Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.200.2018.2.BK
z 31 lipca 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2018 r. (data wpływu 2 maja 2018 r. ) uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. i 9 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. i 9 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odliczeń w ramach tzw. ulgi prorodzinnej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującą niepełnosprawne dziecko. Syn urodził się 3 sierpnia 1986 r. Od urodzenia jest osobą niepełnosprawną ze znacznym stopniem niepełnosprawności i ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji. Nie chodzi, porusza się na wózku inwalidzkim, jest na stałe zacewnikowany. Syn Wnioskodawczyni otrzymuje rentę socjalną wypłacaną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w rocznej wysokości 9 882 zł 70 gr. Otrzymuje również wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w Zakładzie Aktywności Zawodowej w rocznej wysokości 13 802 zł 27 gr. Na co dzień wymaga stałej opieki drugiej osoby.

W latach 2012-2017, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody opodatkowane wg skali podatkowej. Dochody Wnioskodawczyni w poszczególnych latach nie przekraczały kwoty 20 000 zł za każdy rok. W stosunku do Wnioskodawczyni i jej syna nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy o podatku tonażowym lub ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, utrzymuje się z renty. W okresach, których dotyczy wniosek łączne dochody Wnioskodawczyni nie przekroczyły kwoty 112 000 zł. W wyżej wymienionym okresie Wnioskodawczyni nie wykonywała władzy rodzicielskiej w stosunku do innych dzieci oraz obowiązku alimentacyjnego wobec innych pełnoletnich dzieci. Syn Wnioskodawczyni jest kawalerem, nie wstąpił w związek małżeński. Syn pozostawał i pozostaje nadal na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Obowiązek alimentacyjny – jak wskazuje Wnioskodawczyni - spełnia poprzez 24 godzinną opiekę nad pełnoletnim synem. Zakupuje dla niego leki, pieluchomajtki, cewniki, specjalne żele, plastry na odleżyny.

Ojciec - jak podkreśla Wnioskodawczyni – nie łoży na utrzymanie syna, nie zajmuje się nim i nie służy żadnym wsparciem materialnym. Opieka Wnioskodawczyni nad synem polega m.in. na codziennej toalecie, zabiegach kosmetycznych i higienicznych, lekarskich np. wymiana cewnika, zmiana opatrunków, zawożeniu syna na rehabilitację, do lekarza, na spotkania. Wnioskodawczyni ponosi koszty naprawy wózka inwalidzkiego syna, ponieważ wymiana z NFZ jest niemożliwa bez kolejki oraz pokrywa koszty opiekuna podczas jej nieobecności z powodu pobytu w szpitalu lub w przychodni albo podczas załatwiania codziennych spraw np. zakupów. Wnioskodawczyni nie ma nikogo, kto mógłby pomóc nieodpłatnie w ww. zabiegach. Nawet – jak podnosi Wnioskodawczyni – podczas kąpieli potrzebna jest męska pomoc w przytrzymywaniu syna, a nie zawsze sąsiad może tej pomocy udzielić. Syn jest sparaliżowany od pasa w dół i do wszystkich czynności potrzebuje pomocy drugiej osoby. Chociaż syn otrzymuje wynagrodzenie i rentę socjalną nie jest samodzielny finansowo, ponieważ koszty zakupu leków i środków dezynfekujących głębokie rany odleżynowe są bardzo wysokie pochłaniają 90% jego dochodów, pozostałe 10% nie wystarcza na wyżywienie, zakup odzieży bawełnianej oddychającej (innej nie może używać, ponieważ jest osobą siedzącą na wózku inwalidzkim) oraz na opłaty medialne. W związku z tym Wnioskodawczyni pomaga synowi finansowo, jak tylko może. Ze swoich, nie wysokich dochodów Wnioskodawczyni zakupuje dla syna również poduszki do wózka inwalidzkiego. Wnioskodawczyni jest samotną matką, w wieku 67 lat i ma problemy ze zdrowiem - jest po 4 operacjach onkologicznych i czasami sama potrzebuje opieki. Jednak, pomimo swojej skromnej emerytury Wnioskodawczyni najpierw zabezpiecza wszystkie potrzeby syna do codziennego funkcjonowania, a na końcu dopiero swoje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni, jako matka samotnie wychowująca dorosłe, niepełnosprawne dziecko uzyskujące dochody, ma prawo do odliczenia od podatku dochodowego w deklaracji rocznej ulgi prorodzinnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przepisy dotyczące stosowania ulgi prorodzinnej uregulowane zostały w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do dorosłych dzieci niepełnosprawnych nie mają zastosowania wymogi: nauki w szkole i nieuzyskiwania dochodów. Trzeba jednak pamiętać, że w przypadku wszystkich dzieci ulga prorodzinna nie może być odliczana, gdy do dziecka miały zastosowanie w roku podatkowym przepisy o podatku liniowym, karcie podatkowej lub ryczałcie ewidencjonowanym (z wyjątkiem ryczałtu od przychodów z najmu). Jedynym warunkiem odliczania ulgi na pełnoletnie dzieci niepełnosprawne bez względu na wiek jest otrzymywanie przez nie jednego ze świadczeń. Są to: renta socjalna, zasiłek pielęgnacyjny, dodatek pielęgnacyjny.

Syn Wnioskodawczyni otrzymuje rentę socjalną, uzyskuje dochody z tytułu zatrudnienia. Sprawując całodzienną opiekę nad synem Wnioskodawczyni spełnia również obowiązek alimentacyjny wobec dziecka.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni uważa, że jako matka samotnie wychowująca dziecko ma prawo do odliczenia ulgi prorodzinnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.

W myśl art. 27f ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r., odliczeniu podlega kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, za każdy miesiąc kalendarzowy, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1. Odliczenie nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

Stosownie do art. 27f ust. 2 ustawy, w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 24 października 2012 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1278) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2013 r. odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
   
   
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota stanowiąca 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na każde dziecko.
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota stanowiąca:
   
   
   1. 1/6 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 1/4 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na trzecie dziecko,
      
   3. 1/3 kwoty zmniejszającej podatek określonej w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, na czwarte i każde kolejne dziecko.

Na podstawie art. 1 pkt 4 lit. b) ww. ustawy zmieniającej w art. 27 po ust. 2 dodano również ust. 2a-2d.

Stosownie do art. 27f ust. 2 ustawy, w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1644) i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2014 r., odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka - kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   
   
   
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
   
   
   
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci - kwota:
   
   
   
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W świetle art. 27f ust. 2c ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 nie przysługuje, poczynając od miesiąca kalendarzowego, w którym dziecko:

1. na podstawie orzeczenia sądu zostało umieszczone w instytucji zapewniającej całodobowe utrzymanie w rozumieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych;
2. wstąpiło w związek małżeński.

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów - imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 – w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2017 r. - wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,

• w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Zgodnie z art. 27f ust. 7 przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Przepis art. 6 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Na mocy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1926) zmieniono brzmienie art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych. Ze znowelizowanego art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do dzieci w nim wskazanych zalicza się dzieci pełnoletnie do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Powyższa zmiana weszła w życie dnia 1 stycznia 2017 r. i ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r.

Zgodnie z art. 6 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych (art. 6 ust. 9 ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest matką samotnie wychowującą niepełnosprawne dziecko. Syn urodził się 3 sierpnia 1986 r. Od urodzenia jest osobą niepełnosprawną ze znacznym stopniem niepełnosprawności i ograniczoną zdolnością do samodzielnej egzystencji. Nie chodzi, porusza się na wózku inwalidzkim, jest na stałe zacewnikowany. Syn Wnioskodawczyni otrzymuje rentę socjalną wypłacaną przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w rocznej wysokości 9 882 zł 70 gr. Otrzymuje również wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia w Zakładzie Aktywności Zawodowej w rocznej wysokości 13 802 zł 27 gr. Na co dzień wymaga stałej opieki drugiej osoby.

W latach 2012-2017, których dotyczy wniosek Wnioskodawczyni uzyskiwała dochody opodatkowane wg skali podatkowej. Dochody Wnioskodawczyni w poszczególnych latach nie przekraczały kwoty 20 000 zł za każdy rok. W stosunku do Wnioskodawczyni i jej syna nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy o podatku tonażowym lub ustawy o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych. Wnioskodawczyni nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, utrzymuje się z renty. W okresach, których dotyczy wniosek łączne dochody Wnioskodawczyni nie przekroczyły kwoty 112 000 zł. W wyżej wymienionym okresie Wnioskodawczyni nie wykonywała władzy rodzicielskiej w stosunku do innych dzieci oraz obowiązku alimentacyjnego wobec innych pełnoletnich dzieci. Syn Wnioskodawczyni jest kawalerem, nie wstąpił w związek małżeński. Syn pozostawał i pozostaje nadal na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Obowiązek alimentacyjny – jak wskazuje Wnioskodawczyni - spełnia poprzez 24 godzinną opiekę nad pełnoletnim synem. Zakupuje dla niego leki, pieluchomajtki, cewniki, specjalne żele, plastry na odleżyny. Ojciec - jak podkreśla Wnioskodawczyni – nie łoży na utrzymanie syna, nie zajmuje się nim i nie służy żadnym wsparciem materialnym. Opieka Wnioskodawczyni nad synem polega m.in. na codziennej toalecie, zabiegach kosmetycznych i higienicznych, lekarskich np. wymiana cewnika, zmiana opatrunków, zawożeniu syna na rehabilitację, do lekarza, na spotkania. Wnioskodawczyni ponosi koszty naprawy wózka inwalidzkiego syna, ponieważ wymiana z NFZ jest niemożliwa bez kolejki oraz pokrywa koszty opiekuna podczas jej nieobecności z powodu pobytu w szpitalu lub w przychodni albo podczas załatwiania codziennych spraw np. zakupów. Wnioskodawczyni nie ma nikogo, kto mógłby pomóc nieodpłatnie w ww. zabiegach. Nawet – jak podnosi Wnioskodawczyni – podczas kąpieli potrzebna jest męska pomoc w przytrzymywaniu syna, a nie zawsze sąsiad może tej pomocy udzielić. Syn jest sparaliżowany od pasa w dół i do wszystkich czynności potrzebuje pomocy drugiej osoby. Chociaż syn otrzymuje wynagrodzenie i rentę socjalną nie jest samodzielny finansowo, ponieważ koszty zakupu leków i środków dezynfekujących głębokie rany odleżynowe są bardzo wysokie pochłaniają 90% jego dochodów, pozostałe 10% nie wystarcza na wyżywienie, zakup odzieży bawełnianej oddychającej (innej nie może używać, ponieważ jest osobą siedzącą na wózku inwalidzkim) oraz na opłaty medialne. W związku z tym Wnioskodawczyni pomaga synowi finansowo, jak tylko może. Ze swoich, nie wysokich dochodów Wnioskodawczyni zakupuje dla syna również poduszki do wózka inwalidzkiego. Wnioskodawczyni jest samotną matką, w wieku 67 lat i ma problemy ze zdrowiem - jest po 4 operacjach onkologicznych i czasami sama potrzebuje opieki. Jednak, pomimo swojej skromnej emerytury Wnioskodawczyni najpierw zabezpiecza wszystkie potrzeby syna do codziennego funkcjonowania, a na końcu dopiero swoje.

Zgodnie z zacytowanymi wyżej przepisami ulga prorodzinna, przy spełnieniu określonych wymogów, przysługuje podatnikowi utrzymującemu pełnoletnie dziecko/pełnoletnie dzieci w związku z wykonywaniem przez podatnika ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że obowiązek alimentacyjny zdefiniowany został w art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682 z późn. zm.) jako obowiązek dostarczania przez osobę zobowiązaną podmiotowi uprawnionemu środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania.

Istotą tak określonego obowiązku jest to, że jedna strona ma prawo dostarczania tak wskazanych środków, a druga osoba ma obowiązek je dostarczyć.

Dostarczanie środków utrzymania to zaspokajanie normalnych, bieżących potrzeb uprawnionego w postaci: pożywienia, ubrania, mieszkania, opału, niezbędnych przedmiotów umożliwiających przebywanie w środowisku i w rodzinie, leków, itp. Dostarczanie środków wychowania obejmuje natomiast powinność starań o zdrowie uprawnionego, o jego rozwój fizyczny i umysłowy, stworzenie możliwości zdobycia wykształcenia, zapewnienie dostępu do dóbr kultury, itp.

Zgodnie z art. 133 § 1 ww. Kodeksu, rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

W myśl art. 133 § 2 tej ustawy, poza powyższym wypadkiem uprawniony do świadczeń alimentacyjnych jest tylko ten, kto znajduje się w niedostatku.

W orzecznictwie został utrwalony pogląd, że kwestia niedostatku osoby uprawnionej do alimentacji musi być oceniana w sposób zindywidualizowany, poprzez porównanie czy posiadane przez nią środki są wystarczające na pokrycie życiowych i zdrowotnych potrzeb niezbędnych w jej sytuacji.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci precyzuje art. 135 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1).

Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego (art. 135 § 2).

Środki utrzymania i wychowania, niezależnie od ich formy ukierunkowane są na te same zadanie – zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego.

Oznacza to, że osoby, które zgodnie z Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, wykonują obowiązek alimentacyjny względem pełnoletniego dziecka, otrzymującego rentę socjalną, legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności utrzymując je, a ponadto zapewniając stałą lub długotrwałą opiekę w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz stale współdziałając na co dzień w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji uprawnione są do skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej, określonej w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni przysługuje uprawnienie do skorzystania za lata 2012-2017 z ulgi prorodzinnej na podstawie art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na utrzymywanie pełnoletniego niepełnosprawnego syna w związku z wykonywaniem wobec Niego obowiązku alimentacyjnego.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie podkreślić, iż procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanym we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.