Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.61.2018.3.LB
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 06 kwietnia 2018 r. (data wpływu – 11 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym 18 maja oraz 28 czerwca 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych objęcia wspólnością majątkową środków pochodzących z darowizny i przeznaczenia ich na spłatę kredytu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych objęcia wspólnością majątkową środków pochodzących z darowizny i przeznaczenia ich na spłatę kredytu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełnił wymogów formalnych, w pismach z 27 kwietnia i 01 czerwca 2018 r. wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 18 maja i 28 czerwca 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 23 listopada 2015 r. żona Wnioskodawcy otrzymała od swoich rodziców darowiznę w wysokości 70 000 zł. Fakt ten został przez nią zgłoszony w Urzędzie Skarbowym w S. Powyższa kwota została przez żonę Wnioskodawcy podzielona i zdeponowana na rachunkach lokat. Po likwidacji lokat żona Wnioskodawcy dokonała przelewu środków wraz z odsetkami na wspólny rachunek oszczędnościowy małżonków:

1. 37 875,96 zł przelano w dniu 13.04.2017 r. z rachunku żony Wnioskodawcy na rachunek, którego Wnioskodawca jest współposiadaczem,
2. 35 986,40 zł przelano w dniu 15.05.2017 r. z rachunku żony Wnioskodawcy na rachunek, którego Wnioskodawca jest współposiadaczem.
   
   

Czynność przekazania środków na wspólne konto Wnioskodawcy i jego żony nie miała charakteru darowizny, gdyż taka umowa nie miała miejsca. Czynność ta polegała na objęciu tych środków wspólnością majątkową małżeńską w celu spłaty kredytu mieszkaniowego.

Następnie w dniu 15.09.2017r. Wnioskodawca dokonał spłaty kredytu mieszkaniowego, który został zaciągnięty przez Wnioskodawcę jeszcze przed wstąpieniem w związek małżeński. Środki na kwotę spłaty kredytu (132 576,05 zł) pochodziły z następujących źródeł:

1. 73 862,36 zł – środki z likwidacji lokat żony Wnioskodawcy,
2. 34 000 zł – środki z darowizny przekazanej od matki Wnioskodawcy dla Wnioskodawcy (Wnioskodawca zgłosił tę darowiznę w Urzędzie Skarbowym w O.),
3. 24 713,69 zł – pozostałe wspólne oszczędności.
   
   

W związku z powyższym opisem – po przeformułowaniu – zadano następujące pytanie:

Czy czynność polegająca na objęciu środków pochodzących z darowizny, którą żona Wnioskodawcy otrzymała od swoich rodziców, wspólnością majątkową w konkretnym celu, tj. w celu spłaty kredytu mieszkaniowego, który został zaciągnięty przez Wnioskodawcę przed wstąpieniem w związek małżeński podlega obowiązkowi odprowadzenia podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność polegająca na przekazaniu środków na wspólne konto Wnioskodawcy i jego żony nie miało charakteru darowizny, gdyż taka umowa nie została między nimi zawarta. Wobec tego Wnioskodawca uważa, że czynność ta nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie Organ zaznacza, iż w niniejszej interpretacji nie dokonano weryfikacji, jaka czynność miała miejsce. Przyjęto za Wnioskodawcą, że dokonana czynność nie miała charakteru darowizny.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2018 r., poz. 644) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

W myśl art. 2 nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Określony w zacytowanych przepisach przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, że jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Jako, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca odwołuje się do darowizny, to koniecznym jest wskazanie przepisów regulujących tę czynność.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r., poz.1025).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Treść tego świadczenia określa umowę darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy tegoż zobowiązania, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu, zgodnie z którym nie stanowią darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:

1. gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu;
2. gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.
   
   

Z treści wniosku oraz jego uzupełnień wynika, iż Wnioskodawca posiada z żoną wspólny rachunek bankowy. Na powyższy rachunek żona Wnioskodawcy przelała środki ze zlikwidowanych lokat wraz z odsetkami. Środki na lokatach stanowiły darowiznę jaką żona Wnioskodawcy otrzymała od rodziców do swojego majątku osobistego. Czynność przelania środków polegała na objęciu ww. środków wspólnością majątkową małżeńską. Następnie Wnioskodawca dokonał spłaty kredytu mieszkaniowego, który został zaciągnięty przez Wnioskodawcę jeszcze przed wstąpieniem w związek małżeński.

Należy wskazać, iż art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, określający zakres przedmiotowy tejże ustawy, zawiera enumeratywny katalog czynności (tytułów), nabycie na podstawie których powodować będzie powstanie obowiązku podatkowego w tym podatku.

W świetle powyższego jeżeli nabycie majątku dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny, bądź innego tytułu nie określonego w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

W konsekwencji, stwierdzić należy – przyjmując za Wnioskodawcą – że skoro czynność polegająca na przeniesieniu środków, które żona Wnioskodawcy otrzymała w drodze darowizny od rodziców na wspólne konto Wnioskodawcy i jego żony w celu spłaty zaciągniętego przez Wnioskodawcę kredytu nie stanowi – jak wskazał Wnioskodawca – darowizny, a z wniosku nie wynika, że był to inny tytuł nabycia wymieniony w ustawie o podatku od spadków i darowizn, to czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że w przedmiotowej interpretacji Organ nie przesądza, jakim tytułem prawnym środki pieniężne będące przedmiotem wniosku zostały przeniesione z majątku osobistego żony Wnioskodawcy do majątku wspólnego małżonków. Kwestie te bowiem reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2017 r., poz. 682, ze zm.), w szczególności art. 47 ww. Kodeksu.

Zaznaczyć bowiem należy, iż Organ dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Organ nie posiada zatem kompetencji do tego, aby rozstrzygać na gruncie aktów prawnych innych niż podatkowe (takich jak np. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, Kodeks cywilny), jakim tytułem została dokonana dana czynność. Organ interpretacyjny nie przeprowadza też w sprawach dotyczących wydawania interpretacji postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku (i jego uzupełnienia) – czyli stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W stosunku do tych okoliczności (stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego) wyraża następnie swoje stanowisko. Dokonując rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie, Organ oparł się więc na zawartym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca przedstawił, iż będące przedmiotem wniosku środki pieniężne zostały objęte wspólnością majątkową małżeńską.

Organ nie ocenia zatem prawidłowości oraz skuteczności dokonanych czynności – przesunięć środków pieniężnych w ramach majątku wspólnego małżonków.

W związku z powyższym ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego, w odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.