Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.295.2018.2.KU
z 16 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2018 r. (data wpływu 14 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 15 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 maja 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.295.2018.1.KU, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 maja 2018 r. (data doręczenia 7 czerwca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 15 czerwca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem … w dniu 13 czerwca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Od 15 września 2017 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych). Żona Wnioskodawcy również prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (indywidualna praktyka lekarska). W związku z tym, że Wnioskodawca nie posiadał zdolności kredytowej (działalność prowadzi dopiero od września 2017 r.) o kredyt na działalność gospodarczą starała się żona Wnioskodawcy i kredyt otrzymała. Celem kredytu jest finansowanie inwestycji związanych z rozwojem działalności gospodarczej. Środki pieniężne z kredytu zostały przekazane na rachunek osobisty żony Wnioskodawcy. W związku z tym, że małżonkowie nie mają rozdzielności majątkowej, żona Wnioskodawcy przekazała otrzymany kredyt na Jego rachunek osobisty, a następnie On przelał te środki na swój rachunek firmowy. Środki pochodzące z ww. kredytu będą wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Odsetki, jak również ewentualna prowizja od wcześniejszej spłaty kredytu, będą płacone przez Wnioskodawcę.

W piśmie z dnia 11 czerwca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzona przez Niego działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych. Na potrzeby tej działalności prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Ponadto wskazał, że umowa kredytu została podpisana w dniu 17 kwietnia 2018 r. na okres: od 17 kwietnia 2018 r. do 1 kwietnia 2030 r. Natomiast cel kredytu to: finansowanie inwestycji związanych z rozwojem działalności gospodarczej, finansowanie składki ubezpieczeniowej, finansowanie prowizji.

Wnioskodawca dodał również, że żona zaciągnęła kredyt jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Nie zaliczyła i nie będzie zaliczała odsetek oraz ewentualnej prowizji z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Kredyt zostanie przeznaczony na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej – roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Nadmienił także, że istnieje możliwość wcześniejszej spłaty kredytu. W takim wypadku, zgodnie z zawartą umową, Wnioskodawca zostanie obciążony prowizją rekompensacyjną w wysokości 3% od kwoty przedterminowej spłaty, w przypadku, gdy przedterminowa spłata nastąpi w pierwszym roku kalendarzowym. Po tym okresie prowizja jest pobierana w wysokości 1% od kwoty przedterminowej spłaty, a płatna jest jednorazowo. Wnioskodawca wskazał również, że odsetki oraz prowizję z tytułu zaciągniętego kredytu wpłaca przelewem bezpośrednio bankowi. W dniu 21 kwietnia 2018 r. zostały przelane na Wnioskodawcy firmowe konto środki pieniężne pochodzące z zaciągniętego kredytu. Ww. kredyt wraz z odsetkami będzie spłacany z Jego firmowego rachunku bankowego. Ponadto nadmienił, że rozpoczął już spłacanie przedmiotowego kredytu ze swojego firmowego rachunku (dwie raty: 30 kwietnia 2018 r. oraz 30 maja 2018 r.) i posiada potwierdzenie przelewu bankowego dokonanych wpłat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapłacone odsetki i ewentualna prowizja z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu udzielonego żonie Wnioskodawcy, jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą, będą kosztem uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, gdyż to On będzie wykorzystywał te środki i opłacał odsetki oraz ewentualną prowizję?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, analizując art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skoro otrzymany kredyt jest obecnie głównym źródłem finansowania działalności gospodarczej Wnioskodawcy (zakup materiałów oraz usług budowlanych), to może On odsetki i ewentualną prowizję za wcześniejszą spłatę zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodu, gdyż ponosi je w celu osiągnięcia w przyszłości przychodu z tytułu sprzedaży mieszkań.

Zdaniem Wnioskodawcy, ewentualna prowizja za wcześniejszą spłatę jest również Jego kosztem uzyskania przychodu, bowiem w przypadku, kiedy wcześniej spłaci kredyt, poniesie niższe odsetki od rat kapitałowych. W Jego ocenie są to koszty uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż służą osiągnięciu przychodu z tytułu prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Jednocześnie wyżej wymienione koszty nie są ujęte w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja ta sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi koszt uzyskania przychodów, gdy:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Podstawową zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto należy dodać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności (gospodarczej, wykonywanej osobiście), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu i prowizji za koszt uzyskania przychodów, jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu lub pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotnym dla oceny jest, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (pożyczka) zostały przeznaczone na cel związany z tą działalnością.

W sytuacji, gdy między małżonkami istnieje wspólność majątkowa, na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nie ma wpływu również to, z czyjego rachunku bankowego (męża czy żony) spłacane są odsetki, czy prowizja. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek oraz prowizji od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu.

W związku z powyższym należy uznać, że aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a odsetki od kredytu z prowizją muszą zostać faktycznie zapłacone.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że żona Wnioskodawcy otrzymała kredyt gotówkowy, który przelała na Jego rachunek osobisty a następnie On przelał te środki na swój firmowy rachunek. Środki finansowe pochodzące z zaciągniętego kredytu będą w całości przeznaczone na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej Wnioskodawcy – robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Ww. kredyt wraz z odsetkami będzie spłacany przez Wnioskodawcę z Jego firmowego rachunku bankowego. Ponadto, Wnioskodawca ma możliwość wcześniejszej spłaty zaciągniętego kredytu.

W świetle przytoczonych przepisów oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że zapłacone przez Wnioskodawcę odsetki oraz prowizja z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu udzielonego Jego żonie, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z wniosku, środki pochodzące z zaciągniętego kredytu, w całości zostaną wydatkowane na cele związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Ponoszone wydatki można zatem uznać za służące osiągnięciu przychodu. Przy czym, aby odsetki od kredytu i prowizja mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej muszą zostać faktycznie zapłacone i należycie udokumentowane.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla żony Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.