Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-1.4012.400.2018.5.ŻR
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2018 r. (data wpływu 02 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 03 lipca 2018 r.) oraz z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 czerwca 2018 r. (data wpływu 03 lipca 2018 r.) oraz z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz sposobu doręczenia korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Umową sprzedaży z dnia 05 sierpnia 1983 r. sporządzoną w Państwowym Biurze Notarialnym w … przed Notariuszem (rep. A nr …) sprostowaną wyrokiem Sądu Wojewódzkiego z dnia 12 grudnia 1986 r. sygn. akt .. Wnioskodawca nabył działki oznaczone numerami ewidencyjnymi 199/1 (następnie podzielona na działki oznaczone numerami 199/2 i 199/4) oraz 198 (następnie podzielona na działki 198/1 i 198/2) o łącznej powierzchni 6,35 ha, które weszły w skład jego gospodarstwa rolnego, zdolnego do towarowej produkcji rolnej.

Gospodarstwo rolne Wnioskodawcy, po dokonaniu nabycia ww. działek, składało się z następujących nieruchomości oznaczonych numerami ewidencyjnymi: 187/24, 199/4, 198/2.

Około 2000/2001 roku Wnioskodawca powziął wiadomość o rozpoczęciu w Gminie prac nad uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, m.in. dla działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 198/2 i 199/4, a obszar, na których są położone, zaplanowano przeznaczyć w przeważającej części na tereny zabudowy mieszkaniowej niskiej.

Wobec powyższego, Wnioskodawca w dniu 28 grudnia 2001 r. złożył protest do projektu …. obrębu …, Gmina … wskazując, iż na terenie jak dotąd oznaczonym symbolem 8UR prowadzi gospodarstwo rolne i hodowlę lisów od 1977 r., a zmiana przeznaczenia terenu będzie godzić w jego prawo własności. Gmina odrzuciła protest, dlatego też Wnioskodawca złożył stosowną skargę do WSA we …. Prowadzone postępowanie sądowoadministracyjne zostało zakończone oddaleniem skargi Wnioskodawcy (wyrok Sądu z dnia 07 maja 2013 r., sygn. akt …), wskutek czego uchwałą Rady Gminy …. nr … z dnia 28 października 2004 r. uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący południową część obrębu … oraz północną część obrębu … (ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Wojewody … nr 238, poz. 3714 z dnia 06 grudnia 2004 r.).

Mając na uwadze powyższe oraz przepis art. 35 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania).

Wnioskodawca, wobec konieczności wyłączenia działki nr 199/4 z użytkowania rolnego i z uwagi na jej znaczną powierzchnię, złożył wniosek o dokonanie jej podziału.

Wobec okoliczności, iż zgodnie z art. 93 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami (dalej: UGN), podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej, Wnioskodawca musiał tak zaplanować wydzielenie działek, by zapewnić każdej z nich dostęp do drogi publicznej, czy to poprzez wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu, czy to poprzez ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem.

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2011 r. nr …, Burmistrz zatwierdził projekt podziału nieruchomości położonej w obrębie …, jednostka ewidencyjna …, Gmina ..., oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 199/4 na 44 działki przeznaczone zgodnie z ww. MPZP pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, działki nr 199/22 przeznaczonej pod teren zieleni nieurządzonej, działek o numerach 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53 przeznaczonych w części pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części pod teren zieleni parkowej, działek o numerach 199/23 i 199/62 przeznaczonych pod drogi gminne dojazdowe, działki 199/21 przeznaczonej pod poszerzenie istniejącej drogi gminnej, działek 199/7 i 199/43 pod wewnętrzne drogi dojazdowe. Ww. decyzją stwierdzono, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, działki o numerach 199/21, 199/23 i 199/62 przejdą z mocy prawa na własność Gminy … z dniem, w którym decyzja ta stanie się ostateczna, za odszkodowaniem ustalonym w trybie rokowań i negocjacji.

W związku z okolicznością, iż Wnioskodawca wbrew pierwotnym zamierzeniom nie może nadal wykorzystywać działek wydzielonych z działki oznaczonej numerem 199/4 na cele rolne, rozważał ich sprzedaż. Nieruchomości nie zostały w żaden profesjonalny sposób przygotowane do sprzedaży - nie doprowadzono żadnych mediów, nie utwardzono dróg wewnętrznych, nie ogrodzono ich i nie poczyniono jakichkolwiek nakładów na ich zagospodarowanie czy uatrakcyjnienie.

Pomimo powyższego, aktem notarialnym z dnia 22 grudnia 2016 r. (rep. a nr … z Kancelarii Notarialnej Notariusz …) Wnioskodawca sprzedał, na rzecz nabywcy będącego osobą fizyczną, niezabudowane działki o numerach 199/11 o powierzchni 0,0700 ha i nr 199/12 o powierzchni 0,0700 ha wraz z udziałem wynoszącym 1/7 części w działce oznaczonej numerem 199/7 o powierzchni 0,0897 ha a aktem notarialnym z dnia 29 marca 2018 r. (Rep. A nr …) sprzedał niezabudowane działki gruntu nr 199/27 i 199/28 o łącznej powierzchni 0,1443 ha.

Ww. sprzedaż działek nastąpiła jako okazjonalna, niemniej jednak Wnioskodawca, z uwagi na sytuację osobistą, dopuszcza możliwość wyprzedania swego majątku prywatnego, tj. wszystkich wydzielonych z nieruchomości oznaczonej numerem 199/4 działek. Wnioskodawca nie zamierza dokonywać dalszego podziału i sprzedaży posiadanego gospodarstwa rolnego. Środki nabyte ze sprzedaży działek wydzielonych z działki nr 199/4 zamierza przeznaczyć na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, opłacenie leczenia zdiagnozowanych u niego schorzeń, których nie jest w stanie leczyć ze środków otrzymywanych z emerytury w kwocie ok. 1200 zł netto oraz działalność charytatywną. Wnioskodawca nie będzie dokonywał żadnych ulepszeń wydzielonych działek, nie zamierza doprowadzać do ich granic jakichkolwiek mediów czy też zagospodarowywać zieleni lub posadawiać ogrodzenia, a z uwagi na wiek i stan zdrowia dopuszcza możliwość zamieszczenia stosownych ofert sprzedaży za pośrednictwem sieci Internet lub gazet o zasięgu lokalnym z wyłączeniem jednak powierzenia sprzedaży ww. działek profesjonalnym podmiotom zajmującym się obrotem nieruchomościami.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 czerwca 2018 r. wskazano, iż Wnioskodawca nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Oprócz działek wskazanych we wniosku, Wnioskodawca w przeszłości nie dokonywał sprzedaży jakichkolwiek nieruchomości. Wnioskodawca nabył nieruchomości gruntowe będące przedmiotem wniosku w celu powiększenia areału prowadzonego gospodarstwa rolnego zdolnego do towarowej produkcji rolnej. Z tytułu nabycia działki nr 199/4 Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Transakcja nabycia przez Wnioskodawcę działki oznaczonej numerem 199/4 nie została udokumentowana fakturą z wykazaną kwotą podatku VAT.

Zakresem pytania nr 1 jako zdarzenia zaistniałego są działki oznaczone numerami 199/11 o powierzchni 0,0700 ha, nr 199/12 o powierzchni 0,0700 ha wraz z udziałem wynoszącym 1/7 części w działce oznaczonej numerem 199/7 o powierzchni 0,0897 ha oraz działki nr 199/27 i 199/28, natomiast zdarzeniem przyszłym może być sprzedaż jednej lub kilku działek spośród działek oznaczonych numerami: 199/10, 199/13, 199/14, 199/15, 199/16, 199/17, 199/18, 199/19, 199/20, 199/25, 199/26, 199/29, 199/30, 199/31, 199/32, 199/33, 199/35, 199/36, 199/37, 199/38, 199/39, 199/40, 199/41, 199/42, 199/45, 199/46, 199/47, 199/48, 199/49, 199/50, 199/51, 199/52, 199/54, 199/55, 199/56, 199/57, 199/58, 199/59, 199/60, 199/61, 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53 wraz ze stosownymi udziałami w działkach drogowych.

Działki objęte zakresem pytania nr 1 od dnia ich nabycia (tj. od 05 sierpnia 1983 r.) były i są wykorzystywane do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca na działkach będących przedmiotem sprzedaży nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Działki objęte zakresem pytania nr 1 były i są wykorzystywane w prowadzeniu działalności rolniczej. Wnioskodawca z ww. działek objętych zakresem pytania nr 1, dokonywał i dokonuje dostawy produktów rolnych w rozumieniu art. 2 pkt 20 ustawy. Dostawa ww. produktów była i jest zwolniona od podatku VAT. Działki objęte zakresem pytania nr 1 nie były i nie są udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy dzierżawy, najmu, użyczenia. Działki objęte zakresem pytania nr 1 były i są wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT.

Zgodnie z …. zatwierdzonym Uchwałą Rady … nr … z dnia 28 października 2004 r. działka nr 199/1 oznaczona została w planie symbolami MN, ZP, ZN, KD i KL a wydzielone z niej działki o numerach 199/10, 199/11, 199/12, 199/13, 199/14, 199/15, 199/16, 199/17, 199/18, 199/19, 199/20, 199/25, 199/26, 199/27, 199/28, 199/29, 199/30, 199/31, 199/32, 199/33, 199/35, 199/36, 199/37, 199/38, 199/39, 199/40, 199/41, 199/42, 199/45, 199/46, 199/47, 199/48, 199/49, 199/50, 199/51, 199/52, 199/54, 199/55, 199/56, 199/57, 199/58, 199/59, 199/60, 199/61 zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (MN), działki 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53 przeznaczone w części pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części pod teren zieleni parkowej (MN i ZP), działki o numerach 199/23 i 199/62 przeznaczonych pod drogi gminne dojazdowe (KD), działka nr 199/21 przeznaczona na poszerzenie istniejącej drogi gminnej (KL) oraz działki 199/7 i 199/43 przeznaczone na wewnętrzne drogi dojazdowe.

Dla żadnej z działek będącej przedmiotem sprzedaży nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy ani decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Przed sprzedażą działek o numerach 199/11, 199/12 wraz z udziałem wynoszącym 1/7 części w działce oznaczonej numerem 199/7 oraz działki nr 199/27 i 199/28, Wnioskodawca nie podejmował jakichkolwiek działań w celu ich sprzedaży - nie zamieszczał ogłoszeń w Internecie czy innych środkach masowego przekazu (prasa, media) ani nie umieszczał ogłoszeń na słupach czy tablicach ogłoszeniowych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 lipca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, iż z tytułu nabycia działki nr 199/1, z której wydzielono działki objęte zakresem pytania nr 1, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W odniesieniu do poszczególnych działek, przedkładając w załączeniu wydruki MPZP oraz wypis z rejestru gruntów, Wnioskodawca wskazał, że:

1. działka nr 199/8 o powierzchni 2000 m² stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 2000 m ², jej przeznaczenie określono symbolami ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP;
2. działka nr 199/9 o powierzchni 2000 m², stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 2000 m², jej przeznaczenie określono symbolami KD, ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP;
3. działka nr 199/24 o powierzchni 1347 m², stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 736 m², , a klasy L _zr na powierzchni 611 m², ; jej przeznaczenie określono symbolami KD, ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP;
4. działka nr 199/34 o powierzchni 1662 m², stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 852 m², , a klasy L_zr na powierzchni 810 m², ; jej przeznaczenie określono symbolami KD, ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP;
5. działka nr 199/44 o powierzchni 1731 m², stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 1582 m², , a klasy L_zr na powierzchni 149 m², ; jej przeznaczenie określono symbolami ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP;
6. działka nr 199/53 o powierzchni 1426 m², stanowi grunty orne klasy R-IVa na powierzchni 1418 m2², a klasy L_zr na powierzchni 8 m², ; jej przeznaczenie określono symbolami KD, ZP, WW i MN, jednak działka nie jest geodezyjnie wydzielona, a linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu przedstawia dołączona do niniejszego pisma mapa/rysunek MPZP.
   
   

Zgodnie z § 28 ust. 1 Uchwały Rady … nr … z dnia 28 października 2004 r. zatwierdzającej MPZP, teren oznaczony na rysunkach planu symbolem ZP przeznacza się na zieleń parkową. W ust. 2 § 28 wskazano, iż na terenie, o którym mowa w ust. 1, dopuszcza się:

1. lokalizowanie małych obiektów usługowych (handlu, gastronomii);
2. przeprowadzenie podziemnych, liniowych elementów infrastruktury technicznej i lokalizowanie urządzeń towarzyszących;
3. przeprowadzenie ścieżek rowerowych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku oznaczone jako nr 1) Czy z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawcę za pośrednictwem ofert w lokalnej prasie i/lub sieci internet nowo powstałych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej, zapewniającej komunikację do wszystkich nowo powstałych działek, jest i będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług (VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), transakcje sprzedaży ww. działek, pomimo iż stanowią one obecnie tereny budowlane nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT, albowiem Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT, zwolnieniu podlega dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Oznacza to, że zwolnieniu podlega dostawa gruntów, które mają status innych niż budowlane (a zatem np. gruntów rolnych, leśnych, rekreacyjnych). Zwolnienie to oparte jest na regulacji art. 135 ust. 1 lit. k) dyrektywy 2006/112A/VE, zgodnie z którą państwa członkowskie zwolnią od podatku dostawy terenów niezabudowanych inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b (zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE terenem budowlanym, o którym mowa w art. 12 ust. 1 lit. b), jest każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie).

Nowelizacja ustawy z 7 grudnia 2012 r., która weszła w życie 1 kwietnia 2013 r., wprowadziła w art. 2 pkt 33 definicję terenów budowlanych. Zgodnie z tą definicją terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Definicja ta ma przede wszystkim znaczenie właśnie dla określenia zakresu omawianego zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT. Sposób zagospodarowania nieruchomości jest regulowany przez system aktów z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego - ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W świetle obowiązującej regulacji, kluczowe znaczenie dla zabudowy nieruchomości mają przy tym akty planistyczne na poziomie gminnym. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy zawarte są ustalenia przeznaczenia terenów oraz określony sposób ich zagospodarowania i zabudowy. Plan miejscowy stanowiony przez Radę Gminy w formie uchwały, stanowi akt prawa miejscowego w rozumieniu.

Ustalenia miejscowego planu kształtują w sposób bezpośredni prawo własności nieruchomości w granicach możliwości jej zabudowy i zagospodarowania granicach ustalonych przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego. Tym samym, to przede wszystkim ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dają prawną możliwość zabudowy nieruchomości, wobec czego MZP przesądza o tym, że teren jest uznawany lub też nie za budowlany na potrzeby podatku VAT.

Wobec powyższego, działka gruntu mająca być przedmiotem sprzedaży nie będzie korzystała ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Jednakże w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Dla celów podatku VAT działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub innych usługodawców, w tym również podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, jak również działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub dóbr niematerialnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zasady wykładni gramatycznej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, prowadzą do wniosku, że działalnością gospodarczą jest nawet pojedyncza czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar wykonywania w sposób częstotliwy (czyli stały i powtarzalny), przy czym czynność ta winna być wykonana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód, czyli przez podmiot występujący w odniesieniu do takiej czynności w charakterze podatnika.

Sprzedaż działki przez Wnioskodawcę nie nastąpi w ramach prowadzonej przez niego działalności rolniczej, a zatem, dokonując tej sprzedaży nie będzie działał jako rolnik, pomimo iż będzie wyzbywał się w ten sposób części gruntów, które wcześniej wykorzystywał do tej działalności. Przede wszystkim należy zauważyć, że działalność rolnicza - w przeciwieństwie do innych rodzajów działalności wymienionych w art. 15 ust. 2 ustawy VAT - została ściśle zdefiniowana w tej ustawie, co niewątpliwie jest związane z wprowadzeniem specjalnych zasad opodatkowania rolników ryczałtowych. Nie mieści się w niej jednak sprzedaż działek, zatem sprzedaży tej nie można uznać za czynność, która jest działalnością rolnika (podatnika VAT), o której mowa w omawianym art. 15 ust. 2 ustawy (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 18 grudnia 2008 r., I FSK 1556/07).

Niewątpliwie, transakcja okazjonalna (sporadyczna), w tym i okazjonalna sprzedaż działek budowlanych, może być uznana za działalność gospodarczą, na co wskazują przepisy prawa wspólnotowego (art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a wcześniej art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy). Niemniej jednak nawet okazjonalne transakcje muszą być związane z działalnością wymienioną w art. 15 ust. 2 ustawy VAT. Skoro jednak, celem sprzedaży ww. części nieruchomości musi nastąpić wydzielenie tej działki z gospodarstwa rolnego, to w momencie jej sprzedaży brak będzie związku między transakcją sprzedaży a działalnością rolniczą.

Co prawda uznanie, że sprzedaż działek budowlanych nie jest działalnością rolniczą, nie wyklucza uznania tej sprzedaży za inny rodzaj działalności gospodarczej wymienionej w art. 15 ust. 2 ustawy VAT, czyli za działalność handlową, gdyż osoba będąca rolnikiem - obok działalności rolniczej – może jednocześnie wykonywać inną działalność gospodarczą, w tym i działalność handlowca. Jednakże przyjęcie, że dana osoba, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika wykonującego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Nabycie sprzedawanych gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności, czyli handlowych, a nie w innych celach. Stąd też zamiar częstotliwego wykonywania czynności powinien być w zasadzie ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie jego sprzedaży, gdyż pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży; por. wyroki NSA z dnia 26 czerwca 2008 r., I FSK 778/07 i z dnia 27 czerwca 2008 r., I FSK 253/08. A zatem dopiero ustalenie, czy sprzedaż kilku działek budowlanych, wydzielonych uprzednio z gospodarstwa rolnego, a nabytych wcześniej w celu powiększenia tego gospodarstwa, następowała na drodze profesjonalnej - a więc z zamiarem stałego i zorganizowanego charakteru tej działalności pozwala na przyjęcie tezy, że Wnioskodawca sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika wykonującego handlową działalność gospodarczą. Co do zasady dla stwierdzenia, iż Wnioskodawca pozostaje podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy koniecznym byłoby ustalenie, że nabywając grunty rolne miał zamiar ich dalszej odsprzedaży, co jednak nie miało miejsca w okolicznościach niniejszej sprawy.

Stąd też brak jest podstaw aby uznać Wnioskodawcę za podatnika podatku VAT. Powyższe stanowisko znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - vide wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach (C-180/10 i (C-181/10) - w którym Trybunał orzekł m.in., że osoba fizyczna, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie jest podatnikiem podatku VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w ocenie Wnioskodawcy, z tytułu transakcji z dnia 22 grudnia 2016 r. (Rep. A nr … - sprzedaż działek nr 199/11 i 199/12 z udziałem wynoszącym 1/7 części w działce nr 199/7) i z dnia 29 marca 2018 r. (Rep. A nr … - sprzedaż działek nr 199/27 i 199/28) nie jest on zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług, albowiem Wnioskodawca dokonując ww. czynności, nie działał jako podatnik podatku VAT, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Sprzedaż ww. działek nie była ogłaszana w środkach masowego przekazu, sieci Internet czy też na słupach lub tablicach ogłoszeniowych. Wnioskodawca podtrzymuje wskazane we wniosku stanowisko, iż sprzedaż jednej lub kilku kolejnych działek wydzielonych z działki 199/1, nawet po uprzednim zamieszczeniu oferty jej sprzedaży w lokalnej prasie i/lub w sieci internet, również nie będzie opodatkowana podatkiem VAT z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu wniosku.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż odpłatne zbycie nieruchomości nie nosiło i nie będzie nosić znamion działalności gospodarczej - nie została dokonana w celach zarobkowych, nie miała charakteru zorganizowanego ani ciągłego choć została dokonana we własnym imieniu i na własny rachunek. W ocenie Wnioskodawcy, zarówno dokonana, jak i planowana sprzedaż nie była i nie będzie zespołem celowych uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym realizowanych w ramach jakiejkolwiek struktury, albowiem Wnioskodawca samodzielnie nie podjął i nie wykonał żadnej z takich czynności, a z uwagi na brak doświadczenia Wnioskodawcy w sprzedaży bezpośredniej jak również w sprzedaży jakichkolwiek nieruchomości nie sposób uznać by dokonane i planowane w opisanym zakresie czynności cechowały się jakąkolwiek fachowością.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ww. ustawy, zgodnie z którym, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Tak więc, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wynika natomiast z art. 2 pkt 15, 19, 20 i 21 ustawy:

• przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą (...) a także świadczenie usług rolniczych;
  

• przez rolnika ryczałtowego rozumie się rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych;
  

• przez produkty rolne rozumie się towary wymienione w załączniku nr 2 do ustawy oraz towary wytworzone z nich przez rolnika ryczałtowego z produktów pochodzących z jego własnej działalności rolniczej przy użyciu środków zwykle używanych w gospodarstwie rolnym, leśnym i rybackim;
  

• przez usługi rolnicze rozumie się usługi wymienione w załączniku nr 2 do ustawy.
  
  

Należy wskazać, że definicję działalności gospodarczej wypełnia również rolnik ryczałtowy dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze. Jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy korzysta tylko ze zwolnienia od podatku w zakresie dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym, nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że momencie jej realizacji podatnik miał zamiar wykonywać takie czynności wielokrotnie, a sprzedawane towary zostały nabyte lub wytworzone w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W niniejszej sprawie koniecznym stało się zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawczyni, w celu dokonania dostawy działek, podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co zaskutkowało koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpi w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Podkreślić także należy, że w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest, czy zbywca w celu dokonania sprzedaży podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Udzielając odpowiedzi na postawione pytanie prejudycjalne, w powołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym – podkreślił Trybunał.

Podkreślić również należy, że powołane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13), z dnia 17 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 114/13), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11 i 1658/11) oraz WSA z dnia 10 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 379/13), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

W tej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z kolei w wyroku z dnia 27 października 2009 r. (sygn. akt I FSK 1043/08) Naczelny Sąd Administracyjny wyeksponował okoliczność, że przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. NSA w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt 1536/10 wymienił również, że na działalność zorganizowaną prowadzoną przez osobę fizyczną, mogą wskazywać takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, czy też wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Należy mieć również na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i podejmowanych w odniesieniu do niego działań w całym okresie posiadania. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych, co stwierdził Trybunał Sprawiedliwości UE w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia C-291/92 wynika bowiem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania danej nieruchomości, czy jej części, w ramach majątku osobistego.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Umową sprzedaży z dnia 05 sierpnia 1983 r. Wnioskodawca nabył działki oznaczone numerami ewidencyjnymi 199/1 (następnie podzielona na działki oznaczone numerami 199/2 i 199/4) oraz 198 (następnie podzielona na działki 198/1 i 198/2), które weszły w skład jego gospodarstwa rolnego, zdolnego do towarowej produkcji rolnej. Zgodnie z uchwaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, m.in. dla działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi 198/2 i 199/4, obszar na którym są położone zaplanowano przeznaczyć w przeważającej części na tereny zabudowy mieszkaniowej niskiej. Wnioskodawca, wobec konieczności wyłączenia działki nr 199/4 z użytkowania rolnego i z uwagi na jej znaczną powierzchnię złożył wniosek o dokonanie jej podziału. Wnioskodawca musiał tak zaplanować wydzielenie działek, by zapewnić każdej z nich dostęp do drogi publicznej, czy to poprzez wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu, czy to poprzez ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem. Nieruchomości nie zostały w żaden profesjonalny sposób przygotowane do sprzedaży - nie doprowadzono żadnych mediów, nie utwardzono dróg wewnętrznych, nie ogrodzono ich i nie poczyniono jakichkolwiek nakładów na ich zagospodarowanie czy uatrakcyjnienie. Wnioskodawca sprzedał na rzecz nabywcy będącego osobą fizyczną niezabudowane działki o numerach 199/11 i nr 199/12 o wraz z udziałem wynoszącym 1/7 części w działce oznaczonej numerem 199/7 oraz działki gruntu nr 199/27 i 199/28. Ww. sprzedaż działek nastąpiła jako okazjonalna, niemniej jednak Wnioskodawca, z uwagi na sytuację osobistą, dopuszcza możliwość wyprzedania swego majątku prywatnego, tj. wszystkich wydzielonych z nieruchomości oznaczonej numerem 199/4 działek. Wnioskodawca nie będzie dokonywał żadnych ulepszeń wydzielonych działek, nie zamierza doprowadzać do ich granic jakichkolwiek mediów czy też zagospodarowywać zieleni lub posadawiać ogrodzenia, dopuszcza możliwość zamieszczenia stosownych ofert sprzedaży za pośrednictwem sieci Internet lub gazet o zasięgu lokalnym, z wyłączeniem jednak powierzenia sprzedaży ww. działek profesjonalnym podmiotom zajmującym się obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nabył nieruchomości gruntowe będące przedmiotem wniosku w celu powiększenia areału prowadzonego gospodarstwa rolnego zdolnego do towarowej produkcji rolnej. Działki objęte zakresem pytania od dnia ich nabycia (tj. od 05 sierpnia 1983 r.) były i są wykorzystywane do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca na działkach będących przedmiotem sprzedaży nie prowadzi i nie prowadził działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Działki objęte zakresem pytania były i są wykorzystywane w prowadzeniu działalności rolniczej. Wnioskodawca z ww. działek objętych zakresem pytania dokonywał i dokonuje dostawy produktów rolnych w rozumieniu art. 2 pkt 20 ustawy. Dostawa ww. produktów była i jest zwolniona od podatku VAT. Działki objęte zakresem pytania nie były i nie są udostępniane osobom trzecim na podstawie umowy dzierżawy, najmu, użyczenia. Działki objęte zakresem pytania były i są wykorzystywane wyłącznie do działalności zwolnionej z opodatkowania podatkiem VAT.

Przedstawione powyżej okoliczności sprawy wskazują, że sprzedaż działek powstałych w wyniku podziału działki rolnej jest/będzie dokonywana w ramach działalności gospodarczej. Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, działki będące przedmiotem wniosku zostały wydzielone z działki wykorzystywanej przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności rolniczej, Wnioskodawca dokonywał i dokonuje z nich dostaw produktów rolnych. Ponadto Wnioskodawca podjął ciąg określonych działań przygotowujących przedmiotowe działki do ich zbycia. Podkreślić należy, iż Wnioskodawca złożył wniosek o dokonanie podziału działki nr 199/4 na 44 działki przeznaczone zgodnie z MPZP pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną oraz każdej z nich zapewnił dostęp do drogi publicznej poprzez wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu. Nadto Wnioskodawca dopuszcza możliwość zamieszczenia stosownych ofert sprzedaży za pośrednictwem sieci Internet lub gazet o zasięgu lokalnym.

Dokonanie tych czynności pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawca zachowuje się jak podmiot, którego przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót nieruchomościami. Dokonanie podziału działek, z wydzieleniem dróg wewnętrznych, a także zamieszczenie stosownych ofert sprzedaży za pośrednictwem sieci Internet lub gazet o zasięgu lokalnym oznacza, że Wnioskodawca wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia przedmiotowych działek porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Zatem wykonanie ww. czynności wskazuje na podjęcie przez Wnioskodawcę świadomych działań mających na celu sprzedaż działek, które nie mogą zostać uznane za incydentalne i sporadyczne. Z całokształtu opisanego zespołu konkretnych czynności wynika, że sprzedaż dotychczasowych działek i ewentualna sprzedaż kolejnych działek następuje w warunkach wskazujących na działania w ramach działalności gospodarczej. Wskazać należy, zdaniem tut. Organu, że podejmowane przez Wnioskodawcę działania nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Dokonanej oceny nie mogą zmienić zapewnienia, że na działkach będących przedmiotem sprzedaży, Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Działki będące przedmiotem sprzedaży (powstałe z podzielenia działki nr 199/1 a następnie z podzielania działki nr 199/4 od dnia jej nabycia, tj. od 05 sierpnia 1983 r.) były i są wykorzystywane do prowadzenia gospodarstwa rolnego, z którego Wnioskodawca dokonywał i dokonuje dostawy produktów rolnych. Zatem należy stwierdzić, że przedmiotem sprzedaży są/będą działki stanowiące składnik majątkowy służący prowadzeniu działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, którą – w rozumieniu ustawy – jest również działalność rolnicza.

Mając zatem na uwadze całokształt przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy i przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do czynności sprzedaży nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej, Wnioskodawca występuje/będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy.

Skutkiem powyższego sprzedaż przez Wnioskodawcę nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Kwestię wysokości opodatkowania reguluje art. 41 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane. Z kolei, zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów), będących na przykład gruntami rolnymi, czy leśnymi.

Należy ponadto zauważyć, że ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073, z późn. zm.), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33, w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt budowlany – należy rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Jak stanowi art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Budowlą jest natomiast każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane).

Natomiast zgodnie z art. 3 pkt 4 ustawy Prawo budowlane, przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

1. kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
2. posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
3. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki.
   
   

Jak wynika z opisu sprawy, dla działek będących przedmiotem sprzedaży został wydany miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. I tak zgodnie z ww. planem, działki oznaczone numerami 199/10, 199/11, 199/12, 199/13, 199/14, 199/15, 199/16, 199/17, 199/18, 199/19, 199/20, 199/25, 199/26, 199/27, 199/28, 199/29, 199/30, 199/31, 199/32, 199/33, 199/35, 199/36, 199/37, 199/38, 199/39, 199/40, 199/41, 199/42, 199/45, 199/46, 199/47, 199/48, 199/49, 199/50, 199/51, 199/52, 199/54, 199/55, 199/56, 199/57, 199/58, 199/59, 199/60, 199/61 zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (MN), działki o numerach 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53 zostały przeznaczone w części pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części pod teren zieleni parkowej (MN i ZP) oraz działka nr 199/7 została przeznaczona na wewnętrzne drogi dojazdowe. Działki, o numerach 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53, które w części zostały przeznaczone pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części pod teren zieleni parkowej nie są geodezyjnie wydzielone, a ponadto na terenie przeznaczonym na zieleń parkową miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dopuszcza lokalizowanie małych obiektów usługowych (handlu, gastronomii), przeprowadzenie podziemnych, liniowych elementów infrastruktury technicznej i lokalizowanie urządzeń towarzyszących oraz przeprowadzenie ścieżek rowerowych.

Zatem, skoro zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki oznaczone numerami 199/10, 199/11, 199/12, 199/13, 199/14, 199/15, 199/16, 199/17, 199/18, 199/19, 199/20, 199/25, 199/26, 199/27, 199/28, 199/29, 199/30, 199/31, 199/32, 199/33, 199/35, 199/36, 199/37, 199/38, 199/39, 199/40, 199/41, 199/42, 199/45, 199/46, 199/47, 199/48, 199/49, 199/50, 199/51, 199/52, 199/54, 199/55, 199/56, 199/57, 199/58, 199/59, 199/60, 199/61 zostały przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, wewnętrzne drogi dojazdowe (działka nr 199/7) oraz działki o numerach 199/8, 199/9, 199/24, 199/34, 199/44 i 199/53 przeznaczone w części pod teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i w części pod teren zieleni parkowej – dla której przeznaczenie zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - daje możliwość zabudowy, to uznać należy, że ww. działki spełniają definicję terenu budowlanego – określonego w art. 2 pkt 33 ustawy, a tym samym sprzedaż przez Wnioskodawcę nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla dostawy nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
  

• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT, przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brak prawa do odliczenia należy odczytywać w kontekście tez zawartych w wyroku TSUE z dnia 8 grudnia 2005 r. w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet (pkt 24-26). W sprawie tej Trybunał wskazuje, że: „Zwolnienie przewidziane w art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy może obejmować zatem jedynie dostawy towarów, przy których nabyciu wyłączone było, na podstawie ustawodawstwa krajowego, prawo do odliczenia. Treść tego artykułu nie może być w tym aspekcie interpretowana w inny sposób, który umożliwiłby uniknięcie sytuacji, w której podatnik pozbawiony możliwości skorzystania z takiego zwolnienia podlegałby podwójnemu opodatkowaniu (pkt 24).

Jeśli tego rodzaju ustawodawstwo, jak to rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym, przewiduje, iż przedsiębiorstwa, których działalność polega na wynajmie pojazdów mechanicznych mogą odliczyć podatek od zakupów przeznaczonych na tę działalność, to wynika z tego, iż nabycie pojazdu przez tego rodzaju przedsiębiorstwo nie dotyczy w rozumieniu art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy, wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 tej dyrektywy. Nie można zatem uznawać, że odsprzedaż tego pojazdu zalicza się do dostaw podlegających zwolnieniu przewidzianemu w owym art. 13 część B lit. c. Okoliczność, że przy takim nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia z tego względu, że – podobnie jak w sprawie przed sądem krajowym – nastąpiło ono od sprzedawców, którzy sami nie mogli, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, odliczyć podatku naliczonego od dokonanych przez nich zakupów pojazdów i stąd nie zadeklarowali naliczonego podatku VAT, jest bez znaczenia dla kwalifikacji tego nabycia do celów stosowania owego art. 13 (pkt 25).

W tej sytuacji (...) art. 13 część B lit. c szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie jest z nim sprzeczne ustawodawstwo krajowe, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT czynności, w ramach których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na potrzeby swojego przedsiębiorstwa, towary, przy których nabyciu nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu, od podatnika pozbawionego możliwości zadeklarowania podatku VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia (pkt 26)”.

Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie uwzględniając wyżej powołane orzeczenie TSUE nie został spełniony warunek dotyczący braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przez Wnioskodawcę przedmiotowych działek. Bowiem z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonał podziału działek będących przedmiotem sprzedaży z działki oznaczonej nr 199/4, powstałej z podziału działki o numerze 199/1, natomiast działkę o numerze 199/1 nabył w dniu 05 sierpnia 1983 r. Wskazać należy, że podatek od towarów i usług został wprowadzony ustawą z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Zatem w momencie nabycia przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę nie występował podatek od towarów i usług. Tym samym, w takiej sytuacji nie można mówić, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości lub, że takie prawo mu nie przysługiwało, ponieważ z uwagi na brak danego podatku dostawa nie mogła być nim obciążona. Zauważyć należy, że nie można uznać, iż skoro danego podatku w momencie nabycia nieruchomości nie było, to Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do jego odliczenia.

Wobec powyższego, w omawianej sytuacji, zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy nie ma/nie będzie miało miejsca, z uwagi na fakt, iż nie zostanie spełniony jeden z warunków przedstawionych w tym przepisie. Nie można bowiem uznać, że Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w momencie nabycia w roku 1983 działki o numerze 199/1 (następnie podzielonej na działki oznaczone numerami 199/2 i 199/4, z której wydzielono nowo powstałe działki będące przedmiotem sprzedaży) skoro dostawa nie mogła być objęta tym podatkiem, gdyż w tym okresie podatek VAT nie występował.

Stosownie natomiast do treści art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1 – art. 113 ust. 9 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
        
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Skoro w opisanej sprawie przedmiotem dostawy będzie – jak rozstrzygnięto powyżej – teren budowlany, to Wnioskodawca nie może/nie będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku również na podstawie art. 113 ust. 1 albo ust. 9 ustawy, ponieważ zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, do podatników dokonujących dostawy terenów budowlanych zwolnienie to nie ma zastosowania.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w opisanych okolicznościach w związku z planowaną sprzedażą nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej Wnioskodawca działa/będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Transakcja ta zatem – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega/będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Dla przedmiotowej transakcji nie znajdzie zastosowania ani zwolnienie od VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ani w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Wnioskodawca nie może/nie będzie mógł również skorzystać ze zwolnienia od VAT, o którym mowa w art. 113 ustawy.

Zatem, sprzedaż przez Wnioskodawcę nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej, nie korzysta/nie będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, lecz zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, sprzedaż ta jest/będzie opodatkowana 23% stawką podatku VAT.

Tym samym, w przypadku sprzedaży nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej, Wnioskodawca ma/będzie miał obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Końcowo należy wskazać, że analiza treści załączników nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym tut. organ nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników, a niniejszą interpretację wydano na podstawie opisu sprawy przedstawionego we wniosku.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Należy zauważyć, że z uwagi na fakt, że wpływ na interpretację przepisów ustawy o VAT ma również orzecznictwo TSUE, ewentualne rozstrzygnięcia podjęte na gruncie innych podatków pozostają bez wpływu na interpretacje przepisów ustawy o VAT.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży nowo powstałych niezabudowanych działek wraz z udziałami w drodze wewnętrznej. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.