Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.228.2018.1.JG
z 23 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wyłączenia z przychodów otrzymania nieodpłatnej gwarancji Skarbu Państwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wyłączenia z przychodów otrzymania nieodpłatnej gwarancji Skarbu Państwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, której jedynym wspólnikiem jest Skarb Państwa. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wspomagania i pobudzania polskiej gospodarki poprzez system wsparcia innowacji w postaci finansowania procesów restrukturyzacji i projektów rozwojowych oraz podnoszenie wartości aktywów – głównie polskich spółek kapitałowych.

W dniu 26 maja 2009 r. Rada Ministrów przyjęła przygotowany przez Ministerstwo Gospodarki rządowy program „Wspieranie przez „A” S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę” (dalej: Program). W ramach tego programu Wnioskodawca wspiera realizację projektów ukierunkowanych na:

1. utrzymanie bieżącej płynności finansowej i aktywności gospodarczej, w tym zapewniających utrzymanie produkcji,
2. kontynuowanie rozpoczętych inwestycji pod warunkiem ich długookresowej opłacalności,
3. realizację zamówień publicznych i kontraktów eksportowych.
4. zagospodarowanie infrastruktury technicznej likwidowanych lub upadających przedsiębiorstw przez instytucje zarządzające parkami przemysłowymi.
   
   

Pomoc jest przez Wnioskodawcę udzielana w formie: pożyczek, poręczeń, gwarancji, zakupu obligacji emitowanych przez beneficjentów oraz dokapitalizowania.

Finansowym zapleczem rządowego Programu realizowanego przez Wnioskodawcę miał być kredyt udzielony przez Bank (dalej: B bądź Kredytodawca). W dniu 10 listopada 2010 r. Wnioskodawca zawarł z BGK umowę kredytu obrotowego w nieodnawialnej linii kredytowej (dalej: Umowę) z limitem kredytowym do kwoty 185 mln pln., na okres do 120 miesięcy, od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia 3 lipca 2020 r. Następnie, aneksem nr 2 z dnia 23 marca 2011 r., zwiększono limit kredytowy do kwoty 259, 6 mln pln. Kredyt ten został przeznaczony na sfinansowanie części zadań wynikających z realizacji Programu.

Prawnym zabezpieczeniem spłaty udzielonego kredytu jest gwarancja Skarbu Państwa na pełną kwotę udzielonego kredytu wraz z należnymi odsetkami bieżącymi, z terminem ważności nie krótszym niż 3 miesiące po dacie upływu terminu ostatecznej spłaty kredytu. W momencie zawarcia umowy kredytu, Wnioskodawca złożył oświadczenie o poddaniu się egzekucji w razie niespłacenia zobowiązań wynikających z umowy kredytu i jednocześnie udzielił Kredytodawcy pełnomocnictwa do dysponowania rachunkiem bankowym, w celu zaspokojenia roszczeń Kredytodawcy wynikających z Umowy.

Zgodnie z Umową postawienie kredytu do dyspozycji Wnioskodawcy mogło nastąpić po dostarczeniu do Kredytodawcy gwarancji Skarbu Państwa na pełną kwotę udzielonego kredytu wraz z odsetkami i akceptacji przez Kredytodawcę treści gwarancji, w tym także w zakresie czasu obowiązywania nie krótszym niż 3 miesiące po dacie upływu terminu ostatecznej spłaty kredytu.

W dniu 21 grudnia 2010 r. podpisana została umowa o udzielenie gwarancji pomiędzy Wnioskodawcą a Skarbem Państwa, reprezentowanym, z upoważnienia Rady Ministrów, przez Ministra Finansów, na podstawie której gwarant, czyli Skarb Państwa udzielił gwarancji spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 31 października 2020 r. Zgodnie z art. 42f ust. 1 ustawy z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz.U. z 2003 r., Nr 174, poz. 1689; dalej: ustawa o poręczeniach i gwarancjach), w latach 2009-2010 Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów publicznych, mogła udzielić w imieniu Skarbu Państwa, poręczeń lub gwarancji spłaty zobowiązań wynikających z kredytów zaciągniętych lub obligacji wyemitowanych przez Wnioskodawcę, pod warunkiem przeznaczania pochodzących z nich środków na realizację rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego. Jednocześnie zgodnie z ustawą o poręczeniach i gwarancjach, od poręczeń i gwarancji nie wnosiło się opłaty prowizyjnej (art. 42f ust. 6 ustawy o poręczeniach i gwarancjach), zaś udzielenie poręczenia lub gwarancji nie wymagało ustanowienia przez A. zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa (art. 42f ust. 7 ustawy o poręczeniach i gwarancjach).

Ponadto, umowa o udzielenie gwarancji zawarta ze Skarbem Państwa, nie przewiduje jakichkolwiek innych opłat, do wniesienia których zobowiązany byłby Wnioskodawca (Wnioskodawca objęty jest gwarancją od daty jej udzielenia – stąd też przedstawiony stan faktyczny dotyczy zaistniałego stanu faktycznego jak również zdarzenia przyszłego, bowiem Wnioskodawca będzie objęty gwarancją, aż do daty jej wygaśnięcia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż udzielenie nieodpłatnej gwarancji przez Skarb Państwa na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie art. 42f ustawy o poręczeniach i gwarancjach nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie nieodpłatnej gwarancji przez Skarb Państwa na rzecz Wnioskodawcy nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych jest między innymi wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Jednocześnie stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT określa więc warunki, w których określone przysporzenia majątkowe nie będą stanowiły przychodu podlegającego opodatkowaniu CIT. Jego analiza prowadzi do wniosku, iż nie podlegają opodatkowaniu m.in.: wartości nieodpłatnych świadczeń, pod warunkiem, że są finansowane bądź współfinansowane m.in.:

1. ze środków budżetu państwa,
2. w ramach programów rządowych.
   
   

Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. III SA/Wa 4003/06: „użyte w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT określenie „w ramach rządowych programów” odnosi się do wszystkich źródeł finansowania. Zatem warunkiem wyłączenia ww. wartości z przychodów jest ich udzielenie w ramach rządowych programów”. Podobnie, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2010 r., sygn. I SA/Wr 1141/10, stwierdzono, że „zdaniem Ministra Finansów powyższa regulacja [ art. 12 ust. 4 pkt 14 CIT] wprowadza szeroki wachlarz wyłączeń z przychodów odnoszących się do wszelkiego rodzaju otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też świadczeń, których źródłem jest budżet państwa, środki jednostek samorządu terytorialnego, agencji rządowych, a także pochodzące od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, z tym, że wszystkie te wartości muszą spełniać jeden warunek, tj. muszą być udzielane w ramach rządowych programów (np. Programu Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL dla Polski 2004-2006, Rządowego Programu „Posiłek dla potrzebujących” itd.)”. Stanowisko to zostało następnie podtrzymane przez NSA w wyroku z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. II FSK 772/11.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym warunki określone w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT, w związku z czym poręcznie udzielone przez Skarb Państwa nie będzie stanowiło po stronie Spółki przychodu podatkowego.

W pierwszej kolejności, zwrócić należy uwagę, że gwarancja została Wnioskodawcy udzielona w oparciu o dyspozycję art. 42f ustawy o poręczeniach i gwarancjach, tj. przez Skarb Państwa (z majątku Skarbu Państwa), reprezentowany przez Ministra Finansów, z upoważnienia Rady Ministrów. Nie powinno więc ulegać wątpliwości, iż przedmiotowa gwarancja została udzielona ze środków budżetu państwa. Oczywiście faktem jest, iż nie można wprost utożsamiać środków budżetu państwa ze Skarbem Państwa, nie mniej Skarb Państwa w ujęciu przedmiotowym obejmuje właśnie majątek państwa wraz z jego zobowiązaniami i należnościami. Skarb Państwa wprawdzie nie posiada organów uprawnionych do jego reprezentacji, nie mniej w zakresie gospodarowania mieniem państwowym Skarb Państwa reprezentują podmioty określone obecnie w ustawie z dnia 16 grudnia 2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym (Dz. U. z 2016 poz. 2259 z dnia 2016.12.30), zaś w dacie zawarcia umowy gwarancji, kwestie te regulowała ustawa z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz.U. 1996 nr 106 poz. 493).

Po drugie zaś, gwarancja udzielona przez Skarb Państwa (reprezentowany przez Ministra Finansów, z upoważnienia Rady Ministrów), została udzielona w ramach programu rządowego, jakim był rządowy program „Wspierania przez A.S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę”, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 26 maja 2009 r. Zwrócić należy uwagę, że przepis art. 42f ustawy o poręczeniach i gwarancjach jest niejako konsekwencją przyjęcia Programu wszedł w życie w dniu 15 maja 2009 r. w wyniku uchwalenia ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2009 nr 65 poz. 545 z dnia 30 kwietnia 2009 r.). Stąd też w ocenie Wnioskodawcy nie powinno ulegać wątpliwości, iż nieodpłatna gwarancja została udzielona przez jedynego akcjonariusza Wnioskodawcy w ramach programu rządowego. Można bowiem uznać, że skoro udzielenie gwarancji jest warunkiem koniecznym uzyskania finansowania na cel realizacji Programu, to sama gwarancja udzielana jest w ramach tego Programu, gdyż bez gwarancji tej, program nie mógłby być realizowany. Gwarancja Skarbu Państwa jest istotowo konieczna dla realizacji Programu i jest udzielana w ramach Programu.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, oba przedmiotowe warunki wynikające z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o CIT zostały spełnione, stąd też zdaniem Wnioskodawcy udzielenie nieodpłatnej gwarancji przez Skarb Państwa na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie art. 42f ustawy o poręczeniach i gwarancjach, nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką akcyjną, której jedynym wspólnikiem jest Skarb Państwa. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wspomagania i pobudzania polskiej gospodarki poprzez system wsparcia innowacji w postaci finansowania procesów restrukturyzacji i projektów rozwojowych oraz podnoszenie wartości aktywów – głównie polskich spółek kapitałowych.

W ramach programu „Wspieranie przez „A” S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę” Wnioskodawca wspiera realizację projektów ukierunkowanych na:

1. utrzymanie bieżącej płynności finansowej i aktywności gospodarczej, w tym zapewniających utrzymanie produkcji,
2. kontynuowanie rozpoczętych inwestycji pod warunkiem ich długookresowej opłacalności,
3. realizację zamówień publicznych i kontraktów eksportowych.
4. zagospodarowanie infrastruktury technicznej likwidowanych lub upadających przedsiębiorstw przez instytucje zarządzające parkami przemysłowymi.
   
   

Pomoc jest przez Wnioskodawcę udzielana w formie: pożyczek, poręczeń, gwarancji, zakupu obligacji emitowanych przez beneficjentów oraz dokapitalizowania.

Finansowym zapleczem rządowego Programu realizowanego przez Wnioskodawcę miał być kredyt udzielony przez Bank Gospodarstwa Krajowego w Warszawie.

Prawnym zabezpieczeniem spłaty udzielonego kredytu jest gwarancja Skarbu Państwa na pełną kwotę udzielonego kredytu wraz z należnymi odsetkami bieżącymi, z terminem ważności nie krótszym niż 3 miesiące po dacie upływu terminu ostatecznej spłaty kredytu.

W dniu 21 grudnia 2010 r. podpisana została umowa o udzielenie gwarancji pomiędzy Wnioskodawcą a Skarbem Państwa, reprezentowanym, z upoważnienia Rady Ministrów, przez Ministra Finansów, na podstawie której gwarant, czyli Skarb Państwa udzielił gwarancji spłaty kredytu wraz z odsetkami do dnia 31 października 2020 r.

W niniejszej sprawie istotnym jest fakt, że program „Wspieranie przez „A” S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę” wynika z realizacji wytycznych Rządowego Planu Stabilności i Rozwoju, w oparciu o dokument ramowy Ministerstwa Gospodarki pn. „Wspieranie przez „A.” S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę”, który w ostatecznym kształcie rząd przyjął 15 grudnia 2009 r.

Jak wskazano w treści dokumentu, celem określenia wytycznych stała się: „potrzeba wsparcia średnich i dużych przedsiębiorców poprzez zwiększenie możliwości wykorzystywania takich form finansowania działalności, jak: pożyczki, zakup obligacji, poręczenia i gwarancje oraz dokapitalizowanie, co powinno przyczynić się do dalszego wzrostu konkurencyjności polskiej gospodarki oraz do obniżenia kosztów społecznych w czasie spowolnienia gospodarczego”.

Dokument określa, że wsparcie będzie udzielane na zasadach rynkowych. Co istotne, z ww. środków z założenia nie będą wspierane projekty pomocowe skierowane do przedsiębiorstw w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Aktem regulującym zasady udzielania pomocy publicznej jest w szczególności ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 362)

Do najbardziej typowych form pomocy Państwa można zaliczyć:

• dotacje pieniężne, rzeczowe, pożyczki i kredyty (np. udzielanie kredytów o niższym od rynkowego oprocentowaniu, gdzie różnicę pokrywa się ze środków państwa),
  

• gwarancje i poręczenia Skarbu Państwa ze skutkami budżetowymi,
  

• preferencje podatkowe (zwolnienia i ulgi podatkowe, redukcje stopy podatku, odroczenie terminu płatności lub umorzenia),
  

• instrumenty kapitałowe (np. zakup akcji lub udziałów w kapitale przedsiębiorstwa ze środków państwa),
  

• obniżenie opłat z tytułu należności na cele ochrony środowiska lub zamówień państwowych, itp.
  
  
  

Należy wskazać, że zasady, ogólne warunki i tryb udzielania poręczeń i gwarancji przez Skarb Państwa, tworzenia zasobu majątkowego Skarbu Państwa oraz wykonywania zobowiązań z tych tytułów reguluje ustawa z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne (Dz. U. z 2017 r. poz. 2022).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne za gwarancje udzielane przez Skarb Państwa należy rozumieć udzielane przez Radę Ministrów, ministra właściwego do spraw finansów publicznych lub Bank Gospodarstwa Krajowego, w imieniu i na rachunek Skarbu Państwa, gwarancje:

1. spłaty kredytów,
2. wykonania zobowiązań wynikających z obligacji
3. wykonania zobowiązań wynikających z transakcji zabezpieczających przed ryzykiem zmiany stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, związanych z poręczonym lub gwarantowanym przez Skarb Państwa kredytem lub emisją obligacji.
   
   

W myśl art. 42f ust. 1 ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, w latach 2009-2010 Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw finansów publicznych może udzielić w imieniu Skarbu Państwa, poręczeń lub gwarancji spłaty zobowiązań wynikających z kredytów zaciągniętych lub obligacji wyemitowanych przez Wnioskodawcę pod warunkiem przeznaczenia pochodzących z nich środków na realizację rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego.

Zgodnie z art. 42f ust. 6 od poręczeń i gwarancji, o których mowa w ust. 1, nie wnosi się opłaty prowizyjnej.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje jednak, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Z tego właśnie względu pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Zatem w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy zatem przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 6 pkt 4 powołanej ustawy wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tak więc powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia, lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Wskazać jednak należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Przepis powyższy wyłącza zatem z kategorii przychodów udzieloną nieodpłatnie gwarancję Skarbu Państwa na zabezpieczenie realizacji rządowego programu „Wspieranie przez „A” S.A. inicjatyw pobudzających polską gospodarkę”.

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym otrzymanie przez Wnioskodawcę gwarancji Skarbu Państwa wolnej od opłaty prowizyjnej, nie rodzi obowiązku rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnie otrzymanego świadczenia w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym udzielenie nieodpłatnej gwarancji przez Skarb Państwa na rzecz Wnioskodawcy, na podstawie art. 42f ustawy o poręczeniach i gwarancjach nie powoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń podlegających opodatkowaniu CIT należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.