2018.09.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.405.2018.1.SM
z 6 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad opodatkowania przy sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad opodatkowania przy sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej „Spółka”) jest spółką córką spółki akcyjnej (S.A.) i należy do grupy kapitałowej. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży paliwa gazowego i energii elektrycznej podlegającej opodatkowaniu według 23% stawki VAT. Na chwilę obecną Spółka planuje zbycie udziału w wysokości 1/2 w prawie własności nieruchomości („Nieruchomość”). Na przedmiotową Nieruchomość składa się trzykondygnacyjny budynek administracyjno-biurowy („Budynek”), budynek garażowy z zadaszonym tarasem użytkowym („Garaż”) oraz udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowione są oba budynki („Grunt”). Ponadto na Nieruchomości znajdują się budowle, stanowiące jej części składowe m.in.: ogrodzenie, drogi wewnętrzne i przyłącza, we własności których Spółka również posiada udział („Budowle”).

Spółka stała się właścicielem i użytkownikiem wieczystym wyżej wskazanych składników majątku w wyniku zmian organizacyjnych w grupie kapitałowej, w drodze wniesienia do niej aportem w dniu 1 sierpnia 2014 roku zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której wchodziła m.in. Nieruchomość. Aport został wniesiony przez S.A. Wniesienie aportu w postaci zorganizowanej części przedsiębiorstwa nastąpiło w związku z realizacją przepisów art. 5b(1) ust. l ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 j.t. ze zm.). Nieruchomość została nabyta w 1990 r. przez S.A. od osoby fizycznej.

W 2006 roku S.A. poniosło nakłady na modernizację i przebudowę Budynku i Garażu. W odniesieniu do budynku dokonano modernizacji polegającej na wymianie instalacji CO, elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej. Wartość nakładów poniesionych na modernizację Budynku nie przekroczyła 30% jego wartości początkowej. W odniesieniu do Garażu dokonano przebudowy dachu, której wartość przekroczyła 30% jego wartości początkowej. S.A. dokonał odliczenia podatku naliczonego od dokonanych zakupów. Nieruchomość była wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej przez S.A. do 15 września 2010 roku. Po tym terminie, w związku z likwidacją usytuowanego tam Biura Obsługi Klienta, oraz w celu ograniczenia ujemnego wyniku związanego z utrzymaniem Nieruchomości, zaczęła ona być wykorzystywana na cele wynajmowania pokoi pracownikom. Czynność ta została opodatkowana według stawki VAT 8%. Po wniesieniu Nieruchomości aportem, Spółka kontynuowała wykorzystanie Nieruchomości pod wynajem pokoi pracownikom z zastosowaniem 8% stawki VAT.

Po dokonaniu modernizacji Budynku i przebudowy Garażu ani S.A., ani Spółka nie poniosła żadnych wydatków na ulepszenie tychże obiektów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które przekroczyłyby 30% ich wartości początkowej. Spółka nie zamierza również ponieść takich wydatków przed dokonaniem sprzedaży Nieruchomości.

Spółka weszła w posiadanie Nieruchomości w ramach aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, z którym związana jest sukcesja podatkowa. Zgodnie z art. 5b(1) ust. 6 ustawy prawo energetyczne „Przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się obrotem paliwami gazowymi, do którego wniesiono wkład niepieniężny, o którym mowa w ust. 1, wstępuje z dniem wyodrębnienia, o którym mowa w ust. 1, w wynikające z przepisów podatkowych prawa i obowiązki przedsiębiorstwa energetycznego, o którym mowa w art. 49b ust. 1, pozostające w związku ze składnikami majątku wchodzącymi w skład wkładu niepieniężnego. Przepis art. 93d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) stosuje się odpowiednio.”

