Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.342.2018.2.MG
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lipca 2018 r. (data wpływu 16 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy dla dostawy części działki A, objętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy zagrodowej, będzie miała zastosowanie 23% stawka podatku VAT (pierwsza część pytania oznaczonego we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. ustalenia, czy dla dostawy części działki A, objętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy zagrodowej, będzie miała zastosowanie 23% stawka podatku VAT (pierwsza część pytania oznaczonego we wniosku nr 1). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 lipca 2018 r., poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W najbliższym czasie planowane jest przeprowadzenie zamiany nieruchomości stanowiącej własność Gminy X na nieruchomości będące własnością osoby fizycznej. Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Osoba fizyczna, z którą Gmina chce zamienić się na nieruchomości, prowadzi działalność gospodarczą – jest rolnikiem. Ww. zamiana będzie przeprowadzona w trybie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121, z późn. zm.) z obowiązkiem dokonania dopłaty na rzecz osoby fizycznej. Dokonanie przedmiotowej zamiany ma na celu uregulowanie stanu prawnego nieruchomości ze stanem faktycznym na gruncie.

Gmina X zamierza dokonać zamiany swojej nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym R, oznaczonej jako działka A, na nieruchomości stanowiące własność osoby fizycznej położone również w obrębie R, oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako działki: B oraz C.

Działka oznaczona w ewidencji gruntów A stała się z mocy prawa własnością gminy na podstawie decyzji Wojewody i stanowi pas gruntu przy drodze gminnej, na którym znajduje się niewielki fragment ściany przylegającego do działki budynku gospodarczego, stanowiącego własność osoby fizycznej, z którą planowane jest dokonanie przedmiotowej zamiany. Według ewidencji gruntów działka stanowi użytek: grunty rolne zabudowane i grunty orne. Wartość ww. działki zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego wynosi 7.127,00 zł netto (działka wyceniona zgodnie ze stanem faktycznym sposobu użytkowania – części składowe gruntu nie były przedmiotem wyceny). Zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi R w Gminnie X dla przedmiotowej części działki obowiązują przedmiotowe zapisy: „4RM – Tereny zabudowy zagrodowej, w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych” – część działki objęta planem zagospodarowania przestrzennego posiada w ewidencji gruntów użytek: grunty rolne zabudowane. Pozostała część nieruchomości zgodnie z uchwałą Rady Gminy w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy X oraz rozstrzygnięcia uwag zgłoszonych do projektu ww. studium, a nieuwzględnionych przez Wójta Gminy X, znajduje się w jednej strefie: „I-strefa zurbanizowana, tereny o wiodącej funkcji zabudowy mieszkaniowej” – przedmiotowa część działki objęta studium posiada w ewidencji gruntów użytek: grunty orne. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, zagospodarowania terenu.

Nieruchomość będąca własnością osoby fizycznej, oznaczona w ewidencji gruntów jako działka C, to fragment istniejącej drogi gminnej o nawierzchni asfaltowej, stanowiąca nieruchomość drogową. Droga ta istnieje już kilkadziesiąt lat. Zgodnie z zapisem w ewidencji gruntów stanowi użytek: drogowy – dr. wartość ww. działki zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego wynosi 15.954,00 zł netto (wyceniona zgodnie ze stanem faktycznego użytkowania jako nieruchomość drogowa), zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi R w Gminnie X dla części przedmiotowej działki obowiązują następujące zapisy: „4KD-D tereny dróg publicznych klasy drogi dojazdowej”. Pozostała część nieruchomości zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy X, oznaczona jest jako: „drogi lokalne”. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Nieruchomość będąca własnością osoby fizycznej, oznaczona w ewidencji gruntów jako działka B, to fragment pasa gruntu przy drodze gminnej. Według ewidencji gruntów działka stanowi użytek: grunty orne. Wartość ww. działki zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego wynosi 2.148,00 zł netto (działka wyceniona zgodnie ze stanem faktycznym sposobu użytkowania jako grunt orny). Zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy X, cała działka znajduje się w jednej strefie: „T-Strefa zurbanizowana, tereny o wiodącej funkcji, zabudowy mieszkaniowej”. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W związku z nierówną wartością zamienianych nieruchomości, zamiana będzie podlegała dopłacie na rzecz osoby fizycznej w kwocie 10.975,00 złotych netto.

W uzupełnieniu z dnia 9 lipca 2018 r., Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na poniższe pytania:

1. Czy „niewielki fragment ściany przylegającego do działki budynku gospodarczego” znajduje się na części działki A, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego?
   Ad. 1. Tak, niewielki fragment ściany przylegającego do działki A budynku gospodarczego (ściana budynku w niewielkim fragmencie biegnie po granicy działki) znajduje się na części działki, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.
2. Na podstawie jakiej decyzji/pozwoleń został wybudowany budynek gospodarczy stanowiący własność osoby fizycznej, z którą planowane jest dokonanie zamiany nieruchomości?
   Ad. 2. Urząd Gminy X w archiwum zakładowym nie posiada dokumentów, na podstawie których budynek został wybudowany. Budynek został wzniesiony najprawdopodobniej kilkadziesiąt lat temu.
3. Czy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla działki A o przeznaczeniu jako „4RM – Tereny zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych” wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy? Jeśli tak, to należy wskazać w jakiej części?
   Ad. 3. Zgodnie z Uchwałą Rady Gminy X r w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi R w gminie X w przedmiotowym planie wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy. Nieprzekraczalna linia zabudowy przebiega po granicy działki A i jednocześnie po ścianie budynku gospodarczego, dlatego też wzniesiony budynek gospodarczy nie przekracza wyznaczonej linii zabudowy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy dopuszczalne jest opodatkowanie jednej dostawy towaru różnymi stawkami podatku VAT i dla dostawy działki A w części objętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy zagrodowej zastosować stawkę podatku w wysokości 23% (…)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanej sprawie, w odniesieniu do planowanej dostawy opisanych we wniosku nieruchomości, Gmina X wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a powyższa czynność będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwaną dalej VAT. Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług, dostawy towarów lub świadczenia usług, zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT. Nowelizacja VATU nakazała po 31 marca 2013 r. oceniać przeznaczenie działki gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Bez znaczenia zatem, w obowiązującym stanie prawnym, pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r., to grunty przeznaczone pod zabudowę, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z wydaną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ww. ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, będących gruntami rolnymi, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona z podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zwracając uwagę na obowiązujące przepisy i orzecznictwo, uważa, że dopuszczalne jest opodatkowanie jednej dostawy towaru różnymi stawkami podatku VAT. Tym samym, jeśli z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wynika, iż działka znajduje się w części na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a w części nie jest objęta planem i stanowi grunt orny – to dostawa takiej działki może podlegać opodatkowaniu różnymi stawkami VAT. W związku z powyższym, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że dostawa na rzecz Gminy X opisanej we wniosku działki gruntu C (użytek DR), stanowiącej gminną drogę pokrytą nawierzchnią bitumiczną, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Zgodnie bowiem z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. droga jest budowlą, zatem dopuszczalne jest zastosowanie zwolnienia z VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, również dostawa działki gruntu B (użytek-grunty orne) na rzecz Gminy X, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, z uwagi na to, że dla przedmiotowej działki gruntu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy – zatem w obowiązującym stanie prawnym działka nie stanowi terenu budowlanego, dlatego również dopuszczalne jest zastosowanie zwolnienia z VAT.

Z kolei w przypadku dostawy na rzecz osoby fizycznej działki gruntu A , zauważyć należy, iż dostawa tej części działki, która nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, korzystać będzie ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Natomiast pozostała część działki, która objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego i położona w konturze o symbolu „4RM-teren zabudowy zagrodowej w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych”, jako teren budowlany, podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zatem, aby wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

1. dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
2. odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
   
   

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko bowiem w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że w najbliższym czasie planowane jest przeprowadzenie zamiany nieruchomości stanowiącej własność Gminy X na nieruchomości będącej własnością osoby fizycznej. Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Osoba fizyczna, z którą Gmina chce zamienić się na nieruchomości prowadzi działalność gospodarczą – jest rolnikiem.

Ww. zamiana będzie przeprowadzona w trybie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.o gospodarce nieruchomościami z obowiązkiem dokonania dopłaty na rzecz osoby fizycznej. Dokonanie przedmiotowej zamiany ma na celu uregulowanie stanu prawnego nieruchomości ze stanem faktycznym na gruncie.

Gmina X zamierza dokonać zamiany swojej nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym R, oznaczonej jako działka A, na nieruchomości stanowiące własność osoby fizycznej, położone również w obrębie R, oznaczone w ewidencji gruntów i budynków jako działki: B oraz C

Działka A stała się z mocy prawa własnością gminy na podstawie decyzji Wojewody i stanowi pas gruntu przy drodze gminnej, na którym znajduje niewielki fragment ściany przylegającego do działki budynku gospodarczego, stanowiącego własność osoby fizycznej, z którą planowane jest dokonanie przedmiotowej zamiany. Według ewidencji gruntów działka stanowi użytek: grunty rolne zabudowane i grunty orne. Wartość ww. działki zgodnie z wyceną rzeczoznawcy majątkowego wynosi 7.127,00 zł netto (działka wyceniona zgodnie ze stanem faktycznym sposobu użytkowania – części składowe gruntu nie były przedmiotem wyceny). Zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi R w Gminnie X dla przedmiotowej części działki obowiązują przedmiotowe zapisy: „4RM – Tereny zabudowy zagrodowej, w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych” – część działki objęta planem zagospodarowania przestrzennego posiada w ewidencji gruntów użytek: grunty rolne zabudowane. Pozostała część nieruchomości zgodnie z uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy X oraz rozstrzygnięcia uwag zgłoszonych do projektu ww. studium, a nie uwzględnionych przez Wójta Gminy X, znajduje się w jednej strefie: „I-strefa zurbanizowana, tereny o wiodącej funkcji zabudowy mieszkaniowej” – przedmiotowa część działki objęta studium posiada w ewidencji gruntów użytek: grunty orne. Dla działki nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, zagospodarowania terenu.

Niewielki fragment ściany przylegającego do działki A budynku gospodarczego (ściana budynku w niewielkim fragmencie biegnie po granicy działki) znajduje się na części działki, dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Urząd Gminy X w archiwum zakładowym nie posiada dokumentów, na podstawie których budynek został wybudowany. Budynek został wzniesiony najprawdopodobniej kilkadziesiąt lat temu. Zgodnie z Uchwałą Rady Gminy X w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w obrębie wsi R w gminie X, w przedmiotowym planie wyznaczono linie rozgraniczające miejsce zabudowy. Nieprzekraczalna linia zabudowy przebiega po granicy działki A i jednocześnie po ścianie budynku gospodarczego, dlatego też wzniesiony budynek gospodarczy nie przekracza wyznaczonej linii zabudowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy dopuszczalne jest opodatkowanie jednej dostawy różnymi stawkami podatku VAT oraz czy dla dostawy części działki oznaczonej A, objętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy zagrodowej, będzie miała zastosowanie 23% stawka podatku VAT.

Z przytoczonych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że – co do zasady – opodatkowaniu podlegają czynności odpłatne, przy czym nie wynika z nich, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

W myśl art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025) – przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zatem w przypadku zamiany obie strony przenoszą na siebie wzajemnie własność rzeczy, występując zarówno w charakterze dostawcy, jak i w charakterze nabywcy.

Przepis art. 604 Kodeksu cywilnego daje dyspozycję odpowiedniego stosowania do zamiany przepisów o sprzedaży.

Umowa zamiany jest umową wzajemną, bardzo zbliżoną do umowy sprzedaży. Różnica w stosunku do umowy sprzedaży polega na tym, że w miejsce ceny świadczenia pojawia się obowiązek drugiej strony przeniesienia własności rzeczy. Ze względu na wzajemny charakter umowy, wartość świadczonych rzeczy powinna być ekwiwalentna. Zamiana nieruchomości skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania zamienianymi nieruchomościami jak właściciel.

Biorąc powyższe pod uwagę, zamianę nieruchomości w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, traktuje się jako odpłatną dostawę towarów podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Natomiast, zgodnie z art. 158 Kodeksu cywilnego – umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. To samo dotyczy umowy przenoszącej własność, która zostaje zawarta w celu wykonania istniejącego uprzednio zobowiązania do przeniesienia własności nieruchomości; zobowiązanie powinno być w akcie wymienione. Zatem umowa przeniesienia własności nieruchomości (również w drodze zamiany) jest czynnością cywilnoprawną.

W konsekwencji, w odniesieniu do opisanej we wniosku czynności cywilnoprawnej polegającej na zamianie nieruchomości gruntowych, Gmina nie będzie korzystać z wyłączenia określonego w art. 15 ust. 6 ustawy, a w efekcie – wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Tym samym, opisana we wniosku czynność będzie stanowiła dla Gminy odpłatną dostawę towarów, która na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1, w związku z art. 7 ust. 1, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych towarów i czynności stawkami preferencyjnymi oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy – przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na kwestię opodatkowania różnymi stawkami podatku VAT jednej dostawy towaru, w której to kwestii TSUE w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd v Commisioners of Customs & Excise z dnia 6 lipca 2006 r., stwierdził co następuje: „Okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty przez ustawodawstwo danego państwa członkowskiego zwolnieniem dającym prawo do zwrotu zapłaconego podatku w rozumieniu art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 92/77/EWG z dnia 19 października 1992 r. uzupełniającą wspólny system podatku od wartości dodanej i zmieniająca dyrektywę 77/388/EWG (zbliżanie stawek VAT), oraz z drugiej strony towary wyłączone przez to ustawodawstwo z zakresu zastosowania tego zwolnienia, nie stoi na przeszkodzie temu, aby dane państwo członkowskie pobierało podatek VAT od dostawy towarów wyłączonych według stawki zwykłej”.

Tak więc, z powyższego wynika, iż dopuszczalne jest opodatkowanie jednej dostawy towaru różnymi stawkami podatku VAT. Tym samym jeśli np. część działki objęta jest zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (z którego wynika jej budowlany charakter), natomiast część działki nie jest objęta tym planem i nie wydano dla niej decyzji o warunkach zabudowy, to dostawa takiej działki może podlegać opodatkowaniu różnymi stawkami VAT (lub w części korzystać ze zwolnienia).

Jak wynika z opisu sprawy na przedmiotowej części działki znajduje się niewielki fragment ściany budynku gospodarczego, będącego własnością osoby fizycznej, z którą dokonywana jest zamiana nieruchomości.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że aby stwierdzić czy dostawa nieruchomości będzie opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, czy też będzie korzystała ze zwolnienia od tego podatku, w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie, czy dana nieruchomość jest gruntem zabudowanym, czy też niezabudowanym.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „obiekt budowlany”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), w myśl którego, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Na mocy art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Ponadto, zgodnie z art. 47 § 1-3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), zwanej dalej k.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

W świetle przepisów Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że budynek co do zasady stanowi część składową gruntu.

Według art. 48 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Przytoczony przepis łączy się z art. 191 k.c., wyrażającym klasyczną zasadę superficies solo cedit („własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”).

Wzniesienie budynku w całości na cudzym gruncie ma miejsce z zachowaniem zasady superficies solo cedit. Inaczej przedstawia się status prawny części budynku wzniesionego na własnym (użytkowanym wieczyście) gruncie z przekroczeniem granic sąsiedniego gruntu. W myśl art. 151 k.c., jeżeli przy wznoszeniu budynku lub innego urządzenia przekroczono bez winy umyślnej granice sąsiedniego gruntu, właściciel tego gruntu nie może żądać przywrócenia stanu poprzedniego, chyba że bez nieuzasadnionej zwłoki sprzeciwił się przekroczeniu granicy albo że grozi mu niewspółmiernie wielka szkoda. Może on żądać albo stosownego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej, albo wykupienia zajętej części gruntu, jak również tej części, która na skutek budowy straciła dla niego znaczenie gospodarcze. Należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że w takim przypadku właścicielem całego budynku jest inwestor, a właściciel nieruchomości sąsiedniej może żądać – w zależności od spełnienia dalszych przesłanek określonych w art. 151 zd. 1 Kodeksu cywilnego – przywrócenia stanu poprzedniego lub roszczeń przewidzianych w art. 151 zd. 2 Kodeksu cywilnego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 stycznia 1971 r., sygn. akt I CR 5/71, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt III CZP 9/05, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 r., sygn. akt III CZP 72/06 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2007 r., sygn. akt III CZP 159/06).

Jak wynika z powyższego, usytuowanie części budynku na cudzej nieruchomości nie powoduje automatycznie, że część ta staje się częścią składową tej nieruchomości, chociaż jest z nią trwale związana, lecz pozostaje nadal częścią składową całego budynku.

W konsekwencji powyższego, w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy jest grunt, na którym usytuowana jest część budynku znajdującego się na sąsiedniej działce (niewielki fragment ściany budynku gospodarczego) – w świetle ustawy o podatku od towarów i usług – nie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania częścią tego budynku jak właściciel (zarówno w sensie ekonomicznym, jak i w sensie prawnym), a zatem przedmiotem dostawy może być tylko grunt.

Z opisu sprawy wynika, że część działki (na której znajduje się niewielki fragment ściany budynku gospodarczego), która podlega zamianie, stanowi teren budowlany i w planie zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej części działki obowiązują zapisy: „4RM – Tereny zabudowy zagrodowej, w gospodarstwach rolnych, hodowlanych i ogrodniczych”.

Zatem, w analizowanej sprawie przedmiotem dostawy towarów po stronie Gminy będzie grunt zabudowany, przeznaczony pod zabudowę (działka budowlana). W konsekwencji, dokonana przez Gminę dostawa gruntu nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W rozpatrywanej sprawie nie będzie miał również zastosowania art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu, ponieważ dostawa części budynku w tym przypadku nie będzie miała miejsca.

Ponadto, jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego ww. zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tym przepisie.

Zgodnie ze zwolnieniem zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jednym z warunków zastosowania zwolnienia od podatku VAT, jest brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) towarów, będących przedmiotem dostawy.

Kolejnym warunkiem zastosowania zwolnienia od podatku VAT jest konieczność wykorzystywania towarów, będących przedmiotem dostawy przez podatnika, wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT. W konsekwencji, z tego zwolnienia nie może skorzystać dostawa towarów „handlowych” oraz takich towarów, które nigdy nie zostały wykorzystane, choć zostały zakupione w takim celu. Warunek wykorzystania wyłącznie na cele działalności zwolnionej oznacza, że od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia, muszą służyć wyłącznie takiej działalności, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT, przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24)”.

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, że przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, że nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym - nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji „(...) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

W art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. L Nr 145, str. 1) wskazano, że nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: dostawy towarów przeznaczonych w całości dla działalności, która jest zwolniona od podatku na podstawie art. 28 ust. 3 lit. b), jeśli dla tych towarów nie przedsięwzięte zostały odliczenia podatkowe, jak również dla towarów, od których nabycia lub produkcji nie przysługiwało na podstawie art. 17 ust. 6 prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 szóstej Dyrektywy – przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy, Rada, stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji, podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

TSUE w podanym wyżej wyroku orzekł, że art. 13 część B lit. c szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z dnia 14 lutego 1994 r., należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia.

Jak wskazano w opisie sprawy, Gmina stała się z mocy prawa, na podstawie decyzji Wojewody, właścicielem działki A. Tym samym, w takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości, lub że takie prawo mu nie przysługiwało.

W konsekwencji nie można uznać, że skoro danego podatku w momencie nabycia nieruchomości nie było, to Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

Jak wynika z powołanych wyżej regulacji, aby sprzedaż towaru była objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

• towar musiał być wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku,
• z tytułu jego nabycia (importu lub wytworzenia) nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT.
  
  

Zatem, spełnienie tylko jednego warunku oznacza, że sprzedaż będzie opodatkowana. Wobec powyższego, w rozpatrywanej sprawie dostawa ww. działki gruntu nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku ww. przepisu, w związku z czym dostawę części działki A Wnioskodawca będzie zobowiązany opodatkować stawką VAT w wysokości 23%.

W konsekwencji, przedmiotem zamiany gruntów będzie nieruchomość, która stanowi teren budowlany zdefiniowany w art. 2 pkt 33 ustawy. Zatem w rozpatrywanej sprawie, w przypadku transakcji dostawy ww. części działki w drodze zamiany, nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Transakcja zamiany ww. części działki nie będzie spełniała również warunków do objęcia jej zwolnieniem od podatku w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zatem będzie podlegała opodatkowaniu wg 23% stawki podatku od towarów i usług.

Podsumowując, dokonanie przez Gminę zbycie części działki w ramach transakcji zamiany, na której znajduje się niewielki fragment ściany przylegającego do działki budynku gospodarczego i dla której obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, powinno na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zostać potraktowane jako odpłatna dostawa towarów, opodatkowana wg 23% stawki podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1, w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Ponadto informuje się, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy dla dostawy części działki oznaczonej A, objętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod tereny zabudowy zagrodowej, będzie miała zastosowanie 23% stawka podatku VAT (pierwsza część pytania oznaczonego we wniosku nr 1). Natomiast dla drugiej części pytania oznaczonego we wniosku nr 1, tj. w zakresie ustalenia czy sprzedaż niezabudowanej części działki gruntu A, stanowiącej grunty orne, nieobjętej planem zagospodarowania przestrzennego będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. Z kolei wniosek w części obejmującej pytanie oznaczone we wniosku nr 2, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku od towaru i usług zamiany działki o nr ewidencyjnym C, będącej własnością osoby fizycznej, z którą Gmina dokonuje zamiany nieruchomości został załatwiony w dniu 3 lipca 2018 r., pismem nr 0112-KDIL2-1.4012.279.2018.1.MG.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.