Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IPPB1/415-430/12/18-1/S/KS
z 27 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/16 (data wpływu orzeczenia 30 maja 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• określenia źródła przychodów – jest prawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2012 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 11 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB1/415-430/12-2/JB, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 11 lipca 2012 r. znak: IPPB1/415-430/12-2/JB wniósł pismem z dnia 30 lipca 2012 r. (data wpływu 1 sierpnia 2012 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 28 sierpnia 2012 r. znak: IPPB1/415-430/12-4/JB stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 11 lipca 2012 r. znak: IPPB1/415-430/12-2/JB, złożył skargę z dnia 1 października 2012 r. (data wpływu 3 października 2012 r.).

Od powyższego wyroku Organ podatkowy pismem z dnia 17 lipca 2013 r. wniósł w dniu 17 lipca 2013 r. skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt II FSK 2389/13 po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie na interpretację indywidualną z dnia 11 lipca 2012 r. nr IPPB1/415-430/12-2/JB oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym w dniu 16 maja 2016 r. wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt III SA/WA 3098/13.

W dniu 13 lipca 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IPPB1/415-430/12/16-5/S/KS, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów jego uzyskania.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 13 lipca 2016 r. znak: IPPB1/415-430/12/16-5/S/KS wniósł pismem z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 2 sierpnia 2018 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. znak: IPPB1/4511-1-73/16-2/KS stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 13 lipca 2016 r. znak: IPPB1/415-430/12/16-5/S/KS, złożył skargę z dnia 2 października 2016 r. (data wpływu 4 października 2016 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/16 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny przesłał prawomocny wyrok w sprawie z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/16 oraz zwrócił akta sprawy (data wpływu 30 maja 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 30 maja 2017 r.), sygn. akt III SA/Wa 3310/16 stwierdził, że kwoty otrzymane od byłej żony stanowiły trwałe, nieodwracalne przysporzenie Skarżącego, zatem były przychodem wynikłym z zawartej umowy. W kwestii pytania nr 1 stanowisko Skarżącego było więc prawidłowe, co uwzględni Organ w dalszym postępowaniu. Zdaniem Sądu zarzut naruszenia przez Ministra prawa materialnego tj. art. 10 ust. 1 pkt 6 (przez niezastosowanie) oraz pkt 9 ustawy (przez nieuprawnione zastosowanie) okazał się słuszny. Natomiast w kwestii kwalifikacji kwot rat, w części kapitałowej oraz odsetkowej, jako koszt uzyskania przychodów, stanowisko Ministra zawarte w zaskarżonej interpretacji jest prawidłowe.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość (dalej: „Lokal”). Lokal został nabyty w 2009 r. wspólnie z (ówczesną) żoną Wnioskodawcy do majątku wspólnego małżeńskiego i był używany na własne cele mieszkaniowe małżonków. Nabycie lokalu zostało sfinansowane środkami pieniężnymi pochodzącymi z kredytu zaciągniętego wspólnie przez Wnioskodawcę oraz (ówczesną) żonę Wnioskodawcy, tj. byli oni dłużnikami solidarnymi względem banku.

W związku z ustaniem ustawowej wspólności majątkowej oraz rozwodem w dniu 19 marca 2012 r., Wnioskodawca oraz była żona, dokonali podziału majątku wspólnego poprzez zawarcie umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego. W wyniku zawarcia powyższej umowy, w szczególności Wnioskodawcy przypadła w całości własność lokalu.

Ponadto, Wnioskodawca, jego była żona oraz bank, który udzielił kredytu, zawarli w tym samym dniu aneks do umowy kredytowej, zgodnie z którym Wnioskodawca stał się jedynym kredytobiorcą z tytułu kredytu zaciągniętego w związku z zakupem lokalu. W związku z tym, od dnia zmiany umowy kredytowej, zobowiązania z tytułu kredytu - obejmujące w szczególności ratę kredytu, tak w części spłaty kapitału, jak też odsetek - obciążają wyłącznie i w całości Wnioskodawcę. Raty kredytu pobierane są przez bank z dołu w pierwszym dniu roboczym kolejnego miesiąca z rachunku bankowego prowadzonego przez ten bank na rzecz Wnioskodawcy, na którym gromadzone są środki pieniężne stanowiące wyłączny majątek Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę, iż w momencie zawarcia umowy o podział majątku wspólnego, lokal był zamieszkiwany przez byłą żonę Wnioskodawcy (natomiast nie był zamieszkiwany przez Wnioskodawcę), Wnioskodawca oraz była żona ustalili w umowie o podział majątku wspólnego, iż lokal ma zostać wydany Wnioskodawcy do 31 sierpnia 2012 r. Po tej dacie, Wnioskodawca zamierza wykorzystywać lokal na własne cele mieszkaniowe, jednakże nie można wykluczyć, iż lokal będzie wynajmowany.

Z uwagi na fakt, iż pomimo nabycia własności lokalu oraz obowiązku spłacania rat kredytu, Wnioskodawcy nie został wydany lokal (wydanie go ma nastąpić w terminie wskazanym powyżej), w umowie o podział majątku Wnioskodawca i była żona ustalili, iż do dnia wydania lokalu Wnioskodawcy, była żona będzie mu płacić równowartość raty kredytowej (obejmującej zarówno część odsetkową, jak też kapitałową) za każdy rozpoczęty miesiąc. Płatność równowartości raty kredytu będzie następowała na rachunek bankowy Wnioskodawcy w wysokości odpowiadającej kwocie raty określonej w zawiadomieniu o wysokości raty (wystawianym przez bank) w terminie do 29 dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym rata kredytowa zostanie pobrana przez bank z rachunku bankowego Wnioskodawcy. Przy tym, kwota płatności nie będzie przekraczać określonego limitu, tj. jeśli kwota raty kredytowej za dany miesiąc płatnej przez Wnioskodawcę na rzecz banku nie będzie przekraczać tego limitu, była żona będzie płacić Wnioskodawcy pełną kwotę raty pobieranej przez bank. Natomiast w przypadku, jeśli kwota raty kredytowej za dany miesiąc przekroczy określony limit, była żona zapłaci jedynie kwotę odpowiadającą limitowi, a pozostała część raty zostanie pokryta przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymane od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych będą stanowiły przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. najmu, dzierżawy i umów o podobnym charakterze?
2. Czy kwota rat kredytowych - w części odsetkowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów?
3. Czy kwota rat kredytowych - w części kapitałowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Otrzymane od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych będą stanowiły przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, tj. najmu, dzierżawy i umów o podobnym charakterze.
2. Kwota rat kredytowych - w części odsetkowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów.
3. Kwota rat kredytowych - w części kapitałowej - zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów.
   
   

Uzasadnienie.

Ad. 1 - zaliczenie otrzymanych kwot do przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, źródłem przychodów jest między innymi najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przedmiotowym przypadku Wnioskodawca oraz była żona ustalili w umowie o podział majątku wspólnego, na mocy której Wnioskodawca nabył wyłączną własność lokalu, iż do dnia wydania mu lokalu przez byłą żonę, będzie ona płaciła Wnioskodawcy równowartość rat kredytowych płaconych przez niego na rzecz banku. Oznacza to, iż w związku z czasowym użytkowaniem lokalu - będącego obecnie wyłączną własnością Wnioskodawcy – przez Jego byłą żonę, płaci ona na rzecz Wnioskodawcy określoną kwotę pieniężną.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższy stosunek prawny nosi w tym zakresie podobieństwa do umowy najmu, poprzez którą - zgodnie z kodeksem cywilnym wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, iż płatności otrzymywane przez Wnioskodawcę od byłej żony do dnia wydania mu Lokalu stanowią przychody z umowy o podobnym charakterze do umowy najmu. Ponadto, jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a zatem lokal nie jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, iż przychody osiągane w związku z otrzymywaniem przez Wnioskodawcę kwot równowartości rat kredytowych od byłej żony na podstawie umowy o podział majątku wspólnego stanowią przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 2 - zaliczenie kwot rat kredytowych w części odsetkowej zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Jak wspomniano wyżej, Wnioskodawca jest zobowiązany do płacenia rat z tytułu kredytu obejmujących w szczególności odsetki naliczone od kredytu, który służył sfinansowaniu zakupu nieruchomości. Ponadto, lokal jest użytkowany przez byłą żonę Wnioskodawcy, w związku z czym Wnioskodawca osiąga jak wspomniano wyżej przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust 1 pkt 6 ww. ustawy.

Należy zauważyć, iż uzyskiwanie przez Wnioskodawcę powyższych przychodów jest bezpośrednio związane z ponoszeniem obciążenia ratami kredytowymi w szczególności odsetkowymi. W analizowanym przypadku, wysokość rat kredytowych ma bowiem bezpośrednie przełożenie na wysokość płatności równowartości tych rat otrzymywanej od byłej żony. W szczególności, gdyby Wnioskodawca nie ponosił ciężaru rat kredytowych nie byłby uprawniony do uzyskiwania wspomnianej płatności od byłej żony a zatem nie osiągałby wspomnianych wyżej przychodów. Konsekwentnie, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, iż kwoty rat kredytowych w części odsetkowej stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów

Ponadto, Wnioskodawca zauważa, iż możliwość zaliczenia kosztów odsetkowych do kosztów uzyskania przychodów dotyczących przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostało potwierdzone w interpretacjach organów podatkowych (np. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 marca 2012 r. sygn. IPPB4/415-923/11-4/MP).

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca przyjmuje stanowisko przedstawione na wstępie.

Ad. 3 - zaliczenie kwot rat kredytowych w części kapitałowej zapłaconych przez Wnioskodawcę na rzecz banku do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy uwagi przedstawione w punkcie 2 będą miały również zastosowanie do części kapitałowej raty odsetkowej. Mianowicie, również ta część raty kredytowej również bezpośrednio przekłada się na kwotę przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z tytułu zwrotu równowartości raty kredytowej przez byłą żonę. Konsekwentnie, także ta część raty kredytowej będzie mogła zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 17 kwietnia 2016 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.) po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/16 (data wpływu 30 maja 2018 r.) w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego w zakresie:

• określenia źródła przychodów – jest prawidłowe,
• kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3310/16.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

W przedmiotowej sprawie, prawidłowa kwalifikacja uzyskanych przychodów do określonego źródła przychodów, sprowadza się do oceny czy w pojęciu "innych umów o podobnym charakterze" do umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy, użytym w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mieści się umowa o podział majątku wspólnego, w wyniku której doszło m.in. do ustalenia pomiędzy dotychczasowymi współwłaścicielami co do sposobu czasowego, odpłatnego korzystania z lokalu.

Umowa najmu jest umową nazwaną, uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Zawarcie umowy najmu nie wymaga szczególnej formy, jednak w pewnych przypadkach forma umowy może rodzić konsekwencje prawne. Zgodnie z art. 660 Kodeksu cywilnego umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy przyjmuje się, że umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Nadmienić w tym miejscu należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788 z późn. zm).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). W sprawach nieunormowanych w artykułach poprzedzających od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, jak również do podziału tego majątku, stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności majątku spadkowego i o dziale spadku

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Umowa o podział majątku wspólnego musi określić cel jakim jest dokonanie podziału majątku objętego uprzednio wspólnością majątkową małżeńską. Dla osiągnięcia tego celu koniecznym jest ustalenie składu oraz wartości majątku wspólnego, a także sposobu wyjścia majątku ze wspólności.

Przystępując do oceny skutków podatkowych opisanej we wniosku umowy – wskazać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę od byłej żony kwoty stanowiące płatności równowartości rat kredytowych, tj. przychody wynikające z zawarcia umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego, stanowią przychód z umowy o podobnym charakterze do umowy najmu.

Analizując zakres podobieństw umownych praw i obowiązków Wnioskodawcy i jego byłej żony, określony w notarialnej umowie o podział majątku dorobkowego należy wskazać, że Wnioskodawca zobowiązał się do udostępnienia byłej żonie swojego (już wyłącznego swojego) lokalu, zaś była żona zobowiązała się do płacenia Wnioskodawcy równowartości rat kredytowych, limitowanych pewną wartością, uzgodnioną pomiędzy małżonkami. Kwoty otrzymane od byłej żony stanowiły trwałe, nieodwracalne przysporzenie Wnioskodawcy. Były zatem przychodem wynikającym z zawartej umowy. Wprawdzie nie jest to umowa najmu w rozumieniu art. 659 i następnych ustawy Kodeks cywilny, to jednak podobieństwa do takiej umowy są ewidentne. Jedna strona oddaje drugiej rzecz do używania, zaś druga płaci pierwszej pewną, umówioną kwotę. Każdemu obowiązkowi jednej strony odpowiada prawo podmiotowe drugiej strony. Okoliczność, że prawa i obowiązki umowne spisano, w sensie technicznym w umowie poświęconej co do zasady podziałowi majątku dorobkowego, niczego nie zmienia. Taka umowa quasi najmu mogłaby zostać zawarta w związku z każdą inną umową nazwaną lub nienazwaną, w każdej innej formie, niż notarialna, w tym także w formie ustnej. Nie jest istotna forma ani techniczny związek z inną umową (np. umową o podział majątku), lecz essentialia negotii przesądzające jaka umowa została naprawdę zawarta.

Wobec powyższego uzyskane przez Wnioskodawcę przychody wynikające z zawarcia umowy o podział majątku wspólnego w formie aktu notarialnego, stanowią przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przychód uzyskany przez Niego stanowi przychód uzyskany z tytułu umowy o podobnym charakterze do umowy najmu, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rat kredytowych (w części odsetkowej i kapitałowej) wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. Koszty poniesione przez podatnika należy zatem oceniać pod kątem ich celowości a więc dążenia do uzyskania przychodu a nie niezbędności.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Poza tym należy podkreślić, że koszty mają być bezwzględnie w sposób prawidłowy udokumentowane i poniesione przez podatnika a nie inne osoby.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  
  

A zatem spłata kredytu zaciągniętego na zakup lokalu, co do zasady, w świetle ww. przepisu, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze ww. przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że zarówno wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu jak i na spłatę rat kapitałowych nie mogą być przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć bowiem należy, że Wnioskodawca zobowiązany został w wyniku zawartej umowy kredytu bankowego do spłaty rat kredytowych wraz z odsetkami, niezależnie od tego, czy uzyskuje lub będzie uzyskiwał przychody, ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie istnieje więc z punktu widzenia celowości, związek ponoszonych wydatków z uzyskiwanymi przychodami. Koszty poniesione przez podatnika należy oceniać bowiem pod kątem ich celowości a więc dążenia do uzyskania przychodu, lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a nie niezbędności, która w rozpatrywanym przypadku wynika ze wcześniejszych zobowiązań.

Wnioskodawca, nie może zatem uznać za koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatków, jakie poniósł na raty kredytowe (w części odsetkowej i kapitałowej) na rzecz banku. Wydatki te nie zostały poniesione w celu uzyskania przychodu, który został określony w katalogu art. 10 ust. 1 pkt 9 jako przychód z innych źródeł, lecz wynikają one ze wcześniejszych zobowiązań zaciągniętych przez Wnioskodawcę.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie kosztów uzyskania przychodów należało uznać za nieprawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna dotycząca przepisów prawa wydana została w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe przywołana interpretacja indywidualna, nie jest wiążąca dla tut. organu podatkowego. Każdą sprawę organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.