2018.07.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.274.2018.2.PG
z 6 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług transakcji sprzedaży działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług transakcji sprzedaży działki. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca był właścicielem nieruchomości oznaczonej nr działki 363/10 o obszarze 0,0810 ha stanowiącą teren niezabudowany. Przedmiotowa nieruchomość wyodrębniona została w wyniku podziału działki nr 363/3, do którego doszło w 2015 r., a w wyniku którego utworzono działkę nr 363/10 oraz 363/9.

Umową sprzedaży zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 7 lutego 2018 r. Wnioskodawca sprzedał działkę oznaczoną nr gruntu 363/10. Wnioskodawca pobrał i odprowadził podatek.

Gmina nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 363/10 – utracił on moc z dniem 31 grudnia 2002 r. Będąca przedmiotem umowy z dnia 7 lutego 2018 r. działka nr 363/10 stanowi zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy (BP) i w studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod obszary lokalizacji obiektów i urządzeń aktywności gospodarczych.

W odniesieniu do działki nr 363/10 Wójt Gminy nie wydał decyzji o warunkach zabudowy. Działka ta powstałą jednak w wyniku wyodrębnienia jej z działki nr 363/3 (podział nieruchomości) dla której Wójt Gminy wydał w dniu 23 stycznia 2015 r. decyzję o warunkach zabudowy, ustalając, że na działce nr 363/3 może być realizowana inwestycja w postaci budowy budynku magazynowo-usługowego. Dla żadnej z nowo utworzonych działek nie została wydana nowa – odrębna – decyzja o warunkach zabudowy.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy wydana przez Wójta Gminy nadal obowiązuje, ale dla całego terenu, na który składają się działki nr 363/9 oraz 363/10. Podział działki nr 363/3 dla której wydana została przedmiotowa decyzja nie spowodował zatem utraty jej ważności, a jedynie zmienił nr działek, które składają się na teren objęty ww. decyzją.

Jak bowiem wynika ze stanowiska przedstawionego w piśmie Wójta Gminy: „W przypadku zamiaru realizacji budowy wyłącznie na działce nr 363/10 (tj. inwestycji o parametrach, na które pozwala powierzchnia i wymiary działki nr 363/10) inwestor mógłby dokonać tego w oparciu o decyzje wydana dla działki nr 363/3, przy czym należy pamiętać, że przedmiotowa decyzja obowiązuje cały czas dla całego terenu czyli działek nr 363/9 i 363/10.” Tym samym możliwe jest realizowanie budowy na działce nr 363/10 w oparciu o decyzję z dnia 23 stycznia 2015 r., wydana dla działki nr 363/3 bez konieczności występowania przez inwestora o wydanie nowej decyzji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż działki nr 363/10, dla której miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego opracowany przez Gminę utracił ważność w dniu 31 grudnia 2002 r., a która powstała w wyniku wyodrębnienia jej z działki o nr geodezyjnym 363/3, dla której wydana została w dniu 23 stycznia 2015 r. przez Wójta Gminy decyzja o warunkach zabudowy korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki nr 363/10 położonej w nie korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT). Zgodnie bowiem z zapisami art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o podatku od towarów i usług zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowalne. Zgodnie natomiast z treścią art. 2 pkt 33 ww. ustawy przez pojęcie tereny budowlane rozumie się: „grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego dla działki nr 363/10 miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wygasł z dniem 31 grudnia 2002 r. Tym samym dla oceny zasadności zastosowania przy sprzedaży ww. nieruchomości przedmiotowego zwolnienia kluczowe jest stwierdzenie, czy dla działki nr 363/10 w dniu dokonania sprzedaży istniała ważna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o której mowa w Ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r.

W ocenie Wnioskodawcy dla przedmiotowej działki w chwili zawarcia umowy sprzedaży istniała ważna decyzja o warunkach zabudowy. Działka ta bowiem powstała w wyniku podziału wcześniej istniejącej nieruchomości oznaczonej nr działki 363/3, dla której w dniu 23 stycznia 2015 r. Wójt Gminy wydał decyzję o warunkach zabudowy, ustalając, że nieruchomość o nr geodezyjnym 363/3 może być zabudowana budynkiem magazynowo-usługowym. Decyzja ta jest ważna i nie została w jakikolwiek sposób usunięta z obrotu prawnego. Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy decyzja o warunkach zabudowy wydana przez Wójta Gminy w dniu 23 stycznia 2015 r. dla działki nr 363/3 pozostaje ważna dla działek nr 363/9 oraz 363/10 utworzonych w wyniku podziału działki nr 363/3. Tym samym działka nr 363/10 stanowi tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 Ustawy o podatku od towarów i transakcja jej sprzedaży nie podlegała zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. Ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie o podatku od towarów i usług zakres opodatkowania tym podatkiem wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca był właścicielem nieruchomości i oznaczonej nr działki 363/10 o obszarze 0,0810 ha stanowiącą teren niezabudowany. Przedmiotowa nieruchomość wyodrębniona została w wyniku podziału działki nr 363/3, do którego doszło w 2015 r., a w wyniku którego utworzono działkę nr 363/10 oraz 363/9. Umową sprzedaży zawartą w formie aktu notarialnego w dniu 7 lutego 2018 r. Wnioskodawca sprzedał działkę oznaczoną nr gruntu 363/10. Gmina nie posiada miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla działki nr 363/10 – utracił on moc z dniem 31 grudnia 2002 r. Będąca przedmiotem umowy z dnia 7 lutego 2018 r. działka nr 363/10 stanowi zurbanizowane tereny niezabudowane lub w trakcie zabudowy (BP) i w studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod obszary lokalizacji obiektów i urządzeń aktywności gospodarczych.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że decyzja o warunkach zabudowy wydana przez Wójta Gminy nadal obowiązuje, ale dla całego terenu, na który składają się działki nr 363/9 oraz 363/10. Podział działki nr 363/3 dla której wydana została przedmiotowa decyzja nie spowodował zatem utraty jej ważności, a jedynie zmienił nr działek, które składają się na teren objęty ww. decyzją. Tym samym możliwe jest realizowanie budowy na działce nr 363/10 w oparciu o decyzję z dnia 23 stycznia 2015 r., wydana dla działki nr 363/3 bez konieczności występowania przez inwestora o wydanie nowej decyzji.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące tego, czy sprzedaż działki nr 363/10, dla której miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego opracowany przez Gminę utracił ważność w dniu 31 grudnia 2002 r., a która powstała w wyniku wyodrębnienia jej z działki o nr geodezyjnym nr 363/3, dla której wydana została w dniu 23 stycznia 2015 r. przez Wójta Gminy decyzja o warunkach zabudowy, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy należy stwierdzić, że Wnioskodawca z tytułu sprzedaży działki nr 363/10 działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Zatem czynność ta podlegała pod przepisy ustawy.

W następnej kolejności należy przeanalizować, czy transakcja ta korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku VAT.

Według regulacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z przepisu tego wynika, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane.

Przy czym zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.) (dalej: „Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”) ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z zapisów wyżej cytowanego przepisu wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku w zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego – planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzji o warunkach zabudowy.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy.

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy.

Jak wynika z opisu sprawy dla działki będącej przedmiotem sprzedaży brak jest planu zagospodarowania przestrzennego (utracił moc z dniem 31 grudnia 2002 r.) oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Jednakże działka ta powstała w wyniku podziału działki nr 363/3, dla której Wójt Gminy wydał w dniu 23 stycznia 2015 r. decyzję o warunkach zabudowy. Jak podkreślił Wnioskodawca decyzja ta nadal obowiązuje, ale dla całego terenu, na który składają się działki nr 363/9 oraz 363/10. Podział działki nr 363/3 nie spowodował zatem utraty jej ważności, a jedynie zmienił nr działek, które składają się na teren objęty tą decyzją. Tym samym możliwe jest realizowanie budowy na działce nr 363/10 w oparciu o wydaną decyzję z dnia 23 stycznia 2015 r. dla działki nr 363/3 bez konieczności występowania przez inwestora o wydanie nowej decyzji.

W związku z tym, że dla nieruchomości niezabudowanej (działki nr 363/10), nadal obowiązuje wydana w dniu 23 stycznia 2015 r. przez Wójta Gminy decyzja o warunkach zabudowy nr 150/2014, należy uznać, że doszło do dostawy gruntu niezabudowanego stanowiącego teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym oznacza to, że dla przedmiotowej dostawy nie miało zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Reasumując, sprzedaż działki nr 363/10, dla której miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego opracowany przez Gminę utracił ważność w dniu 31 grudnia 2002 r., a która powstała w wyniku wyodrębnienia jej z działki o nr geodezyjnym nr 363/3, dla której wydana została w dniu 23 stycznia 2015 r. przez Wójta Gminy decyzja o warunkach zabudowy, nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin