2018.08.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.187.2018.1.KK
z 10 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2018 r. (data wpływu 29 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia licencyjnego za korzystanie ze znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia licencyjnego za korzystanie ze znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą oferując klientom możliwość korzystania z karty paliwowej E. (dalej: Karta E.) i obsługując klientów z określonego obszaru geograficznego.
Karta E. umożliwia nabywanie usług i towarów na stacjach paliw oraz innych usług (w tym zapłatę opłaty drogowej i innych należności związanych z przejazdem przez drogi płatne).

Karta E. jest identyfikacyjną kartą paliwową, zabezpieczona numerem PIN, za pomocą której rejestrowane są transakcje dokonane przez Klienta, który działa poprzez Okaziciela Karty. Klient, działając poprzez Okaziciela Karty, nabywa towary i usługi od Spółki.

Obrót z wykorzystaniem kart paliwowych opiera się dwóch rodzajach umów:

Umowa pomiędzy Przedsiębiorcą a Klientem (ostatecznym odbiorcą paliwa) na podstawie, której wydawana jest karta paliwowa E. umożliwiającą bezgotówkowe nabycie towarów i usług na współpracujący Stacjach Paliw.
Umowa pomiędzy Przedsiębiorcą a współpracującą Stacją Paliw wydającą paliwo Klientowi (ostatecznemu odbiorcy dysponującą kartą paliwową E.) i posiadającą własną infrastrukturę.
Sposób rozliczeń przedstawia się następująco:
- Wydanie paliw następuje bezgotówkowo przez Stację Paliw bezpośrednio na rzecz Klienta po okazaniu karty E.
- W momencie wydania następują dwie transakcje sprzedaży paliw:
  1. Stacja Paliw (dostawca) -> E. sp. z o.o. (odbiorca)
  2. E. sp. z o.o. (dostawca) -> Klient (odbiorca)
- Taki schemat działalności oznacza, że Przedsiębiorca w momencie wydania towarów lub świadczenia usług okazicielowi kart E., nabywa od stacji towary lub usługi i odsprzedaje je swoim klientom.

Karta E. oraz współpracujące ze Spółką podmioty oznaczone są znakiem towarowym „E.”. Znak towarowy umieszczany jest w formie naklejek na drzwiach wejściowych, i/lub tablic informacyjnych, i/lub bannerów i/lub otoków na stacjach paliw.

W celu prowadzenia działalności opisanej powyższej, Wnioskodawca zawarł ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością „S.” („S.”; dalej: S.) z siedzibą na Łotwie, umowę licencyjną o udzielenie prawa do korzystania ze znaku towarowego „E.”.

Na podstawie umowy licencyjnej, Spółka uzyskała prawo do korzystania ze znaku towarowego, m.in, w zakresie następujących pól eksploatacji:

umieszczanie znaku towarowego „E.” na kartach E., które służą Okazicielom do odbierania towarów i usług na stacjach paliw;

umieszczanie znaku towarowego „E.” w miejscach wydania towarów (na stacjach paliw) w formie różnych oznaczeń, w szczególności bannerów, tablic, naklejek, materiałów drukowanych;

wprowadzanie do obrotu, użyczanie lub najem oryginału albo egzemplarzy przedmiotów, na których umieszczono znak towarowy „E.”;

umieszczanie znaku towarowego „E.” na produktach oraz w miejscu świadczenia usług lub sprzedaży towarów.

Ponadto, zgodnie z umową Spółka jest uprawniona do korzystania ze znaku towarowego również w sieci internet oraz w innych środkach masowego przekazu.

S. oraz Spółka są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT.

Wysokość ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu zawartej umowy licencji na używanie znaku towarowego jest wartością zmienną. Wysokość ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów z tytułu zawartej umowy licencji uzależniona jest od wartości rocznego obrotu netto Wnioskodawcy.

W zawartej umowie licencji na używanie znaku towarowego wskazano, że w zamian za udzielenie licencji, Licencjobiorca będzie uiszczał Licencjodawcy wynagrodzenie licencyjne w wysokości % kwot wystawionych klientom faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy koszty wynagrodzenia licencyjnego za korzystanie ze znaku towarowego E. ponoszone na podstawie umowy licencyjnej przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz podmiotu powiązanego, stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z dostawą towarów i świadczeniem przez Wnioskodawcę usług, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty wynagrodzenia licencyjnego za korzystanie ze znaku towarowego E. ponoszone na podstawie umowy licencyjnej nr … przez Wnioskodawcę bezpośrednio na rzecz podmiotu powiązanego, stanowią koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z dostawą towarów i świadczeniem przez Wnioskodawcę usług, w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

– poniesione bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotów powiązanych, o których mowa w art. 11, lub podmiotów mających miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w przepisach wydanych na podstawie art. 9a ust. 6, w części, w jakiej koszty te łącznie w roku podatkowym przekraczają 5% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonych o przychody z tytułu odsetek nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, i odsetek.

Według art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

W przypadku, opisanym w stanie faktycznym niniejszego wniosku, ponoszone przez Wnioskodawcę koszty dotyczą licencji na używanie znaku towarowego.

W myśl art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku zastosowanie będzie miało wyłączenie, o którym mowa w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT, gdyż ponoszone przez Spółkę koszty są bezpośrednio związane z nabywanymi przez Wnioskodawcę towarami i świadczonymi usługami.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że znak towarowy będzie umieszczany na kartach E., które służą Okazicielom do odbierania towarów i usług na stacjach paliw oraz w miejscach wydania towarów (na stacjach paliw) w formie różnych oznaczeń, w szczególności bannerów, tablic, naklejek, materiałów drukowanych. Zatem, Wnioskodawca wydając klientom karty E. (oznaczone znakiem towarowym) oraz oznaczając miejsca korzystania z kart znakiem towarowym, o którym mowa w licencji, będzie wykorzystywał go bezpośrednio w związku nabywanymi towarami i świadczonymi usługami.

Gdyby umowa licencyjna nie została zawarta Spółka nie mogłaby prowadzić działalności gospodarczej i uzyskiwać z tego tytułu dochody opodatkowane. Tylko okazanie przez Klientów karty ze znakiem towarowym E. umożliwia nabycie towarów i usług na stacjach paliw. Znak towarowy umożliwia Spółce prowadzenie działalności w zakresie kart paliwowych i korzystanie z niego jest warunkiem nabycia przez Spółki towarów i usług od stacji paliw, następnie zbywanych na rzecz Klientów.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, iż w związku z tym, że znak towarowy, który będzie używany przez Wnioskodawcę na podstawie zawartej umowy licencji, jest bezpośrednio związany ze świadczeniami Spółki, to Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do stosowania ograniczenia, o którym mowa w art. 15e ust. 1 ustawy o CIT w związku ze spełnieniem przesłanki wyłączającej stosowanie tegoż ograniczenia, wskazanej w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o CIT.

Tożsame stanowisko przedstawiono m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 17 kwietnia 2018 r„ sygn. 0111-KDIB1-1.4010.71.2018.2.MG.

Ponadto, stan faktyczny opisany w niniejszej interpretacji jest analogiczny do wskazanego w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów jako korzystającego z wyłączenia:

„Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia dotyczące rozumienia pojęcia „kosztów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi”, tytułem przykładu można wskazać na następujący model funkcjonowania podmiotów w ramach grupy kapitałowej, jako korzystający z omawianego wyłączenia (https://www. finanse.mf.gov.pl/documents).

Przykład

Spółka (polski rezydent) zawarła z podmiotami z grupy kapitałowej umowy licencyjne, na podstawie których nabyła prawo do wykorzystania w Polsce znaków towarowych za wynagrodzeniem. Przedmiotem tych umów są znaki towarowe służące do oznakowania poszczególnych produktów sprzedawanych przez Spółkę, tj. nazwy poszczególnych produktów, ich wzory graficzne, wzory wykorzystania ich na opakowaniach produktów. Udzielona Spółce licencja dotyczy prawa do używania tych znaków na terytorium Polski, tj. prawa do wykorzystania tych znaków w dystrybucji produktów oraz prawa do prowadzenia działalności marketingowej i promocyjnej tych produktów w Polsce. W szczególności Spółka nabywa prawo do wykorzystywania znaków towarowych w kampaniach marketingowych, produkcji i dystrybucji materiałów promocyjnych.

Brak posiadania przedmiotowej licencji uniemożliwiłby Spółce w praktyce sprzedaż produktów na rzecz konsumentów w Polsce. Produkty te z kolei Spółka nabywa od innego podmiotu z grupy.

Wynagrodzenie licencjodawcy uzależnione jest od wartości sprzedaży towarów oznaczonych przedmiotowymi znakami towarowymi w danym okresie rozliczeniowym (stanowi określony w umowie procent obrotu tymi towarami)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm., dalej: „ustawa o PDOP”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

został właściwie udokumentowany,

nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o PDOP, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15e ustawy o PDOP, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty:

usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7,
przeniesienia ryzyka niewypłacalności dłużnika z tytułu pożyczek, innych niż udzielonych przez banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w tym w ramach zobowiązań wynikających z pochodnych instrumentów finansowych oraz świadczeń o podobnym charakterze

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 ustawy o PDOP wskazano:

autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,

licencje,

prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej,

wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).

Zgodnie z art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do kosztów usług, opłat i należności, o których mowa w ust. 1, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi.

Wprowadzenie przepisów limitujących wysokość kosztów uzyskania przychodów podatników związanych z umowami, które generowały opłaty za korzystanie z wartości niematerialnych i prawnych na rzecz podmiotów powiązanych miało na celu uszczelnienie systemu podatku dochodowego i przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, co bezpośrednio wpływa na funkcjonowanie krajowego rynku wewnętrznego.

Na stronie internetowej Ministerstwa Finansów w poz. „Wiadomości”, zakładce „Ostrzeżenia i wyjaśnienia podatkowe” opublikowany został komunikat pt. „Koszty uzyskania przychodów związanych z nabyciem niektórych rodzajów usług i praw”. Komunikat zawiera wyjaśnienia, w zakresie nowych przepisów art. 15e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które weszły w życie 1 stycznia 2018 r. na mocy ustawy nowelizującej. Szczegółowe omówienie nowych przepisów dostępne jest w załączonych plikach (https://www.mf.gov.pl/ministerstwo-finansow/wiadomosci/ostrzezenia-i-wyjasnienia-podatkowe/-/asset_publisher/M1vU/content/id/ 6368422)

W wyjaśnieniach tych, w pliku „Koszty usług i praw bezpośrednio związane z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi” wskazano że:

„Ustawodawca w art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, wyłączył z zakresu kosztów podlegających limitowaniu na podstawie art. 15e ust. 1 ustawy o PDOP, koszty usług i praw bezpośrednio związanych z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru albo świadczeniem usługi. Kluczowe dla odczytania zakresu omawianego wyłączenia jest zatem precyzyjne ustalenie znaczenia pojęcia kosztów „bezpośrednio związanych” z wytworzeniem lub nabyciem przez podatnika towaru lub świadczeniem usługi. Przepis art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP, odnosi się do sposobu związania kosztu „z wytworzeniem lub nabyciem/wytworzeniem towaru lub świadczeniem usługi”. Językowa analiza tego wyrażenia prowadzi do wniosku, iż chodzi o związek kosztu z czynnością „wytwarzania” lub „nabywania” towaru albo „świadczenia” usługi. Bardziej funkcjonalna wykładnia tych pojęć sprowadza się do poszukiwania tego związku z samym przedmiotem (efektem) tego wytwarzania (nabywania) albo świadczenia usługi, tj. określonym dobrem lub określoną usługą. Z tego względu należy stwierdzić, iż koszt o którym mowa w omawianym przepisie to koszt usług lub prawa w jakimkolwiek stopniu „inkorporowanych” w produkcie, towarze lub usłudze. Jest to zatem koszt, który wpływa na finalną cenę danego towaru lub usługi, jako (zazwyczaj) jeden z wielu wydatków niezbędnych do poniesienia w procesie produkcji, dystrybucji danego dobra lub świadczenia określonej usługi. Koszt ten powinien przy tym być możliwy do zidentyfikowania, jako czynnik obiektywnie kształtujący cenę danego dobra lub usługi. Konieczność doszukiwania się związku kosztu z produktem, towarem i usługą wyklucza z zakresu omawianego wyłączenia koszty ogólnie służące działalności podatnika, ponoszone bez związku z konkretnym towarem lub usługą.”

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą oferując klientom możliwość korzystania z karty paliwowej E. (dalej: Karta E.) i obsługując klientów z określonego obszaru geograficznego. Karta E. umożliwia nabywanie usług i towarów na stacjach paliw oraz innych usług (w tym zapłatę opłaty drogowej i innych należności związanych z przejazdem przez drogi płatne). W celu prowadzenia działalności, Wnioskodawca zawarł ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na Łotwie, umowę licencyjną o udzielenie prawa do korzystania ze znaku towarowego „E.”.

Na podstawie umowy licencyjnej, Spółka uzyskała prawo do korzystania ze znaku towarowego. Ponadto, zgodnie z umową Spółka jest uprawniona do korzystania ze znaku towarowego również w sieci internet oraz w innych środkach masowego przekazu. S. oraz Spółka są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o CIT. W zawartej umowie licencji na używanie znaku towarowego wskazano, że w zamian za udzielenie licencji, Licencjobiorca będzie uiszczał Licencjodawcy wynagrodzenie licencyjne w wysokości % kwot wystawionych klientom faktur.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy należy uznać, że koszty z tytułu umowy licencji ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego stanowią koszty bezpośrednio związane z wytworzeniem towarów w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 ustawy o PDOP. Spółka bowiem jednoznacznie wskazała we własnym stanowisku, iż Wnioskodawca wydając klientom karty E. (oznaczone znakiem towarowym) oraz oznaczając miejsca korzystania z kart znakiem towarowym, o którym mowa w licencji, będzie wykorzystywał go bezpośrednio w związku nabywanymi towarami i świadczonymi usługami. Gdyby umowa licencyjna nie została zawarta Spółka nie mogłaby prowadzić działalności gospodarczej i uzyskiwać z tego tytułu dochody opodatkowane. Znak towarowy umożliwia Spółce prowadzenie działalności w zakresie kart paliwowych i korzystanie z niego jest warunkiem nabycia przez Spółki towarów i usług od stacji paliw, następnie zbywanych na rzecz Klientów

Podsumowując, koszty licencji ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu powiązanego jako bezpośrednio powiązane ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami w rozumieniu art. 15e ust. 11 pkt 1 updop, nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 15e ust. 1 updop.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji..

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin