Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.326.2018.4.AC
z 29 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2018 r. (data wpływu 29 maja 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 16 lipca 2018 r.) oraz pismem z dnia 15 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu oraz różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanego kredytu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu oraz różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanego kredytu.

Z uwagi na braki formalne wniosku, Organ podatkowy pismem z dnia 27 czerwca 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.326.2018.1.AC (doręczonym w dniu 6 lipca 2018 r.) wezwał Wnioskodawczynię na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 16 lipca 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 13 lipca 2018 r.).

Przesłane uzupełnienie wniosku nie spełniało wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym pismem z dnia 1 sierpnia 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.326.2018.3.AC, Organ podatkowy, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, ponownie wezwał Wnioskodawczynię do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 1 sierpnia 2018 r. (skutecznie doręczono w dniu 9 sierpnia 2018 r.), zaś w dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (data nadania 16 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.: Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, 2048, z 2017 r., poz. 60, 528, 648, 859, 1089, 1428, 1448, 1530, 1971), Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (dochodów), a więc zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy Wnioskodawczyni nieograniczony obowiązek podatkowy.

Dochody Wnioskodawczyni są wynikiem przychodów i ponoszonych kosztów. W związku z powyższym Wnioskodawczyni prosi o wyjaśnienie prawidłowości interpretowania art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W rozdziale 4 (koszty uzyskania przychodów) w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że do kosztów uzyskania przychodów należą opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów oraz wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli: – pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większa niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału, a kwota otrzymanej pożyczki (kredytu).

Art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosi się do wszystkich podatników, np. prowadzących działalność gospodarczą, a więc obowiązuje również osoby fizyczne, takie jak Wnioskodawczyni. Nie ma też zastrzeżeń przedmiotowych (np. dotyczących rodzaju gruntu lub kredytu).

Według Wnioskodawczyni, art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, daje Jej prawo do obliczenia od przychodów powyższych kosztów:

1. opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości (gruntu),
2. różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego, przewalutowanego przez bank na walutę obcą.
   
   

W piśmie z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 16 lipca 2018 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że w 2007 r. zaciągnęła mieszkaniowy kredyt złotówkowy. Z powodu różnych nieprzewidzianych zdarzeń, w tym w wyniku postępowania udzielającego kredytu Banku, Wnioskodawczyni została zmuszona do jego przewalutowania (styczeń 2008 r.). Kredyt Wnioskodawczyni był waloryzowany kursem waluty obcej (CHF). Obecnie w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) Wnioskodawczyni zwraca kwotę kapitału większą niż kwotę otrzymanej pożyczki i płaci podatek za pieniądze, których nie posiada, które stanowią stratę w przychodach Wnioskodawczyni w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotę otrzymanej pożyczki (kredytu).

Wnioskodawczyni informuje, że:

1. nie prowadzi działalności gospodarczej,
2. zaciągnięty kredyt nie był związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni,
3. kredyt został przeznaczony zgodnie z umową kredytu na zakup nieruchomości, w umowie jest zastrzeżenie, że kredytowana nieruchomość mieszkalna jest przeznaczona na potrzeby własne i kredyt może być wykorzystany wyłącznie z celem określonym w umowie,
4. kredyt mieszkaniowy obejmował sfinansowania 100% wartości nieruchomości w stanie deweloperskim,
5. w dniu 15 października 2007 r. zawarła z B umowę kredytu mieszkaniowego spłacanego w walucie polskiej. W dniu 15 stycznia 2008 r. B przewalutowało kredyt z waluty polskiej na walutę wymienialną franki szwajcarskie (CHF). Podstawą przeliczenia kwoty kredytu był kurs wymiany walut dla CHF, tj. 2,1820 PLN (z dnia 15 stycznia 2008 r.),
6. udzielony kredyt jest kredytem waloryzowanym, spłacanym w walucie polskiej, po przeliczeniu kursu CHF na PLN. Bank potrąca środki z rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego w walucie polskiej w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, wg obowiązującego w B w dniu wymagalności kursu sprzedaży dla dewiz,
7. kredyt został udzielony (dnia 15 stycznia 2008 r.) we frankach szwajcarskich (CHF), raty są spłacane w walucie polskiej,
8. umowa została zawarta do dnia 1 października 2037 r. (od dnia 15 stycznia 2008 r. do dnia 1 października 2037 r.) na 198 529,50 CHF,
9. liczba rat wynika z końcowej daty spłaty kredytu, a wysokość raty zależy od wielkości kredytu, stawki referencyjnej, marży i oprocentowania w stosunku rocznym. B informuje pisemnie o każdej zmianie wysokości oprocentowania kredytu, Dodatkowo uwzględniana są prowizje i opłaty bankowe, które tez ulegają zmianom. Stopa procentowa jest zmienna,
10. odsetki są spłacane od początku przyznania kredytu we frankach szwajcarskich, następnie przeliczonych na PLN,
11. kredyt został wypłacony w transzach w formie przelewu na konto dewelopera. Całkowita wypłata kredytu nastąpiła do dnia 15 marca 2008 r. Jednocześnie powyżej wskazana data jest datą zakupu nieruchomości. Umowa (Akt) notarialna została podpisana dopiero dnia 4 czerwca 2008 r.,
12. przedmiotowa nieruchomość nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej,
13. przedmiotowa mieszkaniowa nieruchomość nie stanowi wspólności majątkowej małżeńskiej,
14. dokonywana opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu nie jest związana z żadną działalnością gospodarczą,
15. grunt, od którego jest opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego związany jest na stałe z nieruchomością sfinansowaną z zaciągniętego kredytu.
    
    

W piśmie z dnia 15 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że w 2007 r., jako pracownik sfery budżetowej (Wnioskodawczyni jest wykładowcą akademickim, pracuje na politechnice na stanowisku profesora, na podstawie umowy o pracę), zaciągnęła mieszkaniowy kredyt złotówkowy. Mieszkanie, w którym Wnioskodawczyni wypoczywa jest również Jej miejscem pracy. W mieszkaniu Wnioskodawczyni przygotowuje wykłady, studiuje literaturę, opracowuje projekty badawcze, pisze książki, recenzje, ocenia egzaminy, itd. Nie tylko na uczelni ale również w mieszkaniu Wnioskodawczyni wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie, które jest Jej podstawowym źródłem przychodów. To z tego przychodu Wnioskodawczyni chce odliczać koszty uzyskania przychodów w postaci opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału, a kwotą otrzymanego kredytu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni należy opłata za wieczyste użytkowanie gruntu, który stanowi integralną część nieruchomości, na którą Wnioskodawczyni uzyskała obecnie spłacany kredyt?
2. Czy w przypadku spłaty kredytu mieszkaniowego, który był waloryzowany kursem obcej waluty i w związku z przewalutowaniem kwota kapitału jest większa niż kwota otrzymanego kredytu, różnica wartości stanowi stratę Wnioskodawczyni?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni,

Ad 1

Za wieczyste użytkowanie gruntu jest roczna opłata powiększona o podatek od towarów i usług. Grunt jest związany z nieruchomością, na którą jest zaciągnięty kredyt mieszkaniowy. Na danym terenie nie jest prowadzona działalność gospodarcza. Opłata z podatkiem od towarów i usług stanowi straty, dlatego nie powinna podlegać opodatkowaniu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów należy opłata za wieczyste użytkowanie.

