2018.07.17 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.336.2018.1.IT
z 17 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2018 r. (data wpływu 22 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur za części zakupione i przeznaczone na doposażenie naczepy oraz za wykonanie usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanych faktur za części zakupione i przeznaczone na doposażenie naczepy oraz za wykonanie usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem polskim zarejestrowanym jako podatnik VAT w Polsce. Wnioskodawca zarejestrowany jest w Polsce również jako podatnik VAT-UE. Dla potrzeb rozliczania podatku od wartości dodanej z tytułu transakcji dokonywanych w Niemczech jest on zarejestrowany również jako podatnik VAT w Niemczech. Przyjęty schemat transakcji zakłada zakup przez Wnioskodawcę naczep w Niemczech od producenta ww. naczep – spółki z siedzibą w Niemczech (dalej: Producent). Wnioskodawca dokonuje nabycia naczep od Producenta posługując się swoim niemieckim numerem identyfikacji podatkowej. Zakup naczep od Producenta wykazywany jest jako dostawa krajowa w Niemczech (Producent wystawia fakturę z krajowym niemieckim VAT, ze stawką 19%). Następnie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży nabytych naczep do ich leasingodawcy – spółki z siedzibą w Polsce. Niniejsza sprzedaż traktowana jest przez niego jak wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na rzecz leasingodawcy (Spółka wystawia fakturę ze stawką 0%). Leasingodawca przekazuje następnie naczepy na rzecz leasingobiorcy.

W przedstawionej sytuacji za transport naczep z terytorium Niemiec na terytorium Polski odpowiedzialny jest leasingodawca, natomiast fizycznie naczepy transportuje leasingobiorca (w tym zakresie dokonuje on transportu naczep w imieniu i na rzecz leasingodawcy) w następujący sposób: leasingodawca, na podstawie otrzymanego oryginału faktury dokonuje rejestracji naczepy w Polsce. Po rejestracji otrzymuje polskie tablice rejestracyjne, które leasingobiorca przewozi do Niemiec, gdzie odbiera naczepę (montuje polskie tablice) i przewozi ją do Polski.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca podpisuje umowę z leasingobiorcą (umowa dwustronna). Na tym etapie często nie jest wiadome, kto, już po wyprodukowaniu naczepy, będzie występował w roli leasingodawcy. Wnioskodawca podpisując kontrakt na sprzedaż naczep z leasingobiorcą określa dodatkowo, że oprócz samej naczep doposaży ją w niezbędne akcesoria, jak np. skrzynie narzędziowe, koła zapasowe lub skrzynie na palety. Ceny kontraktu obejmują naczepy oraz wszystkie dodatkowe elementy, podlegające zamontowaniu. Dopiero krótki okres czasu przed wyprodukowaniem naczepy lub w momencie wyprodukowania naczepy, leasingobiorca wskazuje leasingodawcę (finansującego) i wówczas zawierana jest umowa trójstronna: pomiędzy Wnioskodawcą, leasingobiorcą oraz leasingodawcą.

Naczepa transportowana jest przez leasingobiorcę w imieniu i na rzecz leasingodawcy do Polski, gdzie wykonywane są (ewentualnie) dodatkowe usługi, których koszt wliczony jest już w cenę naczepy i wykazany na fakturze, którą leasingodawca otrzymuje od Wnioskodawcy (WDT opodatkowane stawką 0%).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę na terytorium Polski dodatkowych usług (doposażenia naczep) oraz towarów (np. części)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi:

suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi;
w przypadku importu towarów – kwota podatku:
1. wynikająca z otrzymanego dokumentu celnego,
2. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a,
3. wynikająca z deklaracji importowej, w przypadku, o którym mowa w art. 33b;
zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
kwota podatku należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9,
4. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 11;
(uchylony);
różnica podatku, o której mowa w art. 30c ust. 2 i art. 37;
u podatnika, o którym mowa w art. 16, kwota stanowiąca równowartość 22% kwoty należnej z tytułu dostawy nowego środka transportu, nie wyższa jednak niż kwota podatku zawartego w fakturze stwierdzającej nabycie tego środka lub dokumencie celnym, albo podatku zapłaconego przez tego podatnika od wewnątrzwspólnotowego nabycia tego środka.

W myśl art. 86 ust. 8 ustawy o VAT podatnicy mają również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku VAT oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przedmiotowej sprawie cena kontraktu zawartego pierwotnie z leasingobiorcą („przejętego” następnie przed finansującego leasingodawcę na podstawie umowy trójstronnej między Wnioskodawcą, leasingobiorcą i leasingodawcą) obejmuje naczepy oraz wszystkie dodatkowe elementy, podlegające zamontowaniu na terytorium kraju, jak np. skrzynie narzędziowe, koła zapasowe lub skrzynie na palety, dlatego aby do końca wywiązać się z kontraktu Wnioskodawca jest zobowiązana nabyć ww. towary/usługi. Doposażenie naczep dokonywane na terytorium kraju doprowadza do całkowitego spełnienia oczekiwań leasingobiorcy. Oznacza to, że nabycie przez Wnioskodawcę niezbędnych akcesoriów stanowiących doposażenie naczep oraz ich montaż ma bezpośredni związek z ich sprzedażą, opodatkowaną przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec.

