Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.304.2018.2.AG
z 17 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 13 sierpnia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r., znak 0112-KDIL3-1.4011.304.2018.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 7 sierpnia 2018 r., wniosek uzupełniono w dniu 13 sierpnia 2018 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2003 roku jest właścicielem kamienicy położonej. Nieruchomość nabył w drodze spadku. W związku z wynajmowaniem lokali Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu najmu prywatnego. Lokale wynajmowane są przede wszystkim na cele mieszkaniowe, ale czasem zdarza się również najem na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Dochód z tytułu najmu opodatkowany jest zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej. Wnioskodawca w 2018 r. zawarł z bankiem jako osoba indywidualna umowę kredytową na kwotę 150.000 zł z przeznaczeniem na dowolny cel. Środki uzyskane z kredytu Wnioskodawca w całości postanowił przeznaczyć na remont wynajmowanej kamienicy. Wszystkie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na remont są w pełni udokumentowane, tzn. Wnioskodawca posiada faktury za zakupione materiały oraz wykonywane usługi, a także potwierdzenia zapłat.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że wynajmowana kamienica została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Kredyt został zaciągnięty, a co za tym idzie odsetki są płacone po wprowadzeniu wynajmowanej kamienicy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Pytanie dotyczy zatem możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zapłaconych po wprowadzeniu wynajmowanej kamienicy do ww. ewidencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przeznaczeniem całości kredytu na remont wynajmowanej kamienicy odsetki będą stanowiły koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu w dacie ich zapłaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej cytowanej ustawy. W związku z powyższym odsetki od zaciągniętego kredytu przeznaczonego na remont wynajmowanej kamienicy będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w dacie ich zapłaty. Przepisy prawa podatkowego nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów najmu prywatnego od klasyfikacji czy nazwy kredytu stosowanych przez bank jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest fakt ich zapłacenia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem, a przychodem z najmu. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione przez osoby inne niż podatnik),
• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością zarobkową nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) – o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Jednocześnie zauważyć należy, że przepisy powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności zarobkowej, od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu lub pożyczki.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotnym dla oceny jest, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem, jest np. to, czy spłata kredytu dotyczy składnika majątku wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności zarobkowej. Jednakże to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki (pożyczka) zostały przeznaczone na cel związany z tą działalnością zarobkową. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu.

W związku z powyższym należy uznać, że aby odsetki od kredytu mogły stanowić koszty uzyskania przychodów z najmu w dacie ich poniesienia, zaciągnięty kredyt musi pozostawać w związku z uzyskiwanymi przez podatnika z tego źródła przychodami, a odsetki od kredytu muszą zostać faktycznie zapłacone i nie mogą one zwiększać kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia zaliczyć można zatem te odsetki, które zostały zapłacone po wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że Wnioskodawca od 2003 roku jest właścicielem kamienicy, która została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nieruchomość nabył w drodze spadku. W związku z wynajmowaniem lokali Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu najmu prywatnego, a dochód z tytułu najmu opodatkowany jest według skali podatkowej. Wnioskodawca zawarł z bankiem jako osoba indywidualna umowę kredytową, a środki uzyskane z kredytu w całości postanowił przeznaczyć na remont wynajmowanej kamienicy. Wszystkie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na remont są w pełni udokumentowane, tzn. Wnioskodawca posiada faktury za zakupione materiały oraz wykonywane usługi, a także potwierdzenia zapłat.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zapłaconych po wprowadzeniu wynajmowanej kamienicy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w dacie ich zapłaty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny zauważyć należy, że Wnioskodawca z tytułu najmu omawianych lokali osiąga przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca może zaliczyć wydatki z tytułu odsetek od kredytu zaciągniętego w banku a przeznaczonego na remont wynajmowanej kamienicy, ponieważ Wnioskodawca wykazał, że spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Zatem wydatki te, jako niezwiększające wartości początkowej wynajmowanych lokali, stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia. Należy jednak zastrzec, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko te odsetki, które zostały faktycznie zapłacone przez Wnioskodawcę.

Stanowisko Wnioskodawcy uznać należało zatem za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.