i usterek silentblocków dostarczanych przez firmę Wnioskodawczyni, kontrahent Wnioskodawczyni zgłosił Wnioskodawczyni oficjalną reklamację. W dniu 19-02-2018 r. doszło do spotkania przed planowaną rozprawą sądową i na tym spotkaniu zawarto ugodę, na mocy której firma Wnioskodawczyni zapłaci na rzecz Y kwotę 300 000,00 PLN netto tj. 369 000,00 PLN brutto w dwóch ratach tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez klienta w związku z reklamacją. W szczególności są to koszty powstałe u klienta firmy Y tj. X; koszty sortowania w firmie Y; koszty złomowania wadliwych elementów; badania laboratoryjne i inne. W celu uzyskania dla firmy Y tytułu egzekucyjnego zawarcie powyższej ugody potwierdzono ugodą sądową.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że zapłata, którą uiściła Wnioskodawczyni na rzecz kontrahenta stanowi zwrot kosztów poniesionych przez kontrahenta Wnioskodawczyni w związku z reklamacją i nie stanowi wynagrodzenia za wykonane usługi, lecz odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania. W konsekwencji powyższego obciążenie Wnioskodawczyni ww. kosztami nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się zatem do prawa do odliczenia podatku należy zauważyć, że – jak już wskazano powyżej – prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest więc związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Z uwagi na fakt, że zapłata, którą uiściła Wnioskodawczyni na rzecz kontrahenta stanowi zwrot kosztów poniesionych przez kontrahenta Wnioskodawczyni w związku z reklamacją nie stanowi wynagrodzenia za wykonane usługi, należy uznać jako należność o charakterze odszkodowawczym, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podatek naliczony wykazany na fakturach wystawionych przez kontrahenta Wnioskodawczyni, nie wiąże się z czynnościami opodatkowanymi.

Wobec powyższego – wbrew stanowisku przedstawionemu we wniosku – Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do odliczenia podatku we wskazanych okolicznościach z ww. faktur.

Zatem mając na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni nie jest uprawniona do odliczenia podatku z faktur otrzymanych od kontrahenta Wnioskodawczyni. W analizowanym przypadku znajdzie zastosowanie przepis art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy. Przepis ten, jak wyjaśniono wyżej, pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku z faktury (faktur), w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą (fakturami) jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia

Tut. Organ informuje, że niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.