2018.07.05 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.338.2018.1.AJ
z 5 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 maja 2018 r. (data wpływu 23 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od maja 2015 r. jednoosobową działalność gospodarczą Firma …. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca świadczy różne usługi, zarówno na rzecz podmiotów gospodarczych, jak i osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Usługi świadczone na rzecz osób fizycznych polegają w dużej mierze na udostępnianiu urządzeń podczas imprez doraźnych takich jak festyny, pikniki czy targi. W swojej ofercie Wnioskodawca posiada:

urządzenia dmuchane, tj. (…),
urządzenia do rywalizacji, tj. cymbergaj, bramka celnościowo-radarowa, siłomierz kopacz, siłomierz bokser, kule zderzaki, gigantyczne piłkarzyki, symulator rodeo,
pozostałe atrakcje, tj. trampolina, eurobungee, kule wodne.

Możliwe są sytuacje, że na dany festyn bądź imprezę plenerową jedzie wyłącznie jedno urządzenie dmuchane, z uwagi przykładowo na ograniczoną powierzchnię, na której można ustawić tego typu atrakcję. Zdarzają się też sytuacje, że rozstawionych jest więcej niż jedna atrakcja. Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym podczas imprez plenerowych. Wnioskodawca nie ma także wpływu na ilość przekazywanych do użytku urządzeń. Wszystko zależy od organizatora danej imprezy plenerowej.

Ponadto zazwyczaj każda osoba może wejść na teren, na którym wystawione są urządzenia Wnioskodawcy. Teren nie jest w żaden sposób ogrodzony. Opłata jest natomiast wnoszona przez te osoby, które chcą faktycznie z danej atrakcji skorzystać. Może się jednakże zdarzyć, że opłata będzie zarówno za wejście na imprezę plenerową, organizowaną przykładowo na terenie zamkniętym będącym zazwyczaj boiskiem, koszarami (pełniącymi normalnie inną funkcję niż park rozrywki, wesołe miasteczko), jak i za skorzystanie z atrakcji. Opłata za wstęp na imprezę będzie pobierana przez inny niż Wnioskodawca podmiot, a od umowy z organizatorem imprezy zależeć będzie, czy Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za udostępnianie atrakcji od osób fizycznych, czy też otrzyma wynagrodzenie za obsługę imprezy (a korzystanie z atrakcji na imprezie „zamkniętej” będzie dla uczestników darmowe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi stanowią usługi związane z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne, o których mowa w § 4 pkt 2 lit. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r. poz. 2454 ze zm., dalej: Rozporządzenie), i czy w związku z tym Wnioskodawca będzie zobowiązany do prowadzenia z tego tytułu ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od wysokości sprzedaży z tego tytułu na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej ?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi nie stanowią „usług wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki na dyskoteki, sale taneczne”.

Wnioskodawca – wykonując działalność, o której mowa powyżej – nie prowadzi bowiem ani parku rozrywki, ani wesołego miasteczka, ani oczywiście dyskoteki, czy też sali tanecznej.

W niniejszym stanie faktycznym kluczową kwestią jest określenie, czym w istocie jest park rozrywki, bądź też wesołe miasteczko, i czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę są prowadzeniem wesołego miasteczka, czy też parku rozrywki. Wnioskodawca uważa przy tym, że oczywiste jest, iż jego działalność nie powoduje powstania dyskoteki, czy też sali tanecznej, i w tym zakresie nie ma potrzeby szczegółowego uzasadniania tego stanowiska.

Nie istnieje definicja legalna parku rozrywki, dlatego w takim przypadku konieczne jest posłużenie się jego znaczeniem potocznym, rekonstruowanym na podstawie słownika języka polskiego. Ponieważ słownik języka polskiego nie definiuje zasadniczo związków frazeologicznych, tylko poszczególne (pojedyncze) słowa w pierwszej kolejności należy poszukiwać znaczenia tego słowa. Jak wskazano w internetowym słowniku synonimów, park rozrywki jest określeniem tożsamym z pojęciami takimi jak lunapark czy wesołe miasteczko. Poprzez lunapark zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego określa się „miejsca przeznaczone do masowych zabaw, z urządzeniami rozrywkowymi, karuzelami, kolejkami górskimi itp.”. Wikipedia Wolna encyklopedia podaje, że wesołe miasteczko, park rozrywki, lunapark to „teren, na którym zgromadzone są urządzenia rekreacyjne, takie jak karuzele, kolejki górskie, diabelski młyn, beczka śmiechu, zjeżdżalnie, huśtawki, strzelnice, trampolina, symulatory ruchu, pałac strachów i inne obiekty służące rozrywce. Program wesołego miasteczka jest często uzupełniony o punkty gastronomiczne, sklepy z zabawkami, upominkami itp. Wesołe miasteczka podzielić można na trzy główne kategorie: przyjezdne (kilka karuzel i punktów z grami zręcznościowymi), parki rozrywki (stawiające na ilość i intensywność atrakcji) oraz parki tematyczne (stawiające na ilość i bogactwo dekoracji w kilku różnych tematach skupionych w różnych miejscach parku)”.

Z kolei zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku języka polskiego, wesołe miasteczko to „teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki”.

Słownik polsko-polski online wskazuje, że wesołe miasteczko to „teren, na którym zgromadzone są urządzenia rekreacyjne, takie jak karuzele, kolejki górskie, diabelski młyn, beczka śmiechu, zjeżdżalnie, huśtawki, strzelnice, trampolina, symulatory ruchu, pałac strachów i inne obiekty służące rozrywce”.

W Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Szczecińskiego pod nazwą Ekonomiczne Problemy Turystyki autorki Zuzanna Tchorek, Olena Kulykovets, Hanna Górska-Warsewicz, w rozdziale pt. „Tematyczne parki rozrywki w Europie i Polsce w percepcji turystów” także skupiły się nad rozumieniem pojęcia parki rozrywki. „Jedną z powszechnie przyjętych interpretacji parku rozrywki jest definiowanie danego zjawiska jako miejsca do rekreacji i wypoczynku. Bardziej rozbudowana definicja mówi, że jest to miejsce zapewniające relaks i tymczasową ucieczkę od życia codziennego (Ho, Ap, 2009, s. 26). Inna definicja odnosi się do określenia parku rozrywki jako wydzielonego obszaru o stosunkowo dużej powierzchni, wyposażonego w specjalistyczne urządzenia służące rozrywce połączonej z edukacją, ewentualnie aktywnym wypoczynkiem (Palusiński, 2014, s. 2). Park rozrywki musi posiadać atrakcje wzbudzające określone emocje (strach, przyjemność, rozbawienie, satysfakcję) (Bigné, 2005, s. 842). Parki rozrywki, jako atrakcje turystyczne, uznawane są w klasyfikacji przedstawionej przez j. Swabrooke’a za miejsca lub obiekty zaprojektowane oraz wybudowane od podstaw, jako atrakcje (Kruczek, 2009, s. 3). (..) Park rozrywki jest produktem opartym na pokazaniu alternatywy dnia powszedniego, w kreowaniu którego uczestniczy technologia, iluzja i psychologia”. Ponadto, Zygmunt Kruczek w opracowaniu „Parki rozrywki na świecie i w Polsce. Geneza, rozwój i globalizacja” wydanym przez Zakład Geografii Turystyki Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie wskazał, że „Parki rozrywki rozciągają się na ogromnych terenach, często zajmują obszar porównywalny z małymi miastami (z tych powodów większość parków jest usytuowana na terenach wiejskich). W parkach rozrywki jest więcej atrakcji, na ogół bardziej ekscytujących i technicznie bardziej zaawansowanych niż w tradycyjnych wesołych miasteczkach. Park rozrywki to kombinacja różnego rodzaju atrakcji, które mogą być pogrupowane w kilka kategorii: przejażdżki z dreszczykiem, roller coastery, rodzinne kolejki, wodne atrakcje lub przejażdżki w ciemności krytą kolejką. (...)Prawie wszystkie parki rozrywki działają według dwóch zasad: pay as you go (indywidualna opłata za każdą atrakcję) lub pay one price (jedna większa opłata za wstęp obejmująca wszystkie atrakcje). (...) parki rozrywki to kapitałochłonne, wysoko rozwinięte, samodzielne przestrzenie rekreacyjne, które pobierają opłatę za wstęp.(...) Parkiem rozrywki przyjęło się określać zespół urządzeń technicznych typu kolejki czy inne rozrywkowe atrakcje, które razem wzięte mają na celu zabawiać odwiedzających”.

Analizując powyższe definicje można przyjąć, że przez park rozrywki rozumiany jest duży powierzchniowo obszar charakteryzujący się wielością atrakcji takich jak diabelskie młyny, kolejki górskie itp. W przeważającej części elementy w nich zainstalowane charakteryzują się pewną stałością.

Na podstawie powyżej wskazanych definicji nie sposób stwierdzić, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę i opisana w stanie faktycznym stanowi park rozrywki bądź wesołe miasteczko. W przypadku działalności Wnioskodawcy nie ma bowiem elementów charakterystycznych dla miejsc, które są w powszechnej świadomości kojarzone jako wesołe miasteczka, czy parki rozrywki. Wszystkie definicje słownikowe i doktrynalne (z zakresu nauk o turystyce) wskazują przede wszystkim na istnienie urządzeń charakterystycznych dla wesołych miasteczek, czy tez parków rozrywki. Urządzenia te w definicjach tych wylicza się przy tym nie przykładowo, lecz wyczerpująco. Są to przede wszystkim karuzele i kolejki. Każdy – odwoławszy się do doświadczeń własnego dzieciństwa – z pewnością oświadczy: nie ma wesołego miasteczka bez karuzeli, a parku rozrywki bez kolejki.

Nie bez znaczenia będzie tu również odwołanie się do testu potrzeb przeciętnego konsumenta. W tym kontekście nadmienić należy, że 6-letnie dziecko pełnomocnika po zapowiedzi, że pójdą do wesołego miasteczka, zaś później odwiedzą park rozrywki, było bardzo zawiedzione i rozczarowane po dotarciu na miejsce, gdy okazało się, że „jedyną atrakcją” danego miejsca są dmuchane zabawki do skakania. Pełnomocnik został nazwany wrednym kłamczuchem, bo to przecież są zwykłe dmuchańce, a nie żaden park rozrywki, ani wesołe miasteczko.

Same urządzenia rekreacyjne Wnioskodawcy – takie jak zabawki dmuchane, gry zręcznościowe, inne urządzenia rekreacyjne – nawet, gdy podczas danego festynu, czy innej imprezy plenerowej znajdują w się w jednym miejscu w większej liczbie (kilku, góra kilkunastu sztuk) nie tworzą ani parku rozrywki, ani wesołego miasteczka. W związku z tym opłaty pobierane przez Wnioskodawcę nie są opłatami za wstęp do wesołego miasteczka, czy też za wstęp do parku rozrywki.

Zwrócić także należy uwagę, że Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym. Nie ma więc ustalonego geograficznie miejsca, w którym mieściłyby się atrakcje (urządzenia) Wnioskodawcy. Dzisiaj są tu, zaś jutro w innym miejscu.

Wnioskodawca nie ma także wpływu na liczbę przekazywanych do użytku urządzeń, gdyż uzależnione jest to od powierzchni terenu, który przeznaczony zostanie do jego dyspozycji na różnego rodzaju imprezach, festynach czy piknikach. Ponadto zazwyczaj każda osoba może wejść na teren, na którym wystawione są urządzenia Wnioskodawcy, natomiast opłata wnoszona jest wyłącznie przez osoby fizyczne chcące z nich skorzystać. Może się zdarzyć, że opłata będzie zarówno za wejście na imprezę plenerową, organizowaną przykładowo na terenie zamkniętym będącym zazwyczaj boiskiem, koszarami (pełniącymi normalnie inną funkcję niż park rozrywki, wesołe miasteczko), jak i za skorzystanie z atrakcji. Opłata za wstęp na imprezę będzie pobierana przez inny niż Wnioskodawca podmiot, a od umowy z organizatorem imprezy zależy, czy Wnioskodawca będzie pobierał opłaty za udostępnianie atrakcji od osób fizycznych czy otrzyma wynagrodzenie za obsługę imprezy (a korzystanie z atrakcji na imprezie „zamkniętej” będzie dla uczestników darmowe).

Także i te okoliczności – które powodują, że nie ma stałego zestawu i ustalonego układu (ułożenia) urządzeń rekreacyjnych Wnioskodawcy – muszą skutkować uznaniem, że opisywana tutaj aktywność Wnioskodawcy nie powoduje powstania ani wesołego miasteczka, ani parku rozrywki.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że działalność wykonywana przez Wnioskodawcę nie stanowi parku rozrywki ani wesołego miasteczka, a więc nie jest ona wyłączona ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia kas fiskalnych przewidzianego w Rozporządzeniu.

Jeżeli Wnioskodawca zacznie świadczyć usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej udostępniania urządzeń dmuchanych czy do rywalizacji, nie będzie zobligowany do posiadania kasy fiskalnej, jeśli będzie wobec niego znajdowało zastosowanie od używania kasy rejestrującej (np. związane z wielkością obrotu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do art. 111 ust. 1a ustawy, do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na podstawie art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2017 r., poz. 2454, z późn. zm.).

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Według § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu.

Z kolei, stosownie do zapisu § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tzn. że dotyczy konkretnych czynności.

Jak już wcześniej wspomniano – w kwestii prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej – ustawodawca przewidział zwolnienia podmiotowe (§ 3 rozporządzenia), jak i przedmiotowe (§ 2 rozporządzenia) z tego obowiązku. Należy jednak zauważyć, że wykonywanie przez podatnika czynności wymienionych w § 4 rozporządzenia wyklucza możliwość zastosowania przez niego zwolnień określonych w § 2 i § 3 rozporządzenia.

Zatem bezwzględnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących, niezależnie od przysługującego podatnikowi zwolnienia od tego obowiązku na podstawie § 2 i § 3 powołanego rozporządzenia, podlegają czynności wymienione w § 4 rozporządzenia, dokonywane na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

W myśl § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l) rozporządzenia – zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, że świadczone przez niego usługi na rzecz osób fizycznych polegają w dużej mierze na udostępnianiu urządzeń podczas imprez doraźnych takich jak festyny, pikniki czy targi. W swojej ofercie Wnioskodawca posiada:

urządzenia dmuchane, tj. (…),
urządzenia do rywalizacji, tj. cymbergaj, bramka celnościowo-radarowa, siłomierz kopacz, siłomierz bokser, kule zderzaki, gigantyczne piłkarzyki, symulator rodeo,
pozostałe atrakcje, tj. trampolina, eurobungee, kule wodne.

Podczas danej imprezy rozkładane są dmuchane zjeżdżalnie, urządzenia do rywalizacji, jak też i inne atrakcje, za które uczestnicy (osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej) płacą ustaloną cenę za możliwość skorzystania z danego urządzenia w odpowiednim przedziale czasowym. Możliwe są sytuacje, że na dany festyn bądź imprezę plenerową jedzie wyłącznie jedno urządzenie dmuchane, z uwagi przykładowo na ograniczoną powierzchnię, na której można ustawić tego typu atrakcję. Zdarzają się też sytuacje, że rozstawionych jest więcej niż jedna atrakcja. Wnioskodawca nie posiada stałego terenu, który przeznaczałby na udostępnianie atrakcji zainteresowanym podczas imprez plenerowych. Wnioskodawca nie ma także wpływu na ilość przekazywanych do użytku urządzeń. Wszystko zależy od organizatora danej imprezy plenerowej.

Na gruncie przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w świetle obowiązujących przepisów ma obowiązek rejestrowania sprzedaży na rzecz osób fizycznych za pomocą kasy fiskalnej, bez względu na wielkość obrotu.

Zauważyć należy, że ustawodawca w cytowanym § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l) ww. rozporządzenia, przy identyfikowaniu usług, które nie są zwolnione z ewidencjonowania przy zastosowaniu kasy rejestrującej bez względu na osiągane obroty, nie ma odwołania do klasyfikacji statystycznych. Należy zatem dokonać wykładni językowej terminów wyżej przytoczonych.