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż udziału we własności Budynku i Garażu może w całości korzystać ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT?
Czy Spółka może zrezygnować z zastosowania zwolnienia z VAT przy spełnieniu warunków z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT?
Czy w odniesieniu do sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania Gruntu należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT, jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu?
Czy w odniesieniu do sprzedaży udziału w Budowlach należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT, jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, sprzedaż udziału w Budynku oraz Garażu może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż zbycie obu obiektów nie następuje w ramach pierwszego zasiedlenia, a od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata.
Spółka stoi na stanowisku, że może zrezygnować z zastosowania zwolnienia z VAT przy spełnieniu warunków z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT.
Zdaniem Spółki, w odniesieniu do sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania Gruntu należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT, jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.
Zdaniem Spółki, w odniesieniu do sprzedaży udziału w Budowlach należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT, jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.

Ad 1

Zdaniem Spółki, planowana sprzedaż udziału w Budynku i Garażu może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż czynność ta nie następuje w ramach pierwszego zasiedlenia, a od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Co do zasady, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Od powyższej zasady ustawodawca ustanowił szereg wyjątków, a jednym z nich jest zwolnienie od podatku dostawy budynków, budowli lub ich części przewidziane w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o VAT.

Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z treści ww. przepisu wynika, że dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy części budynku kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z powyższego przepisu należałby domniemywać, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. do faktycznej czynności przekazania budynku, budowli lub ich części w wykonaniu dostawy, dzierżawy, najmu, aportu lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu.

Powyższe rozumienie pojęcia pierwszego zasiedlenia na gruncie polskich przepisów o podatku od towarów i usług stoi jednakże w sprzeczności z wykładnią przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „Dyrektywa”) oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „Trybunał”).

Artykuł 12 ust. 1 Dyrektywy stanowi, że państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Zgodnie z artykułem 12 ust. 12 akapit 2 i 3 państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Państwa członkowskie mogą zastosować kryteria inne niż kryterium pierwszego zasiedlenia, takie jak okres upływający między datą ukończenia budynku a datą pierwszej dostawy lub też okres upływający między datą pierwszego zasiedlenia a datą następnej dostawy, pod warunkiem że okresy te nie przekraczają, odpowiednio, pięciu i dwóch lat.

Natomiast artykuł 135 ust. 1 lit. j) Dyrektywy, zawarty w jej rozdziale 3, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące innych czynności” stanowi, iż państwa członkowskie zwalniają z opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcje dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, z wyjątkiem dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu przed pierwszym zasiedleniem.

Pojęcie pierwszego zasiedlenia, pomimo że pojawia się w Dyrektywie, nie zostało w niej zdefiniowane. Wprawdzie dyspozycja artykułu 12 ust. 2 Dyrektywy daje państwom członkowskim możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu oraz zdefiniowania pojęcia „gruntu związanego z budynkiem”, jednakże nie przewiduje ona uprawnienia państw członkowskich do samodzielnego i dowolnego definiowania innych pojęć zawartych w Dyrektywie, w szczególności pojęcia pierwszego zasiedlenia.

Podobny pogląd został wyrażony w wyroku Trybunału z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. C-308/16: „Wynika z tego w szczególności, że jakkolwiek art. 12 ust. 2 dyrektywy VAT upoważnia państwa członkowskie do zdefiniowania warunków stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a) tego artykułu, do przebudowy budynków, w odniesieniu w szczególności do dostawy budynku następującej przed jego pierwszym zasiedleniem, przepisu tego nie można jednak interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia. Literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy VAT, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą zatem o tym, że wspomniana dyrektywa nie przyznaje państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Wynika stąd. że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

Jednocześnie, w tym samym wyroku, Trybunał wskazał na wyniki prac przygotowawczych do szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. z 1977 r., L 145, s. 1) zgodnie z którymi „kryterium „pierwszego zasiedlenia” budynku należy rozumieć jako odpowiadające kryterium pierwszego użytkowania budynku przez jego właściciela lub lokatora. W tychże pracach przygotowawczych stwierdzono, że kryterium to zostało uznane za określające moment, w którym kończy się proces produkcji budynku i budynek ów staje się przedmiotem konsumpcji. Z powyższej analizy historycznej nie wynika jednak, że użytkowanie budynku przez jego właściciela ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

W świetle powyższego uznać należy, że wedle zamysłu ustawodawcy unijnego pierwsze zasiedlenie budynku lub jego części nie musi nastąpić w ramach czynności opodatkowanej, przez którą należy rozumieć w szczególności dostawę, dzierżawę, najem, aport lub inną czynność podlegającą opodatkowaniu. Przez pierwsze zasiedlenie rozumie się także przyjęcie budynku do użytkowania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej również w wykonaniu czynności niepodlegających opodatkowaniu np. w sytuacji wytworzenia budynku własnymi nakładami przez właściciela, nabycia w drodze decyzji administracyjnej lub wniesienia aportem.

Ponadto podkreślenia wymaga fakt, że tezy postawione przez Trybunał w przytoczonym wyżej wyroku znajdują swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie krajowych sądów administracyjnych, a także interpretacjach przepisów prawa podatkowego.

Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 6 marca 2018 r., sygn. I SA/Wr 918/17 orzekł, że: „1. Pod pojęciem „pierwszego zasiedlenia” rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: a) wybudowaniu lub b) ulepszeniu (rozumianego jako synonim przebudowy), jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie (przebudowę), w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej (z zastrzeżeniem rozumienia przebudowy jako istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany wykorzystania budynków lub budowli w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia). 2. Wykładnia art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 2 pkt 14 u.p.t.u. uznająca, że aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku musi dojść do oddania go po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem) jest sprzeczna z art. 12 ust. 2 dyrektywy 112 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112.”

Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. I FSK 312/16: „W konsekwencji TSUE stwierdził (pkt 47), że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie VAT, a zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

Stanowisko to Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał również w wyroku z dnia 8 grudnia 2017 r., sygn. I FSK 567/16 wskazując, że: „Odpowiadając na wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w pytaniu prejudycjalnym zawartym w postanowieniu z 23 lutego 2016 r., sygn. akt I FSK 1573/14, w cytowanym powyżej wyroku Trybunał uznał za sprzeczne z prawem Unii przepisy krajowe, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu.”

Podobnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 30 marca 2018 r., sygn. KDIPT1-3.4012.31.2018.2.JM stwierdził, że: „W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przypadku ww. niezgodności prawa krajowego z prawem UE, to podatnik może zastosować obowiązujące normy prawa krajowego albo bezpośrednio zastosować przepisy dyrektywy z uwzględnieniem wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia przedstawionego w wyroku C-308/16, zaś organy podatkowe są obowiązane respektować rozstrzygnięcie TSUE zawarte w wyroku C-308/16. Tym samym ocena planowanej dostawy pod kątem zwolnienia z VAT powinna być dokonana przy uwzględnieniu przyjętej przez podatnika definicji pierwszego zasiedlenia.”

Dodatkowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 23 lutego 2018 r., sygn. KDIP1-1.4012.65.2018.1.KOM uznał, że: „Ponadto w dniu 16 listopada 2017 r. Trybunał Sprawiedliwości w wyroku C-308/16 odpowiedział na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące wykładni pojęcia pierwszego zasiedlenia. TSUE w wyroku tym przyznał rację spółce uznając, że pierwsze zasiedlenie w sprawie będącej przedmiotem postępowania głównego, nie musi być związane z czynnością opodatkowaną, gdyż takie stanowisko nie znajduje oparcia w treści przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. Zatem Trybunał potwierdził, że pierwszym zasiedleniem jest pierwsze zajęcie nieruchomości do używania. „Pierwsze zasiedlenie” budynku lub jego części ma więc miejsce zarówno w sytuacji, w której po wybudowaniu budynku oddano go w najem, jak i w przypadku wykorzystywania budynku na potrzeby własnej działalności gospodarczej podatnika - bowiem w obydwu przypadkach doszło do korzystania z budynku.”

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, w stosunku do Spółki należy rozważyć czy w jej przypadku doszło kiedykolwiek do pierwszego zasiedlenia Budynku oraz Garażu.

Zgodnie ze wskazanym stanem faktycznym, Nieruchomość będąca przedmiotem zapytania została nabyta przez S.A. od osoby fizycznej i była wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do 15 września 2010 r. Po tym terminie podjęto decyzję o likwidacji zlokalizowanego tam Biura Obsługi Klienta i przeznaczeniu Nieruchomości pod wynajem pokoi pracownikom z zastosowaniem 8% stawki VAT.

W odniesieniu do Garażu dokonano przebudowy dachu, na którą nakłady przekroczyły 30% jego wartości początkowej. Oznacza to, że zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 lit. b) ustawy o VAT doszło do jego ponownego zasiedlenia i od tego momentu należy liczyć bieg dwuletniego okresu, po którym możliwe będzie zastosowanie zwolnienia art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że:

do pierwszego zasiedlenia Budynku doszło już w momencie zajęcia go na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez S.A., tj. w 1990 r. po nabyciu od osoby fizycznej,
do ponownego pierwszego zasiedlenia Garażu doszło w 2006 r., tj. w momencie dokonania jego przebudowy, na którą poniesiono nakłady przekraczające 30% jego wartości początkowej,
w obu opisanych wyżej przypadkach od momentu pierwszego zasiedlenia do dnia dzisiejszego upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Konsekwentnie, zdaniem Spółki planowana sprzedaż udziału w Budynku oraz Garażu może w całości korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż czynność ta nie następuje w ramach pierwszego zasiedlenia, a od momentu pierwszego zasiedlenia upłynął okres dłuższy niż 2 lata.

Ad 2

Spółka stoi na stanowisku, że może zrezygnować z zastosowania zwolnienia z VAT przy spełnieniu warunków z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 43 ust. 10 ustawy o VAT podatnik może zrezygnować ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 i wybrać opodatkowanie dostawy budynków lub ich części. Warunkiem takiej rezygnacji jest, żeby dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

byli zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni,
złożyli przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku budowli lub ich części z zachowaniem wymogów treści takiego oświadczenia określonych w art. 43 ust. 11 ustawy o VAT.

W myśl art. 43 ust. 11 ustawy o VAT oświadczenie, o którym mowa w ust. 10 pkt 2, musi również zawierać:

imiona i nazwiska lub nazwę, adresy oraz numery identyfikacji podatkowej dokonującego dostawy oraz nabywcy,
planowaną datę zawarcia umowy dostawy budynku, budowli lub ich części,
adres budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części, objętych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwolnieniem od podatku, po spełnieniu warunków określonych w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy, możliwość zrezygnowania z tego zwolnienia i opodatkowania dostawy na zasadach ogólnych.

Należy ponadto stwierdzić, że rezygnacja ze zwolnienia z VAT dostawy budynków, budowli lub ich części może odnosić się wyłącznie do zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10, tj. zwolnienia przy dostawie obiektów, niedokonywanej w ramach pierwszego zasiedlenia lub w okresie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia.

Zatem, jeżeli podstawą zwolnienia z VAT jest zaistnienie przesłanek wyrażonych w art. 43 ust. 1 pkt 10a, to podatnicy będący stronami czynności stanowiącej dostawę budynku, budowli lub ich części nie mogą zrezygnować ze zwolnienia na warunkach określonych w art. 43 ust. 10.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym oraz przedstawionym przez Spółkę uzasadnieniem do pytania pierwszego, w przypadku sprzedaży udziału w Budynku i Garażu, Spółka będzie mogła zastosować zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10. W związku z tym, w odniesieniu do Budynku i Garażu, Spółka po spełnieniu warunków określonych w art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT, będzie miała możliwość zrezygnowania z tego zwolnienia i opodatkowania dostawy na zasadach ogólnych.

Podsumowując, Spółka może zrezygnować z zastosowania zwolnienia z VAT przy spełnieniu warunków z art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT.

Ad 3

Zdaniem Spółki, w odniesieniu do sprzedaży udziału w prawie wieczystego użytkowania Gruntu, na którym jest posadowiony Budynek i Garaż należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT, jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT w przypadku dostawy budynków (budowli lub ich części) trwale z gruntem związanych, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że zbycie prawa wieczystego użytkowania zabudowanego gruntu opodatkowane powinno być tak, jak zbycie budynku posadowionego na tym gruncie.

