Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.346.2018.2.PR
z 3 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2018 r. (data wpływu 24 maja 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wykazania w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej VAT-UE nabycia urządzenia z montażem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego wykazania w deklaracji VAT-7 i informacji podsumowującej VAT-UE nabycia urządzenia z montażem. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.) o doprecyzowanie opisu stanu faktycznego, przeformułowane pytanie nr 1 oraz stanowisko własne w zakresie przeformułowanego pytania nr 1.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W październiku 2017 r. Wnioskodawca dokonał nabycia od dostawcy unijnego (nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny ani zwolniony na terytorium Polski) urządzenia, którego montaż wymagał specjalistycznej wiedzy i umiejętności, które posiada wyłącznie dostawca. Montaż został dokonany na terenie Polski u klienta Wnioskodawcy. Całość zlecenia była koordynowana przez Wnioskodawcę i inżynierów, których zatrudnia (jeden z nich był obecny podczas montażu). Podczas prac przy zleceniu Wnioskodawca wykonywał szereg czynności, które niezbędne były do prawidłowego jego wykonania. Niemniej jednak, urządzenie zostało dostarczone i zamontowane w niezmienionym stanie przez jego dostawcę (firmę angielską). Wszelkie czynności na urządzeniu, których dokonali inżynierowie Wnioskodawcy zostały wykonane już po jego zamontowaniu u klienta. Transakcja nie została wykazana w deklaracji VAT-7₍₁₇₎ jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w poz. 23 i 24 lecz jako dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT w poz. 32 i 33 oraz nie została wykazana w deklaracji VAT-UE.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przytoczonego stanu faktycznego należy uznać, że mamy do czynienia z sytuacją określoną w oparciu o art. 9 ust. 1 ustawy o VAT (wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów) i należy tę transakcję wykazać w deklaracji VAT-7 w części C., w poz. „Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów” oraz w części D. deklaracji VAT-UE? Czy raczej mamy do czynienia z sytuacją określoną w oparciu o art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (dostawa z montażem specjalistycznym) i należy wykazać tę transakcję w deklaracji VAT-7 w części C. w poz. „Dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy”?
2. Czy w przedmiotowej sprawie korygując deklarację VAT-7 (w której została wykazana dostawa z montażem) i wykazując wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów po upływie trzech miesięcy można VAT należny ująć w tym samym miesiącu co VAT naliczony?
   
   

1. Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionej sytuacji nie ma uzasadnienia stosowanie art. 9 ust. 1 ustawy o VAT (nie wystąpi WNT), lecz mamy do czynienia z dostawą z montażem specjalistycznym na co wskazuje przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.
   Przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 mówi, iż nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru przemieszczenia towarów dokonanego przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy jest terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz.
   Natomiast w art. 22 ust. 1 pkt 2 czytamy, że miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz – miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane.
   Według powyższego Wnioskodawca uważa, że należy opisaną transakcję wykazać w deklaracji VAT-7 jako dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT oraz nie wykazywać jej w deklaracji VAT-UE.
2. Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sytuacji korygując deklarację VAT-7 można VAT naliczony wykazać w tym samym miesiącu co VAT należny mimo upływu 3 miesięcy od miesiąca, w którym w stosunku do nabywanych towarów powstał obowiązek podatkowy, ponieważ VAT należny z przedmiotowej transakcji został ujęty w deklaracji za miesiąc, w którym powstał obowiązek podatkowy, tylko w innej pozycji. Nie mamy tu więc do czynienia z sytuacją wskazaną w art. 86 ust. 10i, w której kwota podatku należnego nie została wykazana w deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Przez państwo członkowskie rozumie się – stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy – państwo członkowskie Unii Europejskiej.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy  przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z opisu sprawy wynika, że w październiku 2017 r. Wnioskodawca dokonał nabycia od dostawcy angielskiego (nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny ani zwolniony na terytorium Polski) urządzenia, którego montaż wymagał specjalistycznej wiedzy i umiejętności, które posiada wyłącznie dostawca. Montaż został dokonany na terytorium Polski u klienta Wnioskodawcy. Podczas prac przy zleceniu Wnioskodawca wykonywał szereg czynności, które niezbędne były do prawidłowego jego wykonania. Niemniej jednak, urządzenie zostało dostarczone i zamontowane w niezmienionym stanie przez angielskiego dostawcę. Wszelkie czynności na urządzeniu, których dokonali inżynierowie Wnioskodawcy zostały wykonane już po jego zamontowaniu u klienta. Transakcja nie została wykazana w deklaracji VAT-7₍₁₇₎ jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w poz. 23 i 24 lecz jako dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy w poz. 32 i 33 oraz nie została wykazana w deklaracji VAT-UE.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Przepis art. 11 ustawy reguluje szczególne przypadki, w których wystąpi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Przypadek określony w art. 11 ust. 1 ustawy dotyczy sytuacji samego nieodpłatnego przemieszczenia towarów pomiędzy państwami członkowskimi, w efekcie którego towary te trafiają do Polski.

Aby zastosować regulację art. 11 ust. 1 ustawy, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

1. towary są przemieszczane przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz – regulacja dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy towary przemieszczane są przez podatnika podatku od wartości dodanej innego niż polski podatek VAT;
2. przemieszczenie jest dokonywane z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski na terytorium Polski;
3. towary są własnością podatnika podatku od wartości dodanej, który je przemieszcza – warunek ten oznacza, że nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na podstawie tego przepisu przypadek, gdy podatnik podatku od wartości dodanej przemieszcza na terytorium Polski towary, które nie należą do niego;
4. towary te zostały przez tego podatnika na terytorium innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane – warunek ten przewiduje, że podatnik podatku od wartości dodanej wszedł w posiadanie tych towarów na terytorium tego państwa członkowskiego, z którego zostały przemieszczone do Polski;
5. towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zatem niespełnienie choćby jednej z powyżej przedstawionych przesłanek nie pozwala na zastosowanie przepisu art. 11 ust. 1 ustawy.

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy określa zamknięty katalog sytuacji, w których przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy, z terytorium innego państwa członkowskiego na terytorium Polski dokonywanego przez podatnika podatku od wartości dodanej nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy – przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, dla których miejscem dostawy zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 jest terytorium kraju, jeżeli towary te są przemieszczane przez tego podatnika dokonującego ich dostawy lub na jego rzecz.

Należy podkreślić, że regulacja art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy dotyczy wyłącznie podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego przemieszczenia własnych towarów na terytorium kraju. Tym samym przepisy te nie odnoszą się do nabywcy tych towarów po ich montażu na terytorium kraju.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Jest to szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz – miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane; nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Ww. przepis normuje sytuacje, w których poza dokonaniem dostawy towarów, dostawca zobowiązuje się również zainstalować/zamontować dostarczany towar, przy użyciu środków własnych, lub przy wykorzystaniu zasobów innego podmiotu. Ponadto, ustawodawca uznał, że w takich sytuacjach świadczeniem nadającym charakter wszystkim podjętym przez dostawcę czynnościom jest właśnie dostawa towarów.

Zatem przepis art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje szczególną zasadę określania miejsca opodatkowania podatkiem VAT dla dostawy towarów, które wymagają montażu bądź instalacji. Jest nim mianowicie miejsce, gdzie towary te są montowane/instalowane. Nie dochodzi tu natomiast do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na terytorium Polski przez podmiot dokonujący dostawy towarów wraz z ich montażem/instalacją, o czym stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć montażu i instalacji, które skutkują przesunięciem miejsca świadczenia do państwa, na terytorium którego wykonywany jest montaż lub instalacja towarów. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN (wersja internetowa www.pwn.pl), „montaż” to składanie maszyn, aparatów, urządzeń itp. z gotowych części, zakładanie, instalowanie urządzeń technicznych. Z kolei instalacja to montowanie gdzieś urządzeń technicznych. Należy zwrócić uwagę, że stosownie do cytowanego powyżej art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, do instalacji lub montażu nie zalicza się prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem. Zdaniem tutejszego organu, jako „proste czynności” należy rozumieć działania umożliwiające funkcjonowanie danego towaru i sprzętu, które potencjalny nabywca mógłby wykonać we własnym zakresie, np. korzystając z dołączonej instrukcji. Dlatego też biorąc powyższe pod uwagę za montaż lub instalację należy uznać takie czynności, które wymagają specjalistycznej wiedzy i umiejętności znanych przede wszystkim dostawcy montowanego lub instalowanego towaru/sprzętu.

Mając na względzie opis sprawy oraz przedstawione powyżej przepisy, należy stwierdzić, że czynności wykonane na rzecz Wnioskodawcy przez firmę angielską nie stanowiły dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów – o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy – lecz dostawę towaru z montażem, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, opodatkowaną w miejscu dokonywania montażu tego towaru, czyli na terytorium Polski.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej – podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Ww. przepisy przewidują tzw. instytucję odwrotnego obciążenia, polegającą na przerzuceniu ze sprzedawcy na nabywcę obowiązku opodatkowania transakcji. Z wyżej wskazanych przepisów wynika, że dla uznania nabywcy za podatnika z tytułu rozliczenia danej transakcji, zagraniczny dostawca towarów musi być podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej).

Zatem w sytuacji, gdy podatnik od wartości dodanej przemieszcza własne towary z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, które następnie są montowane lub instalowane na terytorium Polski w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy, wówczas podatnik ten (dostawca) nie wykazuje wewnątrzwspólnotowego nabycia na terytorium kraju tych własnych towarów na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy. Również polski nabywca nie wykazuje wewnątrzwspólnotowego nabycia tych towarów, nie zwalnia go to jednak z obowiązku rozliczenia podatku VAT z tytułu nabycia tych towarów na terytorium kraju w sytuacji spełnienia warunków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, nabył on urządzenie wraz z jego montażem na terytorium kraju od angielskiego dostawcy nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju i niezarejestrowanego jako podatnik VAT czynny ani zwolniony na terytorium Polski.

Wobec powyższego zostały zatem spełnione warunki dotyczące statusu podatkowego dostawcy i tym samym to Wnioskodawca był podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT od tej transakcji na terytorium Polski. W związku z tym na Wnioskodawcy ciążył obowiązek rozliczenia podatku należnego od nabytego towaru (urządzenia), ponieważ do przedmiotowej transakcji miał zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku (art. 99 ust. 14 ustawy).

Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2273) określiło m.in. wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7₍₁₇₎.

Zgodnie z załącznikiem nr 3 do ww. rozporządzenia stanowiącym objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7 i VAT-7K), część C. „Rozliczenie podatku należnego” deklaracji VAT-7₍₁₇₎ poz. 32 i 33 wypełnia nabywca, jeżeli jest on podatnikiem z tytułu nabycia towarów zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

W związku z powyższym Wnioskodawca prawidłowo wykazał w deklaracji VAT-7₍₁₇₎ w poz. „Dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy” (poz. 32 i 33) transakcję nabycia urządzenia wraz z jej montażem, dla której podatnikiem był Wnioskodawca na podstawie wskazanego art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy.

Przepis art. 100 ust. 1 ustawy wskazuje, że podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

− zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Zatem, skoro w analizowanym przypadku nie wystąpiło wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru – o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy – transakcja nabycia urządzenia przez Wnioskodawcę nie podlegała ujęciu w informacji podsumowującej VAT-UE.

Odpowiadając zatem na pytanie nr 1, w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z sytuacją określoną w art. 9 ust. 1 ustawy (wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów), mamy natomiast do czynienia z sytuacją określoną w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy (dostawą towaru z montażem specjalistycznym) i należało wykazać tę transakcję w deklaracji VAT-7 w części C. w poz. „Dostawa towarów, dla których podatnikiem jest nabywca, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy”.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na pytanie nr 2, gdyż Wnioskodawca prawidłowo wykazał w deklaracji VAT-7 w poz. 32 i 33 przedmiotową transakcję jako dostawę towaru, dla której podatnikiem był Wnioskodawca zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy oraz nie wykazał tej transakcji w informacji podsumowującej VAT-UE, co oznacza, że nie jest zobowiązany do korygowania złożonej deklaracji VAT-7.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.