Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.385.2018.2.JO
z 24 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. (data wpływu 24 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu budynku mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi wynajmu budynku mieszkalnego. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 sierpnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik (dalej: Wnioskodawca) prowadzi przeważającą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z).

Wnioskodawca wynajmuje budynek mieszkalny spółce z o.o. i z zawartej z Najemcą umowy wynika, że będzie on „wykorzystywany wyłącznie do celów mieszkalnych”.

Najemca w wynajmowanym budynku mieszkalnym zakwaterowuje zatrudnionych u siebie pracowników, którzy zamieszkują w nim w okresie wykonywania pracy u Najemcy. W miejsce osób opuszczających mieszkanie Najemca zakwaterowuje na okresy krótsze lub dłuższe kolejne zatrudniane u siebie osoby.

Umowa najmu lokalu mieszkalnego, oprócz postanowień dotyczących przedmiotu najmu, uprawnień i obowiązków Najemcy, uprawnień i obowiązków Wynajmującego, czynszu najmu, trybu rozwiązania umowy najmu, określa również inne zobowiązania Wynajmującego. Na żądanie Najemcy do umowy wprowadzono zapisy zawierające następujące postanowienia: „par. 5. 1. Wynajmujący zobowiązuje się, że w okresie trwania umowy jak również w okresie 2 lat po jej rozwiązaniu:

1. nie będzie zatrudniał w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie, we własnym imieniu ani w imieniu innego podmiotu (osoby fizycznej, jednostki organizacyjnej posiadającej lub nieposiadającej osobowości prawnej), bezpośrednio ani pośrednio, żadnej osoby, która wykonuje pracę w ramach umowy o pracę bądź świadczy usługi w ramach umowy zlecenia, umowy o dzieło lub na podstawie innego stosunku prawnego na rzecz… (wymieniony Najemca i 3 spółki z o.o. prosperujące w miejscowości położenia wynajmowanego budynku mieszkalnego – objaśnienie Wnioskodawcy), a w szczególności żadnej osoby, która korzystała z Lokalu (dalej: Pracownicy); oraz
2. nie będzie we własnym imieniu ani w imieniu innego podmiotu (osoby fizycznej, jednostki organizacyjnej posiadającej lub nieposiadającej osobowości prawnej) bezpośrednio ani pośrednio, nawiązywać z Pracownikami współpracy w ramach umowy cywilnoprawnej ani innego stosunku prawnego; oraz
3. nie będzie w żaden sposób pośredniczyć ani ułatwiać wykonywania pracy w ramach umowy o pracę lub świadczenia usług w ramach umowy zlecenia lub na podstawie innego stosunku prawnego przez Pracowników na rzecz innego podmiotu (osoby fizycznej, jednostki organizacyjnej posiadającej lub nieposiadającej osobowości prawnej) – dalej łącznie: Obowiązek Lojalności”.
   
   

W dalszej części par. 5. zapisano następujące postanowienia:

1. w celu uniknięcia sporów na tle wykonania lub niewykonania Obowiązku Lojalności Wynajmujący może zwrócić się do Najemcy z zapytaniem, czy zatrudnienie konkretnej osoby lub podjęcie z nią współpracy na jakiejkolwiek podstawie prawnej będzie kwalifikowane przez Najemcę jako niewykonanie tego Obowiązku;
2. jeżeli Wynajmujący nie wystąpi z zapytaniem, to w razie sporu nie będzie uprawniony do podnoszenia zarzutu, że nie wiedział, że zatrudnienie konkretnej osoby stanowi niewykonanie Obowiązku Lojalności;
3. w razie niewykonania Obowiązku Lojalności Wynajmujący zapłaci Najemcy karę umowną w kwocie 36000 zł (słownie: trzydzieści sześć tysięcy zł) brutto za każde zdarzenie stanowiące niewykonanie Obowiązku Lojalności.
   
   

W umowie najmu lokalu mieszkalnego brak zapisów dotyczących ewentualnego odszkodowania na rzecz Wynajmującego z tytułu zakazu zatrudniania Pracowników w okresie przed upływem 2 lat od rozwiązania umowy najmu.

Wnioskodawca – będący czynnym podatnikiem VAT – sprzedaż usług najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona wyżej umowa najmu, opodatkowuje stawką podstawową, tj. 23%.

Najemca wystąpił z żądaniem o skorygowanie wystawionych faktur i zastosowanie zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36.

W piśmie z dnia 22 sierpnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na zawarte przez tut. Organ pytania o treści:

• Pytanie DKIS nr 1:
  „Jak wykorzystywany jest budynek mieszkalny przez Najemcę? Czy Najemca kwateruje w nim tylko swoich pracowników?”
  Odpowiedź:
  Najemca wykorzystuje budynek mieszkalny wyłącznie na cele mieszkaniowe swoich pracowników a także pracowników tymczasowych uzyskanych w ramach leasingu pracowniczego od pracodawcy użytkownika. Pracownicy tymczasowi świadczą pracę na rzecz Najemcy.
  
• Pytanie DKIS nr 2:
  „Czy Najemca podnajmuje przedmiotowy budynek swoim partnerom biznesowym? Jeżeli, podnajmuje go swoim partnerom to należy wskazać:
  1. czy Najemca (spółka z o.o.) – z którym Wnioskodawca podpisał umowę najmu – podnajmuje budynek mieszkalny swoim partnerom biznesowym w imieniu własnym wyłącznie do celów mieszkaniowych?;
  2. czy Najemca – z którym Wnioskodawca podpisał umowę najmu – podnajmuje budynek swoim partnerom biznesowym w imieniu własnym w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania? Jeżeli tak, to należy wskazać symbol PKWiU dla ww. usługi – zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobówi Usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm), którą na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U., poz. 1676, z późn. zm.) stosuje się dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2018 r.”
  Odpowiedź:
  Najemca nie wynajmuje przedmiotowego budynku swoim partnerom biznesowym na cele mieszkalne. W związku z tym nie zachodzą sytuacje, o których mowa lit. a i b zapytania organu podatkowego.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy świadczone usługi najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona umowa najmu, korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy?
2. Czy świadczone usługi najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona umowa najmu, korzystają z preferencyjnego opodatkowania stawką 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy (poz. 163 zał. nr 3 do ustawy)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi najmu budynku mieszkalnego, którego warunki zostały określone w zawartej umowie najmu, nie korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Celem zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 36 jest nieobciążanie konsumentów (tj. osób fizycznych) podatkiem VAT, czyli minimalizowanie kosztów najmu lokali mieszkalnych, obciążających najemców, wykorzystujących je na cele mieszkaniowe. Najemca jest podmiotem gospodarczym, który najmowany lokal mieszkalny wykorzystuje do zakwaterowywania zatrudnianych przez siebie pracowników. Nie wyczerpuje to przesłanki do zastosowania zwolnienia, gdyż pobyt Pracowników w lokalu na opisanych zasadach nie zabezpiecza ich stałego interesu życiowego w zakresie zamieszkania.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona umowa najmu, nie korzystają z preferencyjnego opodatkowania stawką 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy (poz. 163 zał. nr 3do ustawy).

Zasady zakwaterowywania pracowników przez Najemcę w wynajmowanym lokalu mieszkalnym nie spełniają warunków do zastosowania preferencyjnej stawki 8% (okresy pobytu są dłuższe niż dzienne czy tygodniowe), a także pozostałe postanowienia umowy wskazują, że najem lokalu mieszkalnego nie jest jedynym przedmiotem umowy najmu. W par. 5 umowy umieszczono zapisy zabezpieczające biznesowe interesy nie tylko Najemcy, ale również trzech innych podmiotów gospodarczych (jak podano w opisie sprawy), nie będących stroną w umowie najmu. W związku z tymi zapisami powstało przypuszczenie, że Najemca w ramach własnej działalności gospodarczej podnajmuje lokal mieszkalny swoim partnerom biznesowym. Nie jest znany charakter tego podnajmu.

W związku z powyższym, w tym konkretnym przypadku, podjęto decyzję o opodatkowaniu usługi najmu lokalu mieszkalnego stawką podstawową 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług, opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (obecnie 8%), wymienione zostały pod symbolem PKWiU 55 „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

Zgodnie z pkt 1 objaśnień do ww. załącznika nr 3, wykaz nie ma zastosowania dla zakresu sprzedaży towarów i usług zwolnionych od podatku lub opodatkowanych stawkami niższymi niż stawka, której dotyczy załącznik. Oznacza to, że w przypadku gdy towar lub usługa wymieniony w załączniku nr 3 do ustawy, jednocześnie na mocy innego przepisu korzysta ze zwolnienia od podatku lub podlega opodatkowaniu stawką niższą niż 8%, to zapis załącznika nie znajduje dla danego towaru lub usługi zastosowania.

W tym miejscu warto odnieść się do samego pojęcia „zakwaterowanie”. W związku z tym, że nie zostało ono zdefiniowane w ustawie, przy ustalaniu jego zakresu znaczeniowego należy odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN „zakwaterować” znaczy „przydzielić komuś miejsce czasowego zamieszkania”. Z kolei „zakwaterować się” znaczy „zamieszkać gdzieś tymczasowo”.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych, dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych, dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym, zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i podmiotu nabywającego tę usługę.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA oz. w Poznaniu z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Zaznacza się, że kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353¹ Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie budynku przez jego najemcę.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi przeważającą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca wynajmuje budynek mieszkalny spółce z o.o. i z zawartej z Najemcą umowy wynika, że będzie on „wykorzystywany wyłącznie do celów mieszkalnych”. Najemca w wynajmowanym budynku mieszkalnym zakwaterowuje zatrudnionych u siebie pracowników, którzy zamieszkują w nim w okresie wykonywania pracy u Najemcy. W miejsce osób opuszczających mieszkanie Najemca zakwaterowuje na okresy krótsze lub dłuższe kolejne zatrudniane u siebie osoby. Umowa najmu lokalu mieszkalnego, oprócz postanowień dotyczących przedmiotu najmu, uprawnień i obowiązków Najemcy, uprawnień i obowiązków Wynajmującego, czynszu najmu, trybu rozwiązania umowy najmu, określa również inne zobowiązania Wynajmującego. Najemca wykorzystuje budynek mieszkalny wyłącznie na cele mieszkaniowe swoich pracowników a także pracowników tymczasowych uzyskanych w ramach leasingu pracowniczego od pracodawcy użytkownika. Pracownicy tymczasowi świadczą pracę na rzecz Najemcy. Najemca nie wynajmuje przedmiotowego budynku swoim partnerom biznesowym na cele mieszkalne.

W tym miejscu należy wskazać, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 43 ust. 20 ustawy, ponieważ przedmiotem umowy Wnioskodawcy z Najemcą (spółką z o.o.) nie jest świadczenie usług zakwaterowania, o których mowa w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W konsekwencji, świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona umowa najmu nie korzystają z preferencyjnego opodatkowania stawką 8% na podstawie art. 41 ust. 2 ustawy (poz. 163 zał. nr 3 do ustawy).

Tym samym, stanowisko odnośnie pytania nr 2 wniosku, należało ocenić jako nieprawidłowe.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca wynajmując budynek mieszkalny działa w charakterze podatnika, prowadzącego działalność gospodarczą, na własny rachunek a przedmiotem świadczonych przez niego usług jest najem budynku mieszkalnego, przy czym budynek przeznaczony jest wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zatem, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, skoro zawiera on umowy najmu budynku mieszkalnego w swoim imieniu i na własne ryzyko gospodarcze z tym związane, a budynek ten wykorzystywany jest wyłącznie do celów mieszkaniowych to spełnione są przesłanki wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, uprawniające do skorzystania ze zwolnienia od podatku.

Podsumowując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu budynku mieszkalnego, którego zasady określa przedstawiona umowa najmu korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Tym samym, stanowisko odnośnie pytania nr 1 wniosku, należało ocenić jako nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego .w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.