Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.312.2018.2.MW
z 13 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2018 r. (data wpływu 5 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek na rzecz jednego nabywcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek na rzecz jednego nabywcy. Wniosek uzupełniono w dniu 5 lipca 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem działek budowlanych o numerach: 163/19, 163/20, 163/21, 163/22, 163/23, 163/24, 163/25, 163/26, położonych w miejscowości A, które zamierza sprzedać.

Powyższe nieruchomości Wnioskodawca uzyskał na podstawie darowizny od ojca w roku 2015 na cele prywatne. W momencie nabycia darowizny, nieruchomości stanowiły jedną działkę. Wnioskodawca postanowił podzielić działkę. Dnia 25 maja 2017 roku decyzją Wójta Gminy, zatwierdzony został projekt podziału nieruchomości. Otrzymana w darowiźnie działka została w ten sposób podzielona na 8 części.

Wydzielone działki objęte są miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego siedem działek zostało oznaczonych jako budowlane, a jedna jako rolna. Wnioskodawca nie wystąpił o warunki zabudowy dla przedmiotowych działek.

Nieruchomość, zarówno przed podziałem, jak i po nim, nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę ani do działalności gospodarczej, ani do działalności rolniczej, została nabyta do majątku prywatnego Wnioskodawcy. Nieruchomość zarówno przed podziałem, jak i po nim, nie była przez Wnioskodawcę najmowana, dzierżawiona, ani użyczana. Siedem działek (oprócz działki rolnej) zostało uzbrojonych w skrzynki elektryczne. Ponadto Wnioskodawca nie podejmował i nie zamierza podejmować żadnych działań dotyczących zwiększenia wartości, uatrakcyjnienia ww. działek.

Wnioskodawca chcąc zorientować się, czy istnieje na rynku zainteresowanie kupnem takiego rodzaju nieruchomości położonych w takiej lokalizacji, wystawił ogłoszenie o sprzedaży działek w Internecie, jednakże zainteresowanie było niewielkie.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nie prowadzi działalności gospodarczej, która byłaby związana z obrotem nieruchomościami.

Przyczyną podziału działek i planowanej sprzedaży jest potrzeba sfinansowania przez Wnioskodawcę budowy domu mieszkalnego, w którym zamieszka wspólnie z rodziną.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie wnioskował nigdy w żaden sposób o sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego bądź zmianę przeznaczenia przedmiotowych gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca nie występował nigdy o wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla przedmiotowych nieruchomości.

Przedmiotowe grunty nigdy nie były użytkowane przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wyjaśnił, że skrzynki elektryczne zostały założone na przedmiotowych gruntach przez Wnioskodawcę. Celem założenia skrzynek elektrycznych (jako podstawowej czynności, nie noszącej znamion prowadzonej działalności gospodarczej) była sprzedaż tych nieruchomości. Środki pochodzące z ich sprzedaży Wnioskodawca planuje przeznaczyć na budowę domu dla siebie i najbliższej rodziny.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca oznajmił, że nie sprzedawał wcześniej żadnych nieruchomości i nie planuje sprzedaży innych nieruchomości gruntowych poza gruntami wskazanymi we wniosku o interpretację.

Wnioskodawca wyjaśnił, że planuje znaleźć nabywców nieruchomości gruntowych wyłącznie przy pomocy ogłoszenia w Internecie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie przez Wnioskodawcę przedmiotowych ośmiu działek, powstałych z podzielenia jednej działki otrzymanej w darowiźnie, jednemu nabywcy, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przedmiotowa działka została nabyta w drodze darowizny do majątku prywatnego Wnioskodawcy oraz nie była ona (przed podziałem oraz po podziale) wykorzystywana przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej, jak również nie została nabyta w celu odsprzedaży, a służyła wyłącznie celom prywatnym, to transakcja sprzedaży działki polega na sprzedaży majątku prywatnego i jako taka jest neutralna z punktu widzenia podatku od towarów i usług, a co za tym idzie, nie wystąpi obowiązek wykazania i odprowadzenia podatku VAT należnego przy sprzedaży wydzielonych siedmiu działek budowlanych oraz jednej rolnej jednemu nabywcy.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem warunkiem opodatkowania danej czynności VAT – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

1. po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT,
2. po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT, za towar uznaje się również grunt. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT bowiem, ilekroć w dalszych przepisach mowa o towarach, rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Ustawa o VAT nie wprowadza odrębnej definicji rzeczy, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do uregulowań polskiego prawa cywilnego, na gruncie którego w kategorii rzeczy mieszczą się zarówno ruchomości jak i nieruchomości.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Co do zasady odpłatna dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Nadto jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Z powyższego wynika, że grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt ustawy o VAT, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT.

Podatnikami według art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem VAT wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem VAT.

Podkreślić także należy, iż w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT, czy te sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi bowiem wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu obrotu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Zatem, dostawa towarów (w tym nieruchomości) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, że nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną czy planowaną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem stanu faktycznego.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania działki mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Natomiast z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Według Trybunału występowanie okoliczności polegających na tym, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie świadczą jeszcze o niczym. Uznał on przy tym, iż nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Doprowadziło go to do sformułowania wniosku, że całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W przedmiotowej sprawie konieczne staje się zatem ustalenie, czy w świetle przedstawionych informacji Wnioskodawca w celu sprzedaży działek, podjął lub zamierza podjąć aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co mogłoby skutkować koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc może wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), w którym, Sąd wskazał, że formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Z informacji przedstawionych w stanie faktycznym wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną będącą właścicielem działki gruntu. Zgodnie z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przedmiotem własności i zamierzonej sprzedaży jest nieruchomość o charakterze budowlanym (7 działek) oraz rolnym (1 działka).

Nieruchomość nabyto w drodze darowizny od ojca w 2015 r. w ramach majątku prywatnego. Nieruchomość wykorzystywana była i jest wyłącznie na cele prywatne. Do dnia dzisiejszego Wnioskodawca nie czynił żadnych kroków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponieważ Wnioskodawca planuje rozpocząć budowę własnego domu, to postanowił podzielić otrzymają w drodze darowizny nieruchomość na osiem mniejszych działek i dokonać ich sprzedaży. Nieruchomość, o której mowa we wniosku nie była i nie jest udostępniana innym osobom na podstawie umowy: najmu, dzierżawy, użyczenia, itp. Grunt, będący przedmiotem zapytania nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę w żaden sposób w działalności gospodarczej. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący nieruchomość, o której mowa we wniosku, został sporządzony i zatwierdzony z inicjatywy gminy. Zainteresowany nie wnioskował o warunki zabudowany dla przedmiotowej nieruchomości. W celu sprzedaży działki, o której mowa we wniosku, Wnioskodawca poniósł jedynie wydatek na podział nieruchomości na osiem oddzielnych działek – 7 budowlanych oraz 1 rolną i uzbrojenie siedmiu z nich (budowlanych) w skrzynki elektryczne. Wnioskodawca nie zamierza ponosić jakichkolwiek innych nakładów związanych z przygotowaniem tej nieruchomości do sprzedaży. Wnioskodawca zamierza pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości przeznaczyć na budowę domu mieszkalnego, w którym zamieszka wraz ze swoją rodziną.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że z uwagi na fakt, że nieruchomości stanowią jego majątek prywatny, to podejmowane działania również będą w zakresie zarządu majątkiem prywatnym. Podejmowane działania związane ze sprzedażą nieruchomości nie mają charakteru ciągłego, tylko incydentalny – dotyczą wyłącznie jednej nieruchomości otrzymanej w drodze darowizny, w związku z tym Wnioskodawca nie występuje jako podatnik w profesjonalnym obrocie gospodarczym dotyczącym sprzedaży nieruchomości.

Jak zostało wskazane, warunkiem opodatkowania danej czynności VAT – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, po drugie musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku VAT (w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT).

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaż swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy – w związku z dostawą gruntu – za podatnika VAT. Wobec powyższego należy uznać, że zbycie przez Wnioskodawcę opisanego we wniosku gruntu (czyli nieruchomości, która wcześniej została podzielona na osiem działek) na rzecz jednego nabywcy, nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej podatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia tej nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Zatem w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowego gruntu Wnioskodawcy wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku VAT. W rozpatrywanej sprawie dostawę gruntu można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem praw własności. W związku z tym, Wnioskodawca będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku VAT nie mają zastosowania.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych, np. NSA z dnia 14 czerwca 2012 r. (sygn. akt I FSK 1453/11), z dnia 13 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 890/11) oraz WSA w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Przedstawione w przedmiotowym wniosku stanowisko potwierdzają również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, np.:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 9 stycznia 2015 r., nr ITPP2/443-1398/14/PS,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 22 września 2015 r., nr IBPP1/4512-541/15/MG,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 10 listopada 2015 r., nr ILPP3/4512-1-112/15-6/DC.
  
  

Reasumując należy stwierdzić – mając również na uwadze aktualne orzecznictwo sądowe (w tym wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby, sygn. akt C-180/10 i Emilian Kuć, Halina Jeziorska-Kuć, sygn. akt C-181/10), że sprzedaż przedmiotowych działek gruntu nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż brak jest normatywnych przesłanek, aby uznać Wnioskodawcę za podatnika tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zauważa się również, iż organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art.53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.