2018.08.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-1.4012.330.2018.1.MMA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.330.2018.1.MMA
z 13 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późń. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2018 r. (data wpływu 8 czerwca 2018 r.) uzupełnione pismem Strony z dnia 26 lipca 2018 r. (data wpływu 27 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 13 lipca 2018 r. (skutecznie doręczone Stronie w dniu 25 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku do świadczonej usługi najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku do świadczonej usługi najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej. Wniosek został uzupełniony pismem Strony z dnia 26 lipca 2018 r. (data wpływu 27 lipca 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 13 lipca 2018 r. znak 0114-KDIP1 1.4012.330.2018.2.MMA.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy, który ujawniony został w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego jest m.in. świadczenie usług obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 2008 symbol 55.20.).

W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca zawierał w przeszłości, zawiera i będzie zawierał w przyszłości umowy najmu z pracownikami. Standardowa umowa najmu wygląda następująco: przedmiotem umów najmu są lokale mieszkalne znajdujące się w domach wypoczynkowych należących do Wnioskodawcy (dalej: „Lokal Mieszkalny”). W ramach umów najmu Lokali Mieszkalnych, Wnioskodawca oddaje najemcy Lokal Mieszkalny do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić Wnioskodawcy umówiony czynsz.

Zgodnie z treścią umów najmu, Najemca oświadcza, że będzie jedyną osobą zamieszkującą Lokal Mieszkalny. Zmiana sposobu przeznaczenia przedmiotu najmu, liczby osób zamieszkujących wymaga uprzedniej, pisemnej zgody Wynajmującego. Najemcy nie wolno podnająć Lokalu Mieszkalnego ani oddać go osobom trzecim do bezpłatnego używania bez uprzedniej, pisemnej zgody Wynajmującego.

Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie obejmuje takich czynności jak: sprzątanie lokalu, serwowanie posiłków. Pracownicy są zobowiązani m.in. do korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli mogą wykorzystywać Lokal Mieszkalny wyłącznie na cele mieszkaniowe. Ponadto najemcy są zobowiązani do zapłaty uzgodnionego czynszu rozliczanego w okresach miesięcznych oraz utrzymania należytego stanu sanitarnego, technicznego i estetycznego powierzonego lokalu. W niektórych Lokalach Mieszkalnych pracownicy zamieszkują dłuższy czas (od kilku miesięcy do kilku lat).

Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 r. Urząd Statystyczny w Ł. potwierdził, że zgodnie z zasadami metodologicznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu Lokali Mieszkalnych nieobejmujące obsługi, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych”.

Dodatkowo Urząd Statystyczny, w oparciu o § 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1676 z późn. zm.) w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), potwierdził że w odniesieniu do najmu Lokali Mieszkalnych do celów podatkowych stosuje się do dnia 31 grudnia 2018 r. Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) zgodnie z którą ww. usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych”.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem działalności Spółki oprócz świadczenia usług obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania jest również wynajem sal konferencyjnych i świadczenie usług gastronomicznych. Świadczona usługa najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej ma na celu zaspokojenie wyłącznie potrzeb mieszkaniowych tej osoby. Umowy zawierane są na czas określony obejmujący od 1 do 12 miesięcy. Najemca rozlicza się z wykorzystania zużytej energii elektrycznej, cieplnej oraz wody ryczałtem wliczonym w ustalony czynsz.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu Lokalu Mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej jest i będzie zwolniona z podatku od towarów i usług?

W ocenie Wnioskodawcy, świadczona przez niego usługa najmu Lokalu Mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej jest i będzie zwolniona z podatku od towarów i usług.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl natomiast art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na mocy art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, stawka podatku dla usług wynosi 23%, jednakże w treści ustawy ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone miedzy innymi w art. 43 ustawy o VAT.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Na mocy art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55. Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, stanowiącego ,,Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%”, wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - ,,Usługi związane z zakwaterowaniem” (tzw. wynajem krótkoterminowy - quasi hotelowa usługa).

Jednakże, zgodnie ze stanowiskiem Urzędu Statystycznego, świadczone usługi udostępniania lokali, w posiadanych przez Wnioskodawcę domkach wypoczynkowych, na cele mieszkaniowe, nie powinno zostać sklasyfikowane w dziale 55 PKWiU - ,,Usługi związane z zakwaterowaniem”. Zgodnie z podejściem Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego, ww. usługi powinny znajdować się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych”, które to grupowanie powinno być przyjęte do celów podatkowych.

Analizując powyższe przepisy należy uznać, że usługa najmu Lokalu Mieszkalnego świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz osoby fizycznej będzie zwolniona z opodatkowania z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, jeżeli będą spełnione następujące przesłanki:

świadczenie usługi na własny rachunek,
charakter mieszkalny nieruchomości,
mieszkaniowy cel najmu.

Wnioskodawca niewątpliwie świadczy usługę na własny rachunek. Wykonując umowę najmu, Wnioskodawca świadczy na rzecz osoby fizycznej usługę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Lokal Mieszkalny jest własnością Wnioskodawcy i wynajmowany jest za odpłatnością (czynsz). O tym czy nieruchomość ma mieszkalny charakter decyduje rzeczywisty zakres i sposób wykorzystania tejże nieruchomości. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących przeznaczenia wynajmowanej nieruchomości (cel mieszkaniowy). W przypadku opisywanym przez Wnioskodawcę nie ma wątpliwości, że powyższe przesłanki zostały spełnione. Lokal Mieszkalny ma charakter mieszkalny i na taki cel zostaje wynajmowany. Zgodnie z ustaleniami stron dotyczącymi najmu, najem dotyczy Lokalu Mieszkalnego i Lokal Mieszkalny może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Podsumowując oddanie w najem Lokalu Mieszkalnego, na podstawie umowy najmu, z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że świadczona przez niego usługa wynajmu Lokalu Mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W świetle powyższego należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładająca na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym – jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości.

Na gruncie przepisów ustawy o VAT najem, wpisuje się w definicję usługi zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu VAT.

Na mocy art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Zatem, dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary lub usługi, w niektórych przypadkach ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o VAT. Klasyfikacja, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU). Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1 stycznia 2011 r., jest wykorzystywana Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Należy zauważyć, że tut. Organ nie jest właściwy do weryfikacji poprawności dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji towaru według PKWiU, gdyż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje towary i usługi według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego. Tak, więc to Wnioskodawcę obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania świadczonej usługi.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Należy zauważyć, ze w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Z uwagi na cytowane wyżej przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę w celach mieszkaniowych.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym, powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy, który ujawniony został w Rejestrze Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego jest m.in. świadczenie usług obiektów noclegowych turystycznych i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU 2008 symbol 55.20.). W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca zawierał w przeszłości, zawiera i będzie zawierał w przyszłości umowy najmu z pracownikami. Standardowa umowa najmu wygląda następująco: przedmiotem umów najmu są lokale mieszkalne znajdujące się w domach wypoczynkowych należących do Wnioskodawcy. W ramach umów najmu Lokali Mieszkalnych, Wnioskodawca oddaje najemcy Lokal Mieszkalny do używania przez czas oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić Wnioskodawcy umówiony czynsz. Zgodnie z treścią umów najmu, Najemca oświadcza, że będzie jedyną osobą zamieszkującą Lokal Mieszkalny. Zmiana sposobu przeznaczenia przedmiotu najmu, liczby osób zamieszkujących wymaga uprzedniej, pisemnej zgody Wynajmującego. Najemcy nie wolno podnająć Lokalu Mieszkalnego ani oddać go osobom trzecim do bezpłatnego używania bez uprzedniej, pisemnej zgody Wynajmującego. Usługa świadczona przez Wnioskodawcę nie obejmuje takich czynności jak: sprzątanie lokalu, serwowanie posiłków. Pracownicy są zobowiązani m.in. do korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli mogą wykorzystywać Lokal Mieszkalny wyłącznie na cele mieszkaniowe. Ponadto najemcy są zobowiązani do zapłaty uzgodnionego czynszu rozliczanego w okresach miesięcznych oraz utrzymania należytego stanu sanitarnego, technicznego i estetycznego powierzonego lokalu. W niektórych Lokalach Mieszkalnych pracownicy zamieszkują dłuższy czas (od kilku miesięcy do kilku lat).

Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 r., Urząd Statystyczny w Ł. potwierdził, że zgodnie z zasadami metodologicznymi Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu Lokali Mieszkalnych nieobejmujące obsługi, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych”. Dodatkowo Urząd Statystyczny, w oparciu o § 3 Rozporządzenia Rady Ministrów

z dnia 4 września 2015 r. (Dz. U.z 2015 r., poz. 1676 z późn. zm.) w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), potwierdził że w odniesieniu do najmu Lokali Mieszkalnych do celów podatkowych stosuje się do dnia 31 grudnia 2018 r. Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) zgodnie z którą ww. usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 „Wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych”.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu Lokalu Mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej jest i będzie zwolniona z podatku od towarów i usług.

W pierwszej kolejności należy wskazać ze zgodnie ze wskazanym przez Wnioskodawcę numerem PKWiU 68.20.11.10 grupowanie to obejmuje:

wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami mieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi, takimi jak:
- domy, budynki mieszkalne i mieszkania,
- budynki o wielorakim wykorzystaniu, które przede wszystkim przeznaczone są na cele mieszkalne,
- miejsca pod przewoźne domy mieszkalne,
- grunty należące do właścicieli nieruchomości będących we współwłasności.

Numer ten obejmuje również usługi wynajmu (na podstawie umowy najmu) lokalu przystosowanego do zamieszkania, znajdującego się w budynku mieszkalnym – w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników najemcy.

Natomiast ww. numer PKWiU nie obejmuje usług związanych z zakwaterowaniem w hotelach, motelach, internatach szkolnych, na polach kempingowych oraz w innych tego typu obiektach, sklasyfikowanych w odpowiednich grupowaniach działu 55.

Wnioskodawca wskazał wyraźnie we wniosku, że świadczone usługi najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej tj. pracowników Wnioskodawcy, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 68.20.11.0 jako ,,wynajem i obsługa nieruchomości mieszkalnych własnych i dzierżawionych. Dodatkowo jak wskazano powyżej grupowanie to nie obejmuje usług sklasyfikowanych w odpowiednich grupowaniach działu 55, czyli usług związanych z tzw. wynajmem krótkoterminowym. Wnioskodawca wskazał również, że świadczona usługa najmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej tj. pracowników Wnioskodawcy ma na celu zaspokojenie wyłącznie potrzeb mieszkaniowych tej osoby.

A zatem, uwzględniając powołane wyżej przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że przedmiotem planowanej usługi objętej zapytaniem jest wynajem lokali mieszkalnych osobom fizycznym (tj. pracownikom Wnioskodawcy) na cele mieszkaniowe, spełnione zostaną wymienione wyżej przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy. Dla zastosowania zwolnienia istotny jest cel, na jaki lokale są wynajmowane przez Wnioskodawcę, a w rozpatrywanej sprawie – wynajmowane są najemcom w celu zaspokojenia wyłącznie potrzeb mieszkaniowych tej osoby. Tak więc, w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe, zastosować należy zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, o ile w umowie najmu najemcy zobowiążą się do wykorzystywania wynajmowanych lokali mieszkalnych wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie zostaną spełnione wyżej opisane przesłanki, w związku z czym, świadczona przez Wnioskodawcę usługa wynajmu lokalu mieszkalnego na rzecz osoby fizycznej (tj. pracowników Wnioskodawcy), jest i będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin