2018.07.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.313.2018.1.EK
z 20 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 24 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.), uzupełnione pismem z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 11 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości i prawa do odliczenia z tytułu nabycia nieruchomości:

w części odnoszącej się do Nieruchomości niewynajętej - jest prawidłowe.

w części odnoszącej się do Nieruchomości wynajętej- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości i prawa do odliczenia z tytułu nabycia nieruchomości.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
N.
Zainteresowanych niebędących stroną postępowania:
E.
Z.

Przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 11 czerwca 2018 r.:

Sp. z o.o. (dalej zwany: Nabywcą lub Wnioskodawcą) jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca zajmuje się działalnością deweloperską, w ramach której prowadzi inwestycje budowlane w zakresie budowy lokali mieszkalnych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest zakup i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Wnioskodawca zamierza nabyć prawo wieczystego użytkowania nieruchomości składającej się z działek gruntu położonych przy zbiegu ul. C. i ul. J. Działki gruntu opatrzone są adresem ul. C. (dalej łącznie zwane: Nieruchomością). Nieruchomość składa się z działki o numerze ewidencyjnym 12/5, o pow. 2.064.m², dla której prowadzona jest księga wieczysta nr... oraz działki o numerze ewidencyjnym 18/6 o pow. 12m², dla której prowadzona jest księga wieczysta nr... Działka gruntu 12/5 powstała poprzez wydzielenie z działki gruntu oznaczonej numerem ewidencyjnym 12/3, na podstawie ostatecznej decyzji... Prezydenta Miasta o zezwoleniu inwestycji drogowej. Działka gruntu 18/6 powstała poprzez wydzielenie z działki gruntu oznaczonej numerem ewidencyjnym 18/2, na podstawie ostatecznej Decyzji Z. Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego przewiduje dla Nieruchomości przeznaczenie- mieszkalnictwo wielorodzinne oraz usługi (symbol MU4).

Na podstawie decyzji Prezydenta Miasta prawo do użytkowania wieczystego Nieruchomości przysługiwało następującym osobom: A., J., L., Z., Jo.

Następnie p. E. nabyła na podstawie dziedziczenia i umowy darowizny udział w prawie użytkowania wieczystego przysługujący dotychczas p. A. i p. J. W zeszłym roku tj. 2017 r. zmarła pani L. - jedna ze współużytkowników wieczystych nieruchomości, matka Jo. Pan Jo. mieszka w U. i tam została przeprowadzona procedura spadkowa, która nie odpowiada procedurze spadkowej w Polsce. W związku z powyższym, w Polsce oddzielnie musi zostać przeprowadzona procedura i został złożony w tym celu wniosek do sądu. Na dzień dzisiejszy nie wyznaczono terminu rozprawy i nie można określić w jakim czasie sprawa zostanie rozwiązana. Obecnie Jo. posiada swój udział, ale nie jest jeszcze właścicielem udziału po matce. Wnioskodawca postanowił zakupić udziały w nieruchomości (w tym udział Jo.), a w zakresie powyższego udziału (udziału spadkowego po matce pana Jo.) zawrzeć umowę zobowiązującą - do momentu przeprowadzenia procedury spadkowej w Polsce. Na moment złożenia wniosku, Jo. objął w posiadanie na podstawie dziedziczenia udział w prawie użytkowania wieczystego przysługujący dotychczas p. L. ale w efekcie przeprowadzonej procedury spadkowej, stanie się on również współużytkownikiem.

W związku z tym można uznać, że współwłaścicielami powyższej Nieruchomości są następujące osoby fizyczne: E., Z., Jo. - (dalej zwani: Sprzedającymi).

Nieruchomość przez lata była przedmiotem bezumownego korzystania przez Spółdzielnię (dalej zwana: SBM), która utrzymywała na niej ogrodzony parking. Z formalnego punktu widzenia wraz z uzyskaniem przez Sprzedających tytułu prawnego do Nieruchomości, ustało jej wykorzystanie do celów parkingowych. W żadnym razie nabycie Nieruchomości przez Sprzedających nie było spowodowane chęcią prowadzenia działalności gospodarczej w postaci płatnego parkingu. Naniesienia parkingowe pozostały na Nieruchomości, niekiedy Nieruchomość jest też bezumownie wykorzystywana jako parking. Jednakże, Sprzedający nie pobierają wynagrodzenia od korzystających w ten sposób z Nieruchomości. Ponadto, na terenie Nieruchomości nie jest prowadzona przez Sprzedających ani zorganizowana, ani zarejestrowana działalność gospodarcza.

W związku z użytkowaniem Nieruchomości jako parking SBM sfinansowała wybudowanie na części Nieruchomości asfaltowego parkingu. Nieruchomość jest ogrodzona metalowym ogrodzeniem, SBM uzbroiła też na własny koszt działkę w energię elektryczną. W związku z realizowaną w ciągu ul. N. inwestycją budowy drogi dwupasmowej z działek gruntu o numerach 12/3 i 18/2, w wyniku podziału których powstała przedmiotowa Nieruchomość zostały również wydzielone i zajęte przez Miasto działki o łącznej powierzchni 0,1166ha. Wspomniane działki gruntu zostały przeznaczone na drogę publiczną. Wspomniane działki o powierzchni 0,1166 ha nie stanowią części Nieruchomości i są przedmiotem transakcji planowanej przez Wnioskodawcę.

W związku z poszerzeniem pasa drogowego ul. N. nastąpiła likwidacja powierzchni zajmowanej przez stoiska handlowe Bazaru. Zgodnie z ustaleniami Sprzedających oraz Urzędu M., w celu umożliwienia kupcom kontynuowania działalności przez okres realizacji inwestycji drogowej, Sprzedający udostępnili kupcom krawędź Nieruchomości od strony przylegającej do ul. N. W tym celu Sprzedający zawarli z kupcem umowę najmu części Nieruchomości o powierzchni 444 m². Intencją Sprzedających było nie angażowanie się w prowadzenie profesjonalnej działalności w zakresie najmu powierzchni kupcom. Z tego powodu Sprzedający zawarli umowę tylko z jednym z kupców, która następnie za wiedzą i zgodą Sprzedających podnajęła pozostałym kupcom powierzchnię na stoiska handlowe.

Ponieważ Sprzedający planują wynajmować część Nieruchomości przez okres potrzebny na zakończenie budowy drogi, umowa najmu została zawarta na czas określony tj. do 30 marca 2018 r. (z możliwością jej przedłużenia). W zamian za wynajem Sprzedającym należne jest wynagrodzenie w wysokości 4500 zł netto miesięcznie. Kwota wynagrodzenia jest powiększana o podatek VAT (z wyjątkiem części wynagrodzenia należnej jednej ze współwłaścicieli). Należne wynagrodzenie pobierają E. oraz Z., każdy w wysokości 1500 zł netto - przy czym, Z. co miesiąc wystawia najemcy fakturę w wysokości 1500 zł netto powiększoną o podatek VAT. Umowa najmu nie została podpisana przez Jo. i nie pobiera on z tego tytułu wynagrodzenia. Umowa najmu zawarta przez Sprzedających z kupcem upoważnia najemcę do zawierania umów na dostawę mediów. W celu prowadzenia działalności gospodarczej na części Nieruchomości kupiec podpisał z I. umowę na dostawę energii elektrycznej na Nieruchomość. Faktura za energię elektryczną jest wystawiana na kupca, również płatność za energię jest dokonywana przez najemcę, a nie Sprzedających.

Sprzedający nie prowadzili dodatkowych prac przygotowujących Nieruchomość do sprzedaży, tj. nie grodzili jej (ponad to, co już zostało ogrodzone przez SBM), nie zbroili, ani nie zamieszczali ogłoszeń o wystawieniu Nieruchomości na sprzedaż. Sami Sprzedający (z jednym wyjątkiem) nie prowadzą działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, dlatego skontaktowali się z pośrednikiem w zakresie obrotu nieruchomościami, aby ten pośredniczył w znalezieniu nabywcy i sprzedaży Nieruchomości.

