2018.07.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.173.2018.2.PP
z 11 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2018 r. (data wpływu 27 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z możliwością zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w 2018 r. i latach następnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 13 kwietnia 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.173.2018.1.PP, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 13 kwietnia 2018 r. (data doręczenia 17 kwietnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 24 kwietnia 2018 r. (data wpływu 30 kwietnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 24 kwietnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

… Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) to producent i dostawca oprogramowania. W proces tworzenia oprogramowania są zaangażowani pracownicy Spółki. Organizacja procesu tworzenia programu zakłada podział obowiązków i ról pomiędzy osoby zajmujące w Spółce określone stanowiska. W szczególności, oprócz pracowników zaangażowanych bezpośrednio w pisanie linii kodu źródłowego programu komputerowego, Spółka zatrudnia pracowników, którzy mimo że nie przygotowują (piszą) linii kodu źródłowego programów komputerowych, ani nie dokonują zmian w takim kodzie źródłowym, bezsprzecznie są zaangażowani w proces powstawania programu komputerowego. Efektami ich pracy są utwory podlegające ochronie w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przykładowo, utworami takimi może być tzw. skrypt lub jego części, który pełni rolę scenariusza (tzn. stanowi opis funkcji i działania programu komputerowego), harmonogram procesu tworzenia programu komputerowego, który określa kolejność przygotowywania poszczególnych modułów programu komputerowego oraz inne dokumenty opisujące lub identyfikujące wymagania programu komputerowego (dalej: „Utwory”).

Należy podkreślić, że powyżej Wnioskodawca wskazał jedynie przykładowe Utwory, tworzone przez pracowników Spółki. Każdy Utwór, którego dotyczy pytanie w niniejszym wniosku, powstaje w procesie i na potrzeby tworzenia programu komputerowego, ale nie jest częścią tego programu (tzn. niniejszy wniosek nie dotyczy utworów będący kodem źródłowym programu). Utwory mają charakter zindywidualizowany, i jak wspomniano, są wynikiem twórczej pracy pracowników Spółki i przedmiotem ochrony zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pracownicy przenoszą za wynagrodzeniem prawa autorskie do Utworów na pracodawcę (Spółkę). Utwory są ewidencjonowane według przyjętych procedur. Za przeniesienie praw do Utworu przez pracownika pracodawca płaci wynagrodzenie, które jest wyraźnie wyodrębnione i wypłacane niezależnie od wynagrodzenia za pozostałe obowiązki pracownika, niezwiązane z przygotowaniem Utworów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 kwietnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy 2018 r. oraz lat następnych. Pracodawca zawarł z osobami fizycznymi wskazanymi we wniosku (pracownicy) umowy o pracę. Pracownicy Wnioskodawcy są twórcami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a uzyskiwane przez nich przychody z tytułu umowy, wynikają z korzystania przez twórcę z praw autorskich i zależnych lub rozporządzania tymi prawami. Utwory stworzone przez pracowników powstają w procesie tworzenia programów komputerowych i są bezpośrednio związane z tym procesem i nakierowane wyłącznie na tworzenie programu komputerowego. Utwory stworzone przez pracowników, o których mowa we wniosku są przejawem działalności twórczej. Według stanowiska, o którego potwierdzenie Wnioskodawca wnosi we wniosku o interpretację, ta działalność twórcza jest w dziedzinie wymienionej w art. 22 ust 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pracodawca wypłaca i będzie wypłacać honorarium za przejęcie przez Niego majątkowych praw autorskich do utworów wskazanych we wniosku, będących efektem działalności twórczej związanej bezpośrednio i nakierowanej na tworzenie programów komputerowych. Wnioskodawca nie wypłaca i nie będzie wypłacać wynagrodzenia za stworzenie i przeniesienie majątkowych praw autorskich na Niego w sytuacji, gdy pracownicy nie stworzą w danym miesiącu żadnego utworu. W efekcie wykonywania pracy, na podstawie zawartych z pracownikami umów, zostaną stworzone utwory objęte ochroną praw autorskich, które są niezbędne lub pomocne w procesie tworzenia programu komputerowego, a w szczególności: skrypty i harmonogramy procesów tworzenia programów komputerowych. Powyższe utwory pozostają w bezpośrednim związku z tworzeniem programów komputerowych, lecz nie są programami komputerowymi.

W umowie jednoznacznie wyodrębniono część wynagrodzenia stanowiącego honorarium za przeniesienie majątkowych praw autorskich do stworzonych utworów i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Łączne wynagrodzenie za przeniesienie na pracodawcę majątkowych praw autorskich jest wskazane jako określona część łącznego wynagrodzenia pracownika, która odpowiada oszacowanej przeciętnej miesięcznej wartości rynkowej tych utworów (z zastrzeżeniem, że takie wynagrodzenie nie jest płacone, jeśli pracownik nie wykonał w danym miesiącu żadnego utworu). Na łączne wynagrodzenie za przeniesienie majątkowych praw autorskich składają się kwoty wynagrodzenia za przeniesienie majątkowych praw autorskich do poszczególnych utworów. Z umów o pracę wynika łączna kwota wynagrodzenia za przeniesienie wszystkich majątkowych praw autorskich w miesiącu. Kwota wynagrodzenia za przeniesienie majątkowych praw autorskich do konkretnego utworu wynika natomiast z dokumentacji potwierdzającej przeniesienie (przez pracownika), przyjęcie utworu i majątkowych praw autorskich (przez pracodawcę).

Jak wskazano, utwory nie stanowią programu komputerowego ani jego części. Wniosek odnosi się do utworów, które nie są podręcznikiem, instrukcją, dokumentacją techniczną, prezentacją programu komputerowego. Utwory wskazane w opisie mają charakter twórczy i powstały w bezpośrednim związku z tworzeniem programu komputerowego oraz były nakierowane na stworzenie takiego programu. Umowa o pracę przewiduje również czynności niebędące przedmiotem majątkowych praw autorskich oraz przewiduje zróżnicowanie należnych wynagrodzeń na część związaną z korzystaniem z majątkowych praw autorskich (przeniesieniem tych praw) i część związaną z wykonywaniem czynności niebędących czynnościami o charakterze twórczym. Umowa wskazuje odrębne kwoty wynagrodzenia – wynagrodzenie za przeniesienie majątkowych praw autorskich i pozostałe wynagrodzenie. Prowadzona jest szczegółowa dokumentacja (ewidencja) poszczególnych utworów stworzonych przez pracowników Wnioskodawcy. Proces zapisywania utworów jest zautomatyzowany. Twórczy charakter oraz fakt ochrony wynikającej z przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych nie budzi wątpliwości i nie wymaga bieżącej weryfikacji. Wartość utworów jest odnoszona do prowadzonej w sposób ciągły ewidencji czasu pracy spożytkowanego na stworzenie utworów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych do Utworów stanowi przychód „z działalności twórczej w zakresie programów komputerowych”, zgodnie z art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co jest jednym z warunków dla prawa Wnioskodawcy do ujęcia 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczeniu podatku od wynagrodzenia pracowników?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT”), koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2018 r. na mocy art. 1 pkt 8 lit. f) ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. poz. 2175), dodano do art. 22 ust. 9b, zgodnie z którym przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
publicystycznej.

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, przychody z tytułu wynagrodzenia za przeniesienie autorskich praw majątkowych do Utworów są ściśle powiązane z twórczością w zakresie programów komputerowych a w konsekwencji stanowią przychody, o których mowa w nowo wprowadzonym przepisie art. 22 ust. 9b ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, aby móc zastosować 50% koszty uzyskania przychodu do części wynagrodzenia związanego z przeniesieniem bądź korzystaniem z praw autorskich powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

efekt pracy (utwór), który jest wykonany przez pracownika, stanowi przedmiot prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych;
pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami;
pracownik uzyskuje wynagrodzenie ściśle związane z przeniesieniem praw autorskich do utworu – jest ono wyodrębnione w stosunku do pozostałego wynagrodzenia z umowy o pracę, a jednocześnie prowadzona jest szczegółowa dokumentacja (ewidencja) poszczególnych utworów;
spełniony jest wymóg nałożony przez art. 22 ust. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, warunki wskazane powyżej w pkt 1-3 zostały spełnione, co wskazano w przedstawionym opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Spółka nie wnosi o potwierdzenie spełnienia tych warunków w wydanej interpretacji, zakładając że w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, warunki te są spełnione. Spółka wnosi o potwierdzenie, że w świetle przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego spełniony jest warunek pkt 4, to jest wymóg nałożony przez nowo dodany przepis art. 22 ust. 9b ustawy o PIT.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje w szczególności fakt uzyskania przychodu, będącego wynagrodzeniem za rozporządzanie lub przeniesienie praw autorskich do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Stosownie do art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Zdaniem Wnioskodawcy, wspomniany przepis art. 22 ust. 9b ustawy o PIT wprowadza wymóg, by przychody były uzyskiwane z tytułu działalności twórczej w zakresie (...) programów komputerowych, nie zawężając tego pojęcia jedynie do kodowania, tj. tworzenia linii kodu źródłowego programów komputerowych, co w istocie stanowi jedynie jeden z elementów procesu powstawania oprogramowania komputerowego. Wskazany przepis art. 22 ust. 9b ustawy o PIT odnosi się bowiem do dwóch zasadniczych elementów:

Twórczego charakteru działalności. Zdaniem Wnioskodawcy, twórczy charakter działalności, o którym mowa w powyższym przepisie, należy interpretować w taki sposób, że warunek jest spełniony, jeśli dana osoba fizyczna wykonuje pracę o twórczym charakterze, której efektem jest utwór w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, pracownicy Spółki są twórcami, ich praca ma charakter twórczy i zindywidualizowany, a jej efektem są Utwory. Tym samym należy przyjąć, że warunek twórczego charakteru działalności jest spełniony w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym w odniesieniu do Utworów.
Uzyskiwania przychodów z działalności w zakresie programów komputerowych.
1. Określenie „w zakresie”. Określenie „w zakresie” użyte powyżej ma charakter nieostry i szeroki. Należy założyć, że jest to zamierzony zabieg ustawodawcy, który chciał w ten sposób wskazać, że przychody powinny być uzyskiwane w „powiązaniu z” oraz „w związku” z programem komputerowym, nawet jeśli to powiązanie/związek nie są bezpośrednie i nie polegają na bezpośrednim tworzeniu kodu źródłowego. Oznacza to, że każda działalność, z tytułu której jest uzyskiwane wynagrodzenie i ma ona związek z programem komputerowym spełnia powyższy warunek o ile jest nakierowana na powstanie programu komputerowego. Zdaniem Spółki, warunku „w zakresie programów komputerowych” nie można tłumaczyć jako działalności zawężonej wyłącznie do czynności „polegających na pisaniu kodu źródłowego programów komputerowych”. Gdyby ustawodawca chciał ograniczyć możliwość stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzenia za czynności polegające na programowaniu, z pewnością wskazałby na to wprost w analizowanym przepisie.
2. Określenie „przychody z działalności”. Zdaniem Wnioskodawcy, należy zauważyć, że przepisy art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT stanowią, że 50% koszty uzyskania przychodów przysługują twórcom za korzystanie z praw autorskich lub za rozporządzanie tymi prawami. W szczególności, rozporządzanie prawami może przybrać formę przeniesienia autorskich praw majątkowych na pracodawcę (tak jak w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym). Określenie „przychody z działalności” użyte w art. 22 ust 9b ustawy o PIT należy interpretować więc tak, że „przychody z działalności” są osiągane również w przypadku, gdy pracownik uzyskuje wynagrodzenie za przeniesienie na pracodawcę praw autorskich do utworu, który to utwór powstał w wyniku działalności (tu: pracy) związanej z programem komputerowym. W szczególności, nie należy przyjmować, że określenie „przychody z działalności” oznaczają przychody uzyskiwane bezpośrednio za wykonywane czynności (czyli: za pracę), gdyż takie rozumienie w każdy przypadku uniemożliwiałoby skorzystanie z 50% kosztów uzyskania przychodów, które mają zastosowanie do wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich oraz rozporządzanie tymi prawami.

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe, w opisanym we wniosku stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych do Utworów stanowi przychód „z działalności twórczej w zakresie programów komputerowych” w rozumieniu art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o PIT.

Wnioskodawca podkreśla, że w niniejszym wniosku, wnioskuje o potwierdzenie w interpretacji zwrotu „działalność twórcza w zakresie programów komputerowych” użytego w art. 22 ust. 9b pkt 1 ww. ustawy, a nie wnosi o potwierdzenie spełnienia przez Wnioskodawcę pozostałych warunków umożliwiających Mu stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów w zakresie, w jakim jest to wymagane dla wydania rozstrzygnięcia. Wnioskodawca prosi o przyjęcie, że takie inne warunki są spełnione i że jest to element przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracą nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Jak stanowi art. 32 ust. 7 cytowanej ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki nie stosuje kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 9 pkt 1-3, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym pracownik złoży płatnikowi pisemne oświadczenie o rezygnacji z ich stosowania. Oświadczenie to składa się odrębnie dla każdego roku podatkowego.

Ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi mogą być uwzględnione 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach Rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a i 9b, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem – obowiązującego od 1 stycznia 2018 r. – art. 22 ust. 9b ww. ustawy, przepis ust. 9 pkt 3 stosuje się do przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności:

twórczej w zakresie architektury, architektury wnętrz, architektury krajobrazu, urbanistyki, literatury pięknej, sztuk plastycznych, muzyki, fotografiki, twórczości audiowizualnej, programów komputerowych, choreografii, lutnictwa artystycznego, sztuki ludowej oraz dziennikarstwa;
badawczo-rozwojowej oraz naukowo-dydaktycznej;
artystycznej w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii;
w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów, kaskaderów;
publicystycznej.

Jak z powyższego przepisu wynika, tylko ww. rodzaje działalności pozwalają na zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczenia wymaga, że dokonana nowelizacja w zakresie 50% kosztów uzyskania przychodów wskazała m.in. dziedziny o charakterze twórczym objęte możliwością stosowania podwyższonych kosztów (dodany ust. 9b w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Nie uległa jednakże zmianie generalna zasada, że koszty te mogą być stosowane wyłącznie do przychodów uzyskanych z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami (art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy). Podkreślenia ponadto wymaga, że zarówno w obecnym, jak i w poprzednim stanie prawnym to niewykonywany zawód, czy formalny status pracownika determinują uprawnienie do skorzystania z 50% kosztów uzyskania dla twórców.

W świetle art. 22 ust. 10 ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy oceniać w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt, uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z zgodnie z art. 8 ust. 2 tej ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

W rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie (art. 74 ust. 2 omawianej ustawy).

Jak stanowi art. 74 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 74 ust. 4 tej ustawy: autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Ustawodawca wyszczególniając przykładowe kategorie utworów posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 omawianej ustawy stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Wobec tego należy stwierdzić, że w rozumieniu przepisów o prawie autorskim przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Zatem praca polegająca na tworzeniu (projektowaniu) programów komputerowych jest pracą twórczą w rozumieniu prawa autorskiego, a programy komputerowe stanowią utwory.

Ponadto, programy komputerowe zostały wyraźnie potraktowane przez ustawodawcę jako utwory przez ich uwzględnienie w przykładowym wykazie kategorii utworów w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz przez wprowadzenie w stosunku do nich szczególnego reżimu ochronnego w ramach Rozdziału 7 tej ustawy.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało zdefiniowane pojęcie „działalność twórcza”, to należy odwołać się do słownikowego znaczenia tego pojęcia. I tak – zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wydanie internetowe): działalność oznacza: 1) „zespół działań podejmowanych w jakimś celu” 2) „funkcjonowanie czegoś lub oddziaływanie na coś”, natomiast twórczy oznacza: 1) „mający na celu tworzenie; też: będący wynikiem tworzenia” 2) „dotyczący twórców”.

Zatem użyty w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „działalność twórcza w zakresie programów komputerowych” oznacza, że analizowany zwrot odnosi się do ogółu działań, które posiadają cechę nowości i są podejmowane w celu tworzenia programów komputerowych.

Jednocześnie, należy mieć na uwadze, że sam proces tworzenia programów komputerowych składa się z całego szeregu czynności koniecznych do stworzenia końcowego produktu informatycznego (utworu). Na poszczególnych etapach tego procesu powstające efekty pracy z reguły posiadają cechę nowości. Jednak cecha ta nie jest warunkiem wystarczającym do uznania danej działalności za twórczą i zastosowania z tego tytułu 50% kosztów uzyskania przychodu. Wykładnia art. 22 ust. 9b i ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że działalność twórcza, musi obok cechy nowości posiadać również indywidualny charakter. Tylko rezultaty takiej działalności będą bowiem mogły być uznane za utwór.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Powyższe oznacza, że od chwili powstania utworu do jego przyjęcia przez pracodawcę autorskie prawa pozostają przy twórcy. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin (art. 13 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca to producent i dostawca oprogramowania. W proces tworzenia oprogramowania są zaangażowani pracownicy Spółki. Organizacja procesu tworzenia programu zakłada podział obowiązków i ról pomiędzy osoby zajmujące w Spółce określone stanowiska. W szczególności, oprócz pracowników zaangażowanych bezpośrednio w pisanie linii kodu źródłowego programu komputerowego, Spółka zatrudnia pracowników, którzy mimo że nie przygotowują (piszą) linii kodu źródłowego programów komputerowych, ani nie dokonują zmian w takim kodzie źródłowym, bezsprzecznie są zaangażowani w proces powstawania programu komputerowego. Efektami ich pracy są utwory podlegające ochronie w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Przykładowo, utworami takimi może być tzw. skrypt lub jego części, który pełni rolę scenariusza (tzn. stanowi opis funkcji i działania programu komputerowego), harmonogram procesu tworzenia programu komputerowego, który określa kolejność przygotowywania poszczególnych modułów programu komputerowego oraz inne dokumenty opisujące lub identyfikujące wymagania programu komputerowego (dalej: „Utwory”). Należy podkreślić, że powyżej Wnioskodawca wskazał jedynie przykładowe Utwory, tworzone przez pracowników Spółki. Każdy Utwór, którego dotyczy pytanie w niniejszym wniosku, powstaje w procesie i na potrzeby tworzenia programu komputerowego, ale nie jest częścią tego programu (tzn. niniejszy wniosek nie dotyczy utworów będący kodem źródłowym programu). Utwory mają charakter zindywidualizowany, i jak wspomniano, są wynikiem twórczej pracy pracowników Spółki i przedmiotem ochrony zgodnie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pracownicy przenoszą za wynagrodzeniem prawa autorskie do Utworów na pracodawcę (Spółkę). Utwory są ewidencjonowane według przyjętych procedur. Za przeniesienie praw do Utworu przez pracownika pracodawca płaci wynagrodzenie, które jest wyraźnie wyodrębnione i wypłacane niezależnie od wynagrodzenia za pozostałe obowiązki pracownika, niezwiązane z przygotowaniem Utworów.

Pracodawca zawarł z osobami fizycznymi wskazanymi we wniosku (pracownicy) umowy o pracę. Pracownicy Wnioskodawcy są twórcami w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a uzyskiwane przez nich przychody z tytułu umowy, wynikają z korzystania przez twórcę z praw autorskich i zależnych lub rozporządzania tymi prawami. Utwory stworzone przez pracowników powstają w procesie tworzenia programów komputerowych i są bezpośrednio związane z tym procesem i nakierowane wyłącznie na tworzenie programu komputerowego. Utwory stworzone przez pracowników, o których mowa we wniosku są przejawem działalności twórczej. Według Wnioskodawcy, ta działalność twórcza jest w dziedzinie wymienionej w art. 22 ust 9b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca wypłaca i będzie wypłacać honorarium za przejęcie przez Niego majątkowych praw autorskich do utworów wskazanych we wniosku, będących efektem działalności twórczej związanej bezpośrednio i nakierowanej na tworzenie programów komputerowych. Wnioskodawca nie wypłaca i nie będzie wypłacać wynagrodzenia za stworzenie i przeniesienie majątkowych praw autorskich na Niego w sytuacji, gdy pracownicy nie stworzą w danym miesiącu żadnego utworu. W efekcie wykonywania pracy, na podstawie zawartych z pracownikami umów, zostaną stworzone utwory objęte ochroną praw autorskich, które są niezbędne lub pomocne w procesie tworzenia programu komputerowego, a w szczególności: skrypty i harmonogramy procesów tworzenia programów komputerowych. Powyższe utwory pozostają w bezpośrednim związku z tworzeniem programów komputerowych, lecz nie są programami komputerowymi.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że sformułowanie „działalność twórcza w zakresie programów komputerowych”, zawarte w art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy korzystania i rozporządzania prawami autorskimi do wszelkich utworów, które powstają w związku z działaniami podejmowanymi w celu stworzenia programów komputerowych. W tym znaczeniu, nie tylko kody źródłowe programów komputerowych wypełniają przesłanki wynikające z art. 22 ust. 9b pkt 1 omawianej ustawy, lecz także utwory powstałe w procesie tworzenia programu komputerowego, tj. skrypty i harmonogramy procesów tworzenia programów komputerowych, niebędące składnikami (częścią) programu komputerowego, ale powstające w związku z tworzeniem takiego programu.

Reasumując – w świetle art. 22 ust. 9b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „działalność twórczą w zakresie programów komputerowych” należy rozumieć jako korzystanie i rozporządzanie prawami autorskimi do wszelkich utworów, które powstają w związku z ogółem działań podejmowanych w celu tworzenia programów komputerowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ podatkowy zaznacza, że w niniejszej interpretacji nie odniósł się do kwestii spełnienia przez Wnioskodawcę pozostałych warunków umożliwiających Mu możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów w 2018 r. i latach następnych, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania określonych efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja przepisów prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa). Stosownie do powyższych definicji, przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego, a więc Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin