Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.297.2018.2.WH
z 2 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2018 r. (data wpływu 11 maja 2018 r.) uzupełnionym w dniu 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 21 maja 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 5 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został w dniu 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 21 maja 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, Spółka komandytowa (dalej: Spółka) planuje zbyć nieruchomość stanowiącą majątek Spółki. Spółka jest następcą prawnym L. Sp. z o.o., która z kolei była następcą prawnym F. Sp. z o.o. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta w drodze umowy kupna-sprzedaży dokonanej w formie aktu notarialnego z dnia 17 lipca 2002 r. przez F. Sp. z o.o. od osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej, nie będących podatnikami VAT. Nieruchomość gruntowa ma powierzchnię 1,0576 ha, znajdują się na niej następujące budynki: hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny, garaż oraz stacja transformatorowa, zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego nieruchomość jest przeznaczona pod produkcję przemysłową.

Po nabyciu do majątku spółki nieruchomość została wprowadzona do ewidencji działalności gospodarczej tj. ewidencji środków trwałych. Od 2005 roku Spółka prowadziła na nieruchomości działalność gospodarczą, w taki sposób, że nieruchomość była wydzierżawiana co mieści się w charakterze prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, określonej w § 3 ust. 5 pkt 33 (PKD 68.2) Umowy spółki z dnia 7 lipca 2017 r. z późniejszymi zmianami. Ponadto stwierdzić należy, iż kupno i sprzedaż nieruchomości na rachunek własny (PKD 68.1) również stanowią przedmiot działalności Spółki, zgodnie z powołaną Umową Spółki.

Od momentu nabycia do majątku Spółki i wprowadzenia do ewidencji środków trwałych Spółki nieruchomość podlegała amortyzacji metodą liniową ze stawką 2,5% i na dzień 31 marca 2018 r. księgowa wartość nieruchomości wynosiła 507.538,00 zł.

Spółka zamierza zbyć nieruchomość w roku 2018 na rzecz kontrahenta będącego podatnikiem VAT. Spółka nie dokonywała ulepszeń na nieruchomości, nie ponosiła tym samym nakładów w tym zakresie, a w szczególności nie przebudowała ani nie wybudowała na nieruchomości nowych budynków, budowli lub innych obiektów. Spółka nie dokonywała odliczeń podatku VAT z tytułu wybudowania, nabycia bądź przebudowy nieruchomości.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 11 czerwca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że hala produkcyjno—magazynowa, wraz z budynkiem administracyjno-socjalnym i garażem stanowią budynek w świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Należy dodać, iż wspomniane części składowe tworzą jeden fizycznie połączony ze sobą budynek co zostało zobrazowane na rzutach poglądowych. Natomiast stacja transformatorowa przynależna do nieruchomości jest umieszczona na słupie energetycznym i stanowi urządzenie budowlane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do planowanej transakcji zbycia nieruchomości z majątku Spółki, wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, Spółka będzie miała obowiązek naliczenia podatku od towarów i usług na zasadach ogólnych według stawki 23%?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a przedmiotowa przyszła transakcja sprzedaży nieruchomości z majątku Wnioskodawcy stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Wnioskodawca uznaje, że przedmiotowa transakcja przyszła będzie wykonywana w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, która to na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług jest definiowana następująco: „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.”

Wnioskodawca stwierdza, iż sprzedaż nieruchomości z majątku Spółki, która to nieruchomość była wykorzystywana przez Spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej mieści się w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, pomimo iż Spółka wcześniej nie dokonywała transakcji zbycia nieruchomości.

Stwierdzić należy, iż podatnik przewidywał prowadzenie działalności gospodarczej danego typu już w momencie powoływania Spółki, co znalazło odzwierciedlenie w Umowie Spółki i oznacza, że Spółka zakłada dokonywanie podobnych czynności w przyszłości. Tym samym nie można przyjąć, iż dana czynność będzie miała charakter czynności jednorazowej. Odwołując się do istniejącego orzecznictwa można powołać interpretację podatkową z dnia 31 stycznia 2008 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (nr ILPP2/443-117/07-2/JK), który stwierdził, iż: „Przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć w chwili wykonania usługi lub sprzedaży towaru. Aby zatem dostawę gruntów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a sam zakup gruntu dokonywany był w celu odsprzedaży”.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, iż Wnioskodawca ma zamiar dokonywać podobnych czynności wielokrotnie w przyszłości.

Jednocześnie dokonując analizy eliminacyjnej Wnioskodawca stwierdza, iż nie zachodzą przesłanki do skorzystania w ramach przedmiotowej transakcji przyszłej z żadnego ze zwolnień podatkowych przewidzianych w ustawie o podatku od towarów i usług.

Po pierwsze przedmiotowa nieruchomość nie jest gruntem rolnym zgodnie z obowiązującym Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego, co wyłącza możliwość skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Po drugie Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia podatkowego określonego w art. 43 ust 1. pkt 10 i pkt l0a ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ przepisy te zwalniają od podatku od towarów i usług dostawę budynków, budowli lub ich części obiektów, tymczasem Wnioskodawca nie dokonał, ani nie zamierza dokonać, dostawy obiektów budownictwa mieszkaniowego i lokali mieszkalnych, lecz obiektów o przeznaczeniu gospodarczym, które nie były przez Wnioskodawcę wznoszone, przebudowywane, ani ulepszane.

Po trzecie Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem zwolnienie to zostało przewidziane dla podatników wykonujących jedynie czynności zwolnienie od podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza wykonywana przez Wnioskodawcę na przedmiotowej nieruchomości nie była działalnością zwolnioną od podatku od towarów i usług.

Po czwarte Wnioskodawca nie może skorzystać ze zwolnienie przewidzianego w art. 41 ust. 12 ustawy o podatku od towarów i usług, gdzie obniżoną stawkę VAT stosuje się w odniesieniu do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przedmiotowa transakcja sprzedaży nieruchomości nie stanowi także transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w rozumieniu art. 6 pkt 1 w związku z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Albowiem zbywana nieruchomość samodzielnie nie stanowi organizacyjnie i finansowo wyodrębnionego w istniejącym przedsiębiorstwie zespołu składników materialnych i niematerialnych, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, tym bardziej nieruchomość samodzielnie nie mogłaby stanowić niezależnego przedsiębiorstwa.

Reasumując Wnioskodawca uważa, iż przedmiotowa przyszła transakcja sprzedaży nieruchomości z majątku Spółki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych z przyczyn wskazanych powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami zaś – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jednocześnie na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa, czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Katalog składników niematerialnych i materialnych, tworzących przedsiębiorstwo, ma charakter otwarty (na co wskazuje użyty zwrot „w szczególności”). Jednakże, aby można było przypisać pewnym składnikom niematerialnym i materialnym cechy przedsiębiorstwa, należy pamiętać, że nie można dokonać wyłączeń zbyt daleko idących.

Przepis art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Ponadto należy wskazać, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług ma miejsce wówczas, jeżeli spełniona jest przesłanka o charakterze przedmiotowym, tj. występuje czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działający w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący spółką komandytową planuje zbyć nieruchomość stanowiącą majątek Spółki. Spółka zamierza zbyć nieruchomość w roku 2018 na rzecz kontrahenta będącego podatnikiem VAT. Nieruchomość została nabyta w drodze umowy kupna-sprzedaży dokonanej w formie aktu notarialnego z dnia 17 lipca 2002 r. przez F. Sp. z o.o. od osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej, niebędących podatnikami VAT. Nieruchomość gruntowa ma powierzchnię 1,0576 ha, znajdują się na niej następujące budynki: hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny, garaż oraz stacja transformatorowa. Wnioskodawca wskazał, że hala produkcyjno - magazynowa, wraz z budynkiem administracyjno - socjalnym i garażem tworzą jeden fizycznie połączony ze sobą budynek w świetle ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Natomiast stacja transformatorowa przynależna do nieruchomości jest umieszczona na słupie energetycznym i stanowi urządzenie budowlane.

Po nabyciu do majątku spółki nieruchomość została wprowadzona do ewidencji działalności gospodarczej tj. ewidencji środków trwałych. Od 2005 roku Spółka prowadziła na nieruchomości działalność gospodarczą, w taki sposób, że nieruchomość była wydzierżawiana co mieści się w charakterze prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż kupno i sprzedaż nieruchomości na rachunek własny również stanowią przedmiot działalności Spółki. Spółka nie dokonywała ulepszeń na nieruchomości, nie ponosiła tym samym nakładów w tym zakresie, a w szczególności nie przebudowała ani nie wybudowała na nieruchomości nowych budynków, budowli lub innych obiektów. Spółka nie dokonywała odliczeń podatku VAT z tytułu wybudowania, nabycia bądź przebudowy nieruchomości.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia czy sprzedaż nieruchomości z własnego majątku, wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych z zastosowaniem stawki 23%.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii wskazać należy, że w analizowanym przypadku sprzedaż nieruchomości jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Z wniosku wynika, że przedmiotem transakcji będzie nieruchomość gruntowa oraz znajdujące się na niej hala produkcyjno - magazynowa, wraz z budynkiem administracyjno - socjalnym i garażem tworzące jeden fizycznie połączony ze sobą budynek jak również stacja transformatorowa. Zatem w analizowanym przypadku przedmiotem transakcji nie będzie przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego ani też zorganizowana część przedsiębiorstwa, o której mowa art. 2 pkt 27e ustawy lecz poszczególne składniki majątku stanowiące towary, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy. Tym samym w przedmiotowym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy. Jednocześnie Wnioskodawca, który jest spółką komandytową dokonując przedmiotowej sprzedaży tj. sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej występował będzie w charakterze podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym sprzedaż nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości gruntowej, na której znajduje się hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny oraz garaż, które tworzą jeden fizycznie połączony ze sobą budynek jak również stację transformatorową stanowiącą urządzenie budowlane.

Zatem należy stwierdzić, ze przedmiotem transakcji będzie nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem.

Tym samym w analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, które dotyczy tylko i wyłącznie terenów niezabudowanych.

Skoro przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość gruntowa zabudowana budynkiem to w pierwszej kolejności należy przeanalizować zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zgodnie z którym, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
   
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   
   

Na podstawie powyższego przepisu dostawa budynków, budowli lub ich części, spełniających określone w przepisie warunki, może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacji, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do dostawy upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W tym miejscu należy podkreślić, że w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy jest mowa o dostawie budynków, budowli lub ich części.

Podobnie powyższa kwestia została uregulowana w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347 z 11.12.2006 r., s. 1, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
   
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Stosownie do art. 12 ust. 2 (zdanie pierwsze) ww. Dyrektywy, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Tym samym w świetle powyższego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że zwolnienie o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy odnosi się tylko do dostawy obiektów budownictwa mieszkaniowego i lokali mieszkalnych a nie dotyczy obiektów o przeznaczeniu gospodarczym. Cytowane wyżej przepisy odnoszą się do budynków ogólnie, a nie w podziale na budynki mieszkalne i budynki o przeznaczeniu gospodarczym. Zatem skoro Wnioskodawca wskazał, że hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny oraz garaż stanowią połączony budynek w świetle ustawy Prawo budowlane a powyższe przepisy odnoszą się do dostawy budynków, budowli lub ich części to tym samym Wnioskodawca po spełnieniu warunków o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy będzie mógł z tego zwolnienia skorzystać.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
   
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy VAT ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem ze dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
   
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Zgodnie z art. 43 ust. 11 ustawy oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

1. imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy;
   
2. planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części;
   
3. adres budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak wiec ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady zatem grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej samej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budynku”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, z późn. zm.).

I tak, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle zdefiniowane w art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane, które uznaje się za towar na gruncie podatku od towarów i usług. Jednakże urządzenia te należy traktować, jako elementy przynależne do budynku i opodatkować łącznie z tym budynkiem, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie techniczne. Brak podstaw do stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów w zakresie stawki podatku VAT dla ww. urządzeń w oderwaniu od budynków, do których przynależą, gdyż w świetle obowiązujących przepisów nie mają one samodzielnego bytu.

Analiza informacji zawartych w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwem – prowadzi do wniosku, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do opisanego przez Wnioskodawcę budynku (hali produkcyjno-magazynowej, budynku administracyjno-socjalnego, garażu) doszło już do pierwszego zasiedlenia i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie okres przekraczający dwa lata.

Jak wskazał Wnioskodawca przedmiotem zbycia będzie budynek (hali produkcyjno-magazynowej, budynek administracyjno-socjalnego oraz garaż). Z treści wniosku wynika, że przedmiotowy budynek był oddany do używania przez Wnioskodawcę najpóźniej w 2005 r., kiedy to nieruchomość zaczęła być wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Z opisu sprawy wynika także, że w stosunku do wskazanego budynku na który składają się hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny oraz garaż Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie, które stanowiłyby co najmniej 30% jego wartości początkowej.

Zatem, w kontekście powołanych powyżej przepisów prawa oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że do sprzedaży budynku (hali produkcyjno – magazynowej, budynku administracyjno – socjalnego oraz garażu) zastosowanie znajdzie zwolnienie z podatku VAT zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż transakcja nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia oraz od daty pierwszego zasiedlenia minął już okres przekraczający dwa lata.

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem dostawy będzie również, jak wskazał Wnioskodawca urządzenie budowlane, tj. stacja transformatorowa. Zgodnie z ustawą Prawo budowlane urządzenia budowlane stanowią urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, nie są to samodzielne budowle. Tym samym przedmiotowa stacja transformatorowa będąca urządzeniem budowlanym powinna być traktowana jako element przynależny do budynku i opodatkowana według stawek właściwych dla tego budynku. Zatem z uwagi na to, że dostawa budynku korzysta ze zwolnienia od podatku o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy to również dostawa urządzenia budowlanego, tj. stacji transformatorowej będzie objęta powyższym zwolnieniem.

Zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT będzie miało również zastosowanie dla dostawy gruntu na którym budynek jest posadowiony, gdyż zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem sprzedaż nieruchomości gruntowej, na której znajduje się hala produkcyjno-magazynowa, budynek administracyjno-socjalny oraz garaż, które tworzą jeden fizycznie połączony ze sobą budynek jak również stacji transformatorowej stanowiącej urządzenie budowlane korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Przy czym, w przypadku, spełnienia warunków o których mowa w a art. 43 ust. 10 w związku z art. 43 ust. 11 ustawy Wnioskodawca może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy a tym samym wybrać opodatkowanie dostawy według właściwej stawki podatku.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym transakcja sprzedaży nieruchomości z majątku Spółki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.