Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.308.2018.2.AJB
z 27 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2018 r. (data wpływu 5 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności wniesienia do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działek o numerach 174/1 i 308/4 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności wniesienia do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działek o numerach 174/1 i 308/4 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 czerwca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Miasto planuje wniesienie na rzecz spółki C. Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka”) wkładu niepieniężnego w postaci aportu nieruchomości gruntowych położonych w …. Aport obejmie m.in.:

1. nieruchomość oznaczoną w obrębie … numerem działki 174/1 o pow. 7.053 m²,
2. nieruchomość oznaczoną w obrębie …. numerem działki 308/4 o pow. 17.057 m².
   
   

Działka nr 174/1 o powierzchni 7.053 m² zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta … obszaru …, uchwalonego uchwałą Rady Miasta nr … z dnia 14 grudnia 2011 r., ogłoszoną w Dzienniku Urz. Woj. … z dnia 16 lutego 2012 r., poz. 944, przeznaczona jest pod tereny zieleni urządzonej (symbol ZP-1).

Zgodnie z § 5 ust. 5 tej uchwały ustala się przeznaczenie terenów zieleni urządzonej, określanych jako ZP:

1. przeznaczenie podstawowe: zieleń urządzona, park miejski;
2. przeznaczenie dopuszczalne: usługi z zakresu sportu, rekreacji, wypoczynku i kultury w formie urządzeń i obiektów terenowych lub obiektów małej architektury: przy czym powierzchnia zajęta przez usługi nie może przekraczać 30% powierzchni terenu; infrastruktura techniczna – sieci urządzenia uzbrojenia inżynieryjnego;
3. na terenach ZP ustala się realizację nowych nasadzeń zieleni wysokiej i niskiej uwzględniające zróżnicowanie form roślinnych, między innymi: szpalery drzew towarzyszących alejom pieszym, grupy zieleni wysokiej i niskiej, ogrody i klomby kwiatowe, żywopłoty, pnącza, otwarte murawy i błonia spacerowe oraz zwarte masywy zieleni wysokiej;
4. na terenach ZP dopuszcza się wyznaczenie następujących stref:
   1. strefy o przewadze zieleni wysokiej, zwartych masywów zieleni;
   2. strefy o przewadze zieleni niskiej, muraw i terenów otwartych, ogrodów tematycznych;
   3. strefy o przewadze boisk sportowych i terenów urządzeń rekreacyjnych.
5. na terenach ZP plan dopuszcza lokalizację między innymi: błoni spacerowo-rekreacyjnych, placów zabaw dla dzieci młodszych (do 3 roku życia) i starszych (powyżej 3 roku życia), miejsc gier, miejsc spotkań i wypoczynku, boisk sportowych, placów sportowych, elementów małej architektury będących elementami wyposażenia parku; jak również dopuszcza się wyznaczenie stref dostępnych dla zwierząt oraz wydzielenie tych stref od miejsc zabawy dla dzieci;
6. na terenach ZP plan dopuszcza lokalizację parkingów stałych w ilości do 50-ciu miejsc parkingowych w północnej części obszaru ZP-1 na terenie przylegającym do KDG-1;
7. na terenach ZP plan dopuszcza realizację zjazdów z dróg publicznych;
8. ustala się ukształtowanie „zielonego frontu parku” od strony otaczających przestrzeni publicznych, poprzez zachowanie i wprowadzenie na granicy terenów parkowych pierzei zieleni wysokiej – zwartych masywów drzew i krzewów lub żywopłotów;
9. zakazuje się lokalizowania funkcji innych niż określone w pkt 1 i 2 obiektów i urządzeń, które mogą powodować przekroczenie dopuszczalnych standardów jakości środowiska poza terenem, na którym są zlokalizowane; zakazuje się lokalizowania stacji paliw, warsztatów samochodowych, stacji obsługi pojazdów, myjni, domów pogrzebowych;
10. urządzenie terenu w strefie oddziaływania napowietrznych linii energetycznych wymaga zachowania normatywnych ograniczeń w uzgodnieniu z właściwym zarządcą sieci;
11. w zakresie ochrony przed hałasem zalicza się tereny ZP do terenów przeznaczonych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe; ustala się kształtowanie zieleni uwzględniające strefę, gdzie może nastąpić przekroczenie norm hałasu od ulic;
12. ustala się obowiązek zagospodarowania terenu ZP-1 według jednolitej koncepcji ze wszystkimi elementami umeblowania parku, zieleni, boisk, placów zabaw i parkingów.
    
    

Działka nr 308/4 o powierzchni 17.057 m² zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta … dla obszaru w rejonie ulic …, uchwalonego uchwałą Rady Miasta nr … z dnia 29 września 2006 r., ogłoszoną w Dzienniku Urz. Woj. … z dnia 30 listopada 2006 r., nr 186, poz. 945, przeznaczona jest w części pod tereny zieleni urządzonej (symbol ZP-1).

Zgodnie z § 3 ust. 5 pkt 2 ww. planu, przeznaczenie uzupełniające (towarzyszące) to przeznaczenie niekolidujące z przeznaczeniem podstawowym pod warunkiem, że funkcje te nie ograniczą możliwości lokalizowania funkcji podstawowej w obszarze wyznaczonym na rysunku zmiany planu liniami rozgraniczającymi:

2. dla terenów zieleni – z zachowaniem zasad ochrony gruntów rolnych:

• zbiorniki wodne służące wyłącznie dla potrzeb rolnictwa,
  

• zadrzewienia i zakrzewienia,
  

• ogrody działkowe,
  

• urządzenia melioracji wodnych, przeciwpowodziowych i przeciwpożarowych,
  

• sieci i urządzenia infrastruktury technicznej,
  

• urządzenia sportowe,
  

• place zabaw,
  

• ścieżki rowerowe,
  

• ciągi komunikacyjne,
  

• parkingi.
  
  

§ 11 ust. 1 przedmiotowej uchwały dotyczący szczególnych warunków zagospodarowania terenów zielonych ZP-1 oraz ograniczenia w ich użytkowaniu stanowi:

1. tereny przeznaczone pod zieleń urządzoną,
2. dopuszcza się funkcje towarzyszące zgodnie z § 3 ust. 5 pkt 2 lit. b uchwały,
3. dopuszcza się rolnicze wykorzystanie terenu,
4. urządzenie terenu w strefach oddziaływania napowietrznych linii elektroenergetycznych wymaga zachowania normatywnych ograniczeń, na warunkach i w uzgodnieniu z właściwym zarządcą sieci.
   
   

Miasto powzięło wątpliwość, czy zbycie w formie aportu działek oznaczonych numerami 174/1 oraz 308/4 zwolnione będzie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT, czy też będzie podlegać temu podatkowi na zasadach ogólnych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT.
2. W zamian za wniesienie aportu do C. Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka) Miasto otrzyma 12.653 udziałów o wartości jednostkowej 65 zł.
3. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie wytycza obszaru, na którym dopuszcza lokalizacje m.in. elementów małej architektury.

4a) Miasto dokonuje sprostowania informacji zawartej w stanie faktycznym: działka nr 308/4 o powierzchni 17.057 m² zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta dla obszaru w rejonie ulic … przeznaczona jest w całości pod tereny zieleni urządzonej (symbol ZP-1).

4b) W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie wyznaczono linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wniesienie do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działki numer 174/1 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT?
2. Czy wniesienie do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działki numer 308/4 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Wniesienie do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działki numer 174/1 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

Ad. 2.

Wniesienie do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działki numer 308/4 będzie korzystało ze zwolnienia od podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 Ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego podmiotu) może spełniać przesłanki do uznania jej za dostawę towarów (prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług (usługą w świetle Ustawy o VAT jest każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie wartości niematerialnych i prawnych).

Wniesienie aportu wiąże się z odpłatnością – istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą mającą charakter rzeczowy lub przeniesieniem praw do wartości niematerialnych i prawnych, a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów lub akcji w podwyższonym kapitale zakładowym.

Podmiot wnoszący aport zobowiązany jest do udokumentowania tej czynności fakturą, a także do rozliczenia podatku należnego na ogólnych zasadach, tj. z zastosowaniem stawek podatku właściwych dla towarów wnoszonych aportem lub zastosowaniem zwolnienia, o ile takie wynika z przepisów Ustawy o VAT. Sposób jej opodatkowania (właściwa stawka podatku VAT lub zwolnienie z VAT) zależy od tego co jest przedmiotem aportu.

Tym samym, jeśli przedmiotem aportu są nieruchomości, to mamy do czynienia z dostawą towarów opodatkowaną zgodnie z zasadami opodatkowania zbycia nieruchomości, tj. w zależności jaki jest status wnoszonych aportem nieruchomości, dostawa ta może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT bądź podlegać opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Istotna z punktu widzenia ww. przepisu jest definicja zawarta w art. 2 pkt 33 Ustawy o VAT, w myśl której przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W tym miejscu należy podkreślić, że wszystkie działki będące przedmiotem niniejszego wniosku zostały objęte miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego.

Jak wskazano na wstępie, podstawowym przeznaczeniem działek 174/1 i 308/4 jest wykorzystanie pod tereny zieleni urządzonej. W obu przypadkach miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego dopuszczają m.in. budowę sieci i urządzeń infrastruktury technicznej, urządzeń sportowych czy ciągów pieszych i tras rowerowych. Elementy te stanowią obiekty budowlane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane [(t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1332); dalej jako: „Prawo budowlane”].

Przez obiekt budowlany zgodnie z art. 3 ust. 1 Prawa budowlanego należy rozumieć: budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 3 ust. 3a ww. ustawy, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Według art. 3 ust. 4 ustawy Prawo budowlane pod pojęciem obiektu małej architektury – należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
   
   

Należy zauważyć, że plany miejscowe nie są tworzone dla potrzeb klasyfikacji gruntu w podatku VAT. Są to akty prawne o dużej objętości i wysokim stopniu skomplikowania, w których autorzy skupiają się na realizowaniu przyjętej w nich koncepcji zagospodarowania terenu. Powyższe w oczywisty sposób powoduje trudności w ich interpretacji dla potrzeb Ustawy o VAT. W ocenie Wnioskodawcy potencjalna możliwość wzniesienia jakiegokolwiek obiektu budowlanego w rozumieniu Prawa budowlanego w ramach przeznaczenia mieszanego lub uzupełniającego, nie przesądza o tym, że jest to grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem Gminy, kwalifikacji terenów dla celów VAT – ustalenia, czy są one przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – należy dokonywać, kierując się podstawowym przeznaczeniem terenu w planie miejscowym wyznaczonym przez symbol graficzny, jakim teren ten jest oznaczony w części graficznej planu. Należy w tym miejscu wskazać, że załącznik nr 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z dnia 26 sierpnia 2003 r. [(Dz. U. Nr 164, poz. 1587); dalej jako: „Rozporządzenie”)] ustala podstawowe kategorie oznaczeń literowych stosowanych w treści planu określającej przeznaczenie danego terenu. Analiza przywołanych powyżej przepisów rozporządzenia wskazuje, że terenem przeznaczonym pod zabudowę są tereny określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolami literowymi: MN, MW, U, US, UC, RU, RM, KD, KDW, KW, E, G, W, K, T, O i C. W tych przypadkach obiekty budowlane, które mają być na tych terenach wzniesione, determinują jego przeznaczenie – przyszłe wykorzystanie pod zabudowę. Natomiast terenami co do zasady nieprzeznaczonymi pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania, a więc korzystającymi ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT są tereny określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oznaczonego symbolami literowymi: R, ZN, ZP, ZD, WM i WS. W tych przypadkach celem jakiemu tereny te mają służyć w przyszłości jest gospodarka rolna, leśna czy też utrzymanie terenów zielonych i nie można uznać tych gruntów za tereny przeznaczone pod zabudowę w rozumieniu postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Przepis § 9 ust. 4 Rozporządzenia dopuszcza stosowanie na projekcie rysunku planu miejscowego uzupełniających i mieszanych oznaczeń barwnych i jednobarwnych oraz literowych i cyfrowych. Należy jednak zaznaczyć, że zastosowanie w planie miejscowym dodatkowych oznaczeń nie zmienia podstawowego przeznaczenia terenu, lecz wyłącznie doprecyzowuje sposób jego zagospodarowania poprzez dopuszczenie możliwości realizacji obiektów budowlanych związanych lub wspierających podstawowe przeznaczenie tego terenu.

W orzecznictwie sądowym za dopuszczalne uznaje się określenie w planach zagospodarowania przestrzennego, z uwagi na brak takiego zakazu oraz specyfikę danych terenów, czy też preferencje lokalnej społeczności, mieszanego przeznaczenia terenów z funkcją podstawową i uzupełniającą, aczkolwiek jedynie gdy funkcje te nie różnią się od siebie w sposób zasadniczy i wzajemnie się nie wykluczają, a wręcz uzupełniają.

Uprawniony jest więc wniosek, że to przeznaczenie podstawowe danego gruntu zapisane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ma znaczenie decydujące dla określenia przeznaczenia tego gruntu. Dodatkowe funkcje przypisane do gruntu poprzez określenie jego przeznaczenia uznanego za dopuszczalne, służą zatem uzupełnieniu zasadniczego sposobu zagospodarowania danego terenu, ale go nie zmieniają.

W ocenie Wnioskodawcy nie można stawiać znaku równości pomiędzy dopuszczaniem wzniesienia obiektów małej architektury na danym terenie, a przeznaczeniem tego terenu pod zabudowę.

W sprawie będącej przedmiotem analizy należy zwrócić uwagę na wyrok NSA z dnia 09 czerwca 2017 r. sygn. akt I FSK 1650/15, zgodnie z którym o charakterze terenu, jako terenu budowlanego w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług można mówić jedynie w sytuacji, gdy możliwość zabudowy ma dla terenu podstawowe, dominujące znaczenie. Natomiast nie jest istotna możliwość zabudowy, jeśli ma ona charakter uzupełniający w stosunku do podstawowego przeznaczenia terenu. Ustawodawca wskazał bowiem w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy podatkowej na generalne przeznaczenie terenu jako budowlanego, a nie na możliwość zrealizowania na nim jakiegokolwiek obiektu budowlanego (...). Możliwość zrealizowania na danym terenie jakiejkolwiek budowli nie przesądza jeszcze o zakwalifikowaniu danego obszaru jako terenu przeznaczonego pod zabudowę, co dotyczy zwłaszcza terenów zieleni. (...) podstawowym przeznaczeniem obszarów objętych w planie zagospodarowania przestrzennego Gminy R. symbolem RP są tereny pól uprawnych, ogrody, zaś RZ tereny łąk i pastwisk, zieleni niskiej i wysokiej, główny system przyrodniczy gminy i regionu. Dopuszczenie na tych terenach w przeznaczeniu uzupełniającym możliwości realizacji ciągów i urządzeń uzbrojenia terenu, czy dojazdów niewydzielonych w żaden sposób nie pozbawia ich głównej funkcji, która zasadniczo odbiega od funkcji zabudowy. Ewentualne wybudowanie wskazanych obiektów ma charakter wyłącznie uzupełniający dla podstawowej funkcji zieleni, umożliwiający pełniejszą realizację podstawowego, dominującego przeznaczenie terenu i jego lepsze wykorzystanie.

Warto przytoczyć również fragment uzasadnienia wyroku NSA z dnia 6 lipca 2017 r., sygn. akt I FSK 1883/15:

We wniosku o wydanie interpretacji Skarżąca przedstawiła zapisy Planu dotyczące przedmiotowych terenów. Zgodnie z § 36 uchwały przyjmującej Plan:

1. Wyznacza się TERENY ZBIORNIKA ... oznaczone na rysunku planu symbolem WZ.
2. Przeznaczenie podstawowe: teren zbiornika ....
3. Przeznaczenie dopuszczalne obejmuje obiekty budowlane związane z budową i eksploatacją zbiornika ....
4. W granicach terenów WZ, w zakresie sposobu ich zagospodarowania i warunków zabudowy obowiązują ustalenia zawarte w Rozdziale II i III niniejszej Uchwały a ponadto następujące ustalenia:
   1. dopuszcza się budowle hydrotechniczne niezbędne dla realizacji statutowych zadań związanych z utrzymaniem wód, ochroną przeciwpowodziową oraz zabezpieczeniem przeciwerozyjnym;
   2. dopuszcza się sieci i urządzenia infrastruktury technicznej;
   3. dopuszcza się lokalizację w strefie nadbrzeżnej urządzeń związanych z wypoczynkiem i turystyką.
   
   
   

Skarżąca wskazała również, że tereny oznaczone symbolem WZ stanowią grunty przeznaczone do zalania wodą – są to właściwe tereny Zbiornika.

Z powyższego nie wynika, aby tereny te przeznaczone były pod zabudowę. Wskazane w Planie jako dopuszczalne na tych terenach budowle i urządzenia ewidentnie związane są z podstawowym przeznaczeniem terenu – staniem się zbiornikiem wodnym, a zatem gruntami zalanymi wodą. Uzasadnione jest stwierdzenie, iż to właśnie takie przeznaczenie tych terenów spowodowało określenie również przeznaczenia dopuszczalnego, jakim jest umiejscowienie tam obiektów związanych z budową i eksploatacją zbiornika. Obiekty te nie pozbawiają terenów Zbiornika (WZ) ich głównego przeznaczenia, którym zdecydowanie nie jest zabudowa.

Na prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT wskazują również wyroki: WSA w Gliwicach z dnia 14 czerwca 2016 r., sygn. akt III SA/G1 204/16, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1344/12 oraz wyrok NSA z dnia 15 października 2014 r. o sygn. akt I FSK 1115/13. W tym przypadku można mówić już o utrwalonej linii orzeczniczej.

Podsumowując, przy kwalifikowaniu nieruchomości jako terenu przeznaczonego pod zabudowę konieczne jest uwzględnienie podstawowej funkcji terenu, której przedmiotem jest dana nieruchomość. Rola pomocnicza czy też funkcja uzupełniająca wzniesionych obiektów nie zmienia podstawowego przeznaczenia terenów, które w istocie wiąże się z daleko posuniętymi ograniczeniami w możliwości zabudowy.

Za błędny należałoby zatem uznać pogląd, iż jakakolwiek możliwość wzniesienia obiektu (np. instalacji sieci uzbrojenia terenu) wskazana w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przesądza o tym, iż jest to grunt przeznaczony pod zabudowę. Taka wykładnia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 2 pkt 33 Ustawy o VAT czyniłaby go praktycznie niemożliwym do zastosowania: (...) przyjęcie stanowiska jakoby możliwość zagospodarowania gruntu jakimikolwiek obiektami budowlanymi nadawała mu charakteru terenu przeznaczonego pod zabudowę, prowadziłoby do wniosku, że zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 9 VAT nie miałoby zastosowania nawet do terenów leśnych czy zielonych.

Podobnie wypowiedział się WSA w Krakowie w wyroku z dnia 21 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 610/16: Gdyby przyjąć optykę organu interpretacyjnego to nawet …., powszechnie kojarzoną z bardzo restrykcyjnymi ograniczeniami w zabudowie, należałoby uznać za "teren budowlany" tylko dlatego, że możliwe byłoby budowanie na jej terenie (w części nieobjętej zakazem jakiejkolwiek aktywności ludzkiej) ścieżek edukacyjnych lub innych obiektów i urządzeń służących celom parku narodowego albo rezerwatu przyrody zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1651 ze zm.). Nie jest więc tak, jak zdaje się to rozumieć organ interpretacyjny, że zwolnieniem podatkowym objęte byłyby dostawy wyłącznie terenów, na których zakazana byłaby jakakolwiek ingerencja człowieka.

Podsumowanie.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, działka nr 174/1 przeznaczona jest zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pod tereny zieleni urządzonej (parku miejskiego) (symbol ZP-1). Określona w planie możliwość wzniesienia obiektów małej architektury i urządzeń wzbogacających podstawową funkcję terenu stanowi jedynie uzupełnienie celu głównego, wobec czego nie może być przesądzać o kwalifikacji ww. działki jako terenu przeznaczonego pod zabudowę. Uwagi te znajdują również zastosowanie w odniesieniu do działki nr 308/4.

Z uwagi na powyższe, planowany aport działek nr 174/1 oraz 308/4 będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W myśl przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci nieruchomości do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Powiat, w rozumieniu ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 995, z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego. Posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jest właścicielem mienia i innych praw majątkowych oraz samodzielnie prowadzi gospodarkę finansową na podstawie budżetu powiatu.

Jak stanowi art. 92 ust. 2 ustawy o samorządzie powiatowym – miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W świetle art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.), do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gminnym zasobem nieruchomości gospodaruje wójt, burmistrz albo prezydent miasta.

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z ustaw, nieruchomości mogą być przedmiotem obrotu. W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem sprzedaży, zamiany i zrzeczenia się, oddania w użytkowanie wieczyste, w najem lub dzierżawę, użyczenia, oddania w trwały zarząd, a także mogą być obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi, wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek, przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zwolnienia od podatku VAT czynności wniesienia do Spółki aportu niepieniężnego w postaci działek o numerach 174/1 i 308/4 na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że wniesienie przez Wnioskodawcę aportu niepieniężnego w postaci nieruchomości niezabudowanych jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (niepublicznoprawną) i dla zamierzonej czynności Miasto będzie występowało w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), powyższa czynność, w świetle ustawy będzie traktowana jako odpłatna dostawa towarów zgodnie z art. 5 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem aport przedmiotowych nieruchomości, o których mowa we wniosku będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przy czym, wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może być albo opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane przez obiekt budowlany – należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Budowlą jest natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
   
   

W opisie sprawy wskazano, że działka nr 174/1 o powierzchni 7.053 m² zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod tereny zieleni urządzonej (symbol ZP-1). Jednakże ustalono dla niej przeznaczenie dopuszczalne m.in. obiektów małej architektury; infrastruktura techniczna – sieci urządzenia uzbrojenia inżynieryjnego; strefy o przewadze boisk sportowych i terenów urządzeń rekreacyjnych, placów zabaw dla dzieci młodszych (do 3 roku życia) i starszych (powyżej 3 roku życia), lokalizację parkingów stałych w ilości do 50-ciu miejsc parkingowych w północnej części obszaru ZP-1 na terenie przylegającym do KDG-1. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie wytycza obszaru, na którym dopuszcza lokalizacje m.in. elementów małej architektury.

Natomiast działka nr 308/4 o powierzchni 17.057 m² zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest w całości pod tereny zieleni urządzonej (symbol ZP-1). Jednakże ustalono dla niej przeznaczenie uzupełniające (towarzyszące) m.in. sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, place zabaw. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego nie wyznaczono linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu.

W świetle wyżej powołanych przepisów przy ocenie czy przedmiotowe działki stanowią tereny budowlane – wbrew temu co twierdzi Wnioskodawca – nie wystarczy analiza podstawowego przeznaczenia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny zieleni urządzonej. Uwzględnić należy również zapisy dotyczące przeznaczenia towarzyszącego tych terenów, w którym przewidziano możliwość lokalizacji wyżej określonych obiektów. Ewentualnie wznoszone obiekty co prawda uzupełniają podstawową funkcję gruntu to jednak nie zmieniają faktu, że sama możliwość wybudowania wskazanych obiektów oznacza, że ww. działki stanowią grunt przeznaczony pod zabudowę.

Zatem, skoro przeznaczenie działek o nr 174/1 oraz 308/4 – według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – daje możliwość ich zabudowy – to uznać należy, że ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego – określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym aport ww. działek nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało je uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy organ wskazuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy tj. kwestii zwolnienia od podatku od towarów i usług sprzedaży działki nr 174/1 oraz 308/4 w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności możliwości objęcia sprzedaży ww. działek zwolnieniem od VAT, na podstawie innego tytułu prawnego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że nie mogą one wpłynąć na rozstrzygnięcie dokonywane w niniejszej sprawie bowiem, każdy wyrok wydawany jest w indywidualnej sprawie podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny/zdarzenie przyszłe przedstawiony przez wnioskodawcę co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.