2018.08.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.275.2018.2.MPE
z 7 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2018 r. (data wpływu 7 maja 2018 r.) uzupełnionego w dniu 11 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.) na wezwanie z dnia 3 lipca 2018 r. (data doręczenia 9 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania czy opłata obliczona na podstawie art. 72 ust. 3 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera należny podatek VAT, czy też powinna zostać powiększona o kwotę tego podatku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania czy opłata obliczona na podstawie art. 72 ust. 3 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera należny podatek VAT, czy też powinna zostać powiększona o kwotę tego podatku. Wniosek został uzupełniony w dniu 11 lipca 2018 r. (data wpływu 13 lipca 2018 r.) na wezwanie z dnia 3 lipca 2018 r. (data doręczenia 9 lipca 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący jednostką samorządu terytorialnego, jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Z tytułu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Podatnik składa miesięczne deklaracje na cele podatku VAT (VAT-7) oraz przekazuje pliki JPK w formie elektronicznej.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje również transakcji mających na celu oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221 - t.j. ze zm., dalej: UPTU), tego typu czynność stanowi na gruncie VAT dostawę towarów. Warunkiem żeby jednak tego typu dostawa podlegała opodatkowaniu jest jej odpłatność.

Aktem notarialnym z dnia 23 października 2015 r. T. (dalej również jako Nabywca) oraz K. (dalej również jako Zbywca) zawarły umowę zamiany, na mocy której na rzecz Nabywcy przeszła nieruchomość oznaczona jako działka ewidencyjna nr 139/1 o pow. 3,77 ha, będąca wcześniej w użytkowaniu wieczystym Zbywcy.

W przypadku przedmiotowej nieruchomości, na mocy decyzji Wojewody z dnia 23 października 2014 r., z tytułu użytkowania wieczystego Zbywcy nie ustalono stawki opłaty rocznej, wysokości pierwszej opłaty i wysokości opłat rocznych. Brak naliczenia przedmiotowych opłat był konsekwencją zwolnienia K. z pierwszej opłaty oraz opłat rocznych za użytkowanie wieczyste wynikającego z art. 7 ust. 6 i 7 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r., o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011, nr 224, poz. 1337). Zgodnie z treścią tych przepisów:

Art. 7 ust. 6: Nabycie prawa użytkowania wieczystego, o którym mowa w ust. 2 pkt 1, następuje bez obowiązku wniesienia pierwszej opłaty, a nabycie własności budynków, innych urządzeń oraz lokali następuje nieodpłatnie.

Art. 7 ust. 7: Od parków narodowych nie pobiera się opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1.

Powyższe zwolnienie było prawem podmiotowym przysługującym Zbywcy i nie mogło ono obejmować jego następców prawnych ani kolejnych właścicieli.

W związku z zaistnieniem ww. transakcji zamiany użytkowania wieczystego pomiędzy Zbywcą i Nabywcą, Wnioskodawca zastosował dyspozycję zawartą w art. 221 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121 - t.j. ze zm., dalej: UGN). Zgodnie z treścią tego przepisu jeżeli przy oddaniu nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste nie została określona wysokość stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, właściwy organ określi wysokość tej stawki, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 217 ust. 1, stosując tryb postępowania określony w art. 78-81.

W konsekwencji Starosta działając na podstawie art. 221 ust. 2 w zw. z art. 78 ust. 1 UGN, określił nowemu użytkownikowi wieczystemu (Nabywcy) stawkę procentową opłaty rocznej w wysokości 1% wartości nieruchomości. Wycena opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste przeprowadzona została w oparciu o art. 72 UGN. Stosownie z treścią art. 72 ust. 3 pkt 4 UGN, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny.

Podstawowym dokumentem wykazującym wartość nieruchomości, w oparciu o którą określa się wysokość opłaty rocznej jest operat szacunkowy nieruchomości sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia do szacowania wartości nieruchomości. W niniejszej sprawie podstawą określenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu był operat szacunkowy sporządzony przez uprawionego rzeczoznawcę majątkowego według stanu na dzień oszacowania i przy zastosowaniu ustalonej stawki procentowej (1%). Rzeczoznawca posiadający stosowne uprawnienia ustalił wartość przedmiotowej nieruchomości na kwotę 9 764 300 zł.

Ponieważ żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń do przygotowanej wyceny to Wnioskodawca w piśmie z 14 listopada 2016 roku określił wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego na kwotę 97 643,00 zł netto powiększonej o kwotę 22 457,89 zł tytułem kwoty podatku VAT obliczonej przy zastosowaniu stawki 23%.

Powyższy sposób wyceny został jednak zakwestionowany przez Nabywcę. W związku z powyższym Wnioskodawca składa wniosek o wydanie interpretacji w zakresie sposobu ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu opłat związanych z użytkowaniem wieczystym gruntów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy obliczając podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 UPTU, należy uznać, że opłata obliczona na podstawie art. 72 ust. 3 pkt 4 UGN zawiera już należny podatek VAT, czy też powinna zostać powiększona o kwotę tego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, obliczając podstawę opodatkowania o której mowa w art. 29a ust. 1 UPTU, należy uznać, że opłata obliczona na podstawie art. 72 ust. 3 pkt 4 UGN powinna zostać powiększona o kwotę podatku VAT przy zastosowaniu odpowiedniej stawki.

Na wstępie należy podnieść, że instytucja użytkowania wieczystego należy do sfery prawa cywilnego. Jest ona regulowana przez przepisy art. 232 i następne Ustawy - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 - t.j. ze zm., dalej: KC). Ustawodawca zdecydował również, iż co do zasady użytkowanie wieczyste ma charakter odpłatny. Potwierdzają to nie tylko przepisy UGN (m.in. art. 71 ust. 1), ale również art. 238 KC, zgodnie z którym wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że działania organów państwa związane z oddaniem w użytkowanie wieczyste gruntów Skarbu Państwa albo jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, z czym wiąże się uiszczanie przez użytkowników wieczystych opłat, ustalanych na podstawie zasad określonych w UGN, nie mają charakteru działań podejmowanych przez te organy jako podmioty prawa publicznego. Innymi słowy w takich sprawach organy administracji publicznej nie wykonują swoich kompetencji w sferze imperium, która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Występują natomiast w sferze dominium, w ramach której powinny być traktowane tak jak podatnicy tego podatku. Nie ma w tym przypadku bowiem zastosowania art. 15 ust. 6 UPTU zgodnie z treścią którego nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 UPTU, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z regulacjami art. 7 ust. 1 pkt 6 UPTU, oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste uznaje się za dostawę towarów. W przedmiotowej sprawie Nabywca będzie zobowiązany do uiszczania opłat rocznych w związku z powyższym oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste należy traktować jako odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 UPTU.

W celu właściwego rozliczenia podatku VAT z przedmiotowej transakcji trzeba prawidłowo określić podstawę opodatkowania. Stosownie do treści art. 29a ust. 1 UPTU, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W tym miejscu należy wskazać, że systemy podatku od wartości dodanej we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej są w chwili obecnej zharmonizowane. Ma to bezpośredni związek z urzeczywistnianiem idei Wspólnego Rynku, która została zapisana jako jeden z głównych celów w Traktacie o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (wersja skonsolidowana), Dz. Urz. UE Nr C 326/2012 (dalej: Traktat)). Zgodnie z art. 113 Traktatu należy przeprowadzić harmonizację ustawodawstw odnoszących się do podatków obrotowych, akcyzy i innych podatków pośrednich w zakresie, w jakim harmonizacja ta jest niezbędna do zapewnienia ustanowienia i funkcjonowania rynku wewnętrznego. Prawne podstawy dla zbudowania wspólnego systemu zostały stworzone w postaci Pierwszej Dyrektywy Wspólnotowej 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 roku (Pierwsza Dyrektywa Rady (67/227/EWG) z dnia 11 kwietnia 1967 roku w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - Dz.Urz. Nr F 071 /1967 (dalej: Pierwsza Dyrektywa)). Szczegóły dotyczące funkcjonowania tego systemu umieszczono natomiast w Szóstej Dyrektywie Wspólnotowej 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 roku (Szósta Dyrektywa Rady (77/388/EWG) z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - Dz.Urz. Nr L145/1977 (dalej: Szósta Dyrektywa)). Tę ostatnią często nowelizowano w celu jak najpełniejszego uwzględnienia specyfiki rynku wewnętrznego, który mógł w ten sposób rozpocząć swą egzystencję z dniem 1 stycznia 1993 roku. Nagromadzenie licznych zmian w Szóstej Dyrektywie znacznie ograniczyło jej przejrzystość. Głównie z tego powodu została ona przekształcona z dniem 28 listopada 2006 roku w Dyrektywę 112 (Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 2006 Nr 347, str. 1, (dalej: Dyrektywa 112)).

Dla podatników z poszczególnych państw członkowskich dyrektywy nie stanowią jednak obowiązującego prawa. Muszą one zostać zaimplementowane do krajowych ustaw podatkowych. Na podstawie delegacji zawartej w art. 90 i 91 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej ustawą z dnia 11 marca 2004 roku nastąpiło wdrożenie zasad zawartych w Szóstej Dyrektywie w formie UPTU. O ile rola ustawodawcy została jasno określona, o tyle w zakresie kompetencji władzy sądowniczej i wykonawczej pozostaje stosowanie wykładni przepisów zgodnie ze wskazówkami dyrektyw. Harmonizacja przepisów jest więc faktem, ma długą historię w ramach Unii Europejskiej i bezwzględnie musi być brana pod uwagę przy dokonywaniu wykładni i przy stosowaniu krajowych przepisów regulujących polski fragment unijnego, wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Harmonizacja przepisów ma umożliwić osiągnięcie trzech, w stosunku do wprowadzenia rynku wewnętrznego - wtórnych celów:

zagwarantowanie neutralności podatku od wartości dodanej w ramach rynku wewnętrznego,

zapewnienie Unii Europejskiej własnych wpływów z podatku od wartości dodanej w oparciu o jednolitą podstawę opodatkowania,

zniesienie granic podatkowych.

Podatek od towarów i usług i przepisy regulujące jego obliczanie i pobieranie nie stanowią więc autonomicznego systemu, który może być traktowany w oderwaniu od systemu unijnego. Ponieważ UPTU stanowi implementację przepisów dyrektyw unijnych w zakresie podatku od wartości dodanej, to w celu właściwego stosowania jej regulacji oraz zachowania harmonizacji unijnej, o której mowa w dyrektywach unijnych, należy dokonać również interpretacji przepisów Dyrektywy 112, które obecnie stanowią fundament pod regulacje obowiązujące we wszystkich krajach UE.

Już w art. 1 ust. 2 Dyrektywy 112 wskazana jest zasada wspólnego systemu VAT w którym wskazuje się również na konsumpcyjny charakter podatku VAT. Co więcej, przepis art. 29a ust. 1 UPTU na gruncie polskiego prawa jest implementacją treści art. 73 Dyrektywy 112. Oba te przepisy realizują wprost zasadę konsumpcyjnego charakteru podatku od towarów i usług.

Stosownie do treści tych przepisów podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług. Oznacza to, że należny od sprzedaży podatek zawarty jest w cenie, którą płaci nabywca towaru lub usługi, a zatem regulacja ta skutkuje tym, że ciężar ekonomiczny podatku przerzucony zostaje na konsumenta-nabywcę. Jeżeli nabywca jest ostatnim podmiotem dokonującym obrotu danym towarem lub usługą to on poniesie koszt ekonomiczny podatku, gdyż zapłaci cenę towaru bądź usługi, w której zawarty jest podatek.

W innym przypadku zaburzona zostałaby zasada konsumpcyjności podatku VAT. Gdyby bowiem podstawa opodatkowania liczona była od otrzymanej kwoty to ciężar ekonomiczny podatku spadałby na podmiot dokonujący sprzedaży - podatnika, a nie na nabywcę, gdyż podatek nie powiększałby kwoty należnej z tytułu sprzedaży.

Również z innych przepisów systemu VAT, a w szczególności przepisów tytułu XI regulujących prawo do odliczenia podatku wynika, że podatek od wartości dodanej jest wliczany w cenę towaru i usługi i jego ekonomiczny koszt ponosi nabywca towaru lub usługi co z kolei uprawnia go do odliczenia tego podatku od podatku należnego od obrotów realizowanych przez niego w dalszej kolejności. Regulacje prawa wspólnotowego w zakresie podatku od wartości dodanej, mogą stanowić podstawę wykładni przepisów polskiej UPTU, gdyż od dnia przystąpienia naszego kraju do Unii Europejskiej polskie przepisy o podatku od towarów i usług muszą być zgodne z regulacjami wspólnotowymi w tym zakresie, tworząc jednolity zharmonizowany system wspólnotowego podatku od wartości dodanej.

Co więcej, NSA w Uchwale 7 sędziów NSA z 8 stycznia 2007 roku (I FPS 1/06) stwierdził: Jeśli bowiem podzielić wykładnię art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, dokonaną przez organy podatkowe zgodnie z jego gramatycznym brzmieniem, to zachodzi - jak trafnie stwierdził WSA - nieuzasadnione obciążenie ekonomiczne gmin /powiatów/, które ponoszą ciężar podatku z wcześniej zaplanowanych w tym zakresie dochodów. Pozostaje to w sprzeczności z konstrukcją podatku od wartości dodanej, lecz zapewnia przestrzeganie obowiązujących norm cywilnoprawnych, ustawy o cenach i ustawy o gospodarce nieruchomościami - w zakresie obowiązywania ustalonych cen spornych opłat i możliwości ich zmiany.

Jeśli z kolei zgodzić się z wykładnią art. 29 ust. 1 ustawy o VAT zastosowaną przez Sąd pierwszej instancji, która odrywa się od treści tego przepisu w celu zachowania zasad systemu podatkowego, w sposób istotny naruszone zostają, poprzez pominięcie zasad wynikających z przepisów ustawy o cenach i ustawy o gospodarce nieruchomościami, uprawnienia użytkowników wieczystych, zwłaszcza tych którzy nie mając statusu podatników i nie mogąc dokonać odliczenia naliczonego im podatku, w momencie ustalania cen spornych opłat rocznych, nie mieli świadomości konieczności ponoszenia tegoż ciężaru. Jednocześnie jednak wykładnia taka czyni to unormowanie zgodne z istotą systemu podatku od wartości dodanej jakim jest podatek od towarów i usług, de facto obciążającego konsumpcję i neutralnego dla podatnika.

Należy więc stwierdzić, w ślad za rozważaniami NSA, że obliczenie podatku VAT metodą „w stu” spowoduje nieuzasadnione obciążenie podatkiem podatnika, które stanowi tym samym wyłom w podstawowych zasadach funkcjonowania systemu VAT naruszając zasadę konsumpcyjności. Na przestrzeganie tej zasady wielokrotnie zwracał uwagę również Europejski Trybunał Sprawiedliwości - dalej: ETS (obecnie: Trybunał Sprawiedliwości UE). W orzeczeniu z 6 października 2005 roku w sprawie C-291/03 MyTravel pic ETS przypomniał, że podstawowa zasada, na której opiera się podatek VAT, polega na tym, że system tego podatku, jako podatku od konsumpcji, obciąża wyłącznie konsumenta końcowego. Podatek VAT jest wprost proporcjonalny do ceny towarów i usług i jest płacony przez podatników na każdym etapie procesu produkcji lub dystrybucji na rzecz organów podatkowych, którym obowiązani są oni pobrane kwoty przekazać. Zgodnie z podstawową zasadą tego systemu i warunkami jego funkcjonowania podatek VAT, jaki ma być pobrany przez organy podatkowe, musi być równy podatkowi rzeczywiście pobranemu od konsumenta końcowego (zob. podobnie wyrok z dnia 24 października 1996 r. w sprawie C-31 7/94 Elida Gibbs, Rec. str. 1-5339, pkt 18-24).

Również w orzeczeniu ETS z 3 października 2006 roku w sprawie C-475/03 Banca popolare Trybunał, powołując się na inne wyroki ETS, stwierdził, że podatek VAT obciąża wyłącznie końcowego konsumenta i jest całkowicie neutralny dla podatników uczestniczących w procesie produkcji i dystrybucji przed etapem, na którym podatek jest pobierany, niezależnie od tego, ile czynności miało miejsce (wyroki: z dnia 24 października 1996 r. w sprawie C-317/94 Elida Gibbs, Rec. str. 1-5339, pkt 19, 22 i 23 oraz z dnia 15 października 2002 r. w sprawie C-427/98 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. str. 1-8315, pkt 29).

Zauważyć również należy, że zaproponowany sposób obliczania podstawy opodatkowania nie narusza również praw konsumentów ani nie stawia ich w gorszej sytuacji względem podatników VAT. Należy bowiem zauważyć, że właśnie podatek VAT płacony jest de facto jedynie przez jego ostatecznych (końcowych) odbiorców i nie obciąża on podatników tego podatku. Jest to podstawowa zasada systemu podatku od wartości dodanej. Jeżeli bowiem nabywcą danego towaru/ usługi będzie podmiot niebędący podatnikiem VAT, to kwota podatku będzie obciążać jego majątek - poniesie on ekonomiczny ciężar tego podatku. W przypadku natomiast podatników VAT czynnych dokonujących zakupów, będą oni mogli dokonać odliczenia podatku zawartego w cenie tych towarów od podatku należnego z tytułu realizowanych przez nich czynności opodatkowanych. Tak więc już sama konstrukcja podatku VAT stawia podatników VAT w tym przypadku w „lepszej” pozycji względem niepodatników, ponieważ umożliwia im zniesienie ekonomicznego ciężaru podatku VAT odnośnie swoich nabyć. Niezasadny byłby więc ewentualny zarzut, że w tym przypadku nabywca będzie ponosić całkowity ciężar podatku, ponieważ taka jest właśnie koncepcja wspólnego systemu VAT w UE.

Co więcej, obliczanie podstawy opodatkowania VAT w przypadku opłat z tytułu użytkowania wieczystego metodą „w stu” byłoby o tyle nieprawidłowe, że wypaczałoby również sposób rozliczenia tych opłat przez sprzedawcę. Jeżeli bowiem ustanowienie użytkowania wieczystego dokonane byłoby przez podatnika VAT zwolnionego (na podstawie art. 113 ust. 1 UPTU), to kwota dla odbiorcy byłaby taka sama jak w przypadku ustanowienia tego samego użytkowania przez podatnika VAT czynnego. Taki sposób kalkulacji podstawy opodatkowania powodowałby więc przeniesienie ekonomicznego obciążenia podatkiem VAT na sprzedawcę, który jest podatnikiem VAT czynnym co, jak już zostało wcześniej podkreślone, naruszałoby w sposób zasadniczy podstawowe zasady wspólnego systemu VAT.

W tym miejscu można również przytoczyć orzeczenia Sądu Najwyższego, który w swoich wyrokach często odnosił się do przepisów dotyczących sposobów wyznaczania opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Przykładowo w wyroku z 29 maja 2007 roku (sygn. akt: V CSK 44/07) Sąd Najwyższy stwierdził, że w każdym zatem przypadku podstawa obliczenia opłaty rocznej jest „oczyszczona” z podatku VAT. Tym samym uzasadniony jest wniosek, że opłaty roczne, sztywno określone w art. 72 ust. 2 i 3 u.g.n. stawką procentową od „ceny” (bądź odpowiednio „wartości”, w razie aktualizacji wyceny) nieruchomości oddawanej w użytkowanie wieczyste, również nie powinny być uważane za obejmujące podatek VAT.

Należy ponadto zauważyć, że obciążenie użytkownika wieczystego będącego podatkiem VAT nie powinno prowadzić do zachwiania równowagi interesów, gdyż podatnik może ten podatek odliczyć od podatku należnego od jego własnej sprzedaży. Natomiast obciążenie nim sprzedającego prowadzi, jak trafnie zarzucał skarżący, do rezultatów sprzecznych z dobrą wiarą i poczuciem słuszności, gdyż pozbawia ten podmiot części świadczenia, którego mógł on rozsądnie oczekiwać i prowadzi do poniesienia przez niego ciężaru ekonomicznego, którego nie powinien on ponosić z uwagi na samą konstrukcję podatku od towarów i usług. Podwyższenie wynagrodzenia o kwotę podatku VAT mogłoby zatem być uzasadnione także z punktu widzenia zasad współżycia społecznego, które obok „ustawy” są jednym z kryteriów uzupełnienia treści stosunku prawnego wynikającego z czynności prawnej w oparciu o art. 56 k.c. i mają w tym przepisie bardzo doniosłe znaczenie (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 sierpnia 2006 r., III CSK 138/05, OSNC 2007 nr 4, poz. 63).

Podkreślić wreszcie wypada, że podatek VAT jest podatkiem konsumpcyjnym, w ostatecznym bowiem rozrachunku jedynym podmiotem, który nie może dokonać żadnego odliczenia (pomniejszenia) ciężaru opodatkowania, jest ostateczny nabywca towaru lub usługi (konsument). (...)

Zatem, inaczej niż to wynika z literalnego odczytania treści art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, „kwota należna sprzedającemu” obejmuje zasadniczo wartość świadczenia netto (bez podatku należnego), zaś podatek VAT w tej sytuacji powinien być liczony rachunkiem „od sta”, a więc de facto podlega on jedynie doliczeniu do kwoty (głównego) świadczenia, które należy się sprzedającemu.

Końcowo należy również odnieść się do innej zasady podatku VAT jaką jest zasada neutralności. Przejawia ona się w tym, że podatek VAT nie może obciążać jego podatników (jest on dla nich neutralny). Stanowi element konstrukcyjny podatku VAT oraz zapewnia równe warunki konkurencji dla podmiotów funkcjonujących na rynku. TSUE wielokrotnie orzekał, że zasada neutralności podatkowej znajduje odzwierciedlenie w systemie odliczeń, którego celem jest całkowite zwolnienie przedsiębiorcy z obciążenia VAT należnym lub uiszczonym w ramach wszelkiej prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Wspólny system VAT zapewnia zatem, by wszelka działalność gospodarcza, bez względu na jej cel czy rezultaty, pod warunkiem że co do zasady podlega ona sama opodatkowaniu VAT, była opodatkowana w sposób całkowicie neutralny (zob. wyroki ETS w sprawie: Rompelman, 268/83, EU:C:1985:74, pkt 19; Fini H, C-32/03, EU:C:2005:128, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo). Zgodnie więc z tą zasadą, w rzeczywistości to nie podatnicy ponoszą ciężar opodatkowania. Jedynym wymaganiem wobec nich jest dokonanie poboru podatku w imieniu organów skarbowych i rozliczenie się z niego.

Natomiast w pkt 29-30 wyroku ETS z dnia 15 października 2002 r. w sprawie C-427/98 RFN (Zb. Orz. 2002, s. 1-8315) zawarto dość istotne spostrzeżenie, że sprzeczna z ustaloną zasadą neutralności podatku od towarów i usług byłaby sytuacja, w której podstawa opodatkowania, stanowiąca podstawę poboru VAT przez organy skarbowe, wykraczałaby poza wynagrodzenie zapłacone faktycznie przez odbiorcę końcowego. Sprzeczności z VI Dyrektywą, a w szczególności z jej art. 11 cz. A ust. 1 lit. a), dopatrywał się Trybunał zwłaszcza w takim przypadku, gdyby podstawa opodatkowania, stanowiąca podstawę wyliczenia podatku VAT nakładanego na podatnika, była wyższa od kwoty, jaką podatnik ten ostatecznie otrzymuje. W takim przypadku podatek ten w stosunku do podatników nie zachowuje cechy neutralności - a tym samym zyskuje istotnie cechę podatku obrotowego.

Tezę potwierdzającą konieczność powiększenia opłaty obliczonej na podstawie art. 72 ust. 3 pkt 4 UGN o kwotę podatku VAT przy zastosowaniu odpowiedniej stawki prezentują również składy orzekające z poniższych orzeczeń sądów administracyjnych:

wyrok WSA w Szczecinie z 18 lutego 2008 roku (I SA/Sz 633/08) - orzeczenie prawomocne: Przepis art. 29 ust. 1 ustawy, za podstawę opodatkowania uznaje (co do zasady) obrót, rozumiany jako: "kwota należna z tytułu sprzedaży, obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, pomniejszona o kwotę należnego podatku". Logiczna wykładnia przepisu art. 29 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem przepisów Kodeksu cywilnego i ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), prowadzi do wniosku, iż obrotem z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest kwota opłaty pierwszej (netto), zatem ta właśnie kwota stanowi podstawę opodatkowania, a w umowie (i fakturze dokumentującej taką czynność) powinna być wskazana kwota podatku od towarów i usług obliczona od takiej podstawy;

wyrok WSA w Szczecinie z 20 marca 2008 roku (I SA/Sz 861/07) - orzeczenie prawomocne: (..) "obrotem" z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest kwota opłaty pierwszej (netto), zatem ta właśnie kwota stanowi podstawę opodatkowania, a w umowie (i fakturze dokumentującej taką czynność) powinna być wskazana kwota podatku od towarów i usług obliczona od takiej podstawy. Stanowisko takie wynika z systemowej wykładni przepisów ustawy podatkowej i przepisów regulujących instytucję użytkowania wieczystego, tj. Kodeksu cywilnego (art. 232-243) i ustawy o gospodarce nieruchomościami;

wyrok WSA w Olsztynie z 4 lutego 2010 roku (I SA/Ol 25/10) - orzeczenie prawomocne: (...) skład orzekający w niniejszej sprawie podzielił prezentowany w orzecznictwie sądowym pogląd, że obrotem z tytułu oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest kwota tych opłat netto. Zatem to właśnie ta kwota stanowi podstawę opodatkowania (p. wyroki WSA w Szczecinie: z dnia 20 marca 2008 r., sygn. akt l SA/Sz 861/07, Lex nr 478661, oraz z dnia 18 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 633/08, Lex nr 515088). Skoro omawiane przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami determinują sposób kalkulacji ceny, bez zapewnienia możliwości realizacji zasady neutralności podatku oraz jego konsumpcyjnego charakteru, to ceny te należy traktować jako ceny netto. Określoną zgodnie z odpowiednimi regulacjami wartość pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego należy zatem powiększyć o kwotę podatku od towarów i usług. W umowie o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz fakturze dokumentującej taką czynność, powinna być wskazana kwota podatku od towarów i usług obliczona od podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Z powyższych względów należy więc stwierdzić, że podatek od towarów i usług jako podatek obciążający konsumenta powinien być doliczany do opłat za użytkowanie wieczyste, których wysokość wynikająca z przepisów UGN winna być traktowana jako wartość netto.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska, jak wskazano na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca będący jednostką samorządu terytorialnego, zarejestrowany jako czynny podatnik VAT, w ramach prowadzonej działalności dokonuje również transakcji mających na celu oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Aktem notarialnym z dnia 23 października 2015 r. Nabywca oraz Zbywca zawarły umowę zamiany, na mocy której na rzecz Nabywcy przeszła nieruchomość będąca wcześniej w użytkowaniu wieczystym Zbywcy. W przypadku przedmiotowej nieruchomości, na mocy decyzji Wojewody z tytułu użytkowania wieczystego Zbywcy nie ustalono stawki opłaty rocznej, wysokości pierwszej opłaty i wysokości opłat rocznych. Brak naliczenia przedmiotowych opłat było prawem podmiotowym przysługującym Zbywcy i nie mogło ono obejmować jego następców prawnych ani kolejnych właścicieli.

Wycena opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste przeprowadzona została w oparciu o art. 72 UGN. Stosownie z treścią art. 72 ust. 3 pkt 4 UGN, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny. W niniejszej sprawie podstawą określenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu był operat szacunkowy sporządzony przez uprawionego rzeczoznawcę majątkowego według stanu na dzień oszacowania i przy zastosowaniu ustalonej stawki procentowej (1%). Rzeczoznawca posiadający stosowne uprawnienia ustalił wartość przedmiotowej nieruchomości na kwotę 9 764 300 zł. Ponieważ żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń do przygotowanej wyceny to Wnioskodawca w piśmie z 14 listopada 2016 roku określił wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego na kwotę 97 643,00 zł netto powiększonej o kwotę 22 457,89 zł tytułem kwoty podatku VAT obliczonej przy zastosowaniu stawki 23%.

Powyższy sposób wyceny został jednak zakwestionowany przez Nabywcę.

W związku z przedstawionym opisem sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania czy opłata obliczona na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę art. 72 ust. 3 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera należny podatek VAT, czy też powinna zostać powiększona o kwotę tego podatku.

W odniesieniu do przedstawionego problemu należy wskazać, że na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Natomiast w świetle art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Powołany wyżej przepis art. 29a ust. 1 ustawy określa zasadę ogólną odnoszącą się do podstawy opodatkowania. W myśl tej zasady ogólnej, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej.

Należy wskazać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Zasady dotyczące określenia stawek rocznych i poboru opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości nie są regulowane przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, kwestie te regulowane są w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r., poz. 121). Stosownie do wskazanego przez Wnioskodawcę art. 72 ust. 3 pkt 4 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny.

Należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie ingerują w sposób ustalenia wynagrodzenia (dokonania wyceny wartości nieruchomości) z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, wskazują w art. 29a ust. 1 i 6 ustawy, że podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publiczno-prawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

Wskazać w tym miejscu należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić należy, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii, czy wynagrodzenie z tytułu dokonania opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste uwzględnia podatek od towarów i usług, i stanowi kwotę brutto, czy nie uwzględnia podatku od towarów i usług, i stanowi kwotę netto.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny – tj. czy winna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Należy jednakże zaznaczyć, że strony powinny ewentualnie sięgnąć do odpowiednich przepisów innych gałęzi prawa. Jeśli zatem zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa lub ustaleniami pomiędzy stronami, dotyczącymi opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego oraz jego wysokości, Wnioskodawca z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości otrzyma kwotę, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Zatem w sytuacji, gdzie kwota należna Wnioskodawcy z tytułu opłaty rocznej za oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste jest kwotą obejmującą całość świadczenia od nabywcy, to dla ustalenia podstawy opodatkowania otrzymaną kwotę należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania z tytułu otrzymanej opłaty za użytkowanie wieczyste nieruchomości należało uznać za nieprawidłowe.

Za prawidłowością podjętego rozstrzygnięcia przemawia orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w szczególności tezy wynikające z wyroku z dnia 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych Corina-Hrisi Tulică przeciwko Agenţia Naţională de Administrare Fiscală - Direcţia Generală de Soluţionare a Contestaţiilor (C-249/12) i Călin Ion Plavoşin przeciwko Direcţia Generală a Finanţelor Publice Timiş - Serviciul Soluţionare Contestaţii i Activitatea de Inspecţie Fiscală - Serviciul de Inspecţie Fiscală Timiş (C-250/12). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że przepisy unijne należy interpretować w ten sposób, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony bez żadnej wzmianki dotyczącej podatku od wartości dodanej, a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może odzyskać od nabywcy podatku od wartości dodanej, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już podatek od wartości dodanej.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, wskazać należy, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin