Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.283.2018.2.EZ
z 10 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2018 r. (data wpływu 6 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lipca 2018 r. (data wpływu 25 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży całego budynku lub lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży całego budynku lub lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 25 lipca 2018 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 2005-2006 Wnioskodawca wybudował z żoną, z majątku wspólnego, budynek mieszkalno-usługowy/gabinet rehabilitacyjny z salą odnowy na parterze budynku oraz mieszkanie na poddaszu budynku. Budowę domu, zlokalizowanego na działkach nr 79/28, 78/29, 78/14 (…), Zainteresowany prowadził z żoną jako osoby fizyczne ze środków własnych. 27 stycznia 2006 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalno-usługowego. W części parterowej budynku do dnia 27 stycznia 2006 r. wykonano wszystkie roboty budowlane i wykończeniowe. W części mieszkaniowej budynku inwestorzy (małżonkowie) wykonali wszystkie roboty budowlane i wykończeniowe do dnia 27 września 2007 r., zgłaszając zakończenie wykonania robót w części mieszkaniowej w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w dniu 27 września 2007 r.

Powierzchnia działki – 437 metrów kwadratowych.

Powierzchnia usługowa na parterze budynku – 121,7 metrów kwadratowych.

Powierzchnia użytkowa mieszkania na poddaszu – 126,1 metrów kwadratowych.

Zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych, za budynki mieszkalne uważa się takie obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. Podział ten znajduje odzwierciedlenie w prowadzonej przez starostę ewidencji gruntów i budynków, stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne. Wybudowany budynek jest budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.). Budynek jest trwale związany z gruntem. Budynek mieszkalno-usługowy nigdy nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do działalności objętej koniecznością zarejestrowania się jako podatnik VAT. 2 marca 2007 r. Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą z określeniem prowadzenia działalności na parterze budynku jako: 93.04.Z, 93.05.Z, 74.87.B, 52.63.B, 52.11.Z. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą na parterze budynku od 2 kwietnia 2007 r. do 15 marca 2010 r. jedynie w zakresie działalności związanej z poprawą kondycji fizycznej kobiet /93.04.Z/, korzystając ze zwolnienia z konieczności zarejestrowania się jako podatnik VAT z tytułu małych obrotów osoby fizycznej rozpoczynającej działalność gospodarczą. Data 15 marca 2010 r. jest datą wyrejestrowania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Ponieważ nie był on nigdy podatnikiem VAT nie przysługiwało mu obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż Zainteresowany nigdy nie naliczał podatku VAT i nie rozliczał podatku VAT. Od listopada 2010 r. razem z żoną, Wnioskodawca wynajmował parter budynku jako osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej na żłobek prywatny i z tego tytułu płaci z żoną podatek ryczałtowy od umowy najmu do urzędu skarbowego. Umowa najmu jest zawarta przez Wnioskodawcę i jego żonę.

Dotyczy części mieszkalnej budynku.

W części mieszkalnej budynku Wnioskodawca pozwolił z żoną zamieszkać ich córce z zięciem do czasu wykupienia przez nich własnego mieszkania i z tego tytułu nie otrzymują żadnych pieniędzy od córki i zięcia. Córka z własnych środków ponosi opłaty z tytułu zużywanego gazu, wody, energii elektrycznej, opłat za telefon, internet, wywóz śmieci. Podatek od nieruchomości budynku mieszkalno-usługowego opłaca Wnioskodawca z żoną. Córka z zięciem mieszkają w części mieszkalnej budynku mieszkalno-usługowego od października 2007 r. Ponieważ córka z zięciem mają otrzymać w kwietniu 2019 r. klucze od własnego mieszkania wykupionego przez nich z własnych środków, Wnioskodawca rozważa z żoną sprzedaż:

• wariant I – sprzedaż lokalu usługowego na parterze budynku mieszkalno-usługowego;
• wariant II – sprzedaż całego budynku mieszkalno-usługowego.
  
  

Część mieszkalna nie była nigdy ulepszana przez Wnioskodawcę po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie części mieszkalnej budynku. Sprzedaż lokalu na parterze budynku jest możliwa już teraz. Sprzedaż całego budynku byłaby możliwa dopiero po opuszczeniu mieszkania na poddaszu budynku przez córkę i zięcia w momencie otrzymania przez nich kluczy do własnego mieszkania (kwiecień 2019 r). Przymierzając się do sprzedaży bądź lokalu usługowego, bądź całego budynku, Wnioskodawca zadaje sobie z żoną pytanie czy mogą dokonać sprzedaży ww. wariantu I lub ww. wariantu II bez naliczania podatku VAT potencjalnemu kupcowi? Zdaniem Wnioskodawcy i jego żony nie powinni oni sprzedawać lokalu na parterze budynku mieszkalno-usługowego lub całego budynku z podatkiem VAT gdyż:

1. Trybunał Konstytucyjny uznał za zasadne przypomnienie fundamentalnej dla wykładni przepisów prawa daninowego (podatkowego) zasady wyrażonej w artykule 894 w związku z art. 217 konstytucji zasady: Nullum Tributum Sine Lege (tylko ustawa może wprowadzić podatek).

„Przestrzeganie konstytucji przez organy podatkowe oraz kontrolujące ich działalność sądy administracyjne jest warunkiem koniecznym zapewnienia podatnikom niezbędnego poziomu bezpieczeństwa prawnego, co sprzyjać będzie budowaniu zaufania dla państwa i stanowionego przez nie prawa.”

Trybunał stanowczo podkreślił, że „za całkowicie bezpodstawną konstytucyjnie trzeba uznać przede wszystkim subiektywną interpretację zasady in dubio pro tributario (w razie wątpliwości na korzyść podatnika)”.

Organ podatkowy i sąd administracyjny „muszą dokonać wyboru rezultatu najbardziej korzystnego z punktu widzenia sytuacji prawnej podatnika”.

Podatnikom pozostaje więc apel do sędziów, by ten wyrok trybunału stosowali w praktyce.

Wyrok został wydany przez trybunał konstytucyjny dnia 13 grudnia 2017 r. odwołujący się do zasady szczególnej określoności regulacji daninowych.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 22 lipca 2018 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy o informacje:

1. Wnioskodawca, nie ponosił wydatków na ulepszenie lokalu usługowego, zlokalizowanego na parterze opisanego we wniosku budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.
   Lokal został wybudowany i wyposażony w instalacje:
   1. gazową,
   2. elektryczną,
   3. wentylacyjną,
   4. alarmową,
   5. wodną,
   6. centralnego ogrzewania,
   7. systemu nadzoru wizyjnego/kamery,
   8. klimatyzacyjną,
   9. system nagłośnienia/wzmacniacz + mikrofon + głośniki wbudowane w systemowy sufit,
   oraz został wyposażony w sprzęt i niezbędne urządzenia przed uzyskaniem pozwolenia budowlanego na użytkowanie, to jest przed datą 27 stycznia 2006 r.
   Koszty związane z wybudowaniem lokalu usługowego na parterze budynku mieszkalno-usługowego Wnioskodawca finansował jako osoba prywatna, gdyż jego działalność gospodarcza została zarejestrowana w Urzędzie Miasta dopiero od 2 kwietnia 2007 r.
2. Nie było wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę na ulepszenie lokalu, tak więc nie było także sytuacji, że Zainteresowany poniósł wydatki stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej domu, budowli, urządzenia.
3. Ponieważ Wnioskodawca nie musiał od razu zarejestrować działalności gospodarczej oraz z uwagi na fakt, że korzystał ze zwolnienia z podatku VAT z tytułu niskich obrotów, Wnioskodawca nie wnosił o obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków.
4. Lokal usługowo-mieszkalny nie był wykorzystywany w stanie ulepszonym przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.
5. Ponieważ nie było ulepszeń lokalu usługowego lokal był użytkowany w taki sam sposób przez wiele lat (praktycznie przez cały okres prowadzenia działalności gospodarczej).
6. Budynek mieszkalno-usługowy Wnioskodawcy nie był w stanie ulepszonym wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych co najmniej 5 lat.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku sprzedaży przez małżonków lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku mieszkalno-usługowego wystąpi konieczność zapłacenia podatku VAT z tytułu sprzedaży ww. lokalu we wrześniu 2018 r. lub w 2019 r.?
2. Czy w przypadku sprzedaży całego budynku mieszkalno-usługowego przez małżeństwo wystąpi konieczność zapłacenia podatku VAT od transakcji sprzedaży? Sprzedaż nastąpiłaby w drugiej połowie 2018 r. lub w 2019 r.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, tak w przypadku sprzedaży lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku mieszkalno-usługowego, jak i w przypadku sprzedaży całego budynku mieszkalno-usługowego podatek VAT nie musi być naliczony przez sprzedających i odprowadzony do urzędu skarbowego gdyż:

1. od marca 2010 r. nie jest prowadzona działalność gospodarcza w lokalu użytkowym przez Wnioskodawcę; żona również nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i jest osobą fizyczną, na emeryturze;
2. w stosunku do lokalu użytkowego na parterze budynku mieszkalno-usługowego nie przysługiwało ani Wnioskodawcy ani jego żonie prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, gdyż Wnioskodawca ani jego żona nie byli podatnikami VAT podczas budowy budynku jak również po jego wybudowaniu. Także obecnie nie są podatnikami podatku VAT i w chwili sprzedaży lokalu lub całego budynku mieszkalno-usługowego nie będą podatnikami podatku VAT, a sprzedaży budynku, bądź lokalu będą dokonywali jako osoby fizyczne;
3. ani lokal użytkowy na parterze budynku mieszkalno-użytkowego, ani mieszkanie na poddaszu ww. budynku nie były przez Wnioskodawcę lub jego żonę ulepszane;
4. sprzedawany budynek mieszkalno-usługowy, bądź sprzedawany przez Wnioskodawcę z żoną lokal usługowy zlokalizowany na parterze budynku nie był wykorzystywany przez podatnika lub jego żonę do działalności gospodarczej przez ostatnie 5 lat;
5. sprzedawany przez Wnioskodawcę z żoną lokal usługowy na parterze budynku, bądź cały budynek mieszkalno-usługowy nigdy nie były amortyzowane, ani nie były nigdy środkami trwałymi podczas prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w lokalu na parterze budynku;
6. sprzedawany w drugiej połowie 2018 r. lokal użytkowy, bądź cały budynek będą użytkowane w chwili sprzedaży co najmniej 5 lat od chwili uzyskania przez właścicieli budynku pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalno-użytkowego.
   
   

Zatem, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b nie zachodzą wyłączenia ze zwolnienia od podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą przez Wnioskodawcę z żoną lokalu usługowego, bądź całego budynku mieszkalno-usługowego.

Przy opracowywaniu własnego stanowiska odnośnie zdarzeń związanych ze sprzedażą, bądź lokalu, bądź budynku mieszkalnego z lokalem użytkowym kierowano się między innymi:

1. interpretacją indywidualną z dnia 17 maja 2016 r. sygn. ILPP2/4512-1195/16-2/AKR – odpowiedź dyrektora Izby Skarbowej w (…);
2. interpretacją indywidualną we wniosku z dnia 20 maja 2010 r. – odpowiedź dyrektora Izby Skarbowej w (…);
3. interpretacją indywidualną we wniosku z dnia 20 stycznia 2010 r. – odpowiedź dyrektora Izby Skarbowej w(…);
4. Uchwała składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r. sygn. IIFPS8/13.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług posługuje się w odniesieniu do dostawy towarów sformułowaniem „przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” (art. 7 ust. 1 ustawy), a towarami w świetle tej ustawy – co do zasady – są rzeczy oraz ich części (art. 2 pkt 6 ustawy). Takie zdefiniowanie konstytutywnego aspektu dostawy towarów, odwołując się do ekonomicznego władztwa nad rzeczą sprawia, że przedmiotem opodatkowania może być nie tylko sprzedaż czy zamiana rzeczy jako fizycznie wyodrębnionych dóbr materialnych, ale również inne transakcje wywierające, z ekonomicznego punktu widzenia, podobne skutki.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tutejszy organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług zarówno Wnioskodawca, jak i jego małżonka są traktowani jako odrębne podmioty, a zatem każde z nich w danych okolicznościach może wypełnić definicję podatnika. Autonomiczność prawa podatkowego wyklucza możliwość takiej interpretacji jego przepisów, która zakładałaby, że wspólność majątkowa istniejąca między małżonkami na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, ma wpływ na zakres praw i obowiązków podmiotów jako podatników podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że w latach 2005-2006 Wnioskodawca wybudował z żoną, z majątku wspólnego, budynek mieszkalno-usługowy/gabinet rehabilitacyjny z salą odnowy na parterze budynku oraz mieszkanie na poddaszu budynku. Budowę domu zlokalizowanego na działkach nr 79/28, 78/29, 78/14, Zainteresowany prowadził z żoną jako osoby fizyczne ze środków własnych. 27 stycznia 2006 r. Wnioskodawca uzyskał pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalno-usługowego. W części parterowej budynku do dnia 27 stycznia 2006 r. wykonano wszystkie roboty budowlane i wykończeniowe. W części mieszkaniowej budynku inwestorzy wykonali wszystkie roboty budowlane i wykończeniowe do dnia 27 września 2007 r., zgłaszając zakończenie wykonania robót w części mieszkaniowej w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w dniu 27 września 2007 r. Wybudowany budynek jest budynkiem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Budynek jest trwale związany z gruntem. Budynek mieszkalno-usługowy nigdy nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do działalności objętej koniecznością zarejestrowania się jako podatnik VAT. 2 marca 2007 r. Wnioskodawca zarejestrował działalność gospodarczą z określeniem prowadzenia działalności na parterze budynku jako: 93.04.Z, 93.05.Z, 74.87.B, 52.63.B, 52.11.Z. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą na parterze budynku od 2 kwietnia 2007 r. do 15 marca 2010 r. jedynie w zakresie działalności związanej z poprawą kondycji fizycznej kobiet (93.04.Z), korzystając ze zwolnienia z konieczności zarejestrowania się jako podatnik VAT z tytułu małych obrotów osoby fizycznej rozpoczynającej działalność gospodarczą. Data 15 marca 2010 r. jest datą wyrejestrowania działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Ponieważ nie był on nigdy podatnikiem VAT, nie przysługiwało mu obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż Zainteresowany nigdy nie naliczał podatku VAT i nie rozliczał podatku VAT. Od listopada 2010 r. razem z żoną, Wnioskodawca wynajmował parter budynku jako osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej na żłobek prywatny i z tego tytułu płaci z żoną podatek ryczałtowy od umowy najmu do urzędu skarbowego. Umowa najmu jest zawarta przez Wnioskodawcę i jego żonę. W części mieszkalnej budynku Wnioskodawca pozwolił z żoną zamieszkać ich córce z zięciem do czasu wykupienia przez nich własnego mieszkania i z tego tytułu nie otrzymują żadnych pieniędzy od córki i zięcia. Córka z własnych środków ponosi opłaty z tytułu zużywanego gazu, wody, energii elektrycznej, opłat za telefon, internet, wywóz śmieci. Podatek od nieruchomości budynku mieszkalno-usługowego opłaca Wnioskodawca z żoną. Córka z zięciem mieszkają w części mieszkalnej budynku mieszkalno-usługowego od października 2007 r. Ponieważ córka z zięciem mają otrzymać w kwietniu 2019 r. klucze od własnego mieszkania wykupionego przez nich z własnych środków, Wnioskodawca rozważa z żoną sprzedaż lokalu usługowego na parterze budynku mieszkalno-usługowego lub sprzedaż całego budynku mieszkalno-usługowego. Część mieszkalna nie była nigdy ulepszana przez Wnioskodawcę po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie części mieszkalnej budynku. Sprzedaż lokalu na parterze budynku jest możliwa już teraz. Sprzedaż całego budynku byłaby możliwa dopiero po opuszczeniu mieszkania na poddaszu budynku przez córkę i zięcia w momencie otrzymania przez nich kluczy do własnego mieszkania. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie lokalu usługowego, zlokalizowanego na parterze opisanego we wniosku budynku w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Koszty związane z wybudowaniem lokalu usługowego na parterze budynku mieszkalno-usługowego Zainteresowany finansował jako osoba prywatna, gdyż działalność gospodarcza została zarejestrowana w Urzędzie Miasta dopiero od 2 kwietnia 2007 r. Nie było wydatków ponoszonych na ulepszenie lokalu, tak więc nie było także sytuacji, że Wnioskodawca poniósł wydatki stanowiące co najmniej 30% wartości początkowej domu, budowli, urządzenia. Ponieważ Zainteresowany nie musiał od razu zarejestrować działalności gospodarczej oraz z uwagi na fakt, że korzystał ze zwolnienia z podatku VAT z tytułu niskich obrotów, Wnioskodawca nie wnosił o obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych wydatków. Lokal usługowo-mieszkalny nie był wykorzystywany w stanie ulepszonym do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Ponieważ nie było ulepszeń lokalu usługowego, lokal był użytkowany w taki sam sposób przez wiele lat (praktycznie przez cały okres prowadzenia działalności gospodarczej). Budynek mieszkalno-usługowy Wnioskodawcy nie był w stanie ulepszonym wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czynności opodatkowanych co najmniej 5 lat.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w przypadku sprzedaży lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku lub całego budynku mieszkalno-usługowego wystąpi konieczność zapłacenia podatku VAT.

W celu rozstrzygnięcia powyższych wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy dla opisanej transakcji Wnioskodawca występował będzie w roli podatnika, a w konsekwencji, czy przedmiotowa dostawa części lub całego budynku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu sprawy wynika, że na parterze budynku od 2007 r. do 2010 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie działalności związanej z poprawą kondycji fizycznej kobiet, a od listopada 2010 r. wynajmuje parter budynku.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 ww. artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Stosownie do treści powołanych przepisów, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy, polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Najem jest zatem umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu wskazuje, że ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji, najem stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego wskazać należy, że Wnioskodawca świadcząc usługi najmu we własnym imieniu i na własny rachunek występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i prowadzi działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, ponieważ zgodnie z definicją zawartą w tym przepisie, dokonuje czynności polegających na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tym samym sprzedaż tej części budynku (parter), która była wykorzystywana w działalności gospodarczej, w tym działalności polegającej na najmie, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem w związku z dostawą lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku mieszkalno-usługowego, Wnioskodawca wypełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy, pozwalające uznać czynność sprzedaży nieruchomości w tej części za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, do celów ust. 1 lit. a) „budynek” oznacza dowolną konstrukcję trwale związaną z gruntem.

Państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit, a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. W świetle wykładni językowej, jak i celowościowej systemu VAT, w ocenie NSA, należy więc przyjąć, że jeżeli podatnik użytkował dany budynek, budowlę lub ich części i spełnia warunek korzystania z budynku, budowli lub ich części przez wymagany czas, to do sprzedaży prawa własności tego budynku, budowli lub ich części zastosowanie znajdzie fakultatywne zwolnienie przewidziane w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług”.

Należy również zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16.

Zaznaczenia wymaga, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   

Tak więc, ustawodawca daje podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – możliwość zrezygnowania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Przy czym podkreślić należy, że niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy to należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie dla dostawy lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności należy rozstrzygnąć, czy w odniesieniu do tej części budynku miało miejsce pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że planowana sprzedaż lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim. W przedmiotowej sprawie nastąpiło już pierwsze zasiedlenie, bowiem – jak wynika z wniosku – Zainteresowany po wybudowaniu budynku od 2007 r. prowadził na parterze tego budynku działalność gospodarczą, a od 2010 r. parter budynku jest wynajmowany. Zatem, od pierwszego zasiedlenia lokalu usługowego do jego dostawy upłynie okres dłuższy niż dwa lata. Ponadto co istotne, jak wskazał Wnioskodawca nie ponosił on wydatków na ulepszenie ww. lokalu.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku nastąpiło pierwsze zasiedlenie ww. części nieruchomości, co więcej pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą tej części nieruchomości upłynie okres dłuższy niż dwa lata, a zatem planowana sprzedaż części nieruchomości, tj. lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Konsekwentnie – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również sprzedaż gruntu, przypadająca proporcjonalnie do tej części budynku, będzie korzystała ze zwolnienia od opodatkowania VAT.

W związku z tym, że dostawa części nieruchomości w postaci lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku korzystać będzie ze zwolnienia w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, rozpatrywanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy stało się bezzasadne.

Z kolei, w odniesieniu do planowanej sprzedaży pozostałej części nieruchomości Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, ponieważ jak wynika z opisu sprawy, część mieszkalna budynku (piętro) nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej. Ta część budynku – jak wskazał Wnioskodawca – jest wykorzystywana wyłącznie do celów mieszkaniowych przez córkę i zięcia Wnioskodawcy, i Zainteresowany z tego tytułu nie pobiera żadnych opłat. Zatem sprzedaż tej części nieruchomości nie nastąpi w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach rozporządzania własnym majątkiem i jest działaniem w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania.

Podsumowując, w związku z planowaną sprzedażą lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku lub całego budynku mieszkalno-usługowego Wnioskodawca – nie będzie zobowiązany odprowadzić należnego podatku VAT, ponieważ:

• sprzedaż lokalu usługowego (parter budynku), wykorzystywanego w działalności gospodarczej, będzie korzystać ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy;
• sprzedaż części mieszkalnej nieruchomości (piętro budynku), niewykorzystywanej w działalności gospodarczej tylko w celach prywatnych, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
  
  

W tym miejscu należy zaznaczyć, że tutejszy organ zgadza się ze stanowiskiem Wnioskodawcy co do istoty rozstrzyganego problemu, czyli braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług od opisanej transakcji. Oceniając jednak całościowo uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny/zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tutejszy organ nie jest nimi związany.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przez Wnioskodawcę sprzedaży lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku lub całego budynku. Natomiast w zakresie możliwości rozliczenia przez współmałżonka Wnioskodawcy należności z tytułu sprzedaży lokalu usługowego zlokalizowanego na parterze budynku lub całego budynku stanowiącego własność wspólną, wydane zostało postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 17 lipca 2018 r., (…).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wobec powyższego należy podkreślić, że wydana interpretacja stanowi ochronę prawno-podatkową tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla osoby, z którą pozostaje on w związku małżeńskim, będącej współwłaścicielem nieruchomości.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.