Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.240.2018.1.IM
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku związanego z wynagrodzeniem pełnomocnika reprezentującego Wnioskodawczynię w postępowaniu sądowym -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie otrzymania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatku związanego z wynagrodzeniem pełnomocnika reprezentującego Wnioskodawczynię w postępowaniu sądowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 7 maja 2015 r., sygn., zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa- kwotę 2.106.066,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2014 r. z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres od 1 stycznia 1999 r. do dnia 4 grudnia 2013 r. W związku z wniesioną apelacją, Sąd Apelacyjny, wydał w dniu 25 maja 2017 r., wyrok na podstawie którego Wnioskodawczyni otrzymała łącznie zapłatę w kwocie 2.528.587,98 zł. Na wskazaną kwotę składa się należność główna w wysokości 2.055.030,20 zł (w tym skapitalizowane odsetki w kwocie 181.244,70 zł) oraz 473.557,78 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie.

Jednocześnie wskazania wymaga, że od dnia 20 sierpnia 2008 r., Wnioskodawczynię łączyła umowa zlecenia zawarta z pełnomocnikiem zastępującym ją we wskazanej powyżej sprawie. Wnioskodawczyni w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym (I instancja) i Sądem Apelacyjnym (II instancja) miała zapewnioną przez zleceniobiorcę obsługę prawną - zastępstwo procesowe. Na gruncie umowy, strony ustaliły wynagrodzenie wynikowe, tzw. succes fee z tytułu uzyskania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W konsekwencji, Wnioskodawczyni po otrzymaniu zapłaty zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 25 maja 2017 r., przelała na rachunek bankowy zleceniobiorcy-pełnomocnika wynagrodzenie w kwocie 528.727,75 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować zapłatę otrzymaną przez Wnioskodawczynię z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie?
2. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodu wydatek związany z wynagrodzeniem zleceniobiorcy, który prowadził sprawę i reprezentował Wnioskodawczynię w postępowaniu, którego bezpośrednim rezultatem było uzyskanie przez Wnioskodawczynię przychodu w postaci zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad. 1

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej u.p.d.o.f.) nie wymienia wprost wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości jako przychodu kwalifikującego się do któregokolwiek ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. W ocenie Wnioskodawczyni stanowi ono przychód z tzw. innych źródeł, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. Przepis art. 20 u.p.d.o.f. zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast zgodnie z utrwalonym poglądem, użyte tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. Z przychodem z innych źródeł mamy bowiem do czynienia zasadniczo w każdym przypadku osiągnięcia korzyści majątkowej. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni do tzw. innych źródeł przychodów należy zaliczyć również odsetki ustawowe za opóźnienie, które Wnioskodawczyni otrzymała razem z kwotą należności głównej (łącznie 2.528.587,98 zł).

Jednocześnie należy wskazać, że świadczenie przysługujące z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nie stanowi naprawienia szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz zapłatę za korzystanie z nieruchomości, którą to zapłatę korzystający musiałby uiścić właścicielowi, gdyby to korzystanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej (a więc stanowi zapłatę, którą właściciel uzyskałby, gdyby nieruchomość została oddana w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego). W związku z powyższym tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych. Kwota wynagrodzenia wypłacona za bezumowne korzystanie z nieruchomości nie podlega zatem zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych i należy ją opodatkować.

Zdaniem Wnioskodawczyni do tzw. innych źródeł przychodów należy zliczyć również odsetki ustawowe za opóźnienie, które Wnioskodawczyni otrzymała razem z kwotą należności głównej, łącznie 2.528.587,98 zł (stanowisko takie zostało potwierdzone m.in. przez Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale siedmiu sędziów z dnia 6 czerwca 2016 r., sygn. akt II FPS 2/16).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawczyni otrzymana zapłata w wysokości 2.528.587,98 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami, stanowi tzw. inne źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 oraz art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

Przychody te podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych zgodnie z art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f., tj. według skali podatkowej. Należy wykazać je w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym zostały osiągnięte.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawczyni przychód z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami, może być pomniejszony o poniesione koszty związane z jego uzyskaniem tj. o 528.727,75 zł czyli o kwotę wynagrodzenia wynikowego zapłaconego zleceniobiorcy-pełnomocnikowi prowadzącemu postępowanie. Wskazania wymaga, że do przychodów z innych źródeł mają zastosowanie ogólne zasady dotyczące kosztów uzyskania przychodów przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie ustawodawca nie wskazał zamkniętego katalogu wydatków, jakie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Są nimi wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Na gruncie zaistniałego stanu faktycznego, nie powinno budzić wątpliwości, że wydatek poniesiony na wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony oraz został poniesiony w celu osiągnięciu przychodu. Czynności zleceniobiorcy miały bowiem służyć ochronie interesu prawnego Wnioskodawczyni, a ich rezultatem było uzyskanie przez Wnioskodawczynię zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości wraz z odsetkami, tj. przychodu w łącznej kwocie 2.528 727,75 zł.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w całości wydatku w postaci wynagrodzenia (success fee) pełnomocnika, potwierdzona została m in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia z dnia 5 czerwca 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.113.2017.1.KSM, w której organ stwierdził:

„(...) otrzymane przez Wnioskodawczynię w 2016 r. na podstawie wyroku Sądu odszkodowanie pieniężne w zakresie należności głównej, stanowi dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, bowiem odszkodowanie to jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę i nie zostało wypłacone w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Natomiast otrzymane przez Wnioskodawczynię odsetki zasądzone wyrokiem Sądu stanowią dla Niej przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest regulacji, które zwalniałyby od podatku odsetki ustawowe od ww. odszkodowania. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. (...)

W związku z powyższym, do kosztów uzyskania przychodu można zaliczyć jedynie część wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu podlegającego opodatkowaniu w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku Sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego z opodatkowania nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu. Reasumując stwierdzić należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 3 i ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenie zleceniobiorcy, który prowadził sprawę i reprezentował Wnioskodawczynię w postępowaniu administracyjnym i sądowym, w wyniku czego Wnioskodawczyni uzyskała przychód z tytułu odszkodowania wraz z odsetkami, jednakże zaliczeniu podlega tylko część tych wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji przychodu z tytułu świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku Sądu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, tj. uzyskanych przez Wnioskodawczynię odsetek ustawowych.”

W odniesieniu do cytowanej interpretacji, należy a contrario przyjąć, że jeżeli opodatkowaniu jako tzw. przychód z innych źródeł podlega całość świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawczynię na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego , to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć całość poniesionych wydatków.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni przychód w postaci zapłaty z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami, tj. w łącznej kwocie 2.528.587,98 zł powinien być pomniejszony o koszt jego uzyskania w całości, tj. o kwotę 528.727,75 zł, którą Wnioskodawczyni zapłaciła tytułem wynagrodzenia na rzecz zleceniobiorcy-profesjonalnego pełnomocnika. Wydatek ten w całości został bowiem poniesiony w celu osiągnięcia opisanego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przestawionego stanu faktycznego wynika, że Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawczyni od Skarbu Państwa- kwotę 2.106.066,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 sierpnia 2014 r. z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres od 1 stycznia 1999 r. do dnia 4 grudnia 2013 r. W związku z wniesioną apelacją, Sąd Apelacyjny wydał w dniu 25 maja 2017 r., wyrok, na podstawie którego Wnioskodawczyni otrzymała łącznie zapłatę w kwocie 2.528.587,98 zł. Na wskazaną kwotę składa się należność główna w wysokości 2.055.030,20 zł (w tym skapitalizowane odsetki w kwocie 181.244,70 zł) oraz 473.557,78 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie. Wnioskodawczyni w postępowaniu sądowym przed Sądem Okręgowym (I instancja) i Sądem Apelacyjnym (II instancja) miała zapewnioną przez zleceniobiorcę obsługę prawną - zastępstwo procesowe. Na gruncie umowy, strony ustaliły wynagrodzenie wynikowe, tzw. succes fee z tytułu uzyskania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W konsekwencji, Wnioskodawczyni po otrzymaniu zapłaty zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 25 maja 2017 r., przelała na rachunek bankowy zleceniobiorcy-pełnomocnika wynagrodzenie w kwocie 528.727,75 zł.

Należy wskazać, że bezumowne korzystanie z rzeczy ma miejsce wtedy, gdy osoba trzecia bez tytułu prawnego wchodzi w strefę uprawnień właścicielskich, w wyniku czego właściciel zostaje pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą oraz możliwości czerpania z niej pożytków.

Zagadnienia dotyczące bezumownego korzystania z nieruchomości zostały uregulowane w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025). Zgodnie z art. 224 § 1 Kodeksu cywilnego samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył ( art. 224 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie, zatem z art. 224 § 2 w związku z art. 225 ww. Kodeksu, posiadacz w złej wierze jest m.in. obowiązany względem właściciela, do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, w tym wypadku nieruchomości, stanowiącej własność podatnika.

Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści, jakie Wnioskodawca uzyskałby, gdyby ją oddał do korzystania na podstawie określonego stosunku prawnego (np. umowy najmu, dzierżawy). Przysługujące na mocy art. 224 § 2 i art. 225 ustawy Kodeks cywilny wynagrodzenie nie jest, zatem naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz wynagrodzeniem, zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego, umownego stosunku prawnego.

Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz wydzierżawiał lub wynajął. Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych, które rzecz przynosi.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje z kolei art. 481 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty świadczenia głównego nie są wliczane do wartości tego świadczenia.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z samym świadczeniem. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Zatem otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości (w tym skapitalizowane odsetki) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie stanowi przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy, a więc stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Przychody z innych źródeł podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według ustalonej skali podatkowej. Przychody te należy wykazać w zeznaniu rocznym składanym za rok, w którym zostały osiągnięte i je opodatkować.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Koszty poniesione w celu uzyskania przychodów to te, które zostały poniesione z zamiarem uzyskania przychodu. Ten zamiar (cel) musi być, po pierwsze – obiektywnie realny, po drugie – istniejące okoliczności faktyczne muszą wskazywać na to, że dany wydatek w istocie mógł podatnikowi pozwolić na przewidywanie osiągnięcia przychodu. Natomiast koszty ponoszone w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu, to wydatki mające na celu ochronę źródła przychodu, tak by źródło to istniało w stanie niepogorszonym.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła, a nie jakiekolwiek przychody. Koszty uzyskania przychodu są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowanie do danego źródła przychodów.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W sytuacji Wnioskodawczyni, poniesione przez Nią wydatki nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaje więc spełniony warunek pozostawania ww. kosztów w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem z tytułu zasądzonego na rzecz Wnioskodawczyni wynagrodzenia. Wydatki te mają bezpośredni związek z uzyskanym przychodem z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Bez ich poniesienia Wnioskodawczyni nie uzyskałaby zasądzonego przez sąd wynagrodzenia. Jeśli zatem wydatki te zostaną odpowiednio udokumentowane to należy stwierdzić, że na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki te, jako związane z uzyskanym przychodem mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Należy zauważyć, że w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

W związku z powyższym, skoro uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód na podstawie wyroku Sądu w całości podlega opodatkowaniu, zatem do kosztów uzyskania przychodu Wnioskodawczyni może zaliczyć całość poniesionych wydatków, które Wnioskodawczyni poniosła w celu uzyskania opisanego przychodu.

Reasumując stwierdzić należy, że zapłata otrzymana przez Wnioskodawczynię z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 27 ww. ustawy, tj. według skali podatkowej łącznie z pozostałymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu na zasadach ogólnych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni winna zasadzoną kwotę doliczyć do pozostałych dochodów (przychodów) i wykazać w zeznaniu podatkowym za rok, w którym dokonana została wypłata. Jednakże stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w całości wydatki poniesione na wynagrodzenie zleceniobiorcy, który prowadził sprawę i reprezentował Wnioskodawczynię w postępowaniu sądowym, w wyniku czego Wnioskodawczyni uzyskała opodatkowany przychód w postaci zapłaty z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wraz z odsetkami.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Wskazać należy, że zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, względnie organ kontroli skarbowej, w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy czynności sprawdzających.

Zatem tut. organ nie odniósł się do kwot wskazanych przez Wnioskodawczynię w stanie faktycznym, a jedynie dokonał oceny interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.