Zatem sprzedaż prawa wieczystego użytkowania Gruntu, na którym posadowione są budynki lub budowle trwale z tym gruntem związane albo części takich budynków lub budowli:

podlega opodatkowaniu stawką podstawową VAT - w sytuacji, gdy budynki te lub budowle albo ich części opodatkowane są stawką podstawową,

korzysta ze zwolnienia z VAT - jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione (art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT).

Dlatego też, w przypadku kiedy przy sprzedaży udziału w Budynku i Garażu Spółka będzie mogła zastosować zwolnienie z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy VAT, to tożsame zasady opodatkowania VAT znajdą zastosowanie w odniesieniu do udziału w Gruncie, z którym związane są przedmiotowe obiekty. Tak samo, jeśli Spółka w odniesieniu do Budynku i Garażu zrezygnuje ze zwolnienia, na podstawie art. 43 ust. 10 i 11 ustawy o VAT opodatkuje sprzedaż, udział w prawie wieczystego użytkowania Gruntu również będzie podlegał opodatkowaniu VAT.

Za trafnością przedstawionego wyżej stanowiska przemawia znana Spółce linia interpretacyjna organów skarbowych. W interpretacji z dnia 23 maja 2018 r. sygn. 0114-KDIP1-1.4012.226.2018.2.AO, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził: „W odniesieniu do sprzedaży udziału w Gruncie na którym znajduje się przedmiotowy Lokal należy stosować tożsame zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży tego Lokalu. Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że w zakresie opodatkowania sprzedaży udziału w Gruncie należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania podatkiem VAT jak dla sprzedaży Lokalu należało uznać za prawidłowe.”

Konsekwentnie, zdaniem Spółki w odniesieniu do sprzedaży udziału w Gruncie należy przyjąć odpowiednie zasady opodatkowania VAT jakie zostaną przyjęte dla opodatkowania sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.

Ad 4

Spółka stoi na stanowisku, że w odniesieniu do sprzedaży udziału w Budowlach będzie miało zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Tym samym do sprzedaży udziału w Budowlach należy zastosować tożsame zasady opodatkowania jak w przypadku sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.

Zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT znajdzie zastosowanie w odniesieniu do sprzedaży budynków, budowli lub ich części.

W odniesieniu do dostawy przedmiotowych Budowli, którymi są m.in. ogrodzenie, drogi wewnętrzne i przyłącza należy wskazać, że nie pełnią one samodzielnych funkcji budowlanych, lecz są urządzeniami technicznymi związanymi z obiektami budowlanymi, zapewniającymi możliwość użytkowania obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem.

W konsekwencji w ocenie Spółki należy uznać, że Budowle znajdujące się na działce, na której posadowiony jest Budynek i Garaż stanowią urządzenia budowlane związane z tymi obiektami. Dlatego też Budowle, w przypadku planowanej transakcji sprzedaży Nieruchomości, będą podlegać opodatkowaniu według tożsamych zasad, jakie będą mieć zastosowanie do sprzedaży udziału w Budynku i Garażu, z którym są związane, tj. sprzedaż Budowli będzie podlegać zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10.

Również znana Spółce linia interpretacyjna potwierdza, iż opodatkowania sprzedaży Budowli nie należy traktować w sposób odrębny od sprzedaży Garażu i Budynku, gdyż są to urządzenia trwale związane z tymi obiektami budowlanymi, zapewniające możliwość użytkowania obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem (por. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 sierpnia 2015 r. nr IPPP1/4512-463/15-2/MPe).

Dlatego też, w ocenie Spółki, w odniesieniu do sprzedaży udziału w Budowlach będzie miało zastosowanie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Tym samym do sprzedaży udziału w Budowlach należy zastosować tożsame zasady opodatkowania jak w przypadku sprzedaży udziału w Budynku i Garażu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin