Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.270.2018.1.PS
z 20 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2018 r. (data wpływu 20 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Starosta, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (j.t. Dz. U. z 2018 r., poz.121, ze zm.) jest dysponentem gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa m.in. działek nr 640/1 o pow. 0,0014 ha, nr 640/2 o pow. 0,0280 oraz nr 623/1 o pow. 0,0256 (obręb ewidencyjny Miasto).

Na podstawie danych z operatu ewidencji gruntów i budynków przedmiotowe nieruchomości stanowią użytki: Bi - inne tereny zabudowane.

W obowiązującym Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego Gminy:

• działka nr 640/1 zapisana jest w jednostce bilansowej (…) - o przeznaczeniu tereny dróg publicznych klasy dojazdowej i AA1 UOT - o przeznaczeniu tereny zabudowy usług obsługi transportu;
• działka nr 640/2 zapisana jest w jednostce bilansowej (…) - o przeznaczeniu tereny zabudowy usług obsługi transportu;
• działka nr 623/1 zapisana jest w jednostce bilansowej (…) o przeznaczeniu tereny dróg publicznych klasy dojazdowej i o przeznaczeniu tereny zabudowy usług obsługi transportu.
  
  

Przedmiotowe działki są zabudowane i wyposażone w urządzenia oraz budowle służące do prowadzenia stacji paliw. Już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku ówczesny właściciel całej infrastruktury i zabudowań Spółdzielnia, prowadząc punkt sprzedaży paliw dzierżawił ww. grunty. Następnie w dniu 3 grudnia 1991 r. całe wyposażenie oraz istniejącą zabudowę nabyła spółka cywilna J, która kontynuowała działalność prowadząc stację paliw, dzierżawiąc jednocześnie grunt pod nimi się znajdujący. W m-cu lutym 2017 r. spółka J wystąpiła do Starosty o rozwiązanie umowy dzierżawy, informując jednocześnie, ze zbyła własność wyposażenia podziemnego i naziemnego stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami. Ostatecznie z dniem 28 lutego 2017 r. umowa dzierżawy została rozwiązana. Aktualnym właścicielem wszystkich urządzeń podziemnych i naziemnych oraz budowli znajdujących się na wyżej opisanych działkach (nr 640/1, nr 640/2, nr 623/1) jest Pan X – właściciel firmy T, który z uwagi na fakt nabycia całej infrastruktury i zabudowań zwrócił się do Starosty o ich zakup.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działek Skarbu Państwa oznaczonych w operacie ewidencji gruntów jako działki nr 640/l, 640/2, oraz 623/1 podlegać będzie opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej, czy też podlegać będzie zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2017 poz. 1221, ze zmianami)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami starosta jest organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami. Natomiast powiat jako jednostka samorządu terytorialnego posiadająca osobowość prawną występuje w roli podatnika VAT również w stosunku do czynności z zakresu gospodarowania nieruchomościami należącymi do Skarbu Państwa.

W związku z powyższym Starosta będący dysponentem gruntów Skarbu Państwa oznaczonych w operacie ewidencji gruntów i budynków jako działki nr 640/1, nr 640/2, oraz nr 623/1, w momencie ich sprzedaży, dokonuje odpłatnej dostawy towarów podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pojęcie dostawy towarów zostało zdefiniowane w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, w którym określono, że przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W opisywanej sprawie przedmiotem zbycia jest grunt zabudowany budynkami i urządzeniami stacji paliw, które nie są własnością zbywcy, lecz osoby prywatnej Pana X. Ponadto budowle i urządzenia stacji paliw znajdujące się na ww. działkach nie były ujęte w ewidencji środków trwałych Skarbu Państwa. Ze środków budżetu powiatu ani Skarbu Państwa nie ponoszono też żadnych nakładów na ulepszenie ww. obiektów.

Z uwagi na powyższe w przedmiotowej transakcji nie nastąpi dostawa towaru w postaci budynków i urządzeń stacji paliw, gdyż Pan X mógł dysponować nimi już wcześniej. Ekonomiczne władanie tymi budynkami i urządzeniami należało do niego z chwilą nabycia prawa własności od poprzedniego właściciela tj. spółki cywilnej J. Również cena transakcji sprzedaży została skalkulowana w taki sposób, że nie będzie obejmowała wartości budynku. Nie ma więc podstaw do przyjęcia, że przedmiotem dostawy będą obiekty nierozerwalnie związane z gruntem, jeżeli zostały one zakupione przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu.

Biorąc pod uwagę powyższe Powiat stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy dojdzie do transakcji sprzedaży nieruchomości Skarbu Państwa oznaczonych w operacie ewidencji gruntów jako działki nr 640/1, 640/2, oraz 623/1, Powiatowi jako czynnemu podatnikowi VAT nie będzie przysługiwało zwolnienie z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. 2017 r., poz. 1221, ze zmianami) i podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Istota dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy polega na „przeniesieniu prawa” do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o podatku od towarów i usług ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule „jak właściciel”, co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie „rozporządzanie towarem jak właściciel” w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

Zatem zawartego w przytoczonym przepisie wyrażenia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” nie wolno utożsamiać z prawem własności. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy definiowaniu wyrażenia „dostawa towarów” akcentuje „własność ekonomiczną” funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financiën v. Shipping and ForwardingSafe B.V. TSUE wyraził pogląd, że „wyrażenie »dostawa towarów« w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel nawet, jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym” (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że „zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5(1) VI Dyrektywy, miało miejsce” (pkt 2).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie wykonywane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie wykonywane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany, wynajmu, dzierżawy.

W tym miejscu wskazać należy, że powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 995, z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym, organami powiatu są rada powiatu i zarząd. Zarząd jest organem wykonawczym powiatu (art. 26 ust. 1 powołanej ustawy), który – w myśl art. 33 tej ustawy - wykonuje zadania powiatu przy pomocy starostwa powiatowego oraz jednostek organizacyjnych powiatu, w tym powiatowego urzędu pracy.

Co istotne, w skład zarządu powiatu wchodzą starosta jako jego przewodniczący, wicestarosta i pozostali członkowie (art. 26 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym).

Z przepisu art. 34 ust. 1 ww. ustawy wynika ponadto, że starosta organizuje pracę zarządu powiatu i starostwa powiatowego, kieruje bieżącymi sprawami powiatu oraz reprezentuje powiat na zewnątrz.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Jednocześnie, w świetle art. 11a ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, przepis art. 11 ust. 1 stosuje się do czynności prawnych lub czynności procesowych podejmowanych na rzecz lub w interesie Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.

Należy także zauważyć, że zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, że częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Stosownie do § 3 powołanej normy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

W świetle art. 191 Kodeksu cywilnego, własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

W myśl art. 336 Kodeksu cywilnego, posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Wyjątek stanowi przypadek, kiedy na oddanym w użytkowanie wieczyste gruncie, użytkownik wieczysty wzniósł budynki zgodnie z umową. Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli, ewentualnie ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu.

W analizowanych okolicznościach Starosta jest dysponentem gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa – działek o nr 640/1, 640/2 oraz 623/1. Na działkach tych znajdują się urządzenia podziemne i naziemne stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami, które aktualnie są własnością Pana X – właściciela firmy T, i który z uwagi na fakt nabycia całej infrastruktury i zabudowań zwrócił się do Starosty o zakup działek.

Wobec przedstawionego opisu oraz obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Pan X (Nabywca) jest właścicielem urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami (nakładów) nie sposób przyjąć, że Wnioskodawca dokona dostawy budynków i urządzeń stacji paliw znajdujących się na zbywanym gruncie. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na Nabywcę formalnie przejdzie prawo własności gruntu wraz z urządzeniami podziemnymi i naziemnymi stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami. Jednocześnie, w świetle rozwiązań przyjętych w ustawie o podatku od towarów i usług, w ramach transakcji nie wystąpi dostawa towaru jakimi są urządzenia podziemne i naziemne stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami, ponieważ to Nabywca dysponuje nimi już jak właściciel. Wnioskodawca nie jest w ekonomicznym posiadaniu urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami. Prawo to pozostaje po stronie Nabywcy, który nabył własność urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami, od poprzedniego właściciela.

Z perspektywy ekonomicznej od chwili nabycia od poprzedniego właściciela urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami, do dnia zawarcia umowy sprzedaży, Nabywca a nie Wnioskodawca jako sprzedający znajduje się w faktycznym posiadaniu urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami i korzysta z nich jak właściciel. Bez wpływu na ekonomiczne władztwo ww. osoby nad urządzeniami podziemnymi i naziemnymi stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami pozostaje fakt, do kogo należy prawo własności tych urządzeń wraz z istniejącymi zabudowaniami, w rozumieniu prawa cywilnego. Tym samym, uzasadnione jest stwierdzenie, że w następstwie przedmiotowej sprzedaży nie dojdzie do dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT w części dotyczącej urządzeń podziemnych i naziemnych stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami, tj. nie dojdzie do przeniesienia przez Wnioskodawcę na rzecz Nabywcy prawa do rozporządzania jak właściciel tymi urządzeniami stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami. W niniejszych okolicznościach przeniesienie przez Wnioskodawcę na Nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel ograniczy się w związku z tym wyłącznie do gruntu.

Skoro przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt – zasady opodatkowania właściwe dla budynków i budowli posadowionych na gruncie nie będą miały zastosowania dla opodatkowania dostawy gruntu. W szczególności do dostawy tego gruntu nie znajdzie zastosowania żadne ze zwolnień od podatku, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i l0a ustawy – dotyczących budynków, budowli i ich części.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli przy zbyciu nieruchomości wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie zwolnienia od podatku VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, to w przypadku nieruchomości gruntowych może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z kolei, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Zatem odnosząc się do okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że transakcja dostawy nieruchomości gruntowej, na której znajdują się urządzenia podziemne i naziemne stacji paliw wraz z istniejącymi zabudowaniami nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ponieważ jej przedmiotem nie będzie dostawa terenu niezabudowanego, innego niż budowlany. Ponadto Wnioskodawca nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Nie zostaną spełnione bowiem warunki uprawniające do skorzystania ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu, gdyż jak wynika z opisu sprawy, ww. nieruchomość nie była wykorzystywana wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT (grunty były przedmiotem dzierżawy). W rezultacie, przedmiotowa sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu podstawową stawka podatku VAT w wysokości 23%.

Reasumując, sprzedaż działek Skarbu Państwa nr 640/1, 640/2 oraz 623/1 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT w wysokości 23%, stosownie do przepisu art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.