Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB2/4160-68/14-5/18-S/AK
z 19 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1292/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 30 marca 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych z zakresie sposobu opodatkowania dochodów z tytułu zbycia akcji lub udziałów z późniejszym terminem zapłaty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2014 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych z zakresie sposobu opodatkowania dochodów z tytułu zbycia akcji lub udziałów z późniejszym terminem zapłaty.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 26 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB2/415-560/14/4/AS w której uznał za nieprawidłowe stanowisko w zakresie sposobu opodatkowania dochodów z tytułu zbycia akcji lub udziałów z późniejszym terminem zapłaty.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 26 września 2014 r. znak: IPPB2/415-560/14-4/AS wniósł pismem z dnia 11 października 2014 r. (data wpływu 16 października 2014 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 3 listopada 2014 2014 r. znak: IPPB2/415-560/14-6/AS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 26 września 2014 r. znak: IPPB2/415-560/14-4/AS złożył skargę z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 1 grudnia 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1292/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 26 września 2014 r. znak: IPPB2/415-560/14-4/AS.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1292/14 tut. Organ wniósł w dniu 16 listopada 2015 r. skargę kasacyjną.

W dniu 23 lutego 2018 r. do tut. organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3599/15 oddalający skargę kasacyjną. Następnie w dniu 30 marca 2018 r. z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął prawomocny wyrok z dnia 18 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1292/14 oraz akta administracyjne.

Sąd wskazał, że skarga zasługuje na uwzględnienie:

Zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 6 u.p.d.o.f., w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Sąd, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, podziela tym samym poglądy prezentowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego na tle wykładni ww. przepisów (zob. np. wyrok NSA z 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2402/11 oraz wyrok NSA z 11 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 3092/12).

Spornym zagadnieniem zarówno w rozpoznawanej sprawie, jak i w sprawach będących przedmiotem rozstrzygania przez NSA w ww. wyrokach, jest wykładnia art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., zaś jego istotą określenie momentu powstania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia przez skarżącego jako osobę fizyczną udziałów (akcji) w spółce kapitałowej, w przypadku odroczonego terminu zapłaty należności. Nie ulega wątpliwości, że przychód z tytułu zbycia udziałów w spółce kapitałowej został z mocy art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f. zaliczony do przychodów z kapitałów pieniężnych. Norma wyrażona w art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi zaś, że przychodem są przede wszystkim pieniądze otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika oraz jednocześnie określa moment uzyskania przychodu. Ogólna reguła wynikająca z tego przepisu przewiduje, że przychód w postaci pieniędzy lub wartości pieniężnych powstaje w momencie otrzymania ich przez podatnika lub w momencie postawienia ich do dyspozycji podatnika. Jest ona wyrazem przyjęcia przez ustawodawcę, tzw. metody kasowej ustalania przychodu, wiążącej jego uzyskanie z faktycznym wejściem w posiadanie określonych walorów pieniężnych lub możliwością faktycznego dysponowania nimi. Doznaje ona ograniczenia w kolejnych przepisach Rozdziału 2 u.p.d.o.f. (art. 10 do art. 20). Należy do nich m. in. art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., który stanowi, że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych. W przypadku zatem przychodów z tytułu sprzedaży udziałów (akcji) w spółce kapitałowej nie jest istotny moment otrzymania pieniędzy (wartości pieniężnych), gdyż przychodem są już wartości należne, choćby faktycznie nie zostały otrzymane. Podstawowe znaczenie dla momentu powstania obowiązku podatkowego ma ustalenie znaczenia sformułowania „przychody należne”. Nie ulega bowiem wątpliwości, że reguła generalna z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. (lex generali) doznaje modyfikacji w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f. (Iex specialis). Wynika to już z samej redakcji pierwszego ze wskazanych przepisów, który wprost wskazuje na zastrzeżenia, czyli wyjątki od reguły ogólnej, wskazane w kolejnych przepisach, w tym także w art. 17 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Samo słownikowe znaczenie wyrazu „należny”, wskazane przez Ministra, nie wyjaśnia zdaniem Sądu momentu powstania obowiązku podatkowego. Minister błędnie przy tym wywodzi, że przychód należny powstaje w dacie zawarcia umowy sprzedaży udziałów, niezależnie od dnia zapłaty za te udziały określonego w tej umowie. W judykaturze jednoznacznie przyjmuje się, że w momencie, gdy podatnik uzyskuje już roszczenie żądania zapłaty, a tym samym dochodzenia wierzytelności przed sądem powszechnym, to taka wierzytelność jako wymagalna staje się przychodem należnym w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Do przychodów z kapitałów pieniężnych zalicza się tylko takie wierzytelności, które w danym momencie podatnikowi należą się, czyli są wymagalne, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie. Ponieważ ustawa nie definiuje pojęcia "kwot należnych", przyjmuje się, że chodzi tu o tego typu przychody, co do których podatnikowi przysługuje skuteczne prawo ich domagania się od kontrahenta. Musi zatem być to należność, wynikająca z istniejącego stosunku prawnego, łączącego podatnika z jego dłużnikiem oraz powinien nastąpić termin wymagalności danej raty należności. Wobec tego kwoty należne trzeba utożsamiać z wymagalnymi świadczeniami (por. wyrok NSA z 9 czerwca 2010 r., II FSK 282/09 i powołane w nim orzeczenia, publ. LEX nr 585074).

W sytuacji, gdy opodatkowanie dotyczy świadczeń wynikających z umowy cywilnoprawnej, możliwość domagania się spełnienia świadczenia wiąże się każdorazowo z jego wymagalnością. W ujęciu cywilistycznym wymagalność roszczenia należy łączyć z nadejściem ostatniego dnia pozwalającego dłużnikowi spełnić świadczenie, zgodnie z treścią zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2006 r., I CSK 17/05; LEX nr 192241). Trafnie wskazano w wyroku WSA w Kielcach z 11 marca 2010 r. (I SA/Ke 131/10), roszczenie staje się wymagalne z chwilą nadejścia terminu, w jakim świadczenie ma być spełnione (art. 455 k.c.), przy czym moment ten nie musi pokrywać się ani z datą zawarcia umowy będącej źródłem roszczenia, ani też z datą spełnienia świadczenia przez drugą stronę (wszystkie powołane wyżej wyroki dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych orzeczenia.nsa.gov.pl dalej „CBOSA”), "Przychód należny" powstaje w dacie, kiedy określona kwota przysługującego podatnikowi świadczenia pieniężnego staje się wymagalna i może on domagać się jej zapłaty. Identycznie interpretowany jest zapis dotyczący "kwoty należnej" z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2006 r. w sprawie II FSK 1375/05 (publ. LEX nr 291825) wskazano, że cecha "należności" dotyczy kwot, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, a zatem zasadne jest przyjęcie, iż przychodami w rozumieniu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. stają się kwoty, których podatnik może skutecznie się domagać od swego kontrahenta.

Z treści art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f. wynika zatem, że wprowadza on odstępstwo od generalnej zasady obowiązującej w konstrukcji podatku dochodowego, iż za przychody należy uważać sumy (kwoty, wartości) rzeczywiście przez podatnika osiągnięte, tj. otrzymane lub postawione do jego dyspozycji (art. 11 ust. 1). Należy podkreślić, że przychodem z tytułu odpłatnego zbycia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przy czym dla celów podatkowych nie jest w świetle wspomnianego przepisu istotne to, czy osoba fizyczna faktycznie otrzymała zapłatę za sprzedaż określonych udziałów, czy też takiej należności nie otrzymała, a także i to, kiedy ją ewentualnie otrzyma. Istotne jest zaś dla chwili powstania obowiązku podatkowego ustalenie, w jakiej dacie podatnik (wierzyciel) może najwcześniej domagać się zapłaty z tytułu sprzedaży udziałów, czyli data wymagalności roszczenia z tego tytułu. Nieracjonalna jest bowiem wykładnia omawianego przepisu, która prowadzi do uznania, iż opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlega przychód, który podatnikowi nie przysługuje w tym sensie, iż nie może się on go nawet domagać. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno mówić, by podatnikowi "należał się" przychód, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego. W prezentowanym przez Ministra ujęciu, przychodem podatnika w roku podatkowym, w którym dokonał sprzedaży udziałów (akcji) stałyby się środki, których świadczenia mógł się on skutecznie domagać od swojego kontrahenta w roku następnym (z uwagi na takie oznaczenie terminu wymagalności świadczenia w umowie). Pomimo tego, że podatnik nie miałby w takiej sytuacji żadnej prawnej możliwości dochodzenia świadczenia należnego za sprzedane udziały, musiałby ponosić obciążenia podatkowe związane z podwyższeniem jego przychodu. Trudno racjonalnemu ustawodawcy przypisywać zamiar tak represyjnego traktowania podatnika, którego profity stanowią w końcu źródło wpływów budżetowych (podatków). Konsekwencją takiej interpretacji tego terminu jest zastrzeżenie, iż przychód należny nie powstaje przed datą, w której wymagalne staje się roszczenie o zapłatę należności za sprzedane udziały (akcje).