Jeden ze Sprzedających, p. Z. prowadzi co prawda działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Działalność obejmuje następujący zakres:

PKD 68.20.Z wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi;
PKD 68.31.Z pośrednictwo w obrocie nieruchomościami;
PKD 68.32.Z zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie.

jednakże Sprzedający ten nie nabył Nieruchomości w celu jej sprzedaży. Sprzedający nie uczestniczy również w sprzedaży Nieruchomości jako podmiot profesjonalny. Gdyby było inaczej, Sprzedający sam byłby w stanie prowadzić działania zmierzające do sprzedaży Nieruchomości, bez angażowania pośrednika.

W odniesieniu do poszczególnych współwłaścicieli Nieruchomości dwóch ze współwłaścicieli nie jest podatnikiem VAT. Pan Z. jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT i składa deklaracje VAT-7. Dodatkowo w przeszłości dokonał sprzedaży innych gruntów:

w 2006 r. - udział 1/2 w gruncie o powierzchni 52 000 m² - w W.

w 2013 r. - udział 1/4 w gruncie o powierzchni 1 206 m² - w Ś.

Nabycie Nieruchomości przez wszystkich współwłaścicieli nie było finansowane ze źródeł zewnętrznych. Ponadto, nie prowadzono prac przygotowujących jej do sprzedaży (porządkowanie, uzbrojenie, wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy). Sprzedający nie ponosili również nakładów na przygotowania Nieruchomości do sprzedaży, nie zamieszczali ogłoszeń o zamiarze jej sprzedaży. Proces znalezienia nabywcy został powierzony pośrednikowi.

Nabycie części Nieruchomości przez P. Jo. nie było finansowane ze źródeł zewnętrznych. Ponadto nie prowadził prac przygotowujących jej do sprzedaży (porządkowanie, uzbrojenie, wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy). Sprzedający nie ponosił również nakładów na przygotowania Nieruchomości do sprzedaży, ani nie zamieszczał ogłoszeń o zamiarze jej sprzedaży. Proces znalezienia nabywcy został powierzony pośrednikowi.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że Nieruchomość stanowi majątek prywatny Sprzedających. Z kolei powtarzalność sprzedaży nieruchomości przez jednego ze Sprzedawców nie statuuje działalności gospodarczej, ponieważ o prowadzeniu działalności nie świadczy powtarzalność wykonywanych działań, a jej profesjonalny charakter. Sprzedający nie angażowali w nabycie Nieruchomości środków finansowych, które byłyby podobne do tych wykorzystywanych przez handlowców, np. finansowanie zakupu kredytem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy opisane we wniosku zdarzenie przyszłe - sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy - będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Czy w opisanej transakcji sprzedaży Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy - powstanie dla Wnioskodawcy podatek naliczony zgodnie z przepisami Ustawy o VAT?
Jeżeli sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy podlega w całości lub części opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług to czy znajdzie zastosowanie zwolnienie uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT?
Zdaniem Wnioskodawcy opisane zdarzenie przyszłe - sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy - nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Zdaniem Wnioskodawcy przy sprzedaży Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, nie powstanie dla Wnioskodawcy podatek naliczony zgodnie z przepisami Ustawy o VAT. Stanie się tak, ponieważ powyższa transakcja nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy w całości lub części podlega opodatkowaniu podatkiem VAT to w odniesieniu do niej znajdzie zastosowanie zwolnienie uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT.

UZASADNIENIE

Uzasadnienie stanowiska nr 1

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Pojęcie towaru zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT. W myśl którego przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przechodząc następnie do współwłasności należy wskazać, że została uregulowana w art. 195-221 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm., dalej zwana: Kodeksem cywilnym).

W myśl art. 195 Kodeksu cywilnego ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Zatem, współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom.

Według art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela.

Według art. 198 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy wyjaśnić, że na gruncie Ustawy o VAT sprzedaż udziału we współwłasności gruntu stanowi odpłatną dostawę towarów. Stanowisko takie przedstawił m.in. NSA w wyroku z 24 października 2011 r., sygn. Akt I FPS 2/11.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów czy budowli, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie czy budowli (w prawie własności nieruchomości).

W związku z powyższym, sprzedaż udziału lub wszystkich - jak w opisanym stanie faktycznym - udziałów w prawie własności Nieruchomości należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT.

Należy również wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2. bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, działalność gospodarcza - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w Ustawie o VAT zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w Ustawie o VAT, ma szeroki charakter, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT.

Zatem warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

W takim razie właściwym jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej,

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie wskazać na wyrok TSUE. Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Ministrowi Finansów (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Tym samym za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc może również orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, który stwierdził: „przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...) powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

Uwzględniając przywołane wyżej przepisy oraz orzecznictwo należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sytuacji brak jest podstaw do uznania Sprzedających - w związku z zbyciem Nieruchomości - za podatników podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy zbycie przez Sprzedających Nieruchomości, nie będzie stanowić działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Sprzedawców w przedmiocie zbycia tej Nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego -stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Sprzedający nie ponosili w związku ze sprzedażą Nieruchomości dodatkowych nakładów, tj. nie grodzili jej (ponad to, co już zostało ogrodzone przez SBM), nie zbroili, ani nie zamieszczali ogłoszeń o wystawieniu Nieruchomości na sprzedaż.

Dwoje spośród trójki współwłaścicieli nie prowadzi działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, w związku z tym skontaktowali się z pośrednikiem w zakresie obrotu nieruchomościami, aby ten pośredniczył w znalezieniu nabywcy i sprzedaży Nieruchomości.

Natomiast w odniesieniu do części Nieruchomości wynajętej przez Sprzedawców na rzecz kupca Wnioskodawca podkreśla, że najem miał charakter nieplanowany i poboczny w stosunku do przeznaczenia Nieruchomości. Umowa najmu została zawarta w związku z poszerzaniem pasa drogowego ul. N. Z powodu inwestycji doszło do zajęcia przez M. sąsiadującej z Nieruchomością -powierzchni handlowej dotychczas zajmowanej przez stoiska handlowe (Bazar).

Powyższe okoliczności zawarcia umowy przez Sprzedających, nie zostały wyraźnie wskazane w umowie, dokument ten nie zawiera informacji, że okres wynajmu jest uzależniony od terminu zakończenia prac budowlanych na sąsiedniej działce. Jednakże nabycie Nieruchomości przez Sprzedających nie było powodowane chęcią jej najmu, ponadto intencją Sprzedających było nie angażowanie się w prowadzenie profesjonalnej działalności w zakresie najmu powierzchni kupcom, o czym świadczy fakt, iż zawarli umowę tylko z jednym z kupców, która następnie za wiedzą i zgodą Sprzedających podnajęła pozostałym kupcom powierzchnię na stoiska handlowe.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że Sprzedawcy zdecydowali się udostępnić kupcom krawędź Nieruchomości o powierzchni 444 m² tylko dlatego, że domagał się tego od nich Urząd, a jedynym celem zawarcia umowy najmu było umożliwienie kontynuowania przez kupców działalności na czas realizacji inwestycji drogowej. Sprzedawcy i Urząd kierowały się ważnym interesem społecznym, gdyż handel na Bazarze obecny jest od kilkudziesięciu lat i stanowi nieodłączny element okolicznej infrastruktury.

Podkreślić należy, że powyższe orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Przykładowo Wnioskodawca pragnie wskazać na następujące orzeczenia które zapadły na tle wyroku Trybunału:

Wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10);

Wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11),

Wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11);

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11);

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11),

Końcowo, Wnioskodawca nadmienia, że powyższe orzeczenia dotyczą konkretnych, indywidualnych spraw i rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące dla podatników. Niemniej, Wnioskodawca powołując się na te orzeczenia chciałby ukazać i podkreślić raz jeszcze wykształconą już w tym zakresie linię interpretacyjną sądów administracyjnych, która może mieć zastosowanie również w jego sytuacji.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie stanowiska nr 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy nie będzie stanowiła czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym nie powstanie dla Wnioskodawcy podatek naliczony zgodnie z przepisami Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska nr 3

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku gdyby sprzedaż Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy w całości lub części podlegała jednak opodatkowaniu podatkiem VAT to w odniesieniu do niej znajdzie zastosowanie zwolnienie uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT.

Stosownie do przywołanego art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT zwolniona z opodatkowania jest dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku, gdy sprzedaży Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy w całości lub części podlega opodatkowaniu podatkiem VAT to w odniesieniu do niej znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy o VAT, ponieważ Sprzedającym nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia Nieruchomości (taki podatek nie wystąpił). Ponadto Sprzedający nie ponosili nakładów na Nieruchomość w wysokości przekraczającej 30% jej wartości początkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

Prawidłowe w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości i prawa do odliczenia z tytułu nabycia nieruchomości w części odnoszącej się do Nieruchomości niewynajętej

nieprawidłowe w zakresie opodatkowania sprzedaży Nieruchomości i prawa do odliczenia z tytułu nabycia nieruchomości w części odnoszącej się do Nieruchomości wynajętej.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025 z późn. zm.).

Jak stanowi art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli (art. 199 Kodeksu cywilnego).

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Przy czym, w świetle przytoczonych wyżej przepisów status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem.

Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Zatem kiedy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jednocześnie wykorzystywanie składników majątku, tj. takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania, które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W niniejszej sprawie istotne jest również orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Z orzeczenia tego wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne – jak wskazał TSUE – dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Według TSUE sprzedaż działek przekształconych z rolnych na budowlane nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje w ramach zarządzania majątkiem prywatnym. Trybunał orzekł, że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu prawa UE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca zajmuje się działalnością deweloperską, w ramach której prowadzi inwestycje budowlane w zakresie budowy lokali mieszkalnych. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest zakup i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek.

Wnioskodawca zamierza nabyć prawo wieczystego użytkowania nieruchomości składającej się z działek gruntu położonych przy zbiegu ul. C. i ul. N. Nieruchomość składa się z działki o numerze ewidencyjnym 12/5, o pow. 2.064.m² oraz działki o numerze ewidencyjnym 18/6 o pow. 12m². Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego przewiduje dla Nieruchomości przeznaczenie-mieszkalnictwo wielorodzinne oraz usługi (symbol MU4).

Na podstawie decyzji Prezydenta, prawo do użytkowania wieczystego Nieruchomości przysługiwało następującym osobom: A., J., L., Z., J. Następnie p. E. nabyła na podstawie dziedziczenia i umowy darowizny udział w prawie użytkowania wieczystego przysługujący dotychczas p. A. i p. J. W zeszłym roku tj. 2017 r. zmarła pani L.-jedna ze współużytkowników wieczystych nieruchomości, matka Jo. Pan Jo. mieszka w U. i tam została przeprowadzona procedura spadkowa, która nie odpowiada procedurze spadkowej w Polsce. W związku z powyższym, w Polsce oddzielnie musi zostać przeprowadzona procedura i został złożony w tym celu wniosek do sądu. Na dzień dzisiejszy nie wyznaczono terminu rozprawy i nie można określić w jakim czasie sprawa zostanie rozwiązana. Obecnie Jo. posiada swój udział, ale nie jest jeszcze właścicielem udziału po matce. Wnioskodawca postanowił zakupić udziały w nieruchomości (w tym udział Jo.), a w zakresie powyższego udziału (udziału spadkowego po matce pana Jo.) zawrzeć umowę zobowiązującą - do momentu przeprowadzenia procedury spadkowej w Polsce. Na moment złożenia wniosku, Jo. objął w posiadanie na podstawie dziedziczenia udział w prawie użytkowania wieczystego przysługujący dotychczas p. L., ale w efekcie przeprowadzonej procedury spadkowej, stanie się on również współużytkownikiem.

W związku z tym można uznać, że współwłaścicielami powyższej Nieruchomości są następujące osoby fizyczne: E., Z., Jo. (Sprzedający).

Nieruchomość przez lata była przedmiotem bezumownego korzystania przez Spółdzielnię (SBM), która utrzymywała na niej ogrodzony parking. Z formalnego punktu widzenia wraz z uzyskaniem przez Sprzedających tytułu prawnego do Nieruchomości, ustało jej wykorzystanie do celów parkingowych. W żadnym razie nabycie Nieruchomości przez Sprzedających nie było spowodowane chęcią prowadzenia działalności gospodarczej w postaci płatnego parkingu. Naniesienia parkingowe pozostały na Nieruchomości, niekiedy Nieruchomość jest też bezumownie wykorzystywana jako parking. Jednakże, Sprzedający nie pobierają wynagrodzenia od korzystających w ten sposób z Nieruchomości. Ponadto, na terenie Nieruchomości nie jest prowadzona przez Sprzedających ani zorganizowana, ani zarejestrowana działalność gospodarcza.

W związku z realizowaną w ciągu ul. N. inwestycją budowy drogi dwupasmowej z działek gruntu o numerach 12/3 i 18/2, w wyniku podziału których powstała przedmiotowa Nieruchomość zostały również wydzielone i zajęte przez Miasto działki o łącznej powierzchni 0,1166ha. Wspomniane działki gruntu zostały przeznaczone na drogę publiczną. Wspomniane działki o powierzchni 0,1166 ha nie stanowią części Nieruchomości i są przedmiotem transakcji planowanej przez Wnioskodawcę.

W związku z poszerzeniem pasa drogowego ul. N. nastąpiła likwidacja powierzchni zajmowanej przez stoiska handlowe Bazaru. Zgodnie z ustaleniami Sprzedających oraz Urzędu, w celu umożliwienia kupcom kontynuowania działalności przez okres realizacji inwestycji drogowej, Sprzedający udostępnili kupcom krawędź Nieruchomości od strony przylegającej do ul. N. W tym celu Sprzedający zawarli z kupcem umowę najmu części Nieruchomości o powierzchni 444 m². Intencją Sprzedających było nie angażowanie się w prowadzenie profesjonalnej działalności w zakresie najmu powierzchni kupcom. Z tego powodu Sprzedający zawarli umowę tylko z jednym z kupców, która następnie za wiedzą i zgodą Sprzedających podnajęła pozostałym kupcom powierzchnię na stoiska handlowe.

Umowa najmu zawarta przez Sprzedających z kupcem upoważnia najemcę do zawierania umów na dostawę mediów. W celu prowadzenia działalności gospodarczej na części Nieruchomości kupiec podpisał z I. umowę na dostawę energii elektrycznej na Nieruchomość. Faktura za energię elektryczną jest wystawiana na kupca, również płatność za energię jest dokonywana przez najemcę, a nie Sprzedających.

Sami Sprzedający (z jednym wyjątkiem) nie prowadzą działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, dlatego skontaktowali się z pośrednikiem w zakresie obrotu nieruchomościami, aby ten pośredniczył w znalezieniu nabywcy i sprzedaży Nieruchomości.

PKD 68.20.Z wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi;
PKD 68.31.Z pośrednictwo w obrocie nieruchomościami;
PKD 68.32.Z zarządzanie nieruchomościami wykonywane na zlecenie.

w 2006 r. - udział 1/2 w gruncie o powierzchni 52 000 m² - w W.;

w 2013 r. - udział 1/4 w gruncie o powierzchni 1 206 m² - w Ś.

Sprzedający nie angażowali w nabycie Nieruchomości środków finansowych, które byłyby podobne do tych wykorzystywanych przez handlowców, np. finansowanie zakupu kredytem.

Wątpliwości Zainteresowanych dotyczą m.in. braku podlegania opodatkowaniu sprzedaży udziału we własności Nieruchomości.

Uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z uwagi na przywołane uregulowania prawne oraz przedstawione powyżej okoliczności stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Zainteresowani dokonując sprzedaży swoich udziałów w Nieruchomości w odniesieniu do tej jej części, która nie jest wynajmowana, nie działają w charakterze handlowca. W stosunku do tej części Nieruchomości Zainteresowali nie prowadzili prac przygotowujących jej do sprzedaży (porządkowanie, uzbrojenie, wystąpienie o decyzję o warunkach zabudowy). Sprzedający nie ponosili również nakładów na przygotowanie Nieruchomości do sprzedaży, nie zamieszczali ogłoszeń o zamiarze jej sprzedaży. Proces znalezienia nabywcy został powierzony pośrednikowi. Zatem sprzedaż niewynajmowanej części Nieruchomości będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, czego skutkiem jest brak uznania Zainteresowanych w stosunku do tej części Nieruchomości za podatników podatku VAT w myśl art. 15 ust. 1 ustawy prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i to, że nie będzie to czynność opodatkowana podatkiem VAT (nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku VAT).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do tej części Nieruchomości, która została wynajęta wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

W konsekwencji, umowa najmu jako czynność odpłatna stanowi, stosownie do zapisów ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatną usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. W konsekwencji, z tytułu świadczenia usług w zakresie wynajmu i dokonywania tych czynności w sposób systematyczny lub ciągły wykonawca czynności staje się podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i de facto - podatnikiem podatku VAT zdefiniowanym w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez znaczenia w tym przypadku jest również fakt, że Zainteresowali zawarli umowę najmu tylko z jednym kupcem.

Zatem sprzedaż fragmentu Nieruchomości wykorzystywanej przez Zainteresowanych do działalności gospodarczej - usługi najmu - podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, gdyż ta część nieruchomości wykorzystywana była przez Zainteresowanych w celach zarobkowych i nie była majątkiem osobistym, który z samej nazwy służy do zaspokajania tylko i wyłącznie potrzeb osobistych (prywatnych). Tak więc w związku z dostawą tego fragmentu Nieruchomości Zainteresowani wypełniają przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pozwalającą uznać ich za podatników podatku VAT dokonujących sprzedaży nieruchomości w ramach działalności gospodarczej.

Należy zatem przeanalizować, czy do sprzedaży wynajmowanej części Nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie tej transakcji na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Na wstępie należy wskazać, że Nieruchomość stanowi działkę zabudowaną, na której znajduje się ogrodzony parking. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.), budynkiem jest obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Budowla została z kolei zdefiniowana w pkt 3) art. 3 Prawa budowlanego jako każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Katalog zawarty w definicji budowli ma charakter otwarty wobec czego do definicji budowli należy zaliczyć również np. parkingi. Świadczy o tym również fakt, że w załączniku do Prawa budowlanego parkingi zostały zakwalifikowane do kategorii XXII obiektów budowlanych.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywą 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a, do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. W wyroku tym Trybunał stwierdził, że kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku (jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora) zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji (pkt 41 ww. wyroku TSUE z dnia 16 listopada 2017 r.).

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

W tym miejscu należy wskazać, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z kolei, kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Zasady te mają również zastosowanie do dostawy gruntów, będących w użytkowaniu wieczystym.

Odnosząc powyższe uregulowania do niniejszej sprawy należy wskazać, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, jedynie w sytuacji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W celu ustalenia czy w analizowanej sprawie dla dostawy Nieruchomości w części wynajmowanej zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy w odniesieniu do niej miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Jak wskazał Wnioskodawca, Nieruchomość przez lata była przedmiotem bezumownego korzystania przez Spółdzielnię, która utrzymywała na niej ogrodzony parking. Wraz z uzyskaniem przez Sprzedających tytułu prawnego do Nieruchomości, ustało jej wykorzystanie do celów parkingowych. W roku 2012 na podstawie decyzji Prezydenta prawo do użytkowania wieczystego Nieruchomości przysługiwało 5 osobom. Z czego obecnie pozostało 3 współwłaścicieli. Jak już wyżej wskazano przez pierwsze zasiedlenie budynku/budowli należy rozumieć jako „pierwsze zajęcie budynku/budowli, używanie”. Aby doszło do pierwszego zasiedlenia, musi dojść do zajęcia budynku/budowli, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. W niniejszej sprawie należy zatem uznać, że do pierwszego zasiedlenia Nieruchomości doszło w momencie użytkowania Nieruchomości przez Spółdzielnię Mieszkaniową i od pierwszego zasiedlenia do sprzedaży Nieruchomości minął okres dłuższy niż dwa lata. Zainteresowani nie ponosili żadnych wydatków na ulepszenie ww. Nieruchomości. W konsekwencji powyższego, do sprzedaży części wynajmowanej Nieruchomości zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Jak już wcześniej wskazano, dostawa gruntu jest opodatkowana według takiej stawki podatku, jaką opodatkowana jest dostawa budowli na nim posadowionych. Oznacza to, że w rozpatrywanej sprawie, zbycie gruntu, na którym usytuowany jest parking będzie także korzystało ze zwolnienia od podatku. Podstawą do zastosowania zwolnienia od podatku będą przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym, w analizowanej sprawie bezprzedmiotowe stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury z tytułu zakupu Nieruchomości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z nabyciem których podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 tej ustawy.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W niniejszej sprawie, jak wskazano wyżej, Zainteresowani dokonując sprzedaży swoich udziałów w Nieruchomości w odniesieniu do tej jej części, która nie była wynajmowan nie będą uznani za podatników podatku VAT prowadzących działalność gospodarczą, a sama transakcja dostawy w tej części nie będzie opodatkowana podatkiem VAT (nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku VAT). Tak więc zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy nie powstanie dla niego podatek naliczony, który Wnioskodawca mógłby odliczyć na zasadach przewidzianych w art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy, gdyż transakcja sprzedaży Nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do części wynajmowanej Nieruchomości, Zainteresowani wypełniają przesłankę określoną w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy pozwalającą uznać ich za podatników podatku VAT dokonujących sprzedaży nieruchomości w ramach działalności gospodarczej. Jednakże, jak wyżej wskazano czynność ta będzie zwolniona od podatku VAT. Tak więc dla Wnioskodawcy nie powstanie podatek naliczony, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, który Wnioskodawca mógłby odliczyć na zasadach przewidzianych w art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy, gdyż transakcja sprzedaży będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, ale będzie zwolniona od tego podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowa w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Ponadto na mocy art. 14r § 1 Ordynacji podatkowej z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej może wystąpić dwóch lub więcej zainteresowanych uczestniczących w tym samym zaistniałym stanie faktycznym albo mających uczestniczyć w tym samym zdarzeniu przyszłym (wniosek wspólny). Jak stanowi art. 14r § 4 ustawy Ordynacja podatkowa opłata za wniosek wspólny jest ustalana jako iloczyn kwoty określonej zgodnie z art. 14f i liczby zainteresowanych wskazanych we wniosku.

Niniejszy wniosek wspólny dotyczy jednego zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca w dniu 27 kwietnia 2018 r. tytułem opłaty za wniosek wspólny o interpretację dla N. dokonał wpłaty 160 zł. W związku tym, kwota 40 zł jest wpłatą wyższą od należnej. Zatem stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi według dyspozycji Wnioskodawcy - zwrot przekazem pocztowym na adres przedstawiciela wskazany w części D2.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin