Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.201.2018.1.KF
z 22 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego w związku ze zwrotem Wnioskodawcy kosztów podróży na spotkanie (…) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego w związku ze zwrotem Wnioskodawcy kosztów podróży na spotkanie (…).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Przewodniczącym Komisji A w X Sp. z o. o. dalej A. Korzysta on ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych. Pracodawca odbywa spotkania z A w swojej siedzibie, na które Wnioskodawca przyjeżdża własnym środkiem transportu (…).

Wnioskodawca otrzymuje od Pracodawcy zwrot kosztów podroży na podstawie stawek z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2012 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej tzw. kilometrówkę oraz dietę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów podróży Przewodniczącego Komisji A w X korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032), jeżeli zwrotu kosztów podróży Wnioskodawca nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej ustawą o PIT, zwolnione z podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W myśl art. 21 ust. 13 ww. ustawy, wskazany powyżej pkt 16 lit. b, dotyczący osób niebędących pracownikami, stosuje się jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

• w celu osiągnięcia przychodów lub
• w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
• przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
• przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
  
  

Z brzmienia przytoczonych przepisów wynika, że diety oraz zwrot kosztów podróży dla osób niebędących pracownikami zwolnione są z opodatkowania, jeśli kwota ta po stronie osoby otrzymującej nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodu oraz gdy poniesienie przez otrzymującego należności wydatków miało na celu osiągnięcie przez niego oraz przez zlecającego podróż przychodu. W takim przypadku przekazane kwoty zwolnione są z podatku, ale tylko do wysokości wskazanej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2012 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie podlegają, m.in. dochody wymienione we wskazanym wyżej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT. W świetle orzecznictwa osoba przewodniczącego (…), która korzysta ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy nie świadczy pracy – jak pracownik, ale wykonuje inne zadania przypisane do pełnionej funkcji (vide uchwała SN z 13 grudnia 2005 r. sygn. akt II PZP 9/05).

A zatem w sytuacji, w której Wnioskodawca, który na czas pełnienia funkcji przewodniczącego (…), korzystając ze zwolnienia z pracy, nie jest pracownikiem X Sp. z o. o., odbywa podróż i otrzymuje od X Sp. z o. o. zwrot kosztów podróży oraz dietę, spełnione są warunki określone w art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o PIT, a wartość otrzymanych diet i innych należności za czas podróży podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych, do limitów wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2012 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej.

Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną przepisy Rozporządzenia mimo, że odnoszą się do podróży służbowych pracowników oraz do relacji pomiędzy pracownikiem a pracodawcą – powinny być odpowiednio stosowane również do podróży osób niebędących pracownikami. Innymi słowy, ilekroć w Rozporządzeniu jest mowa o pracowniku, rozumie się przez, to, odpowiednio, również osobę niebędącą pracownikiem, a ilekroć jest mowa o pracodawcy – rozumie się przez to odpowiednio również podmiot finansujący podróż osoby niebędącej pracownikiem.

A zatem, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku Wnioskodawcy, korzystającego z przejazdów do siedziby X Sp. z o. o. z samochodu prywatnego i rozliczającego z tego tytułu tzw. kilometrówkę, zwolnieniu podlega zwrot kosztów przejazdu do limitu zwolnienia ustalonego na podstawie § 3 ust. 3 i 4 Rozporządzenia.

Zgodnie bowiem ze stanowiskiem organów podatkowych prezentowanym w wydawanych przez nie interpretacjach indywidualnych, przepis art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o PIT należy rozumieć w ten sposób, że warunkiem skorzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych jest, aby koszty podróży: nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów osoby fizycznej otrzymującej diety i inne należności za czas podróży oraz aby zostały poniesione w celu uzyskania przychodu przez podmiot finansujący podróż (np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 września 2012 r. (sygn. IPPB2/415-582/12-4/MS1), organ podatkowy stwierdził m.in.: „Należy zauważyć, że (...) stosuje się ono (...) pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów świadczeniobiorców”.

Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, pojęcie podroży na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT należy rozumieć szeroko i obejmuje ono również podróże osób niebędących pracownikami (tak też wskazano np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 września 2012 r. sygn. IPPB2/415-582/12-4/MS1, w której organ podatkowy stwierdził m.in.: „…Należy zauważyć, iż w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa” dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób nie będących pracownikami” – w odniesieniu do podróży osób wykonujących czynności w związku z zawartymi umowami zlecenia).

Podsumowując powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, uzyskany przez niego przychód w związku z pokryciem przez X Sp. z o. o. kosztów związanych z jego udziałem w spotkaniach z Pracodawcą w zakresie, w jakim dotyczy on kosztów przejazdu oraz wyżywienia – będzie zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o PIT (z uwagi na spełnienie warunków z art. 21 ust. 13 pkt 1 ustawy o PIT) do wysokości limitu zwolnienia wynikającego z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2012 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku bądź od których zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 10 ust. 1 rozróżnia poszczególne źródła przychodów, wyodrębniając m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
• inne źródła (pkt 9).
  
  

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis ten wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Natomiast na podstawie art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w ww. przepisie sformułowanie „w szczególności”, świadczy o tym, że definicja przychodów z innych źródeł także ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kategorii przychodów określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zalicza się wszystkie te przychody, które nie zostały enumeratywnie wymienione jako źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc, podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być wszelkie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Przewodniczącym Komisji A w X Sp. z o. o. Korzysta on ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych. Pracodawca odbywa spotkania z A w swojej siedzibie, na które Wnioskodawca przyjeżdża własnym środkiem transportu (…). Wnioskodawca otrzymuje od Pracodawcy zwrot kosztów podroży na podstawie stawek z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2012 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej tzw. kilometrówkę oraz dietę.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy stwierdzić, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymania świadczenia w postaci zwrotu przez Pracodawcę kosztów podróży nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Powyższe koszty Spółka ponosi w związku ze zobowiązaniami wobec organizacji (…), a nie w związku ze świadczeniem pracy przez Wnioskodawcę. Powyższe nie oznacza jednak, że Wnioskodawca będący pracownikiem nie uzyskuje przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze zwrotem przez Pracodawcę kosztów podróży na spotkanie, o którym mowa we wniosku.

Jak wynika z treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku świadczenia pieniężnego dla powstania przychodu wystarczające jest jego postawienie do dyspozycji lub otrzymanie, a wówczas przysporzenie jest niewątpliwe i bezwarunkowe (oznacza zwiększenie aktywów). W omawianym przypadku będziemy mieli to czynienia z wypłacanym Wnioskodawcy zwrotem poniesionych wydatków, a więc ze świadczeniem pieniężnym. W konsekwencji, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenie to stanowi przychód Wnioskodawcy, który należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 tej ustawy.

Odnosząc się do możliwości zwolnienia powyższego przychodu z opodatkowania wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika natomiast, że przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a należy zauważyć, że w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika, lecz podróżą (…). Wyjazd Wnioskodawcy wynika bowiem z pełnionej funkcji, nie stanowi zatem podróży służbowej, która wykonywana jest na polecenie pracodawcy jako zadanie służbowe. Analizując z kolei lit. b art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy zauważyć należy, że przepis nie odwołuje się już do podróży służbowej, lecz traktuje ogólnie o podróży osoby niebędącej pracownikiem. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, któremu zwracane są koszty wyjazdu formalnie jest pracownikiem Spółki, jednakże otrzymywane przez niego świadczenia nie wynikają ze stosunku pracy. Kwalifikacja tego przychodu do tzw. „innych źródeł” (niezwiązanych ze stosunkiem pracy) umożliwia zatem zastosowanie zwolnienia określonego w lit. b art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, przy spełnieniu pozostałych przesłanek.

Jednakże kluczowym dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż” zarówno w lit. a dotyczącej podróży służbowej pracownika, jak i w lit. b odnoszącej się do osoby niebędącej pracownikiem. Różnica treści lit. a i b związana jest wyłącznie z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego – zdaniem tut. Organu – pojęcie „podróży osoby niebędącej pracownikiem” należy interpretować identycznie, jak pojęcie „podróży służbowej” pracownika.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem niezależnie od stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, przyjąć należy, że podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki bądź stałe miejsce wykonywania zadań, przy czym wspomniane zadanie rozumiane jest jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie w związku z wyjazdem Wnioskodawcy na spotkanie A nie dochodzi do wykonywania zadania (świadczenia) dla (czy na rzecz) Spółki. Zatem, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako Przewodniczący Komisji, korzystający ze zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy nie odbywa podróży, o której mowa w art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy.

W świetle powyższego, zwrot kosztów podróży stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, do którego nie ma zastosowania zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.