W świetle powyższych rozważań, za zasadne Sąd uznał te zarzuty skargi, które dotyczyły wydania zaskarżonej interpretacji z naruszeniem art. 17 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Zarzuty dotyczące naruszenia art. 121 § 1 w związku z art. 14a, art. 14c § 2, art. 14e § 1 oraz art. 14h Op. Sąd uznał za zasadne, gdyż Minister nie odniósł się należycie do poglądów prawnych wyrażanych przez sądy administracyjne w wyrokach powołanych przez skarżącego. Jednak w świetle wadliwej wykładni art. 17 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., uchybienia te nie mają istotnego wpływu na wynik rozpoznawanej sprawy. Podkreślenia wymaga, że Minister Finansów przedstawił swoje stanowisko w sposób zrozumiały, na tle przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie, aczkolwiek błędny w zakresie wykładni przepisów prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.

Zdaniem Sądu, próba skutecznego podważenia stanowiska Ministra Finansów wyrażonego w zaskarżonej interpretacji może zostać przeprowadzona jedynie poprzez zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego (zob. wyrok NSA z 13 października 2011 r., II FSK 1773/11; CBOSA).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem akcji i udziałów w spółkach mających osobowość prawną. Wnioskodawca zamierza zbyć część lub całość tych akcji lub udziałów i w tym celu zawrze stosowne umowy sprzedaży. Wnioskodawca przewiduje, iż płatność za zbyte akcje lub udziały nastąpi w terminie późniejszym, niż termin zawarcia umowy lub płatność może być rozłożona na raty. Terminy wymagalności płatności, w tym terminy wymagalności płatności poszczególnych rat, zostaną określone przez odpowiednie zapisy w umowie sprzedaży.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 12 września 2014 r. Nr IPPB2/415-560/14-2/AS na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego poprzez wskazanie, w jakim dniu nastąpi przeniesienie prawa własności akcji i udziałów na ich nabywcę - w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wniosek uzupełniono w terminie pismem z dnia 19 września 2014 r. (data nadania w placówce pocztowej 22 września 2014 r., data wpływu 24 września 2014 r.).

W piśmie uzupełniającym wniosek Wnioskodawca wskazał, że przeniesienie prawa własności akcji i udziałów na ich nabywcę nastąpi w dniu zawarcia umowy sprzedaży tych akcji i udziałów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przez przychody należne z odpłatnego zbycia akcji lub udziałów w spółkach mających osobowość prawną należy rozumieć kwoty, co do których wystąpił określony w umowie sprzedaży termin wymagalności płatności?

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Przychodami należnymi z odpłatnego zbycia akcji lub udziałów w spółkach mających osobowości prawną są kwoty, co do których wystąpił termin wymagalności płatności. Terminy poszczególnych płatności, w tym rozłożonych na raty, określa umowa sprzedaży. Dla kwot, których termin płatności jeszcze nie nadszedł, Wnioskodawca nie mu żadnego narzędzia, ani podstawy, aby się ich domagać - Wnioskodawca nie traktuje ich więc jako należnych.

Ustawa podatkowa nie definiują pojęcia „przychód należny”.

Zdaniem Wnioskodawcy właściwe jest stanowisko, że pojęcie przychodu należnego należy prawidłowo utożsamiać z pojęciem przychodu wymagalnego w ujęciu prawu cywilnego, odnosząc powstanie przychodu do terminu płatności poszczególnych kwot. Taki pogląd prezentowała i nadal prezentuje doktryna prawa podatkowego, co potwierdzają wyroki sadów administracyjnych.

W wyroku z 12 lutego 2014 r. (sygn. akt I SA/Kr 2187/13) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał, ze nieracjonalna jest wykładnia, „iż opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlega przychód, który podatnikowi nie przysługuje w tym sensie, iż nie może się on go nawet domagać. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno mówić, by podatnikowi należał się przychód, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego. Odmienna wykładnia zobowiązywałaby podatnika do zapłaty podatku od przychodu, którego nie może się on nawet domagać od kontrahenta.”

Podobnie orzekły WSA w Rzeszowie w wyroku z 19 marcu 2013 r. (sygn, akt I SA/Rz 74/13) oraz WSA w Gliwicach w wyroku z 15 kwietnia 2013 r. (sygn akt I SA/Gł 1023/12).

W wyroku z 8 sierpnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 2402/11) NSA stwierdził, że o momencie powstania obowiązku podatkowego decyduje to, „w jakiej dacie podatnik (wierzyciel) może najwcześniej domagać się zapłaty z tytułu sprzedaży udziałów, czyli data wymagalności roszczenia z tego tytułu. Nieracjonalna jest bowiem wykładnia omawianego przepisu, która prowadzi do uznania, iż opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlega przychód, który podatnikowi nie przysługuje w tym sensie, iż nie może się on go nawet domagać. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno mówić, by podatnikowi „należał się” przychód, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego.” Tale samo NSA orzekł w wyrokach m.in. z 9 czerwca 2010 r. (sygn. akt II FSIC 282/09) i z 17 września 2009 r. (sygn. akt II FSK 549/08).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym natomiast w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania interpretacji tj. w dniu 26 września 2014 r., bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)–c).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zatem o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy.

Uszczegółowieniem ww. przepisu jest przepis art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem akcji i udziałów w spółkach mających osobowość prawną. Wnioskodawca zamierza zbyć część lub całość tych akcji lub udziałów i w tym celu zawrze stosowne umowy sprzedaży. Wnioskodawca przewiduje, iż płatność za zbyte akcje lub udziały nastąpi w terminie późniejszym, niż termin zawarcia umowy lub płatność może być rozłożona na raty. Terminy wymagalności płatności, w tym terminy wymagalności płatności poszczególnych rat, zostaną określone przez odpowiednie zapisy w umowie sprzedaży. Przeniesienie prawa własności akcji i udziałów na ich nabywcę nastąpi w dniu zawarcia umowy sprzedaży tych akcji i udziałów.

Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że zbycie przez Wnioskodawcę udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością skutkowało osiągnięciem przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Przez umowę sprzedaży – w myśl art. 535 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121z póź. zm.) – sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Na mocy art. 555 Kodeksu cywilnego w związku z art. 180 ustawy z dnia z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw (w tym sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością). Uregulowana we wskazanych przepisach umowa sprzedaży ma charakter konsensualny, odpłatny, wzajemny oraz zobowiązujący. Dochodzi do skutku w efekcie złożonych przez strony zgodnych oświadczeń woli. Przedmiotem świadczenia sprzedawcy jest przeniesienie własności rzeczy (prawa), a kupującego zapłata ceny. Wysokość ceny - świadczenia pieniężnego - ma odpowiadać wartości przedmiotu sprzedaży i podlega uzgodnieniu pomiędzy stronami. Oświadczenia stron umowy (zgodne co do zamierzonych skutków) są skierowane wzajemnie do siebie przez strony umowy i winny zmierzać do osiągnięcia zamierzonego rezultatu. Tak więc większość zawieranych umów sprzedaży wywiera od razu, tj. z chwilą zawarcia umowy skutek rzeczowy w postaci przeniesienia prawa własności rzeczy na kupującego.

Na podstawie art. 30b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Dochodem tym, zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38 – osiągnięta w roku podatkowym.

W myśl art. 45 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznanie podatkowe, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b (PIT-38).

Uwzględniając orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 września 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 1292/14 stwierdzić należy, iż Wnioskodawca zobowiązany będzie do zapłaty należnego podatku dochodowego od osób fizycznych – na wyżej określonych zasadach - w roku, kiedy wymagalne stanie się roszczenie o zapłatę należności za sprzedane udziały (akcje).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że rozstrzygnięcia te nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (lub zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4,00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.