Słownik Języka Polskiego definiuje rekreację jako „aktywny wypoczynek na świeżym powietrzu”, zaś Wielki Słownik Języka Polskiego (http://www.wsjp.pl/) za rekreację uznaje „ruchową aktywność w czasie wolnym od pracy, mającą służyć zdrowiu i dobremu samopoczuciu”. Brak jest też jednoznacznej definicji „parku rozrywki”, jak również wesołego miasteczka. W tym celu konieczne jest posłużenie się znaczeniem potocznym tych pojęć i definicją przewidzianą przez słownik języka polskiego. W odniesieniu do wesołego miasteczka definicję taką przewiduje przykładowo internetowy Słownik Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) wskazując, że wesołe miasteczko to teren z urządzeniami rozrywkowymi, takimi jak karuzele, strzelnice, kolejki. Natomiast sama rozrywka to coś, co służy odprężeniu, wypoczynkowi. Z kolei park można definiować jako duży ogród z alejkami i ścieżkami spacerowymi, jak również jako teren na którym zgromadzony jest sprzęt. Biorąc pod uwagę powyższe wydaje się, że znaczenie obu pojęć jest w istocie bardzo zbliżone i obejmuje teren służący ogólnie odprężeniu i wypoczynkowi, na którym znajdują się określone atrakcje w tym takie jak karuzele, kolejki i strzelnice.

Tak więc pojęcie „park rozrywki” trzeba rozumieć jako miejsce zarówno otwarte, jak i zamknięte, które służy jego klientom do odprężenia się, zabawy, wypoczynku, rozrywki.

Słownik Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) definiuje pojęcie wstępu wskazując m.in., że jest to „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”. Ze wstępem związane jest też określenie świadczenia (typowe dla danego obiektu) np. w przypadku parku rozrywki jest to możliwość korzystania z określonych urządzeń.

W świetle powyższego pod pojęciem „wstępu” należy rozumieć możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś, przy czym nie ma znaczenia forma biletu lub opłaty. Dodatkowo należy zauważyć, że wejścia (wstępu) nie można kojarzyć tylko z możliwością wejścia np. do określonego miejsca, obszary ogrodzonego czy pomieszczenia. Ze wstępem związane jest określone świadczenie (typowe dla danego obiektu). I tak np. z nabyciem biletu wstępu do teatru związana jest możliwość obejrzenia przedstawienia, w przypadku parku rozrywki – możliwość korzystania z określonych urządzeń czy udostępnionych atrakcji, sali tanecznej – możliwość tańczenia, na imprezę sportową – możliwość obejrzenia rozgrywanych na danym obiekcie zawodów, „na siłownię” – możliwość wykonywania ćwiczeń siłowych przy wykorzystaniu znajdujących się na jej terenie przyrządów, do parku narodowego – możliwość oglądania obiektów przyrodniczych znajdujących się na jego terenie.

Mając powyższe na względzie, w ocenie organu przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że w związku z udostępnianiem danej atrakcji za opłatą gotówkową wnoszoną przez osoby zainteresowane skorzystaniem z nich, Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie sprzedaży biletów wstępu do parku rozrywki.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług w zakresie wstępu do parku rozrywki – na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych – zastosowanie znajdzie przepis § 4 ust. 1 pkt 2 lit. l) rozporządzenia zgodnie z którym, zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, nie stosuje się w przypadku świadczenia usług związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany ewidencjonować ww. sprzedaż za pomocą kasy rejestrującej, ponieważ w związku ze zmianą przepisu § 4 rozporządzenia nie może w stosunku do wykonywanych czynności korzystać ze zwolnienia podmiotowego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać na przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, zgodnie z którym w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 i 2, którzy po dniu 31 grudnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. kontynuują lub rozpoczynają świadczenie usług, o których mowa w § 4 ust. 1 pkt 2 lit. k lub l) świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 marca 2018 r.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłość prowadzonego postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin