Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.282.2018.2.WM
z 14 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu i pożyczek – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu i pożyczek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od sierpnia 2002 r. jako osoba fizyczna prowadziła przedszkole niepubliczne. W ramach tej działalności w 2016 r. rozpoczęła budowę sali dla dzieci oraz łącznika, który miał połączyć nową salę z dotychczasowym budynkiem przedszkola. Z racji tego, że budynek przedszkola był dzierżawiony od jednostki samorządu terytorialnego, budowę sali Wnioskodawczyni zakwalifikowała jako inwestycję w obcym środku trwałym. Aby sfinansować inwestycję, w sierpniu 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała z banku kredyt. W umowie kredytowej bank określił, że celem kredytu jest finansowanie bieżącej działalności (mimo, że środki zostały przeznaczone na budowę). Kredyt udzielono Wnioskodawczyni jako osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Następnie w październiku 2016 r. Wnioskodawczyni zakończyła prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej i jednocześnie zaczęła prowadzić działalność w spółce cywilnej z córką w tym samym zakresie co poprzednia działalność, czyli przedszkole niepubliczne. Całe wyposażenie przedszkola i środki trwałe wykorzystywane w indywidulanej działalności zostały wniesione aportem do spółki cywilnej, w której Wnioskodawczyni została wspólnikiem. Została również podpisana przez spółkę nowa umowa dzierżawy na budynek, w którym prowadzone jest przedszkole. Naliczone odsetki od kredytu, zaciągniętego i przeznaczonego na budowę sali, i zapłacone przez Wnioskodawczynię do momentu wniesienia aportem do spółki, podwyższyły wartość początkową inwestycji. Inwestycja w obcym środku trwałym rozpoczęta przez Wnioskodawczynię w ramach indywidualnej działalności, została wyceniona i wniesiona do spółki. Ponieważ spółka cywilna swoją działalność prowadziła od niedawna, nie mogła uzyskać dofinansowania z banku na dokończenie budowy sali. Dlatego bank przyznał dwie pożyczki tylko Wnioskodawczyni (w marcu i lipcu 2017 r.) jako osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej. Pożyczki te zostały przeznaczone w całości na dokończenie finansowania kosztów budowy sali. W styczniu 2018 r. zakończono inwestycję, a salę i łącznik przyjęto do środków trwałych spółki jako pozycja „Inwestycja w obcym środku trwałym - sala”. Kredyt i pożyczki zostały wzięte przez Wnioskodawczynię, więc to ona spłaca odsetki, a nie spółka.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w związku z wniesieniem przez nią aportu do spółki cywilnej, wspólnicy spółki cywilnej nie weszli w prawa i obowiązki wynikające z umowy kredytowej i umowy pożyczek zaciągniętych przez nią przed wniesieniem aportu do spółki. Córka stając się wspólnikiem spółki cywilnej nie przystąpiła do długu i nie stała się stroną umowy kredytowej. Nie posiadała zdolności kredytowej, aby zaciągnąć takie zobowiązania. W dalszym ciągu tylko Wnioskodawczyni jest stroną umowy kredytowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spłacane przez Wnioskodawczynię będącą wspólnikiem spółki odsetki od kredytu i pożyczek, przeznaczonych na budowę sali, Wnioskodawczyni może zaliczać do swoich kosztów uzyskania przychodów i pomniejszać swój dochód?

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że przedmiotem wniosku jest możliwość zaliczenia przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodu odsetek od kredytu i pożyczek zapłaconych po zakończeniu inwestycji w styczniu 2018 r. i przyjęciu sali i łącznika do używania jako środek trwały (inwestycja w obcym środku trwałym).

Zdaniem Wnioskodawczyni, zapłacone przez nią odsetki od pożyczek i kredytu, które zostały w całości przeznaczone na sfinansowanie budowy sali, która jest wykorzystywana przez spółkę, w której jest wspólnikiem, na potrzeby działalności przedszkola, może zaliczyć do swoich kosztów uzyskania przychodów. Odsetki spłacane są przez Wnioskodawczynię, a nie przez spółkę. Mimo, że kredyt otrzymała jako osoba prowadząca jeszcze indywidualną działalność, a dwie pożyczki otrzymała jako osoba prywatna, to ich celem było sfinansowanie inwestycji prowadzonej w ramach działalności gospodarczej. Bez znaczenia w tym przypadku zostaje nazwa kredytu, czy jego rodzaj. Zostały one w całości przeznaczone przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej działalności najpierw indywidualnej, a następnie w spółce. Jest to więc jej koszt uzyskania przychodu i może zapłacone odsetki doliczać do części kosztów spółki przypadających na Wnioskodawczynię jako wspólnika według ustalonej przez wspólników proporcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1059), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby wydatek mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika zatem, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię z prowadzonej działalności gospodarczej,
• odsetki zostały zapłacone,
• odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu lub pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotnym dla oceny jest, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku nabytego do majątku przedsiębiorstwa lub chociażby majątku osobistego przedsiębiorcy, ale wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (pożyczka) zostały przeznaczone na cel związany z tą działalnością.

W związku z powyższym należy uznać, że aby odsetki od kredytu lub pożyczki mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a odsetki od kredytu z prowizją muszą zostać faktycznie zapłacone.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach działalności gospodarczej w 2016 r. rozpoczęła budowę sali dla dzieci oraz łącznika, który miał połączyć nową salę z dotychczasowym budynkiem przedszkola. Aby sfinansować inwestycję, w sierpniu 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała z banku kredyt. W umowie kredytowej bank określił, że celem kredytu jest finansowanie bieżącej działalności (mimo, że środki zostały przeznaczone na budowę). Kredyt udzielono Wnioskodawczyni jako osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. W październiku 2016 r. Wnioskodawczyni zakończyła prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej i jednocześnie zaczęła prowadzić działalność w spółce cywilnej z córką w tym samym zakresie co poprzednia działalność, czyli przedszkole niepubliczne. Całe wyposażenie przedszkola i środki trwałe wykorzystywane w indywidulanej działalności zostały wniesione aportem do spółki cywilnej, w której Wnioskodawczyni została wspólnikiem. Naliczone odsetki od kredytu, zaciągniętego i przeznaczonego na budowę sali, i zapłacone przez Wnioskodawczynię do momentu wniesienia aportem do spółki, podwyższyły wartość początkową inwestycji. Inwestycja w obcym środku trwałym rozpoczęta przez Wnioskodawczynię w ramach indywidualnej działalności, została wyceniona i wniesiona do spółki. Ponieważ spółka cywilna swoją działalność prowadziła od niedawna, nie mogła uzyskać dofinansowania z banku na dokończenie budowy sali. Dlatego bank przyznał dwie pożyczki tylko Wnioskodawczyni (w marcu i lipcu 2017 r.) jako osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Pożyczki te zostały przeznaczone w całości na dokończenie finansowania kosztów budowy sali. W styczniu 2018 r. zakończono inwestycję, a salę i łącznik przyjęto do środków trwałych spółki jako pozycja „Inwestycja w obcym środku trwałym - sala”. Kredyt i pożyczki zostały wzięte przez Wnioskodawczynię, więc to ona spłaca odsetki, a nie spółka cywilna. W związku z wniesieniem przez Wnioskodawczynię aportu do spółki cywilnej, wspólnicy spółki cywilnej nie weszli w prawa i obowiązki wynikające z umowy kredytowej i umowy pożyczek zaciągniętych przez nią przed wniesieniem aportu do spółki. Córka stając się wspólnikiem spółki cywilnej nie przystąpiła do długu i nie stała się stroną umowy kredytowej. Nie posiadała zdolności kredytowej, aby zaciągnąć takie zobowiązania. W dalszym ciągu tylko Wnioskodawczyni jest stroną umowy kredytowej.

Analizując zaprezentowane przepisy w kontekście stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że z art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że dla celów podatkowych zarówno przychody, jak i koszty uzyskania przychodów z udziału w spółce cywilnej ustala się u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. Ustalony umową spółki udział Wnioskodawczyni w zyskach spółki cywilnej winien być zatem zastosowany również w odniesieniu do opisanych we wniosku kosztów z tytułu odsetek od kredytu i pożyczek.

Podkreślenia wymaga przy tym, że jak wykazano uprzednio, dla zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie warunku istnienia związku wydatków z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu. Inwestycja, na realizację której Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt i pożyczki, została przez Nią wniesiona do spółki cywilnej i stanowi przedmiot majątku wspólnego wspólników. Niezależnie zatem od tego, że Wnioskodawczyni w całości pokrywa koszty odsetek od kredytu i pożyczek, za pozostające w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie spółki cywilnej, należy uznać wyłącznie tę ich część która odpowiada proporcji, o której mowa w art. 8 ustawy.

W związku z powyższym, zapłacone po przyjęciu sali oraz łącznika do używania (jako inwestycji w obcym środku trwałym) odsetki od udzielonych Wnioskodawczyni kredytu oraz pożyczek mogą stanowić dla Wnioskodawczyni koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej, prowadzonej przez Wnioskodawczynię w formie spółki cywilnej, jednakże wyłącznie w tej części, która odpowiada wysokości udziału Wnioskodawczyni w zysku (udziału) tej spółki.

Natomiast zapłacone przez Wnioskodawczynię odsetki od kredytu i pożyczek w części przekraczającej udział Wnioskodawczyni w zysku spółki cywilnej, nie mają związku z przychodem Wnioskodawczyni z tego tytułu – ustalonym zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem skoro brak jest związku pomiędzy tą częścią opłacanych odsetek, a uzyskiwanymi przez Wnioskodawczynię przychodami, odsetki w części przekraczającej udział Wnioskodawczyni w zysku spółki cywilnej nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym ma Ona możliwość zaliczenia w całości odsetki od kredytu i pożyczek do kosztów uzyskania przychodów spółki cywilnej, której jest wspólnikiem, należało uznać za nieprawidłowe.

Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie tę część opisanych wydatków, która odpowiada wysokości udziału Wnioskodawczyni w zysku (udziału) spółki cywilnej.

Przy czym, aby odsetki od kredytu i pożyczek mogły stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej muszą zostać faktycznie zapłacone i należycie udokumentowane.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.