2018.06.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.280.2018.2.PR
z 29 czerwca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 26 kwietnia 2018 r.) uzupełnionego pismami z dnia 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) oraz z dnia 6 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) o załącznik ORD-WS/B i pełnomocnictwa oraz pismem z dnia 6 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.) o prawidłowo podpisany załącznik ORD-WS/B.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
Pana A;
Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
Panią B

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości składającej się z niezabudowanego gruntu o powierzchni 0,0722 ha (działka nr (...)) położonego w miejscowości (...), powiat (...) (dalej jako „Grunt”). Drugim współwłaścicielem Gruntu jest małżonka Wnioskodawcy. Pomiędzy Wnioskodawcą a małżonką obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Grunt Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w drodze umowy kupna-sprzedaży w dniu 19 sierpnia 2016 r. Celem nabycia Gruntu była budowa domu na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy i małżonki. W celu budowy na Gruncie domu mieszkalnego, Wnioskodawca wraz z małżonką planował nabycie niezabudowanej działki sąsiadującej z Gruntem, która była niezbędna dla realizacji inwestycji mieszkaniowej Wnioskodawcy i jego małżonki w postaci budowy domu na obu działkach. Niestety, po nabyciu Gruntu okazało się, że nabycie sąsiadującej z nim działki nie jest możliwe w najbliższym czasie, z uwagi na trwające postępowania sądowo-administracyjne dot. jego właścicieli. Z uwagi na brak możliwości rozpoczęcia inwestycji mieszkaniowej na Gruncie – niemożliwość nabycia w najbliższym czasie działki z nim sąsiadującej – Wnioskodawca wraz z małżonką planują sprzedać Grunt, w celu zakupu za środki finansowe uzyskane z jego sprzedaży, innej niezbudowanej nieruchomości i wybudowania na niej domu mieszkalnego. Grunt mający być przedmiotem planowanej sprzedaży był i jest gruntem ornym zgodnie z rejestrem gruntów. Przy czym, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren na którym położony jest Grunt, jest przeznaczony pod „teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w układzie wolnostojącym”. Decyzja o ustaleniu takiego przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego była podjęta przez odpowiednie organy gminy i miała miejsce przed nabyciem Gruntu przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca i jego małżonka nie podejmowali żadnych działań związanych z ustaleniem przeznaczenia Gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawca wyjaśnia także, że:

nie dokonywał w latach ubiegłych sprzedaży działek budowlanych bądź innych nieruchomości, a ostatnia transakcja nabycia nieruchomości miała miejsce około 10 lat i Wnioskodawca wybudował na niej wraz z małżonką dom mieszkalny, w którym aktualnie mieszkają;
po nabyciu, Grunt nie był wykorzystywany dla celów uzyskiwania z niego jakichkolwiek dochodów, w tym nie był udostępniany osobom trzecim na podstawie umów (np.: najem, dzierżawa, użyczenie);
Grunt nabyty przez Wnioskodawcę i małżonkę miał bezpośredni dostęp do drogi publicznej, był niezabudowany i nieogrodzony, nie był uzbrojony i nie stanowił nieruchomości rolnej w rozumieniu właściwych przepisów prawa. Sytuacja ta nie uległa zmianie do dnia złożenia wniosku;
Grunt mający być przedmiotem sprzedaży to grunt z doprowadzonym prądem, ale sytuacja ta miała miejsce w latach ubiegłych i była dokonana w okresie posiadania Gruntu przez poprzedniego właściciela.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wyjaśnia, iż transakcja sprzedaży dotyczyłaby sprzedaży współwłasności w niezabudowanym gruncie, który ze względu na jego przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, stanowi teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług. Dalej należy wskazać, iż Wnioskodawca bądź jego małżonka nie ponosili i nie zamierzają ponosić znacznych nakładów w celu sprzedaży Gruntu, w szczególności nie ponosili i nie zamierzają ponosić takich kosztów jak: doprowadzenie mediów, budowa ogrodzenia, utwardzenie dróg wewnętrznych, uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej, działania marketingowe itp., które miałyby podwyższyć wartość Gruntu. Wnioskodawca chciałby nadmienić, iż prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci hurtowni materiałów budowlanych. Przy czym Grunt mający być przedmiotem sprzedaży nie był i nie jest wykorzystywany w tej działalności. Z kolei małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Planowane zbycie Gruntu będzie następować w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i jego małżonki oraz nie ma związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę, Gruntu opisanego w stanie faktycznym, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak, to według jakiej stawki?

Zdaniem Zainteresowanych, zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. W myśl tego przepisu, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stosownie do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej KC), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Z kolei w myśl art. 46 KC nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Ponadto, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Dalej trzeba podnieść, iż nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu, ale tylko taka, która wykonana jest przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Jednakże należy wskazać, iż brzmienie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT uległo zmianie od dnia 1 kwietnia 2013 r. na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, i od tego dnia działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zmiana ta oznacza zawężenie pojęcia działalności gospodarczej i jego doprecyzowanie w duchu prawa wspólnotowego. Od dnia 1 kwietnia 2013 r. działalnością gospodarczą nie jest już czynność wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy. Natomiast od tego dnia podatnikiem może być uznany podmiot, który działa jak profesjonalista. Tak więc w przypadku sprzedaży nieruchomości, podatnikiem jest podmiot podejmujący działania, które są zbliżone do działalności np. deweloperów bądź pośredników nieruchomościami.

Zatem, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, osoba fizyczna dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, nie występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. Wnioskodawca podziela w tym zakresie wywody zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), wskazujące na kryteria jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym.

Zgodnie z tym wyrokiem, stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT.

Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą jako handlowiec wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą nastąpił podział gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów (podobnie np.: wyrok NSA z dnia 28 października 2011 r., sygn. I FSK 1554/10). W konsekwencji, jeśli Wnioskodawca wraz z małżonką dokonają sprzedaży swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonana zostanie okazjonalnie (czy jednorazowo) i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru przez wykonanie czynności charakterystycznych dla podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, oznacza to, że Wnioskodawca i jego małżonka nie będą wykonywali działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (zarówno w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., jak i od dnia 1 kwietnia 2013 r.).

Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż okoliczności będące przyczyną planowanej sprzedaży Gruntu nie wskazują, iż Wnioskodawca (bądź jego małżonka) zmierzał bądź zmierza do wykorzystania Gruntu w celu prowadzenia działalności podobnej do podmiotów profesjonalnie zajmujących się obrotem nieruchomościami, bowiem Grunt został nabyty w celu budowy domu mieszkalnego (na własne cele mieszkaniowe) oraz nie były podejmowane czynności zmierzające do podniesienia jego atrakcyjności celem sprzedaży, takich jak np.: uzbrojenie terenu czy budowa dróg, doprowadzenie mediów itp.

Jak to wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej ETS), analiza definicji „działalności gospodarczej” wskazuje na szeroki zakres zastosowania powyższego pojęcia oraz na jego obiektywny charakter, co oznacza, że działalność ta jest postrzegana jako taka, niezależnie od jej celów lub rezultatów. Daną działalność kwalifikuje się co do zasady również jako działalność gospodarczą, jeżeli ma ona charakter trwały i jest wykonywana w zamian za wynagrodzenie otrzymywane przez autora danej transakcji (zob. postanowienie ETS w sprawie Gmina W., EU:C:2014:197, pkt 16; wyroki ETS w sprawie: Komisja/Finlandia, C-246/08, EU:C:2009:671, pkt 36, 37). Kwestia, czy działalność ta ma na celu uzyskiwanie dochodu o charakterze stałym, jest problemem faktycznym, który należy oceniać z uwzględnieniem całości okoliczności sprawy, w tym między innymi charakteru użytkowanego dobra (zob. wyrok ETS w sprawie: Redlihs, C-263/11, EU:C:2012:497, pkt 33; Unabhägiger Finanzsenat Außenstelle Linz, C-219/12, EU:C:2013:413, pkt 19). W ramach tego przepisu pojęcie „wykorzystywania” odnosi się, zgodnie z wymogami zasady neutralności wspólnego systemu VAT, do wszelkich czynności, niezależnie od ich formy prawnej, które służą stałemu czerpaniu zysków z danego dobra (wyroki ETS w sprawie: T-mobile Austria, C-284/04, EU:C:2007:381, pkt 38; Van Tiem, C-186/89, EU:C:1990:429, pkt 18; EDM, C-77/01, EU:C:2004:243, pkt 48; BBL, C-8/03. EU:C:2004:650, pkt 36). Kryterium użytkowania dobra powinno ponadto umożliwiać ustalenie, czy jednostka wykorzystywała dobro w sposób taki, że jej działalność należy zakwalifikować jako „działalność gospodarczą” w rozumieniu dyrektywy 112. Okoliczność, iż dobro nadaje się wyłącznie do użytku gospodarczego, z reguły wystarcza, aby uznać, że jego właściciel wykorzystuje je na potrzeby działalności gospodarczej i w konsekwencji w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu. Jeśli natomiast dobro ze względu na swój charakter może być wykorzystywane zarówno do celów gospodarczych, jak i prywatnych, należy zbadać wszystkie okoliczności jego użytkowania, aby stwierdzić, czy rzeczywiście jest ono wykorzystywane w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu (zob. wyroki ETS w sprawie: Renate Enkler, EU:C:1996:352, pkt 27; Redlihs, EU:C:2012:497, pkt 34). W takim przypadku porównanie okoliczności, w jakich zainteresowany rzeczywiście użytkuje dobro, okoliczności, w jakich zwykle wykonywana jest odpowiednia działalność gospodarcza, może stanowić jedną z metod, za pomocą których można ustalić, czy działalność jest wykonywana w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu (zob. wyroki ETS w sprawie: Renate Enkler, EU:C:1996:352, pkt 28; Redlihs, EU:C:2012:497, pkt 35). Z kolei w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, ETS zajął stanowisko, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywa Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. ETS w wymienionym wyroku podkreślił także, że sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Również okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Uwzględniając powyższą analizę prawną oraz przedstawiony stan faktyczny, przy planowanej transakcji sprzedaży Gruntu, Wnioskodawca i jego małżonka, będą korzystali z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

W świetle powyższej argumentacji, zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając okoliczności nabycia Gruntu, tj. brak podejmowania przez Wnioskodawcę i jego małżonkę działań zmierzających do: zmiany przeznaczenia działki, uzbrojenia terenu, doprowadzenia mediów, podziału nieruchomości, wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu itp., oznacza to, iż Wnioskodawca i jego małżonka nie działali i nie będą działać jako podatnicy podatku od towarów i usług. Wnioskodawca i jego małżonka nie podjęli bowiem czynności, które odpowiadałyby działaniom przedsiębranym przez profesjonalistów działających na rynku sprzedaży działek. W konsekwencji, planowane przez Wnioskodawcę i jego małżonkę zbycie Gruntu opisanego w stanie faktycznym, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Zauważyć należy, że samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działki/działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntu istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy Zainteresowani w celu dokonania sprzedaży działki podjęli aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania ich za podmioty prowadzące działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatników podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm. – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości składającej się z niezabudowanego gruntu o powierzchni 0,0722 ha (dalej jako „Grunt”). Drugim współwłaścicielem Gruntu jest małżonka Wnioskodawcy. Pomiędzy Wnioskodawcą a małżonką obowiązuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Grunt Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w drodze umowy kupna-sprzedaży w dniu 19 sierpnia 2016 r. Celem nabycia Gruntu była budowa domu na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawcy i małżonki. W celu budowy na Gruncie domu mieszkalnego, Wnioskodawca wraz z małżonką planował nabycie niezbudowanej działki sąsiadującej z Gruntem, która była niezbędna dla realizacji inwestycji mieszkaniowej Wnioskodawcy i jego małżonki w postaci budowy domu na obu działkach. Niestety, po nabyciu Gruntu okazało się, że nabycie sąsiadującej z nim działki nie jest możliwe w najbliższym czasie, z uwagi na trwające postępowania sądowo-administracyjne dot. jego właścicieli. Z uwagi na brak możliwości rozpoczęcia inwestycji mieszkaniowej na Gruncie – niemożliwość nabycia w najbliższym czasie działki z nim sąsiadującej – Wnioskodawca wraz z małżonką planują sprzedać Grunt, w celu zakupu za środki finansowe uzyskane z jego sprzedaży, innej niezbudowanej nieruchomości i wybudowania na niej domu mieszkalnego. Grunt mający być przedmiotem planowanej sprzedaży był i jest gruntem ornym zgodnie z rejestrem gruntów. Przy czym, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, teren na którym położony jest Grunt, jest przeznaczony pod „teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w układzie wolnostojącym”. Decyzja o ustaleniu takiego przeznaczenia gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego była podjęta przez odpowiednie organy gminy i miała miejsce przed nabyciem Gruntu przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca i jego małżonka nie podejmowali żadnych działań związanych z ustaleniem przeznaczenia Gruntu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Wnioskodawcy wyjaśnili także, że:

nie dokonywali w latach ubiegłych sprzedaży działek budowlanych bądź innych nieruchomości, a ostatnia transakcja nabycia nieruchomości miała miejsce około 10 lat i Wnioskodawca wybudował na niej wraz z małżonką dom mieszkalny, w którym aktualnie mieszkają;
po nabyciu, Grunt nie był wykorzystywany dla celów uzyskiwania z niego jakichkolwiek dochodów, w tym nie był udostępniany osobom trzecim na podstawie umów (np.: najem, dzierżawa, użyczenie);
Grunt nabyty przez Wnioskodawcę i małżonkę miał bezpośredni dostęp do drogi publicznej, był niezabudowany i nieogrodzony, nie był uzbrojony i nie stanowił nieruchomości rolnej w rozumieniu właściwych przepisów prawa. Sytuacja ta nie uległa zmianie do dnia złożenia wniosku;
Grunt mający być przedmiotem sprzedaży to grunt z doprowadzonym prądem, ale sytuacja ta miała miejsce w latach ubiegłych i była dokonana w okresie posiadania Gruntu przez poprzedniego właściciela.

Wnioskodawca bądź jego małżonka nie ponosili i nie zamierzają ponosić znacznych nakładów w celu sprzedaży Gruntu, w szczególności nie ponosili i nie zamierzają ponosić takich kosztów jak: doprowadzenie mediów, budowa ogrodzenia, utwardzenie dróg wewnętrznych, uzyskanie decyzji o wyłączeniu gruntu z produkcji rolnej, działania marketingowe itp., które miałyby podwyższyć wartość Gruntu. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w postaci hurtowni materiałów budowlanych, przy czym Grunt mający być przedmiotem sprzedaży nie był i nie jest wykorzystywany w tej działalności. Z kolei małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Planowane zbycie Gruntu będzie następować w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i jego małżonki oraz nie ma związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Zainteresowanych należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy będą oni działali w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Zainteresowanych – w związku z planowaną sprzedażą Gruntu – za podatników podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, ale Grunt mający być przedmiotem sprzedaży nie był i nie jest wykorzystywany w tej działalności. Natomiast małżonka Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Celem nabycia Gruntu była budowa domu na własne cele mieszkaniowe Zainteresowanych, a planowane zbycie Gruntu będzie następować w ramach zarządu ich majątkiem prywatnym oraz nie ma związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Z informacji przedstawionych we wniosku nie wynika także żadna aktywność Zainteresowanych, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W niniejszej sprawie Zainteresowani nie podjęli ani nie zamierzają podjąć bowiem ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, takich jak, np. wystąpienie o warunki zabudowy, wystąpienie o objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego lub o jego zmianę, uzbrojenie terenu – doprowadzenie do niego mediów, ogrodzenie działek, wydzielenie dróg wewnętrznych. Zainteresowani nie angażowali ani nie zamierzają angażować zatem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie wykazują aktywności w przedmiocie zbycia Gruntu porównywalnych do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak będzie przesłanek pozwalających uznać Zainteresowanych za podatników – w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy – prowadzących działalność gospodarczą – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest uznanie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą za podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie taki warunek nie zostanie spełniony.

Zatem planowana przez Zainteresowanych sprzedaż Gruntu stanowić będzie zwykłe wykonywanie prawa własności. Zainteresowani zbywając Grunt stanowiący ich majątek prywatny, korzystać będą z przysługującego im prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a planowana transakcja sprzedaży nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i tym samym w rozpatrywanej sprawie nie będą miały zastosowania przepisy ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę Gruntu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Zainteresowanych jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin