Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-1.4011.219.2018.2.MN
z 23 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2018 r. uzupełnionym w dniu 30 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwiec 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 30 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 24 marca 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki z B. sp. z o. o. Umowa została zawarta w formie aktu notarialnego. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca udzielił spółce B. pożyczkę na kwotę 110 000 zł. Oprocentowanie pożyczki wynosiło 8 % w skali roku. Pożyczka wraz z oprocentowaniem w łącznej kwocie 118 000 zł miała zostać zwrócona do dnia 27 marca 2015 r. Dla zabezpieczenia spłaty pożyczki spółka przeniosła na rzecz Wnioskodawcy własność lokalu mieszkalnego położonego w D. przy ul. R…. Wnioskodawca zobowiązany był do powtórnego przeniesienia własności tego lokalu na rzecz spółki, po dokonaniu przez spółkę zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w terminie 7 dni roboczych od dnia wpływu pieniędzy na jego rachunek bankowy, jednak nie później niż do dnia 30 kwietnia 2015 r. W przypadku niewykonania zobowiązania do zwrotu pożyczki z oprocentowaniem przez spółkę, na podstawie postanowień zawartych w umowie, zostanie przyjęte, że przeniesienie własności nieruchomości jest świadczeniem spełnionym w miejscu zwrotu pożyczki z oprocentowaniem i zobowiązanie spółki do zwrotu pożyczki wobec Wnioskodawcy w całości wygaśnie. Wnioskodawca, w przypadku niewykonania zobowiązania przez spółkę, będzie zobowiązany do zwrotu różnicy wartości przedmiotu przewłaszczenia oraz świadczenia należnego mu z tytułu umowy pożyczki, a także z tytułu ewentualnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu po ustalonym umową dniu wydania, tj. po dniu 15 kwietnia 2015 r. W dniu 17 marca 2015 r. aktem notarialnym strony wydłużyły termin zwrotu pożyczki do dnia 27 marca 2016 r. Wydłużono również termin wzajemnego rozliczenia do dnia 30 kwietnia 2016 r.

W dniu 2 lipca 2015 r. Wnioskodawca zawarł drugą umowę pożyczki z B. sp. z o.o. Umowa została zawarta również w formie aktu notarialnego. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca udzielił spółce B. pożyczkę na kwotę 150 000 zł. Oprocentowanie pożyczki wyniosło 4% w skali roku. Pożyczka wraz z oprocentowaniem w łącznej kwocie 156 000 zł miała zostać zwrócona do dnia 2 lipca 2016 r. Dla zabezpieczenia spłaty pożyczki spółka przeniosła na rzecz Wnioskodawcy własność lokalu mieszkalnego położonego w D. przy ul. R…. Wnioskodawca zobowiązany był do powtórnego przeniesienia własności tego lokalu na rzecz spółki po dokonaniu przez spółkę zwrotu pożyczki wraz z oprocentowaniem w terminie 7 dni roboczych od dnia wpływu pieniędzy na jego rachunek bankowy, jednak nie później niż do dnia 2 sierpnia 2016 r. W przypadku niewykonania zobowiązania do zwrotu pożyczki z oprocentowaniem przez spółkę, na podstawie postanowień zawartych w umowie, zostanie przyjęte, że przeniesienie własności nieruchomości jest świadczeniem spełnionym w miejscu zwrotu pożyczki z oprocentowaniem i zobowiązanie spółki do zwrotu pożyczki wobec Wnioskodawcy w całości wygaśnie. Wnioskodawca, w przypadku niewykonania zobowiązania przez spółkę, będzie zobowiązany do zwrotu różnicy wartości przedmiotu przewłaszczenia oraz świadczenia należnego mu z tytułu umowy pożyczki, a także z tytułu ewentualnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z lokalu po ustalonym umową dniu wydania, tj. po dniu 15 lipca 2016 r.

W dniu 10 października 2016 r. Wnioskodawca złożył oświadczenie w formie aktu notarialnego stwierdzając, że w związku z niespłaceniem przez B. sp. z o.o. wspomnianych pożyczek zatrzymuje on dwa lokale mieszkalne, tj. lokal przy ul. R… w D. oraz lokal przy ul. R… w D., a spółkę B. zwalnia z długu  zwrotu pożyczki.

W dniu 24 sierpnia 2015 r. aktem notarialnym Wnioskodawca sprzedał działkę numer 62/2 położoną w M. przy ul. W…. Część zapłaty za tą nieruchomość, tj. 300 000 zł Wnioskodawca uzyskał przed dniem 2 lipca 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, która w około 80% dotyczy działalności gastronomicznej, a w 20% prowadzenia pensjonatu. Zbycie nieruchomości, o której mowa we wniosku, nie nastąpiło w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Nieruchomość będącą przedmiotem sprzedaży nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca w przeszłości nie dokonywał zakupu i sprzedaży innych nieruchomości, jak również nie planuje dokonywać transakcji odpłatnego zbycia innych nieruchomości w przyszłości. Pożyczka udzielona spółce B. sp. z o. o w dniu 24 marca 2014 r. została udzielona ze środków prywatnych Wnioskodawcy. Pożyczka ta nie została udzielona z części zapłaty za sprzedaną w dniu 24 sierpnia 2015 r. nieruchomość.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy środki (przychód) uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w M. mogą być uznane za rozliczenie wydatków poniesionych na zakup lokali nabytych jako zabezpieczenie udzielonych pożyczek i czy taki sposób wydatkowania przychodu pozwoli Wnioskodawcy skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnione są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Natomiast za wydatki na własny cel mieszkaniowy zgodne z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a ww. ustawy uznaje się wydatki poniesione na nabycie lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość.

Powyższe przepisy wskazują, że aby skorzystać z ulgi mieszkaniowej należy w terminie dwóch lat od końca roku, w którym nastąpiło zbycie, środki ze zbycia nieruchomości wydatkować na własne cele mieszkaniowe, które są opisane w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa wyraźny nacisk kładzie na wydatkowanie przychodu uzyskanego ze zbycia danej nieruchomości na cele mieszkaniowe. W przepisie jest mowa o zwolnieniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości, jeżeli przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe w dwuletnim terminie na wydatkowanie.

Zatem, aby była możliwość skorzystania z ulgi mieszkaniowej dla danej transakcji należy przychód z tej konkretnej transakcji przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe. Źródło wydatkowanych środków na cele mieszkaniowe musi mieć związek ze zwalnianym przychodem, a to znaczy, że wydatkowane środki muszą pochodzić ze zwalnianej z podatku transakcji zbycia nieruchomości. Wnioskodawca nabył prawo własności do pierwszego lokalu mieszkalnego przed uzyskaniem przychodu ze zbycia nieruchomości w M. Dlatego zakup tej nieruchomości nie będzie mógł zostać uznany za wydatkowanie przychodu ze zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe. Środki, które były wydane jako przedmiot pierwszej pożyczki zostały wydane wcześniej, przed powstaniem przychodu ze zbycia nieruchomości w M. i nie mogły być zaklasyfikowane jako środki pochodzące ze zbycia nieruchomości w M.

Natomiast nabycie prawa własności do drugiego lokalu mieszkalnego oraz związane z tym udzielenie pożyczki zostało dokonane po uzyskaniu części zapłaty za nieruchomość w M. i można uznać, że środki wydane jako pożyczka pochodziły ze sprzedaży nieruchomości w M. Co prawda zbycie nieruchomości w M. nastąpiło po udzieleniu drugiej pożyczki, jednak Wnioskodawca wydatkował przychód z tego zbycia, który uzyskał w formie zaliczki na poczet sprzedaży nieruchomości w M., tj. przed udzieleniem drugiej pożyczki.

O możliwość wydatkowania przychodu w postaci zaliczki lub zadatku otrzymanych przed definitywnym zbyciem własności nieruchomości na własne cele mieszkaniowe przesądził Naczelny Sąd Administracyjny. W wyroku z dnia 22 listopada 2017r. sygn. II FSK 2937/15 NSA stwierdził, że: Rezultat literalnej wykładni art. 21 ust. 1 pkt 131 i art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f. nie dają podstaw do twierdzenia aby kolejność nabycia i zbycia nieruchomości była przesłanką zwolnienia dochodu z opodatkowania. Ustawodawca wymaga jedynie, żeby dochód uzyskany ze zbycia nieruchomości został spożytkowany w przewidzianym terminie na określone cele. Przepisy te nie przesądzają, że dochód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości musi być wydatkowany w całości po definitywnym przeniesieniu własności na nabywcę. Gdyby ustawodawca zamierzał udostępnić omawianą ulgę tylko tym podatnikom, którzy wpierw zbywają nieruchomość, a następnie nabywają nową nieruchomość, która miałaby służyć zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych, użyłby takiego zwrotu. Pamiętać bowiem należy, że zamierzone cele ustawodawca powinien osiągać formułując przepisy w sposób jednoznaczny (por. uchwała NSA z 20 kwietnia 1998 r., FPS 4/98 oraz wyrok NSA z 22 sierpnia 2008 r., II FSK 815/07).

Jak przewiduje ustawa, środki muszą być wydatkowane na własne cele mieszkaniowe, którym jest m. in. nabycie lokalu mieszkalnego. W tym przypadku, pierwotnym celem wydatkowania było udzielenie pożyczki, a nie nabycie lokalu mieszkalnego, który był jedynie zabezpieczeniem spłaty pożyczki przez spółkę. Udzielenie pożyczki nie mieści się w katalogu własnych celów mieszkaniowych wskazanych w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które podlegają zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 analizowanej ustawy. Zakup lokalu mieszkalnego został sfinansowany ze środków, które pierwotnie zostały zaliczone jako przedmiot pożyczki, a dopiero po spełnieniu się warunku przewidzianego w umowie, poprzez instytucje datio in solutum (świadczenie w miejsce wykonania) można uznać je za środki, na podstawie których zakupiono lokale. Nie zmienia to faktu, że w trakcie dwuletniego okresu na wydatkowanie przychodu na własny cel mieszkaniowy ten cel został spełniony.

Zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie zgodnie stwierdza się, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest nośnikiem normy celu społecznego (socjalnego). Norma ta realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych obywateli. Zadaniem, jakie ma spełnić ta norma jest rozwój określonej dziedziny życia gospodarczego i społecznego (zob. R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 113-114). Ustanowienie przesłanek uprawniających do skorzystania z ulgi podatkowej, a także ocena czy w konkretnym przypadku przesłanki te zostały spełnione, nie powinny z założenia kolidować z racjonalnością gospodarczą podejmowanych przez podatnika działań, chyba że prowadziłoby to do nieuzasadnionego nadużywania zakresu ustanowionych preferencji (zob. np. wyroki NSA z dnia 12 maja 2017 r., II FSK 1079/15 oraz II FSK 1475/15, z dnia 28 marca 2017 r. II FSK 500/16 oraz II FSK 3369/16; z dnia 22 listopada 2017 r. II FSK 2937/15; z dnia 29 listopada 2017 r. II FSK 2119/15).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki do skorzystania z ulgi mieszkaniowej przewidzianej w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomimo, że lokal został nabyty w drodze zastosowania instytucji prawa cywilnego tj. świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum) to nie zmienia to faktu, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny, co zgodnie z art. 21 ust. 25 ww. ustawy uznane jest za wydatek na cel mieszkaniowy. Ustawodawca nie określił wąsko, w jaki sposób ma zostać dokonane nabycie (np. przez zawarcie umowy sprzedaży). Nabycie powinno być interpretowane jako uzyskanie prawa własności. Dlatego należy stwierdzić, że Wnioskodawca wydatkował uzyskane środki ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe poprzez nabycie lokalu mieszkalnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Stosownie do art. 21 ust. 25 pkt 1 ww. ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
   
2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
   
3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
   
4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
   
5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

• położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, który stanowi, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym podkreślenia wymaga fakt, że tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia z opodatkowania skutkuje zwolnieniem przychodu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów.

Zatem, aby możliwe było skorzystanie z ww. zwolnienia, to poniesione wydatki na cele określone m.in. w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych muszą spełniać warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 tejże ustawy.

W świetle powołanych przepisów, o prawie do skorzystania ze zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy decyduje wydatkowanie, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, przychodu ze sprzedaży nieruchomości na realizację własnych celów mieszkaniowych. Jednakże należy podkreślić, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ze zwolnienia od podatku jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że w odniesieniu do nabycia pierwszego lokalu mieszkalnego stanowiącego zabezpieczenie udzielonej przez Wnioskodawcę pożyczki w dniu 24 marca 2014 r. samo nabycie lokalu mieszkalnego nie jest jeszcze wystarczającą przesłanką aby skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pierwszej kolejności warunkiem uprawniającym do skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wydatkowanie przychodu uzyskanego ze zbycia nieruchomości. Aby zatem podatnikowi mogło przysługiwać zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym istotne jest nie tylko samo nabycie lokalu mieszkalnego, ale przede wszystkim przeznaczenie na ten cel przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości. Skoro zatem Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny zabezpieczający pożyczkę udzieloną ze środków prywatnych, to nie można zastosować przedmiotowego zwolnienia, gdyż środki te stanowiły majątek prywatny Wnioskodawcy i nie pochodziły ze sprzedaży nieruchomości. Ponadto lokal mieszkalny został nabyty przed uzyskaniem przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w M.

W odniesieniu natomiast do nabycia drugiego lokalu mieszkalnego wskazać należy, że jego nabycie miało miejsce przed sprzedażą nieruchomości w M. Tymczasem z przywołanych przepisów wynika, że warunkiem uznania poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe jest aby zarówno środki ze sprzedaży (wydatek) jak i samo nabycie (przeniesienie prawa własności) nastąpiły nie wcześniej niż w dniu sprzedaży nieruchomości, z której to sprzedaży dochód ma być zwolniony z opodatkowania. Ponadto, nawet gdyby przyjąć, że wydatkowany był przychód ze zbycia nieruchomości, to Wnioskodawca nie przeznaczył i nie wydatkował przychodu uzyskanego ze sprzedaży działki bezpośrednio na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nabycie przez Wnioskodawcę przedmiotowego lokalu mieszkalnego, stanowiącego zabezpieczenie spłaty pożyczki udzielonej w dniu 2 lipca 2015 r. nastąpiło w wyniku braku jej zwrotu przez pożyczkobiorcę, a tym samym Wnioskodawca nie wydatkował uzyskanych na poczet ceny sprzedaży środków wprost na własne cele mieszkaniowe, ale na udzielenie pożyczki. Taki sposób wydatkowania nie mieści się w katalogu wydatków na własne cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, nabycie lokali mieszkalnych, o których mowa we wniosku, nie spełnia ustawowych warunków uprawniających do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw podatników, w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nim zawarte są wiążące.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.