Wnioskodawca uważa że pomimo, iż sprzedaż naczep jest opodatkowana na terytorium Niemiec, a doposażenie naczep wynikające z kontraktu następuje na terytorium kraju, to Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT od akcesoriów i części doposażenia zakupionych od polskich dostawców na terytorium kraju. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy wywiązanie się z kontraktu, tj. dostawa kompletnej naczepy (składającej się z podstawowych elementów wraz z wyposażeniem naczepy w niebędące samodzielnymi wyrobami części, stanowiące integralne wyposażenie naczep) należy traktować jako jedno świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, zostały spełnione warunki uprawniające do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego, ponieważ jest on zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tzn. dostawy towaru (naczepy) podlegającej opodatkowaniu VAT na terytorium Niemiec (jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów). W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia części i usług zakupionych i przeznaczonych na doposażenie naczep, doprowadzających do całkowitego spełnienia oczekiwań kontrahenta wynikających z umowy, na podstawie art. 86 ust. 1 w zw. z ust. 2 i 8 ustawy o VAT, ponieważ zakupy te mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Powyższy przepis rozszerza zatem zakres transakcji uznawanych za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów o przemieszczenie towarów własnych podatnika z kraju członkowskiego do Polski. Regulacja ta oznacza, że przemieszczenie towarów traktowane będzie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie tylko wtedy, gdy przemieszczane towary są własnością podatnika, który wszedł w ich posiadanie na terytorium państwa członkowskiego, z którego transportowane są do Polski i będą one służyć czynnościom wykonywanym przez niego, jako podatnika, na terytorium kraju.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa.

W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z kolei na mocy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem polskim zarejestrowanym jako podatnik VAT w Polsce. Wnioskodawca zarejestrowany jest też w Polsce jako podatnik VAT-UE. Dla potrzeb rozliczania podatku od wartości dodanej z tytułu transakcji dokonywanych w Niemczech zarejestrowany jest on również jako podatnik VAT w Niemczech. Wnioskodawca dokonuje zakupu naczepy w Niemczech od producenta ww. naczep – spółki z siedzibą w Niemczech. Wnioskodawca dokonuje nabycia naczep od Producenta posługując się swoim niemieckim numerem identyfikacji podatkowej. Zakup ten wykazywany jest jako dostawa krajowa w Niemczech. Następnie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży nabytych naczep do ich leasingodawcy – spółki z siedzibą w Polsce. Niniejsza sprzedaż traktowana jest przez Wnioskodawcę jak wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów na rzecz leasingodawcy. Leasingodawca przekazuje następnie naczepy na rzecz leasingobiorcy.

Za transport naczep z terytorium Niemiec na terytorium Polski odpowiedzialny jest leasingodawca, natomiast fizycznie naczepy transportuje leasingobiorca (w tym zakresie dokonuje on transportu naczep w imieniu i na rzecz leasingodawcy) w następujący sposób: leasingodawca, na podstawie otrzymanego oryginału faktury dokonuje rejestracji naczepy w Polsce. Po rejestracji otrzymuje polskie tablice rejestracyjne, które leasingobiorca przewozi do Niemiec, gdzie odbiera naczepę (montuje polskie tablice) i przewozi ją do Polski.

Naczepa transportowana jest przez leasingobiorcę w imieniu i na rzecz leasingodawcy do Polski, gdzie wykonywane są (ewentualnie) dodatkowe usługi, których koszt wliczony jest w cenę naczepy i wykazany na fakturze, którą leasingodawca otrzymuje od Wnioskodawcy (WDT opodatkowane stawką 0%).

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 2 października 2014 r. C-446/13 w sprawie Fonderie 2A.

W uzasadnieniu wyroku TSUE wyjaśnił, że: „(…) W tym względzie należy w pierwszej kolejności odwołać się do brzmienia art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy, na mocy którego za miejsce dostawy towarów uważa się ((miejsce, gdzie towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy)). Literalna wykładnia tego przepisu nie pozwala uznać, aby miejsce dostawy, takie jak pomiędzy skarżącą w postępowaniu głównym a nabywcą, znajdowało się w państwie członkowskim siedziby dostawcy. Rozpatrywane towary zostały bowiem najpierw wysłane do usługodawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, a ten następnie, po wykonaniu robót wykończeniowych, wysłał je nabywcy mającemu siedzibę w tym ostatnim państwie członkowskim. Tylko towary będące przedmiotem umowy zawartej między dostawcą a nabywcą, czyli wykończone towary, znajdowały się zatem już ((w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy)) w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy w państwie członkowskim siedziby nabywcy. (…) W drugiej kolejności tę literalną wykładnię wspiera ogólna struktura rozpatrywanego przepisu. Miejsce ((dostawy towarów)) w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy, czyli miejsce przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, powinno być bowiem określone na podstawie zasad ustanowionych w art. 8 ust. 1 szóstej dyrektywy. Dostawca towarów, w sytuacji skarżącej w postępowaniu głównym, gdy wysyła je usługodawcy, któremu powierzono roboty wykończeniowe, nie przenosi na nabywcę prawa do rozporządzania danymi towarami jak właściciel. Taka wysyłka ma na celu wyłącznie doprowadzenie danych towarów do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi dostawcy, aby mogła nastąpić późniejsza dostawa do nabywcy. (…) W tym względzie należy jeszcze przypomnieć, że art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy oznacza istnienie dostatecznego czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą spornych towarów i ich wysyłką oraz ciągłości w przeprowadzaniu transakcji. (…) Brak jest takiego związku i takiej ciągłości, jeżeli wysyłka towarów przez dostawcę usługodawcy ma na celu ich przetworzenie przed ich dostawą do nabywcy, aby doprowadzić je do stanu zgodnego ze zobowiązaniami umownymi między dostawcą a nabywcą. W tych okolicznościach za miejsce dostawy w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy uważa się miejsce, gdzie znajdują się towary, które stały się zgodne ze zobowiązaniami umownymi między tymi dwiema stronami”.

W związku z powyższym, zdaniem TSUE „Artykuł 8 ust. 1 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r., należy interpretować w ten sposób, że miejsce dostawy towaru sprzedanego przez spółkę z siedzibą w jednym państwie członkowskim nabywcy z siedzibą w innym państwie członkowskim, w odniesieniu do którego to towaru sprzedawca zlecił usługodawcy mającemu siedzibę w tym innym państwie członkowskim roboty wykończeniowe mające na celu uczynić ów towar zdatnym do dostawy przed wysłaniem go przez rzeczonego usługodawcę nabywcy, należy uważać za znajdujące się w państwie członkowskim siedziby nabywcy”.

Zatem zgodnie z orzeczenie TSUE warunkiem uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów jest to, by towar wywożony z terytorium jednego państwa członkowskiego (dostawcy) na terytorium innego państwa członkowskiego (nabywcy) był tożsamy z towarem, w stosunku do którego przenoszone jest prawo do rozporządzania towarem jak właściciel z dostawcy na nabywcę – będący przedmiotem umowy zawartej między dostawcą a nabywcą.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży naczepy na rzecz leasingodawcy. Naczepa jest transportowana w imieniu i na rzecz leasingodawcy z terytorium Niemiec do Polski, gdzie dokonywane jest doposażenie naczepy. Cena naczepy obejmuje wszystkie dodatkowe elementy.

Mając na uwadze powyższe oraz uwzględniając orzeczenie TSUE należy stwierdzić, że nie mamy w tej sprawie do czynienia z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów do polskiego nabywcy, ponieważ towar wywożony z terytorium Niemiec na terytorium Polski nie jest tożsamy z towarem będącym przedmiotem sprzedaży między Wnioskodawcą a leasingodawcą.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje dwóch odrębnych czynności.

Pierwszą jest przemieszczenie przez Wnioskodawcę – podatnika podatku od wartości dodanej zarejestrowanego w Niemczech – należącej do niego naczepy z terytorium Niemiec na terytorium kraju. Spełnione są bowiem wszystkie warunki uznania przemieszczenia konkretnej naczepy za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 11 ust. 1 ustawy. Czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy. Wnioskodawca staje się podatnikiem z tego tytułu, zobowiązanym do opodatkowania tej czynności.

Druga czynność polega na tym, że Wnioskodawca (po doposażeniu danej naczepy lub wykonaniu na niej usługi) dokonuje – już na terytorium kraju – odpłatnej dostawy towaru.

Miejscem świadczenia (opodatkowania) dostawy danej naczepy realizowanej przez Wnioskodawcę na rzecz leasingodawcy – zgodnie z regułą wskazaną w art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – jest miejsce w którym towar znajduje się w momencie dostawy, czyli terytorium kraju. Oznacza to, że dokonana dostawa danej naczepy – jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według właściwej stawki podatku obowiązującej w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę na terytorium Polski dodatkowych usług (doposażenia naczep) oraz towarów (np. części).

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powołanego art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W przedmiotowej sprawie warunki uprawniające do odliczenia podatku naliczonego są spełnione, gdyż Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a nabywane towary i usługi są wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, tzn. sprzedaży naczep na terytorium kraju.

Reasumując, Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tytułu nabycia na terytorium Polski dodatkowych usług (doposażenia naczep) oraz towarów (np. części), na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, ponieważ zakupy te mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Jednak, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy stwierdzić że jest ono nieprawidłowe, ponieważ pomimo, że Wnioskodawca uważa, że ma prawo do odliczenia VAT od części oraz usług zakupionych w kraju od dostawców polskich, to jednak błędnie określa on miejsce dokonania sprzedaży danej naczepy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin