Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.379.2018.2.MM
z 21 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z wynajmem mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. do tutejszego Organu został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.379.2018.1.MM, na podstawie art. 13 § 2a i art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 lipca 2018 r. Skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 23 lipca 2018 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), nadanym w dniu 27 lipca 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 1 sierpnia 2017 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług i doradztwa w zakresie informatyki, opodatkowanej na zasadach ogólnych według skali podatkowej. Jest zarejestrowana jako podatnik czynny VAT. Jako miejsce prowadzenia ww. działalności Wnioskodawczyni wskazała adres zamieszkania. W dniu 25 lipca 2017 r. podpisała umowę współpracy z firmą (dalej: „Spółka”). Podpisana umowa spowodowała, że na czas jej trwania Wnioskodawczyni musiała przeprowadzić się do Warszawy, ponieważ realizacja umowy wymaga obecności co najmniej kilka razy w tygodniu w siedzibie Spółki. Od dnia 1 października 2017 r. na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego z Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Najemca”) wynajmuje lokal mieszkalny, za który płaci comiesięczny czynsz na podstawie otrzymanych faktur. Ze względu na to, że Najemca nie dopuszcza prowadzenia działalności gospodarczej w wynajmowanym lokalu mieszkalnym, zgodnie z umową, faktury za czynsz nie są wystawiane na dane firmy Wnioskodawczyni. W wynajmowanym lokalu, Wnioskodawczyni wykonuje zlecone zadania, gdyż ma możliwość pracy online. Lokal nie zostałby wynajęty, jeżeli umowa o współpracy nie zostałaby podpisana.

W piśmie z dnia 24 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że umowę ze Spółką podpisała jako osoba, która będzie prowadzić działalność gospodarczą, ponieważ wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej dokonała dnia 20 lipca 2017 r., gdzie jako datę rozpoczęcia działalności wskazano datę - 1 sierpnia 2017 r. - tak jak zaczynała obowiązywać umowa ze Spółką. Przychody uzyskiwane na podstawie umowy podpisanej ze Spółką są zaliczane do przychodów z działalności gospodarczej. Za wykonywaną usługę są wystawiane comiesięcznie faktury VAT na podstawie ewidencji przepracowanych godzin, zaakceptowanej przez Spółkę. Prowadzona ewidencja podatkowa prowadzona przez Wnioskodawczynię to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Umowa o współpracy została podpisana początkowo na okres od dnia 1 sierpień 2017 r. do dnia 31 lipca 2018 r., a następnie czas trwania umowy został przedłużony aneksem do dnia 31 grudnia 2018 r. Umowa najmu została zawarta na czas oznaczony do dnia 30 września 2018 r. i została zawarta dnia 26 września 2017 r. Umowa najmu lokalu zaczęła obowiązywać od dnia 1 października 2017 r. Jako miejsce prowadzenia działalności w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej został wskazany adres zamieszkania Wnioskodawczyni. Wynajem mieszkania w faktycznym miejscu wykonywania działalności był niezbędny w celu prawidłowej realizacji umowy o współpracę ze względu na zbyt dużą odległość pomiędzy adresem zamieszkania, a miejscem wykonywania pracy, tj. około 320 km. W ramach umowy, Wnioskodawczyni wspiera realizację projektów informatycznych oraz zajmuje się rozwojem oraz utrzymywaniem systemów informatycznych Spółki. Miejscem świadczenia usług jest siedziba klienta docelowego, co powodowałoby częste i długie wyjazdy z miejsca prowadzenia działalności do miejsca świadczenia usługi. Codzienne dojazdy byłyby bardzo czasochłonne, a korzystanie z hotelu za drogie, dlatego też lokal mieszkalny został wynajęty w miejscu świadczenia usługi. Poniesione wydatki w postaci kosztów wynajmu mieszkania oraz towarzyszące im opłaty eksploatacyjne mają wpływ na wysokość osiąganych przychów poprzez fakt, że Wnioskodawczyni, aby wywiązać się z zawartej umowy, musi mieć kontakt z klientem docelowym, którego obsługuje. Ze względu na fakt, że Wnioskodawczyni otrzymuje wynagrodzenie godzinowe, czyli zależne od przepracowanych godzin, dzięki mieszkaniu na miejscu może więcej czasu przeznaczyć na pracę i osiągać większe przychody z działalności gospodarczej. Jako dowód świadczenia pracy Wnioskodawczyni może przedstawić ewidencję czasu pracy z czerwca 2018 r., gdyż ze względu na politykę prywatności ze Spółką, z którą współpracuje, nie może przekazywać innej dokumentacji. Wynajmowany lokal ma powierzchnie użytkową około 42 m2. Ponoszone opłaty eksploatacyjne to: opłaty za energie elektryczną, wodę, gaz, wywóz śmieci, sprzątanie części wspólnych. Pytanie dotyczy okresu: 1 stycznia 2018 r. – 31 grudnia 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszty wynajmu lokalu, zgodnie z umową najmu z dnia 26 września 2017 r., na podstawie imiennych faktur za comiesięczne opłaty czynszu oraz opłat eksploatacyjnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, koszty wynajmu lokalu, zgodnie z umową z dnia 26 września 2017 r., która zaczęła obowiązywać od 1 października 2017 r. oraz poniesione koszty eksploatacyjne, na podstawie imiennych faktur mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynajem lokalu oraz ponoszone opłaty eksploatacyjne służą osiągnięciu, utrzymaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów.

Konieczność wynajmu lokalu powstała w wyniku nawiązania współpracy ze Spółką na realizację projektów informatycznych. Wynajem lokalu mieszalnego jest niezbędny ze względu na zbyt dużą odległość miejsca realizacji usługi od miejsca wykonywania działalności w ramach umowy o współpracę; realizacja zadań obsługi informatycznej klienta wymaga Jej obecności w siedzibie klienta docelowego. Wynajem lokalu mieszkalnego jest tańszy niż korzystanie hoteli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5c cyt. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 22 ust. 6 powoływanej ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Z kolei, art. 22 ust. 6b cyt. ustawy stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, tj. prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 1 sierpnia 2017 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług i doradztwa w zakresie informatyki, opodatkowaną na zasadach ogólnych według skali podatkowej. W dniu 25 lipca 2017 r. podpisała umowę współpracy ze Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Umowa współpracy została podpisana początkowo na okres od 1 sierpnia 2017 r. do 31 lipca 2018 r., następnie czas trwania umowy został przedłużony aneksem do dnia 31 grudnia 2018 r. Podpisana umowa spowodowała, że na czas jej trwania Wnioskodawczyni musiała przeprowadzić się do miasta, w której znajduje się siedziba ww. Spółki, ponieważ realizacja umowy wymaga obecności co najmniej kilka razy w tygodniu w siedzibie tej Spółki. Od dnia 1 października 2017 r., na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego, Wnioskodawczyni wynajmuje lokal mieszkalny. Umowa najmu została zawarta w dniu 26 września 2017 r. na czas oznaczony, tj. do 30 września 2018 r. Poniesione wydatki w postaci kosztów wynajmu mieszkania oraz towarzyszące im opłaty eksploatacyjne mają wpływ na wysokość osiąganych przychów poprzez fakt, że aby wywiązać się z zawartej umowy musi mieć kontakt z klientem docelowym, którego obsługuje. Ponoszone opłaty eksploatacyjne to: opłaty za energie elektryczną, wodę, gaz, wywóz śmieci, sprzątanie części wspólnych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania (tj. do czynszu oraz opłat eksploatacyjnych) dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z tym, Wnioskodawczyni może poniesione w 2018 r. wydatki na wynajem mieszkania (tj. czynsz oraz opłaty eksploatacyjne) zaliczyć do kosztów uzyskania prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy jednak zwrócić uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zaznaczyć bowiem należy, że zgromadzone dowody nie mogą się ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest bowiem posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że dokument (ewidencja czasu pracy za czerwiec) dołączony przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.