Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.266.2018.1.MG
z 12 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 11 kwietnia 2018 r. (data wpływu 17 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odsetek od wskazanego we wniosku kredytu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odsetek od wskazanego we wniosku kredytu.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:Panią Agnieszkę Z.;
  
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:Pana Wojciecha Z.,
  
  

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 25 października 2006 roku, Wnioskodawczyni wraz z Wojciechem Z. zawarła umowę spółki cywilnej pod nazwą Kancelaria Radców Prawnych.... Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi prawnicze (PKD. 69.10.Z - działalność prawnicza). Zarówno Wnioskodawczyni jak i Wojciech Z. są czynnymi podatnikami VAT, podlegają opodatkowaniu podatkiem liniowym oraz prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W dniu 27 grudnia 2007 r., poza przedmiotową działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna oraz Wojciech Z., zawarli Umowę o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych waloryzowany kursem CHF, z bankiem na finansowanie zakupu lokalu niemieszkalnego, refinansowanie poniesionych nakładów związanych z zakupem przedmiotowego lokalu oraz finansowanie opłat okołokredytowych.

W dniu 28 grudnia 2007 r. Wnioskodawczyni oraz Wojciech Z. nabyli na mocy umowy sprzedaży na zasadach wspólności ustawowej stanowiący odrębną nieruchomość lokal niemieszkalny usytułowany w budynku wielolokalowym, a następnie przed notariuszem Barbarą B. złożyli oświadczenie o wniesieniu niniejszego lokalu wraz z prawami związanymi z jego własnością do spółki Kancelaria Radców Prawnych.

Przedmiotowy lokal został ujęty w rejestrze środków trwałych Wnioskodawczyni oraz Wojciecha Z. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i począwszy od stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni oraz Wojciech Z. dokonują odpisów amortyzacyjnych. Natomiast przed datą wprowadzenia lokalu do środków trwałych odsetki od kredytu nie były naliczane. W lokalu, o którym mowa powyżej Wnioskodawczyni wraz z Wojciechem Z. prowadzi Kancelarię Radców Prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odsetki od kredytu, który Wnioskodawczyni zaciągnęła jako osoba fizyczna na zakup lokalu usługowego z przeznaczeniem w całości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i który spłaca ze środków uzyskanych z prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Zainteresowanych.

Jest możliwość zaliczenia odsetek od spłaty kredytu zaciągniętego na zakup lokalu niemieszkalnego jako osoba fizyczna do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem zakupiony przy pomocy przedmiotowego kredytu lokal niemieszkalny wykorzystywany jest w całości na potrzeby prowadzonej działalności, a co więcej wprowadzony został do ewidencji środków trwałych i podlega amortyzacji.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodu powinien, w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:

1. zostać poniesiony przez podatnika,
2. być definitywny (rzeczywisty),
3. pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu,
4. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
5. nie znajdować się w grupie wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
6. być właściwie udokumentowany.
   
   

Należy zauważyć, że określenie kosztów uzyskania przychodu sformułowane przez ustawodawcę ma charakter ogólny i nie zawiera konkretnego katalogu wydatków, które mogą stanowić koszt podatkowy.

Z tych też względów, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu ustalenia, czy może on stanowić koszt uzyskania przychodu. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje przynależność danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansę powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowanie albo zabezpieczenie źródła ich uzyskiwania. Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

1. pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
2. pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
   
   

Ponadto, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że sama kwota kredytu, zarówno w momencie jej otrzymania, jak i zwrotu, nie wpływa na powstanie przychodów lub kosztów podatkowych. Koszt podatkowy mogą jednak stanowić wydatki związane z kredytem - w tym zapłacone odsetki.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Znaczenie ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu. W ocenie Wnioskodawczyni, oznacza to, że nie można odmówić podatnikowi prawa do zaliczenia w koszty podatkowe odsetek od kredytu zaciągniętego na imię i nazwisko podatnika, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w niniejszej sprawie, możliwe i zgodne z przywołanymi powyżej przepisami będzie zaliczenie do kosztów podatkowych odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu użytkowego, w którym Wnioskodawczyni wraz z Wojciechem Z. prowadzi działalność gospodarczą i świadczy usługi prawnicze. Lokal ten wykorzystywany jest przez Wnioskodawczynię i jej małżonka wyłącznie w celach prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawczyni, zapłacone odsetki od kredytu na sfinansowanie zakupu lokalu przeznaczonego na prowadzenie działalności gospodarczej, jako poniesiony wydatek przyczynia się do osiągnięcia przychodu, czy też służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Podsumowując powyższe uwagi należy więc stwierdzić, że na gruncie obowiązujących przepisów prawa podatkowego Wnioskodawczyni może zaliczyć odsetki od kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup lokalu usługowego, jako koszty uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W opisanym bowiem przez Wnioskodawczynię zdarzeniu przyszłym występować będzie związek przyczynowo - skutkowy ponoszonych przez nią wydatków związanych z zapłatą odsetek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawczyni prowadząc kancelarię prawną w przedmiotowym lokalu uzyskuje bowiem przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro więc lokal jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej działalności, to przysługuje jej prawo zaliczenia zapłaconych odsetki od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup tegoż lokalu w poczet jego kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje także potwierdzenie w bieżącej praktyce orzeczniczej organów podatkowych - tytułem przykładu można wskazać na interpretację indywidualną z 4 lipca 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4011.46.2017.1.BS lub interpretację indywidualną z 13 lipca 2017 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4011.57.2017.1.BS.

Mając na uwadze fakt, iż zakupiony lokal użytkowy jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej - kancelarii prawnej, jak również, że został zaliczony do środków trwałych, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że zapłacone odsetki od kredytu zakupionego na sfinansowanie lokalu użytkowego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla powyższego, bez znaczenia powinien pozostawać fakt, iż kredyt został udzielony przez bank osobom fizycznym.

Ponadto, z uwagi na fakt, że odsetki od kredytu nie powiększały wartości początkowej środka trwałego, gdyż nie zostały one naliczone przed wprowadzeniem lokalu niemieszkalnego do ewidencji środków trwałych, zasadne jest ich ujęcie jako koszt uzyskania przychodu każdorazowo w momencie zapłaty.

Reasumując, skoro zaciągnięty kredyt hipoteczny Wnioskodawczyni przeznaczyła na sfinansowanie inwestycji (zakup lokalu, w którym Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i który stanowi środek trwały w tej działalności), to odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 200), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny – nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo–skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl przywołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, być właściwie udokumentowany.
  
  
  

Oznacza to, że kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu niemieszkalnego, wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), (…).

Natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ww. ustawy wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów);
  

• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  
  

Należy zaznaczyć, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

• są faktycznie zapłacone,
  

• pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z przychodami (zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów),
  

• nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  
  

Z powyższych przepisów wynika, że istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu, aby prawidłowo rozliczyć koszty.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wraz z drugim wspólnikiem zawarli umowę spółki cywilnej. W dniu 27 grudnia 2007 r., poza przedmiotową działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna wraz z drugim wspólnikiem, zaciągnęli kredyt hipoteczny dla osób fizycznych waloryzowany kursem CHF, na finansowanie zakupu lokalu niemieszkalnego, refinansowanie poniesionych nakładów związanych z zakupem przedmiotowego lokalu oraz finansowanie opłat okołokredytowych. W dniu 28 grudnia 2007 r. Wnioskodawczyni wraz z drugim wspólnikiem nabyli lokal niemieszkalny. Przedmiotowy lokal został ujęty w rejestrze środków trwałych Wnioskodawczyni oraz drugiego wspólnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i począwszy od stycznia 2008 r. Wnioskodawczyni oraz drugi wspólnik dokonują odpisów amortyzacyjnych. Natomiast przed datą wprowadzenia lokalu do środków trwałych odsetki od kredytu nie były naliczane.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, ww. wydatków dotyczących kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów, odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty odsetek od kredytu zaciągniętego na imię i nazwisko podatnika, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

Ponadto stwierdzić należy, że odsetki od tego kredytu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, z tym, że:

• odsetki od kredytu naliczone (wymagalne), a także zapłacone przed wprowadzeniem środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, powiększą wartość początkową tych środków trwałych zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne wyliczone, z uwzględnieniem proporcji powierzchni użytkowej wykorzystywanej do działalności gospodarczej i powierzchni użytkowej lokalu mieszkalnego,
  

• odsetki od kredytu wymagalne i zapłacone po wprowadzeniu środków trwałych do ww. ewidencji, podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu.
  
  
  

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że wydatki na zapłatę odsetek od kredytu Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.