Ad 2

Obecnie Wnioskodawczyni spłaca prawie dwukrotnie większy kapitał od kwoty umownej, dlatego uważa, że różnica pomiędzy kwotą spłaty kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu), wg art. 23 ust. 1 pkt 8a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi koszt uzyskania przychodów. Podatek od różnicy kwot powinien płacić Bank, który zarabia nie tylko na różnicy kursu waluty, ale również na wielkości spłacanego kapitału i odsetek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów zostały uregulowane w rozdziale 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z oceny związku z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ustawodawca określa zatem pojęcie kosztów uzyskania przychodów w sposób generalny, wskazując na określone cechy, jakie musi mieć dany koszt, aby mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu. Na podstawie takiej definicji doktryna wypracowała ogólne ww. przesłanki, których zaistnienie umożliwia zaliczenie wydatku do kosztów podatkowych.

W niektórych, ściśle określonych przypadkach, jednak ustawodawca w inny sposób określił koszty uzyskania przychodu. Dotyczy to m.in. kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, które zostały określone w sposób zryczałtowany.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2 002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1 668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2 502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Z powyższego wynika, że art. 22 ust. 2 ww. ustawy, jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 22 ust. 1 tej ustawy. Wyłącza on jego zastosowanie poprzez ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów m.in. ze stosunku pracy, do ściśle określonej wartości, nie pozwalając tym samym na uznanie za koszty uzyskania przychodów z powyższego tytułu „wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów określonych w art. 23”.

Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy, zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określone zostały więc w kwocie zryczałtowanej, wysokość której uzależniono od tego, czy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego lub więcej stosunku pracy oraz od tego, czy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Istotą pracowniczych kosztów uzyskania przychodów jest to, że są one należne, a zarazem limitowane, zarówno w okresach miesięcznych, jak i w okresie rocznym. Jest to związane przede wszystkim z faktem, że przychody ze stosunku pracy zazwyczaj mają charakter właśnie miesięczny.

W założeniu ustawodawcy ryczałtowe koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych mają odpowiadać przede wszystkim kosztom, jakie związane są z dotarciem przez pracownika do miejsca wykonywania pracy. Stąd też, dla pracowników, którzy faktycznie zamieszkują poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, ustawodawca przewiduje podwyższone koszty uzyskania przychodów.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w 2007 r., jako pracownik sfery budżetowej (Wnioskodawczyni jest wykładowcą akademickim, pracuje na politechnice na stanowisku profesora, na podstawie umowy o pracę), zaciągnęła mieszkaniowy kredyt złotówkowy. Mieszkanie, w którym Wnioskodawczyni wypoczywa jest również Jej miejscem pracy. W mieszkaniu Wnioskodawczyni przygotowuje wykłady, studiuje literaturę, opracowuje projekty badawcze, pisze książki, recenzje, ocenia egzaminy, itd. Nie tylko na uczelni ale również w mieszkaniu Wnioskodawczyni wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie, które jest Jej podstawowym źródłem przychodów. To z tego przychodu Wnioskodawczyni chce odliczać koszty uzyskania przychodów w postaci opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału, a kwotą otrzymanego kredytu. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, zaciągnięty kredyt nie był związany z działalnością gospodarczą. Grunt, od którego jest opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego związany jest na stałe z nieruchomością sfinansowaną z zaciągniętego kredytu

Wnioskodawczyni w kontekście przedstawionego stanu faktycznego powzięła wątpliwość, czy opłata za wieczyste użytkowanie gruntu oraz różnica spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanego kredytu są kosztem uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni uzyskuje przychody ze stosunku pracy, to przysługują Jej z tego tytułu zryczałtowane koszty uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawczyni nie będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy wydatków z tytułu opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu oraz różnicy spłaty kapitału kredytu mieszkaniowego przewalutowanego na walutę obcą, pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanego kredytu. Są to bowiem wydatki o charakterze osobistym, których poniesienie ma na celu poprawę warunków mieszkaniowych Wnioskodawczyni.

Ponadto, wydatki te nie mają bezpośredniego związku z przychodami uzyskiwanymi ze stosunku pracy i nie są wydatkami ponoszonymi w celu powstania lub zwiększenia przychodu oraz zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu jakim jest stosunek pracy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn, zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.